Η ελευθερία του ατόμου εκφράζεται μέσα από τον γραπτό λόγο. Αυτό είναι ένα ιστολόγιο που δημιουργήθηκε με την ελπίδα να μπορεί να γράψει ο καθένας ένα δικό του κείμενο, και να φιλοξενηθεί για να επιβεβαιώσει την ελευθερία του!
Χριστούγεννα! Η ομορφότερη γιορτή του χρόνου, κυρίως επειδή ανήκει αποκλειστικά στα παιδιά. Ώρες, ώρες σκέφτομαι να μην ζούσα στην πραγματικότητα αυτές τις ημέρες. Να μην γνώριζα για την εμπορευματοποίηση αυτής της θρησκείας, της εκμετάλλευσης των παιδιών και των μύθων που αποπνέουν αυτές οι ημέρες. Σκέφτομαι, να ζούσα μέσα σε μια σχετική άγνοια όπου δεν θα με ενδιέφερε τίποτε άλλο, εκτός από το να εκμεταλλευτώ το κλίμα των ημερών, και να απολαύσω τη ζωή στο έπακρο της, με χαμόγελα και πάντα καλή διάθεση. Δεν εννοώ με αυτά τα λόγια πως δεν έχω καλή διάθεση και πως θα κλειστώ στο σπίτι τις ελεύθερες ώρες μου, ή πως θα κοιτάζω γύρω μου βαριεστημένα, δίχως ίχνος ζωής και επιθυμητής ελπίδας. Αλλά πως υπάρχουν στιγμές παρόλη την καλή διάθεση, που κοιτάζω τους δρόμους γύρω μου και αναρωτιέμαι. Καταρχάς χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, πως τι νόημα θα είχαν αυτές οι γιορτές για τον πολύπαθο άνθρωπο, αν δεν τον ξεκούραζαν κάπως από τις ανούσιες υποχρεώσεις της ζωής, και την επιθυμία να θυμηθούμε ξανά, την αίσθηση που μας προκαλούσαν κατά την διάρκεια των παιδικών μας χρόνων; Και βαθυστόχαστα, με επακόλουθο την αναμενόμενη απαισιοδοξία, να γνωρίζουμε πως οι γιορτές δεν είναι παρά μια αφορμή για να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος περισσότερο τον ομοειδή του! Να υποκριθεί στις ευχές του πολύ εύκολα σε όσους δεν συμπαθεί, να πει λόγια μεγάλα που δεν τα εννοεί, να γίνει επαναληπτικός στα λόγια των άλλων, να δώσει το χέρι του με κάποια επιφυλακτικότητα, να παρασυρθεί κοντολογίς στο πνεύμα των ημερών, ξεχνώντας για κάποιες μόνο στιγμές, την πραγματικότητα της ζωής!
Περπατώ στους στολισμένους -έστω και λιτά φέτος-, νυχτερινούς δρόμους. Κοιτάζω τους ανθρώπους να μπαίνουν στα κέντρα διασκεδάσεως με καλή διάθεση. Πήγα κι εγώ συνοδευόμενος με καλή παρέα για να ξεσκάσω, κι όντως για κάποιες ώρες ένιωσα όμορφα. Το χρειάζεται αυτό ο άνθρωπος! Όπως και το να γελάσει, να ανοίξει κουβέντα με κάποιον φίλο, να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί, να βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπά, και να λέει ανοησίες για να διατηρείται ευχάριστο το κλίμα. Και ύστερα από αυτές τις στιγμές, να κάθεται μόνος και στοχαστικός σε κάποιο αγαπημένο σημείο, να αγναντεύει τη θάλασσα ή το βουνό με τα πεύκα, και να σκέφτεται για την ομορφιά της ζωής. Το πόσο μας λείπει, και το πόσο εμείς την έχουμε λησμονήσει! Ίσως ορισμένες στιγμές να θελήσει να μοιραστεί αυτές τις σκέψεις του με κάποιον φίλο. Τι πιο ριψοκίνδυνο από το να ανοίγεσαι ακόμη και σε όποιον θεωρείς πως γνωρίζεις καλά;! Και δεν είναι η ανασφάλεια που νιώθεις, πως μπορεί κάποτε να προδοθείς, αλλά το πώς ο άλλος δεν μπορεί πραγματικά να δεχθεί τις σκέψεις σου!
Παρόλα αυτά ας ευχηθούμε ολόψυχα σε όλο τον κόσμο Χρόνια Πολλά!
Θέλησα να αναζητήσω μέσω του διαδικτύου, ορισμένα από τα προβλήματα, που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι στον κόσμο. Προβλήματα που μοιάζουν με την μάχη με τους ανεμόμυλους, κάθε επίδοξου Δόν Κιχώτη της ζωής, προβάλλονται ίσως για πρώτη φορά, τόσο γυμνά από ντροπές και πρόχειρα δικαιολογημένους δισταγμούς. Πραγματικά, είναι τόσα πολλά εκείνα που μας απασχολούν, και καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε για τις ανάγκες που έχουμε στη ζωή. Διστάζουμε να τα εξωτερικεύσουμε, με το φόβο πως δεν θα μας καταλάβουν, ή πως απλά θα αδιαφορήσουν. Μέσα από τον γραπτό λόγο όμως παρουσιάζεται η αλήθεια γυμνή, διότι δεν έχουμε απέναντι μας τίποτε άλλο παρά την οθόνη του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή. Ακόμη και πάνω στο χαρτί δεν έχουμε αντίπαλο παρά μόνο εμάς τους ίδιους! Εμάς που παλεύουμε άλλοτε δειλά και άλλοτε ηρωικά με σθένος τις απόψεις των άλλων, που έχουμε υιοθετήσει παράνομα παρά τη θέληση μας! Όσο ψυχρό και αν φαίνεται αυτό, έχοντας την ελπίδα πως κάποιος κάπου, θα μας ‘’διαβάσει’’, συνεχίζουμε να τρέφουμε τις ελπίδες μας με το Μάννα εξ ουρανού, ανυπομονώντας να πέσει πάνω και στη δική μας Γή! Με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε να κοιτάμε τις εκφράσεις του προσώπου στο οποίο απευθυνόμαστε, που μας απωθεί πολλές φορές εξαιτίας του φόβου που μας δημιουργεί το άγνωστο. Μα αν όλα ήντουσαν προκαθορισμένα άρα προβλέψιμα μες τη ζωή, αμέσως θα χάναμε το ενδιαφέρον για τη χαρά της ανακάλυψης!
