Το θέμα το έθιξα σε διάφορους συναδέλφους στο χώρο όπου εργάζομαι, και όλοι τους το πρώτο που σκέφτηκαν είναι το πώς θα καταφέρουν να ζήσουν από εδώ και έπειτα, και βέβαια παραδέχθηκαν πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό! Όλοι τους ενοχλούνται αλλά παραδέχονται την ήττα τους, χωρίς καν να δείξουν τις λόγχες των όπλων τους! Απλώς τα καταθέτουν με τη δικαιολογία πως δεν έχουν χρησιμοποιηθεί για πολλά χρόνια, και οι κάνες τους δεν είναι πια ικανές να εκτοξεύσουν σφαίρες!
Οι λόγοι είναι πολλοί και βασικό τους στοιχείο είναι πως όλοι τους παρακινούνται από το φόβο! Αλήθεια ποιος έχει τη διάθεση να κατέβει σε πορείες; Και δεν εννοώ τις πορείες που γίνονται φορώντας τη ταμπέλα κάποιου πολιτικού κόμματος. Κάνω λόγο για τις καθαρές πορείες! Για εκείνες που θα έπρεπε να γίνονται όταν όλοι μας έχουμε φθάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για το πόσο ηλίθιους μας νομίζουν τα μεγάλα κεφάλια! Πόσο όμορφο θα ήταν να κατεβαίναμε σε πορείες χωρίς να έχουμε ανάγκη τους ρουφιάνους, τους γλύφτες και τα κομματόσκυλα! Να εκπροσωπεύουμε όλοι μας έναν κοινό σκοπό, για να μπορέσουμε να επιτύχουμε κάτι. Ας αναλογιστούμε το τι μας εμποδίζει να το κάνουμε αυτό. Πρώτα από όλα ο φόβος της ανεργίας! Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Μας εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο με τη δικαιολογία πως δεν υπάρχουν δουλειές, και με φράσεις όπως <<αν δε σου αρέσει φύγε>>! Ελλοχεύει ο κίνδυνος να απολυθείς όταν κατεβαίνεις σε πορείες! Μάλιστα ακόμη και ένας συνάδελφος μου, που πάντοτε ήταν από τους ελάχιστους που απεργούσαν, ήταν η πρώτη φορά που δεν απέργησε επειδή τώρα έχει παιδί! Αυτό τα εξηγεί όλα! Μα και οικογένεια να μην έχεις δεν μπορείς να διακινδυνεύεις να βγεις ξανά στην αγορά εργασίας από την αρχή, και μάλιστα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Εγώ όλο αυτό το θέμα με την κρίση το αντιλαμβάνομαι ως εξής: Σκοπεύουν με ύπουλους τρόπους να μας εξαφανίσουν! Οι διάφορες εταιρίες να μας αναγκάζουν να δουλεύουμε υπερωρίες, και πολλές φορές να μην μας πληρώνουν. Μας κόβουν τα ρεπό με την πρόφαση πως η εταιρία μας χρειάζεται για να τα βγάλει πέρα. Σε λίγο θα περάσουν και το νόμο να δουλεύουμε και τις Κυριακές, με την δικαιολογία να παίρνουμε δύο ρεπό την εβδομάδα, ακόμη και να μας επιβάλουν την 24ωρη βάρδια, κάτι που θεωρείται πλέον ως πολιτισμική πρόοδος! Συμπέρασμα: με το να μας στερούν τη ζωή, επειδή μας κουράζουν περισσότερο, ρουφούν το μεδούλι της ύπαρξης μας, και όλα αυτά για να τα βγάλουμε πέρα!
