Τα ιερά λείψανα της αγίας Βαρβάρας επιστρέφουν στη χώρα μας ύστερα από 1000 χρόνια!

Ουάου! Το γεγονός της χρονιάς, ή μάλλον της χιλιετίας, είναι η επιστροφή των απομειναριών ενός νεκρού ανθρώπου, για να τα προσκυνήσουν με συγκίνηση οι πιστοί, και να κερδίσουν χρήματα οι εκμεταλλευτές της πίστης τους! Και ύστερα κοροϊδεύαμε τους αρχαίους Έλληνες, που προσκυνούσαν αγάλματα! Ειλικρινά σκεφτείτε το λίγο καλύτερα! Είναι το ίδιο να προσκυνάς το κάλος του ανθρώπινου σώματος, την τελειότητα με την οποία λάξευσαν οι αρχαίοι καλλιτέχνες, πάνω στο μάρμαρο ή τον μπρούτζο, το ανθρώπινο σώμα, που παρεμπιπτόντως ήταν και ένα μέσω προσπάθειας για να καταφέρουν οι Έλληνες να γίνουν όμοιοι με την ομορφιά που αντιπροσώπευαν τα αγάλματα, με τον θάνατο και την ασχήμια των λειψάνων που προσκυνούν οι ανόητοι πιστοί σήμερα; Όχι αγαπητοί μου αναγνώστες! Δεν έχει σχέση η λατρεία της τελειότητας της φθαρτής ομορφιάς του ανθρώπινου σώματος, με την ανυπαρξία του θανάτου, που αντιπροσωπεύουν αυτά τα αρχαία λείψανα! Δεν είμαι παγανιστής, δωδεκαθειστής κλπ Απλώς μου είναι αδιανόητο να προσκυνώ το θάνατο, από τη ζωή! Μου είναι αδιανόητο να έχω ως πρότυπα τη θυσία ανθρώπων για την πίστη τους, αλλά να προσκυνώ τα απομεινάρια μιας θυσίας, και όχι να γίνομαι ο ίδιος θυσία για τη δική μου πίστη! Οι Έλληνες δημιούργησαν τα αγάλματα, με πρότυπο την υπερβολική τελειότητα και ομορφιά του φθαρτού ανθρώπινου σώματος, έχοντας στο μυαλό τους την κοινή μοίρα όλων, για το τραγικό τέλος, με την αποσύνθεση και την ασχήμια της σαπίλας, όπως και την τέλεια ανθρώπινη εικόνα των Θεών τους, ενώ εμείς λατρεύουμε το θάνατο,  την αποσύνθεση και την ανυπαρξία, ως την μοναδική κατάληξη της ζωής! Οι ανύπαρκτοι άνθρωποι, οι ανίκανοι άνθρωποι, στέκονται άπραγοι μπροστά στον φόβο του θανάτου, προσπαθώντας να εξοικειωθούν με την ιδέα της ανυπαρξίας τους, και πως η ανυπαρξία τους είναι το τελικό αποτέλεσμα όλης τους της ζωής, και πως αυτό είναι μια μορφή ισότητας και δικαίωσης, που δεν κάνει διακρίσεις! Η ισότητα της ανυπαρξίας δηλαδή, είναι η μόνη δικαίωση που περιμένει ο ταπεινός και τιποτένιος ανθρωπάκος, με το τέλος της ζωής του, ιδιαίτερα για εκείνους που η ζωή δεν τους φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο!

Η λατρεία του θανάτου! Εικόνα ντροπής για τον σύγχρονο άνθρωπο!

Η κουλτούρα της αγένειας (Κείμενο της Κας Χαριτίνης Καρακωστάκη)

Πηγή:

http://antikleidi.com/2013/03/12/h-koyltoyra-ths-ageneia/#comments

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Όταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία  της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

____

 Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)