Η προσωπική μου άποψη είναι πως ένα συνετό μέσο, για να αντιμετωπίζουμε την κακοήθεια της ζωής, είναι οι τέχνες! Οτιδήποτε μας επιτρέπει να δείχνουμε ακάλυπτο τον πραγματικό μας εαυτό, γίνεται αυτόματα θεραπευτής της συνείδησης μας, και γιατρικό μοναδικό σε κάθε μας δύσκολη στιγμή! Οι τέχνες είναι δημιουργία, και μέσα από τη δημιουργία μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι το εισιτήριο για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους άλλους! Αλλά βέβαια χρειάζεται πρώτα να καταφέρουμε να έχουμε την κατάλληλη διάθεση, για να ανακαλύψουμε αργότερα τις δυνατότητες μας. Είναι κάτι το οποίο χρειάζεται υπομονή και επιμονή, σαν ειρηνικός αντιρρησίας σε εμπόλεμη ζώνη! Βασική αρχή για να το καταφέρουμε αυτό είναι η εξής. Να έχουμε τη γνώση πως για να καταλάβουμε αν είμαστε χορευτές ή όχι, πρέπει πρώτα να χορέψουμε! Κυριολεκτικά και μεταφορικά! Και τι έγινε αν δεν είμαστε χορευτές; Ίσως να είμαστε ζωγράφοι, γλύπτες, συγγραφείς, ποιητές κτλ. Επειδή έχω συναναστραφεί με ουκ ολίγους ανθρώπους στην μέχρι τώρα ζωή μου, με λύπη συνειδητοποιώ πως δεν έχουν τη διάθεση για δημιουργία! Απορροφούνται από την ασφάλεια της συνήθειας, εξοστρακίζοντας τις συνειδήσεις τους ανόητα, λόγω της ριψοκίνδυνης εξερεύνησης, αυτού που ονομάζουμε αμφίβολα ψυχή! Γνωρίζω ανθρώπους που όταν τους ρώτησα αν γνωρίζουν τον εαυτό τους, δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν! Κι όσοι υπέθεσαν πως γνώριζαν, απλώς επιβεβαίωναν τη νωχελική τους προσωπικότητα! Η καθημερινότητα μας κάνει δουλοπρεπείς! Μας έχουν δημιουργήσει την εντύπωση πως είμαστε ανίκανοι να πάρουμε μόνοι μας διάφορες αποφάσεις στη ζωή μας! Και παραιτούμαστε έτσι απλά από την πειθώ των άλλων! Δεν βρίσκουμε λόγους για να πάρουμε ορισμένα ρίσκα για εμάς τους ίδιους! Εξού και η παραίτηση μας από τη ζωή! Αν βάλουμε όμως το κεφάλι μας κάτω και πείσουμε τον εαυτό μας πως είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που νομίζουμε -χωρίς όμως ίχνος υπεροψίας- τότε το θαύμα που ονομάζεται ζωή θα μας περιμένει στην πόρτα του καταφύγιου μας, έλκοντας μας προς τον αληθινό κόσμο!
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
Παρακολουθήστε προσεκτικά αυτό το δίωρο ντοκιμαντέρ για την πορεία της οικονομίας της Αργεντινής.Το πώς οι διεφθαρμένες της κυβερνήσεις οδήγησαν το λαό στην εξαθλίωση.
Argentina's Economic Collapse
Επίσης μπορείτε να το παρακολουθήσετε από τις παρακάτω διευθύνσεις, σε καλύτερη ποιότητα:
Τους τελευταίους μήνες με απασχολούν τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, με πρόφαση να καταφέρει η Ελλάδα να αποφύγει τη πτώχευση. (Εις βάρος μας εννοείται)! Τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης περιλαμβάνουν την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού! Επίσης καμία αύξηση μισθών, αύξηση του ΦΠΑ στο 21%, ελεύθερες απολύσεις κ.α.
Το θέμα το έθιξα σε διάφορους συναδέλφους στο χώρο όπου εργάζομαι, και όλοι τους το πρώτο που σκέφτηκαν είναι το πώς θα καταφέρουν να ζήσουν από εδώ και έπειτα, και βέβαια παραδέχθηκαν πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό! Όλοι τους ενοχλούνται αλλά παραδέχονται την ήττα τους, χωρίς καν να δείξουν τις λόγχες των όπλων τους! Απλώς τα καταθέτουν με τη δικαιολογία πως δεν έχουν χρησιμοποιηθεί για πολλά χρόνια, και οι κάνες τους δεν είναι πια ικανές να εκτοξεύσουν σφαίρες!