Το πρώτο βέβαια μεγάλο κακό που θα έπρεπε να εξαλειφτεί είναι η δύναμη των δημοσιογράφων! Είναι ικανοί να ανεβάσουν ή και να ρίξουν μια κυβέρνηση! Όχι βέβαια πως κινούνται εντελώς μόνοι τους! Όλο και κάποιος τους στηρίζει σε αυτό το… έργο τους! Αν δοκιμάζαμε να κλείσουμε την τηλεόραση μας αυτό θα ήταν ένα μεγάλο βήμα. Διότι η εικόνα έχει μεγάλη δύναμη. Ήδη μας έχουν πείσει πως κάτι σοβαρό συνέβη στην παγκόσμια οικονομία και μας τρομοκρατούν όλους! Μπορεί όντως το καπιταλιστικό σύστημα που μας μετέδωσε με τη μορφή του ιού η καλή Αμερική, να φθάνει σιγά σιγά στο τέλος του όπως και τόσα άλλα με τη πάροδο του χρόνου. Όμως ο τρόπος που μας ανακοινώνουν αυτά τα δυσάρεστα νέα, είναι ύπουλος επειδή με τη δημιουργία του φόβου, μπορούν να μας εκμεταλλευτούν ακόμη περισσότερο!
Όσον αφορά τους εργασιακούς χώρους, οι συνθήκες θα γίνουν ανυπόφορες! Ήδη μας πιέζουν και κυριολεκτικά παίζουν με τα νεύρα μας. Φανταστείτε τη κατάσταση όταν πλέον φθάσει στο απροχώρητο! Να εργαζόμαστε με τους ίδιους μισθούς χωρίς τα δώρα των εορτών και το επίδομα της άδειας. Ο πληθωρισμός να φθάσει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Να εργάζεται το ζευγάρι για να μεγαλώσει το παιδί του και μόνο! Με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο ακόμη και για την απαραίτητη ξεκούραση και τη σωματική επαφή! Χωρίς ασχολίες οι άνθρωποι ψάχνουν διέξοδο από την μονοτονία τους κοιτάζοντας απλώς την οθόνη της τηλεόρασης. Κόβουν πολύτιμες στιγμές από τη ζωή τους για να βγάλουν τα προς το ζήν! Περισσότερη εκμετάλλευση του κράτους σημαίνει περισσότερος εκνευρισμός στους εργασιακούς χώρους. Και ο περισσότερος εκνευρισμός δημιουργείται από το άγχος για την επιβίωση! Σε μια ζωή γεμάτη άγχη και αγωνίες, διακινδυνεύουμε την υγεία μας και βέβαια στερούμαστε την ομορφιά της ζωής!
Αναρωτηθήκατε ποτέ το τι μας κοστίζει στη ζωή μας η εργασία; Σε φυσιολογικές συνθήκες που κάποιος δουλεύει το οχτάωρο του, αυτό σημαίνει πως ξοδεύει κατά μέσο όρο 9-10 ώρες την ημέρα! Αν υπολογίσουμε και τον χρόνο που χρειάζεται για να πάει και να επιστρέψει από τη δουλειά στο σπίτι του. 6-8 ώρες τουλάχιστον ύπνο, που έχουμε απόλυτη ανάγκη για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε καλά. Σύνολο 18 ώρες που ουσιαστικά δεν ζούμε! Τις υπόλοιπες 7; Σε τι να προλάβουμε να τις ξοδέψουμε; Στις δουλειές του σπιτιού, τις εξωτερικές, στο να περάσουμε με τον σύντροφο μας όμορφες στιγμές, στο να πούμε μια κουβέντα με κάποιον φίλο, ή με το να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και ίσως ακόμη και με τις τέχνες; Και πόσα ακόμη που δεν μπορώ φυσικά να συμπεριλάβω, αρκεί ένας μέσος όρος. Το αποτέλεσμα που βγαίνει λοιπόν είναι πως ενώ το 1/3 της ζωής μας είναι ο ύπνος, το άλλο ισόποσο ποσοστό είναι η εργασία! Άρα τι μας μένει στην πραγματικότητα; 1/3 ζωής! Εξού και ο λόγος που από μια ηλικία και έπειτα νιώθουμε πως είμαστε έρμαια της δύναμης του χρόνου! Περνά πολύ γρήγορα χωρίς να καταλαβαίνουμε τη ζωή που αμ τι άλλο είναι η μοναδική!