Οι λόγοι είναι πολλοί και βασικό τους στοιχείο είναι πως όλοι τους παρακινούνται από το φόβο! Αλήθεια ποιος έχει τη διάθεση να κατέβει σε πορείες; Και δεν εννοώ τις πορείες που γίνονται φορώντας τη ταμπέλα κάποιου πολιτικού κόμματος. Κάνω λόγο για τις καθαρές πορείες! Για εκείνες που θα έπρεπε να γίνονται όταν όλοι μας έχουμε φθάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για το πόσο ηλίθιους μας νομίζουν τα μεγάλα κεφάλια! Πόσο όμορφο θα ήταν να κατεβαίναμε σε πορείες χωρίς να έχουμε ανάγκη τους ρουφιάνους, τους γλύφτες και τα κομματόσκυλα! Να εκπροσωπεύουμε όλοι μας έναν κοινό σκοπό, για να μπορέσουμε να επιτύχουμε κάτι. Ας αναλογιστούμε το τι μας εμποδίζει να το κάνουμε αυτό. Πρώτα από όλα ο φόβος της ανεργίας! Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Μας εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο με τη δικαιολογία πως δεν υπάρχουν δουλειές, και με φράσεις όπως <<αν δε σου αρέσει φύγε>>! Ελλοχεύει ο κίνδυνος να απολυθείς όταν κατεβαίνεις σε πορείες! Μάλιστα ακόμη και ένας συνάδελφος μου, που πάντοτε ήταν από τους ελάχιστους που απεργούσαν, ήταν η πρώτη φορά που δεν απέργησε επειδή τώρα έχει παιδί! Αυτό τα εξηγεί όλα! Μα και οικογένεια να μην έχεις δεν μπορείς να διακινδυνεύεις να βγεις ξανά στην αγορά εργασίας από την αρχή, και μάλιστα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Εγώ όλο αυτό το θέμα με την κρίση το αντιλαμβάνομαι ως εξής: Σκοπεύουν με ύπουλους τρόπους να μας εξαφανίσουν! Οι διάφορες εταιρίες να μας αναγκάζουν να δουλεύουμε υπερωρίες, και πολλές φορές να μην μας πληρώνουν. Μας κόβουν τα ρεπό με την πρόφαση πως η εταιρία μας χρειάζεται για να τα βγάλει πέρα. Σε λίγο θα περάσουν και το νόμο να δουλεύουμε και τις Κυριακές, με την δικαιολογία να παίρνουμε δύο ρεπό την εβδομάδα, ακόμη και να μας επιβάλουν την 24ωρη βάρδια, κάτι που θεωρείται πλέον ως πολιτισμική πρόοδος! Συμπέρασμα: με το να μας στερούν τη ζωή, επειδή μας κουράζουν περισσότερο, ρουφούν το μεδούλι της ύπαρξης μας, και όλα αυτά για να τα βγάλουμε πέρα!
Το πρώτο βέβαια μεγάλο κακό που θα έπρεπε να εξαλειφτεί είναι η δύναμη των δημοσιογράφων! Είναι ικανοί να ανεβάσουν ή και να ρίξουν μια κυβέρνηση! Όχι βέβαια πως κινούνται εντελώς μόνοι τους! Όλο και κάποιος τους στηρίζει σε αυτό το… έργο τους! Αν δοκιμάζαμε να κλείσουμε την τηλεόραση μας αυτό θα ήταν ένα μεγάλο βήμα. Διότι η εικόνα έχει μεγάλη δύναμη. Ήδη μας έχουν πείσει πως κάτι σοβαρό συνέβη στην παγκόσμια οικονομία και μας τρομοκρατούν όλους! Μπορεί όντως το καπιταλιστικό σύστημα που μας μετέδωσε με τη μορφή του ιού η καλή Αμερική, να φθάνει σιγά σιγά στο τέλος του όπως και τόσα άλλα με τη πάροδο του χρόνου. Όμως ο τρόπος που μας ανακοινώνουν αυτά τα δυσάρεστα νέα, είναι ύπουλος επειδή με τη δημιουργία του φόβου, μπορούν να μας εκμεταλλευτούν ακόμη περισσότερο!
Όσον αφορά τους εργασιακούς χώρους, οι συνθήκες θα γίνουν ανυπόφορες! Ήδη μας πιέζουν και κυριολεκτικά παίζουν με τα νεύρα μας. Φανταστείτε τη κατάσταση όταν πλέον φθάσει στο απροχώρητο! Να εργαζόμαστε με τους ίδιους μισθούς χωρίς τα δώρα των εορτών και το επίδομα της άδειας. Ο πληθωρισμός να φθάσει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Να εργάζεται το ζευγάρι για να μεγαλώσει το παιδί του και μόνο! Με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο ακόμη και για την απαραίτητη ξεκούραση και τη σωματική επαφή! Χωρίς ασχολίες οι άνθρωποι ψάχνουν διέξοδο από την μονοτονία τους κοιτάζοντας απλώς την οθόνη της τηλεόρασης. Κόβουν πολύτιμες στιγμές από τη ζωή τους για να βγάλουν τα προς το ζήν! Περισσότερη εκμετάλλευση του κράτους σημαίνει περισσότερος εκνευρισμός στους εργασιακούς χώρους. Και ο περισσότερος εκνευρισμός δημιουργείται από το άγχος για την επιβίωση! Σε μια ζωή γεμάτη άγχη και αγωνίες, διακινδυνεύουμε την υγεία μας και βέβαια στερούμαστε την ομορφιά της ζωής!
Αναρωτηθήκατε ποτέ το τι μας κοστίζει στη ζωή μας η εργασία; Σε φυσιολογικές συνθήκες που κάποιος δουλεύει το οχτάωρο του, αυτό σημαίνει πως ξοδεύει κατά μέσο όρο 9-10 ώρες την ημέρα! Αν υπολογίσουμε και τον χρόνο που χρειάζεται για να πάει και να επιστρέψει από τη δουλειά στο σπίτι του. 6-8 ώρες τουλάχιστον ύπνο, που έχουμε απόλυτη ανάγκη για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε καλά. Σύνολο 18 ώρες που ουσιαστικά δεν ζούμε! Τις υπόλοιπες 7; Σε τι να προλάβουμε να τις ξοδέψουμε; Στις δουλειές του σπιτιού, τις εξωτερικές, στο να περάσουμε με τον σύντροφο μας όμορφες στιγμές, στο να πούμε μια κουβέντα με κάποιον φίλο, ή με το να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και ίσως ακόμη και με τις τέχνες; Και πόσα ακόμη που δεν μπορώ φυσικά να συμπεριλάβω, αρκεί ένας μέσος όρος. Το αποτέλεσμα που βγαίνει λοιπόν είναι πως ενώ το 1/3 της ζωής μας είναι ο ύπνος, το άλλο ισόποσο ποσοστό είναι η εργασία! Άρα τι μας μένει στην πραγματικότητα; 1/3 ζωής! Εξού και ο λόγος που από μια ηλικία και έπειτα νιώθουμε πως είμαστε έρμαια της δύναμης του χρόνου! Περνά πολύ γρήγορα χωρίς να καταλαβαίνουμε τη ζωή που αμ τι άλλο είναι η μοναδική!
Όποιος ξέρει να υποκρίνεται είναι αυτός που επιβιώνει μες τη ζωή! Η πολιτική της υποκρισίας βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Παντού! Πολιτική, θρησκεία, τέχνες, σχολείο, στρατιωτική θητεία, εργασιακό περιβάλλον, φιλία, έρωτας… Οι διπρόσωποι είναι οι μόνοι άνθρωποι που τα έχουν καλά με όλους. Ζουν καλύτερα μες τη ψευτιά τους, κάνοντας τους ελάχιστους ειλικρινείς να νιώθουν ενοχές που τους προξενούν έντονη δυσφορία, ειδικά όταν τους αναγκάζουν πολλές φορές να συμπεριφερθούν με το δικό τους τρόπο μόνο και μόνο για να μη φθάσουν στα άκρα! Για μένα η χειρότερη μορφή της υποκρισίας, είναι εκείνων που ασχολούνται με τις τέχνες! Βάζουν μέσα σε ένα έργο τους τόση φιλοδοξία, ξεχνώντας πως το συναίσθημα που τους επέτρεψε να εκφραστούν, είναι η απόδειξη αυτού που ονομάζουμε ψυχή!
Κοιτάζω μες τον καθρέπτη, πέρα από τον καθρέπτη, και στη μνήμη μου έρχονται οι στιγμές του παρελθόντος που με παρέσυραν σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι! Ναι το έπαιξα το παιχνίδι τους για να καταφέρω να είμαι ζωντανός! Αντιστέκομαι τις περισσότερες φορές, αλλά νιώθω πως είναι μάταιο όταν οι περισσότεροι σου μαθαίνουν με την μορφή της επιβολής, πως η υποκρισία είναι ο ασφαλής δρόμος για τις κοινωνίες που έχουν δημιουργήσει!
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω για τον τίτλο του κειμένου, πως δεν κάνω λόγο για την σωτηρία του ανθρώπου με το θρησκευτικό νόημα. Μιλώ για την σωτηρία του ανθρώπου με την απόλυτα ενδοκοσμική σημασία της λέξης. Δηλαδή για την σωτηρία του ανθρώπου μέσα στη ζωή.
Ο άνθρωπος, το θαύμα του κόσμου! Η διττή μας φύση, μας μπερδεύει αλλά και μας μαγεύει. Η αρρώστια που μας προκαλεί η ζωή πολλές φορές γίνεται η αδυναμία μας να την αντιμετωπίσουμε. Ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, μας εντυπωσιάζουν για την κρυφή τους δύναμη που μεγαλώνει μέσα μας και μας κάνει να νιώθουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε αυτό που μας απασχολεί μέρα νύχτα, με την ελπίδα να αγγίξουμε όσους είναι μακριά μας! Μια αγκαλιά έχει θεραπευτική ιδιότητα. Μια προσευχή στον άγνωστο Θεό μας κάνει να πιστεύουμε πως αποκτούμε την κατάλληλη δύναμη για να αλλάξουμε τα πράματα.
Ο άνθρωπος είναι αδύναμος από τη φύση του, κάθε δύσκολη στιγμή μπορεί να τον κάνει υπόδουλο της διάθεσης του. Ένας ευγενικός καθαρός εγωισμός είναι το μυστικό για να νιώσει μέσα του τη δύναμη να αντιμετωπίσει όλα τα δεινά. Ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα ή τίποτα!
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που οι περισσότερο ευαίσθητοι από εμάς δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Ακόμη και οι περισσότερο δυνατοί απλώς τις προσπερνούν. Δεν δίνουν τη σημασία που χρειάζεται και προσπαθούν να τις αντιμετωπίσουν με απάθεια και κυνικό εγωκεντρισμό. Οι ευαίσθητοι όμως συχνά καταφεύγουν στη θρησκεία για να πάρουν τη δύναμη που χρειάζονται. Μια δύναμη που προέρχεται όμως από άλλους. Δανείζονται ένα ρούχο για να περπατήσουν αγνώριστοι ανάμεσα από το άδικο πλήθος, και πιστεύουν πως είναι νικητές επειδή κατάφεραν να μη γίνουν αντιληπτές οι προθέσεις τους. Η πρώτη περίπτωση φανερώνει έναν υπερόπτη που δεν έχει την ανάγκη κανενός, η δεύτερη κάποιον που εξαρτάται αποκλειστικά από έναν τρίτο παράγοντα. Και οι δύο είναι ακραίες καταστάσεις. Η υποκρισία και η απάθεια, η ταπεινότητα και η εξάρτηση είναι λύσεις που δεν φανερώνουν κάποια ευγενική αγωγή του ατόμου. Υπάρχει όμως μία περίπτωση που συγκεντρώνει τις ανθρώπινες αρετές και εξυψώνει τον άνθρωπο στη θέση που του αξίζει. Οι τέχνες! Είναι ότι πιο ευγενικό δημιούργησε η ανθρώπινη φύση! Στην αρχή από ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν είχε εμφανιστεί η γλώσσα, έπειτα από ανάγκη να περιγράψει την ίδια τη ζωή. Αποτυπώνοντας στον αδηφάγο χρόνο τις εμπειρίες του, ο άνθρωπος άρχισε να καταλαβαίνει πως η παρηγοριά από την γνώση του θανάτου δεν είναι μόνο η θρησκεία που επίσης δημιούργησε. Άρχισε να κατανοεί χιλιετίες πριν, πως αφήνοντας πίσω του κάποιο έργο, παράλληλα θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει και μετά το θάνατο! Πρόκειται για ένα καθαρά προσωπικό σημάδι μέσα στο χρόνο πως κάποτε αυτός ο άνθρωπος υπήρξε, έζησε, αισθάνθηκε, περπάτησε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Βέβαια από νωρίς κατανόησε πως ο μόνος τρόπος για να μείνει η μνήμη του ζωντανή, ήταν η δημιουργία της οικογένειας. Κάτι που ακόμη και σήμερα θεωρείται ο συνηθέστερος ενδοκοσμικός τρόπος για να απαλύνουμε τον πόνο του θανάτου. Πώς μπορούμε διαφορετικά να εξηγήσουμε την επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργήσει οικογένεια ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες με το ρίσκο να μην πετύχει. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, μόνο ρισκάρουμε. Ο άλλος τρόπος είναι η πίστη μας σε κάποια από τις θρησκείες που υπόσχονται τη μετά θάνατον ζωή ή την μετενσάρκωση. Και οι δύο όμως αυτοί τρόποι δεν είναι απόλυτα σίγουροι. Στον πρώτο έχεις την ελπίδα να ζήσει η μνήμη σου ως τα εγγόνια σου τουλάχιστον, ίσως και λίγες γενιές περισσότερο. Ενώ στον δεύτερο τρόπο δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως είναι εφικτό να ζήσεις σε έναν άυλο κόσμο, να αναστηθείς κάποια στιγμή ή ακόμη και να επιστρέψεις στη ζωή με οποιαδήποτε μορφή, και στηρίζεσαι κυριολεκτικά στο άγνωστο! Υπάρχει όμως και ένας τρίτος τρόπος. Η δημιουργία! Για να είμαι ειλικρινής ούτε και η τέχνη δεν παρέχει τη σιγουριά αυτή. Όποιος ασχολείται με μια τέχνη δεν ξέρει ποτέ αν αυτό που δημιουργεί είναι ικανό να του δώσει την ενδοκοσμική αθανασία ή όχι, απλώς ελπίζει. Τουλάχιστον δεν φεύγει από τη ζωή ακολουθώντας τους νόμους της. Τους νόμους εκείνους που έφτιαξε ο άνθρωπος. Φεύγει δημιουργικός, ανθρώπινος και ολοκληρωμένος, αν βέβαια έχει ασχοληθεί όχι για να περνά την ώρα του, αλλά για να περάσει ένα μήνυμα και για να φθάσει τις δυνατότητες του στο μέγιστο επίπεδο που του επιτρέπει ο εαυτός του.
Η τέχνη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Είναι ένας προσωπικός τρόπος να απολογηθεί για κάτι που του συνέβη, να αγγίξει και άλλους που βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση, να το πει με έναν διαφορετικό τρόπο για να απαλύνει τον πόνο που του προκαλεί. Πρόκειται για ένα ασφαλή τρόπο εξομολόγησης! Δεν είναι τυχαίο που πολλοί καλλιτέχνες που δεν κατάφερε η θρησκεία να τους σώσει, το κατάφερε η τέχνη τους!
Μετά το προβλεπόμενο ρεπό αύριο θα ξαναγυρίσω στη δουλειά, μια πραγματική δουλεία πάλι θα με βρει. Η ανία χτυπάει κόκκινο, οι ίδιοι αποκρουστικοί άνθρωποι που αναπνέω το διοξείδιο του άνθρακα τους όταν είμαι κοντά τους, αποφεύγω να τους πλησιάσω. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος μου εδώ πέρα θα προσπαθήσει να με πείσει για την σπουδαιότητα των υποτιθέμενων ανώτερων μου που είναι μόνο στα χαρτιά γραμμένη. Ο <<κύριος>> επόπτης, ο <<κύριος>> διευθυντής και ο <<κύριος>> υποδιευθυντής κρατούν καλά την υποκρισία στα χέρια τους φοβούμενοι μήπως και τη χάσουν. Ο <<κύριος>> προϊστάμενος και οι βοηθοί του, τρανή απόδειξη της καλοστημένης φάρσας που τη λένε ζωή. Παντού τα ίδια, πλήξη. Πλήττω με το πλαστικό χαμόγελο τους και την καλή τους κουβέντα που κρύβει πάντοτε τα αιχμηρά δόντια τους.
Ο Αριστοφάνης έρχεται μες το μυαλό μου με κάθε τους πράξη, ‘’σφήκες’’! Όλη η καυστική του σάτιρα. Μα και ο Κ.Γ.Καρυωτάκης που τον δικαιολογώ για όλα όσα έγραψε στα ποιήματα και στα πεζά του για την κατάσταση που δεν έχει αλλάξει στον χώρο εργασίας. Έγραψε το πεζό κείμενο ‘’Κάθαρσις’’ και το ποίημα ‘’Δημόσιοι Υπάλληλοι’’ που περιγράφουν μια υποτιμητική πραγματικότητα που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε εργασιακό χώρο. Η υποκρισία προσπαθεί να σε αναγκάσει να της λες λόγια γλυκά και να την καλοπιάνεις για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Δεν το δέχομαι! Έχω την δική μου προσωπικότητα που δεν επιθυμεί να διαβρωθεί από τις πράξεις τους. Δεν θα γίνω ποτέ ο καθρέπτης των άλλων, οι άλλοι ας είναι. Περπατώ στους ανθισμένους δρόμους της ποίησης μου και νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ. Οι άλλοι ας επιλέγουν την άσφαλτο. Για μένα υπάρχει πάντα άνοιξη μες το νου μου, για τους άλλους απλά τέσσερις συνηθισμένες εποχές που τις ζουν απλά γιατί υπάρχουν. Οι εμπειρίες μου γίνονται κάθε στιγμή στίχοι, δεν αφήνω τίποτε να με εμποδίσει ούτε καν η δουλειά. Η δουλεία των άλλων σημαίνει για μένα απελευθέρωση από τις μάζες.
Η αντίδραση και το πείσμα να νιώθω πιο ελεύθερος από τους άλλους γίνεται τέχνη και η τέχνη αυτή με κάνει πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Οι ανθρώπινες αξίες προβάλλουν μέσα από τους στίχους που δεν έχω σκοπό να τους προδώσω με κανένα αντάλλαγμα. Τι αξία έχει η ζωή αν σκέφτεσαι μονάχα το συμφέρον σου; Όταν γίνεται μόνος μας σκοπός στον αγώνα για επιβίωση η υποκρισία; Aν η καλοπέραση θέλουμε να ριζώσει σαν κάκτος στην έρημο του φθόνου τότε ας γίνουμε ένα με την υποκρισία των άλλων, την υποκρισία που μισούμε σαν τον υποσυνείδητο εαυτό μας.
Αν θέλουμε η σιωπή να μας αφήνει ήσυχους να κοιμηθούμε τα βράδια χωρίς έννοιες τότε ας μεταμορφωθούμε χωρίς κανένα δισταγμό στους πρωταγωνιστές της ταινίας ‘’Metropolis’’ του Fritz Lang ή του μυθιστορήματος ‘’Brave New World’’ του Aldus Huxley. Σκεφτείτε για λίγο δεν κάνει κακό, το μόνο κακό είναι να σκέπτεσαι ανόρεκτος για κάθε τι που βλέπεις, για κάθε τι που ακούς, για κάθε τι που αγγίζεις, για κάθε τι που γεύεσαι και για κάθε τι που οσφραίνεσαι. Πρέπει να αναρωτιέσαι με μια περιέργεια μικρού παιδιού τι είναι πραγματικά κάθε τι που βρίσκεται τριγύρω σου και σε περικυκλώνει σαν μια βουβή ηχώ του παρελθόντος. Αν απομακρυνθείς από τη συνήθη αντιμετώπιση των πραγμάτων που φιλτράρει το πνεύμα και γίνεις ανήσυχος σαν καλλιτέχνης να μην φοβάσαι τις σκιές που κι εσύ πλέον θα μπορείς να δεις. Η τρέλα θα είναι αυτή που την πόρτα σου θα έχει χτυπήσει με το βαρύ της χέρι και θα σου δείχνει την διπλή όψη της πραγματικότητας που ζεις τόσα χρόνια. Λύτρωση και κατάρα η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος. Όλα είναι ένα κουρασμένο ‘’γιατί’’ καρφωμένο στον τοίχο, μια σκέψη βαθιά μες την καρδιά σου και μια δικαιολογία για το ‘’τίποτα’’ που έχουν μάθει να πιστεύουν οι άθλιοι ασυνείδητοι εξουσιαστές της κοινωνίας.
Πρώτα από όλα ας μου επιτραπεί ο δανεισμός αυτής της βαθύτατης σε σοφία φράσης. Άλλο όμως τίτλο δε μπόρεσα να σκεφτώ για το κείμενο που θα ακολουθήσει. Ταιριάζει τέλεια όπως το γάντι στο χέρι. Άδης σημαίνει Θάνατος και Διόνυσος Ζωή.
Δύο οι περισσότερο στιγματισμένες στιγμές της ζωής μας. Ο Έρωτας που εξυψώνει τον Άνθρωπο στα αστέρια του ουρανού και ο Θάνατος που τον βυθίζει στα έγκατα του αγνώστου.
Ο Έρωτας είναι η γνώση του να ξεχνάς. Να ξεχνάς τον εαυτούλι σου και να ζεις μονάχα για τον άλλο. Ο Θάνατος είναι η γνώση του να ξεχνιέσαι. Πως στην άβυσσο θα βυθιστείς μια μέρα από το πέρασμα του χρόνου, μια στιγμή που εσύ δεν την ξέρεις μα φοβάσαι μυστικά τον ερχομό της.
Ο Έρωτας είναι η ομορφιά του Ανθρώπου. Ευγένεια και δύναμη. Θάρρος, έλξη, αγάπη, επιθυμία. Όνειρα που ξεπρόβαλαν μπροστά σου στη δύση του Ηλίου! Ο Θάνατος είναι ανυπαρξία και φόβος. Τρόμος για το αθέλητο ταξίδι στο Τίποτα και στο Καθόλου.
Τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις στιγμές της ζωής μας τόσο άσπονδες; Τις ενώνει η γνώση πως ο Έρωτας σημαίνει θάνατος του εαυτού σου και πως Θάνατος είναι επίσης η ανυπαρξία! Τα δύο αντίθετα φαινόμενα ενώνονται με μια μορφή τέλους.
Ο Έρωτας είναι η αλήθεια που νιώθεις. Ο Θάνατος είναι η αλήθεια πως δε θα νιώθεις! Αν ο Έρωτας δεν καταφέρει να ολοκληρωθεί με την μετατροπή του σε αγάπη τότε οι αναμνήσεις από το πέρασμα του σε ένα καλό τέλος γλυκά θα μας κοιμίζουν και ίσως με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.
Ο χειρότερος φόβος του Θανάτου δεν είναι η ανυπαρξία. Μακάρι ο Θάνατος να σήμαινε πως ζούμε άυλοι επάνω σε ένα πλοίο να παρακολουθούμε σε μορφή κινηματογράφου όλες μας τις αναμνήσεις. Τότε κανείς δε θα τον φοβόταν τόσο εκτός από τους στυγνούς εγωιστές. Ο χειρότερος φόβος που γεννά η σκέψη του Θανάτου είναι η απώλεια των συνειδήσεων μας άρα και των αναμνήσεων! Όλος ο πλούτος της ζωής όπως είπε και ο Pavese είναι οι αναμνήσεις που λησμονούμε. Εφόσον με το Θάνατο χάνουμε και αυτές, τότε είναι βαρύ το χέρι που θα μας πάρει! Σκεφτείτε απλώς πώς όταν ο Θάνατος γυρίσει να σας κοιτάξει, ειρωνικά να χαμογελούσατε αδιαφορώντας για την βιολογική μορφή του εαυτού σας! Αυτό θα σήμαινε αυτομάτως νίκη περήφανη και καθαρή με έμφαση στην στιγμή που ειρωνικά χλευάσατε το σκοτεινό βασίλειο του. Το πονηρό του βλέμμα όμως μας προϊδεάζει για το μεγαλύτερο του επίτευγμα. Ο φόβος του Θανάτου ουσιαστικά είναι ο φόβος του αγνώστου! Κανείς δε γύρισε ποτέ από εκεί για να μας εξιστορήσει αυτό που υπάρχει πέρα από τη ζωή. Ακόμη και ο Όμηρος που έστειλε τον Οδυσσέα στον Άδη ή και ο Βιργίλιος με τον Αινεία και πολύ αργότερα ο Δάντης που ταξίδεψε εκεί για την αγάπη μιας γυναίκας, δεν παύουν να είναι της φαντασίας τους δημιουργήματα και μύθοι.
Ο χειρότερος φόβος στον Έρωτα είναι η ανυπαρξία. Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να προσφέρεις στον άλλο όχι μόνο για να ικανοποιήσεις εκείνον αλλά και τον εαυτό σου. Νιώθεις υπέροχα όταν ξέρεις πως κάνεις καλό σε εσένα και σε κάποιον άλλο. Θέλεις να σε υπολογίζουν το ίδιο όπως εσύ υπολογίζεις τον άλλο. Η αμοιβαιότητα μέσα στη σχέση σημαίνει σιγουριά και ευτυχία. Όσο περισσότερο καλά αισθανόμαστε τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο φόβος μέσα μας. Και η θελημένη αμοιβαιότητα μετατρέπεται σε εγωιστική απαίτηση και ζήλια. Φοβόμαστε πως η ευτυχία μας δε θα διαρκέσει για πάντα, πως δεν υπάρχουμε πια. Πως ελαττώσαμε τις δραστηριότητες μας για χάριν ενός άλλου που μέχρι χθες μας ήταν άγνωστος. Το Εγώ μας γίνεται παγίδα που μόνο καταστρέφει.
Οι συνετοί άνθρωποι στην πραγματικότητα είναι πιόνια ενός συστήματος που επιλέχθηκε εκτός των άλλων, και για τον λόγο να κρατά διαρκώς τα πλήθη σε μια προγραμματισμένη ύπνωση. Και όλα αυτά για να διατηρείται μια ασφαλείς άγνοια που είναι ακίνδυνη σαν όνειρο.
Η ζωή είναι στο σύνολο της δημιούργημα των ανθρώπων. Η φύση ανίκανη να περιορίσει την καταστρεπτική του μανία, περιορίζεται μονάχα στην ελπίδα να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του δημιουργήματος της. Ο άνθρωπος ξύπνησε από την άγνοια του ζώου σε μια χρονική περίοδο της ιστορίας που δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ. Αυτή η αφύπνιση ήταν και η καταστροφή του! Διότι αν δεν ξυπνούσε, απλώς θα ήταν αναγκασμένος όπως όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη, να κάνει τον κύκλο του μέσα στη ζωή. Ενώ τώρα είναι καταδικασμένος από την ίδια του την ύπαρξη! Η φύση του έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια του τη νοημοσύνη (Mνημοσύνη), το ζώο που έχει μέσα του, άλλοτε κοιμάται ήσυχα στο κλουβί της ιδιοσυγκρασίας του και άλλοτε ξεσπά αλλόκοτα, σχεδόν με μια τρελή, ψυχασθενική και απρόβλεπτη συμπεριφορά, θυμίζοντας του η φύση πως δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτός και μόνο! Όσο παράλογη και αν φαίνεται η δυαδική φύση μας άλλο τόσο μερικές φορές μας γοητεύει.
Οι θρησκείες που είναι δημιούργημα του ανθρώπου, έχουν ως απόλυτη αρετή την μετουσίωση του ζωώδους εαυτού μας σε κάτι εξαιρετικά ενάρετο και ανώτερο! Σκοπό δεν έχουν μόνο να περιορίσουν τον φόβο του θανάτου, αλλά και να επιμείνουν στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης συνείδησης μέσω μιας σειράς απαγορεύσεων. Πιστεύουν έτσι πως παύει ο άνθρωπος να φέρεται σαν μια βιολογική ύπαρξη, όμως η γυμνή του φύση είναι η ομορφιά του! Η απαγόρευση φυλακίζει τη φύση του εξαναγκάζοντας τον να φέρεται πολύ πλαστά και μηχανικά. Και κάποτε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιεί πως οι ηθικές του αρχές δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση, με αποτέλεσμα να ξεσπά με τον χειρότερο τρόπο.
Επίσης η πολιτική είναι ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει όχι μόνο με την συνήθη έννοια της λέξης το κοινωνικό περιβάλλον του ανθρώπου (κράτος), αλλά και με την ευρύτερη έννοια της λέξης, που πολιτική σημαίνει κοινωνική συμπεριφορά. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό όν πάνω σε αυτό τον πλανήτη που έχει τη νόηση να ξεφεύγει από τη φύση του! Ακόμη και τα πιο ανώτερα θηλαστικά όπως τα δελφίνια και οι φάλαινες, όσα συναισθήματα και να είναι ικανά ως όντα να αισθανθούν, η φύση έχει προϊδεάσει γι’ αυτά τον κύκλο τους! Η διαφορά του ανθρώπου είναι εμφανής! Λόγω της νόησης του είναι το μοναδικό όν που έχει την ελευθερία της επιλογής. Ή μάλλον θα μπορούσε να την έχει αν ο ίδιος δεν έφθανε στα άκρα κατακρεουργώντας κάθε ελπίδα για πραγματική και ανώδυνη ελευθερία. Όπως λέει και ο Osho ο σκύλος θα παραμείνει σκύλος σε όλη του τη ζωή, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Ενώ ο άνθρωπος μπορεί, μέσω της εσωτερικής του αναζήτησης. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη φύση του, και δυστυχώς έχει την τάση να επιλέγει σχεδόν πάντα τον λάθος δρόμο.
Οι κατηγορίες που ανήκουν οι άνθρωποι ποικίλουν ανάλογα με τα κράτη, ήθη και έθιμα, που καθορίζουν τις συνήθειες και τη συμπεριφορά τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ζει μονάχα από συνήθεια! Είναι σκληρό μα είναι η ωμή πραγματικότητα! Δεν ζούμε για να χαρούμε τη ζωή, αλλά ζούμε μόνο και μόνο για να αποδείξουμε πως είμαστε μια διαρκής επανάληψη. Η φράση πως όλη η ανθρωπότητα είναι αδέρφια αποκτά μια ειρωνική επεξήγηση. Πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από ομοζυγωτικά δίδυμα! Κι όμως! Υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από αυτά τα στερεότυπα. Δεν κάνω λόγο για κάποια μορφή ανωτερότητας βέβαια, εφόσον ως όντα είμαστε απόλυτα ίσοι, αυτό που κάνει κάποιον άνθρωπο να διαφέρει από τους πολλούς είναι μονάχα ο τρόπος που σκέπτεται! Κι όταν η σκέψη του, η θεωρία δηλαδή, γίνεται πράξη, τότε αυτό σημαίνει την εκούσια συναισθηματική του φόρτιση, με αρνητικά συνήθως συναισθήματα! Πιο αναλυτικά. Όταν ο άνθρωπος επιμένει να κάνει μια ζωή πέρα από τις ψευδαισθήσεις, πέρα από την ρουτίνα της καθημερινότητας, αυτό σημαίνει πως σκέπτεται. Και η σκέψη, του δημιουργεί πάντα προβλήματα. Ας θυμηθούμε τον ελληνικό μύθο που ο Προμηθέας από τη Λήμνο έκλεψε τη φωτιά (γνώση) από τους θεούς (τον θεό Ήφαιστο) για να τη δώσει στους ανθρώπους. Τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε σε έναν βράχο του Καυκάσου, όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι το οποίο αναγεννιόταν. Τελικά, ο ημίθεος Ηρακλής τον απελευθέρωσε. Επίσης ας θυμηθούμε και τον εβραϊκό μύθο του προπατορικού αμαρτήματος, που οι πρωτόπλαστοι εξαιτίας του έκπτωτου Άγγελου (εωσφόρου= αυτός που φέρει το φως δηλαδή τη γνώση), έφαγαν τον απαγορευμένο από το Θεό καρπό, από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Έτσι ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο (την άγνοια του ζώου) και υπέστει όλα τα δεινά (τη γνώση του θανάτου)!
Η απομυθοποίηση της ζωής μας λοιπών, μας γεννά όλο και περισσότερα ερωτήματα που ποτέ δεν θα βρούμε μια τελική απάντηση. Το μόνο που κατορθώνουμε είναι να φιλοσοφούμε αδιάκοπα και να βασανιζόμαστε από την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι όμως δυνατό να μην φιλοσοφούμε έστω και σε κάποια διαλείμματα της ρουτίνας μας; Πιστεύω πως οι παραπάνω μύθοι παρόλες τις εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν για τη σημασία τους, θέλουν να μας πουν πώς είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να δίνει διάφορες εξηγήσεις για οτιδήποτε μέσα στη ζωή. Σκεπτόμαστε δηλαδή σημαίνει πως επιβεβαιώνουμε τη φύση μας ως όντα. Η ψευδαίσθηση που έχουμε για την φύση μας, μας δημιουργεί την εντύπωση πως το όν άνθρωπος είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας όλο και μικραίνει η πιθανότητα να μυθοποιήσουμε την ύπαρξη μας σε αυτό τον κόσμο, και η πραγματικότητα μοιάζει με φορτηγό που συγκρούεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω σε τοίχο! Μεγαλώνοντας σημαίνει πως η φαντασία μας χάνει την μαγευτική της ικανότητα να μας ταξιδεύει, και μας φθάνει στον τελικό προορισμό μας που είναι η γνώση. Η γνώση όμως δεν μοιάζει με σωτήρια λέμβο στον απύθμενο ωκεανό των υπάρξεων μας. Μοιάζει με θηλιά που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας και περιμένει υπομονετικά να τη χρησιμοποιήσουμε! Ελάχιστοι όμως τρελαίνονται επειδή θέλησαν να κατανοήσουν τον κόσμο. Πολλοί στοχαστές έφθασαν στα άκρα, εξαιτίας της προσωπικής τους δυστυχίας και μόνο. Το συναίσθημα της μελαγχολίας όμως, δημιουργείται αποκλειστικά από την απομυθοποίηση της ζωής. Κόβουμε κάθε νήμα από την παιδικότητα μας σημαίνει πως χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Εξού και η επιλογή του Ιησού να ευλογήσει τα παιδιά που λόγο της αγνότητας τους έχουν την δυνατότητα να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα αθώα και άρα χαρούμενα μάτια τους. Η άγνοια είναι ευτυχία λέει ο λαός και έτσι είναι!
Η απομυθοποίηση της ζωής, ή πιο σωστά της ανθρώπινης φύσης, είναι η κύρια αιτία κάθε μελαγχολικής μας κατάστασης η οποία είναι δυνατό να μας οδηγήσει στην αρρώστια (κατάθλιψη). Το ερώτημα είναι πως ενώ μεγαλώνοντας πρέπει να απομυθοποιήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, μπορούμε ταυτόχρονα να ζήσουμε ευτυχισμένοι;
Ο θάνατος το μόνο βέβαιο στη ζωή μας. Ότι και να ζήσουμε είναι ανυπολόγιστης αξίας και μη προκαθορισμένο από αυτό που αποκαλούμε δειλά μοίρα. Ο θάνατος είναι ότι πιο σίγουρο μπορεί να μας συμβεί. Ποτέ δεν γνωρίζουμε τον ερχομό του. Ποτέ δεν στεκόμαστε πραγματικά σαν ήρωες μπροστά στην αποκρουστική μορφή του Τίποτα. Το άγνωστο είναι τόσο τρομερό που δεν χρειάζεται μορφή για να μας δειλιάσει, παρά ένα κενό. Μία διάφανη επιφάνεια που να περνά μέσα από τις νοσηρές μας υποψίες. Πόσο τιποτένιοι είμαστε πραγματικά! Σκουλήκια γινόμαστε μετά τον ερχομό του και για τους περισσότερο τυχερούς στάχτη.
Οι άνθρωποι πέρα μακριά. Μακριά από εμάς, να ζουν τις ζωές τους ήσυχοι μες την ανία της καθημερινότητας τους, νιώθοντας σίγουροι για την επόμενη ημέρα τι θα τους φέρει. Γνωρίζουμε τα μελλούμενα κι αυτό μας καθησυχάζει. Τη ζωή μας προσπερνά η σιωπή, πνίγουμε το θυμό μας μέσα σε ότι έχουμε πολύτιμο. Ωστόσο υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ευτυχώς! Εξαιρούνται από την ανία οι υπέρμαχοι της ελευθερίας. Όσοι αναζήτησαν μέσα από την πλήξη τον εαυτό τους. Η ρήξη είναι φυσικό επόμενο της ευαισθησίας τους. Το χάσμα ολοένα μεγαλώνει ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους. Εκείνους που δε διστάζουν να τους θυμίζουν πως η ζωή είναι αυτό που φοβούνται. Η οργή φυτρώνει μέσα τους όπως ένα αγριόχορτο εκεί ακριβώς που δεν το θέλεις. Ασχημαίνει την ομορφιά, της δίνει όψη αποκρουστική, σχεδόν μακάβρια! Κάποιοι από αυτούς θα υψώσουν τη φωνή τους γνωρίζοντας τις επιπτώσεις. Ο θάνατος είναι η πιο σκληρή τιμωρία των ελεύθερων. Κι όμως είναι μια μορφή ελευθερίας! Η μοναδική διέξοδος των αδυνάτων και η τιμωρία των δημιουργικών! Καταφύγιο σκληρό των προσδοκιών μας!
