Η σωτηρία του ανθρώπου μέσω της τέχνης:

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω για τον τίτλο του κειμένου, πως δεν κάνω λόγο για την σωτηρία του ανθρώπου με το θρησκευτικό νόημα. Μιλώ για την σωτηρία του ανθρώπου με την απόλυτα ενδοκοσμική σημασία της λέξης. Δηλαδή για την σωτηρία του ανθρώπου μέσα στη ζωή.

Ο άνθρωπος, το θαύμα του κόσμου! Η διττή μας φύση, μας μπερδεύει αλλά και μας μαγεύει. Η αρρώστια που μας προκαλεί η ζωή πολλές φορές γίνεται η αδυναμία μας να την αντιμετωπίσουμε. Ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, μας εντυπωσιάζουν για την κρυφή τους δύναμη που μεγαλώνει μέσα μας και μας κάνει να νιώθουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε αυτό που μας απασχολεί μέρα νύχτα, με την ελπίδα να αγγίξουμε όσους είναι μακριά μας! Μια αγκαλιά έχει θεραπευτική ιδιότητα. Μια προσευχή στον άγνωστο Θεό μας κάνει να πιστεύουμε πως αποκτούμε την κατάλληλη δύναμη για να αλλάξουμε τα πράματα.

Ο άνθρωπος είναι αδύναμος από τη φύση του, κάθε δύσκολη στιγμή μπορεί να τον κάνει υπόδουλο της διάθεσης του. Ένας ευγενικός καθαρός εγωισμός είναι το μυστικό για να νιώσει μέσα του τη δύναμη να αντιμετωπίσει όλα τα δεινά. Ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα ή τίποτα!

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που οι περισσότερο ευαίσθητοι από εμάς δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Ακόμη και οι περισσότερο δυνατοί απλώς τις προσπερνούν. Δεν δίνουν τη σημασία που χρειάζεται και προσπαθούν να τις αντιμετωπίσουν με απάθεια και κυνικό εγωκεντρισμό. Οι ευαίσθητοι όμως συχνά καταφεύγουν στη θρησκεία για να πάρουν τη δύναμη που χρειάζονται. Μια δύναμη που προέρχεται όμως από άλλους. Δανείζονται ένα ρούχο για να περπατήσουν αγνώριστοι ανάμεσα από το άδικο πλήθος, και πιστεύουν πως είναι νικητές επειδή κατάφεραν να μη γίνουν αντιληπτές οι προθέσεις τους. Η πρώτη περίπτωση φανερώνει έναν υπερόπτη που δεν έχει την ανάγκη κανενός, η δεύτερη κάποιον που εξαρτάται αποκλειστικά από έναν τρίτο παράγοντα. Και οι δύο είναι ακραίες καταστάσεις. Η υποκρισία και η απάθεια, η ταπεινότητα και η εξάρτηση είναι λύσεις που δεν φανερώνουν κάποια ευγενική αγωγή του ατόμου. Υπάρχει όμως μία περίπτωση που συγκεντρώνει τις ανθρώπινες αρετές και εξυψώνει τον άνθρωπο στη θέση που του αξίζει. Οι τέχνες! Είναι ότι πιο ευγενικό δημιούργησε η ανθρώπινη φύση! Στην αρχή από ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν είχε εμφανιστεί η γλώσσα, έπειτα από ανάγκη να περιγράψει την ίδια τη ζωή. Αποτυπώνοντας στον αδηφάγο χρόνο τις εμπειρίες του, ο άνθρωπος άρχισε να καταλαβαίνει πως η παρηγοριά από την γνώση του θανάτου δεν είναι μόνο η θρησκεία που επίσης δημιούργησε. Άρχισε να κατανοεί χιλιετίες πριν, πως αφήνοντας πίσω του κάποιο έργο, παράλληλα θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει και μετά το θάνατο! Πρόκειται για ένα καθαρά προσωπικό σημάδι μέσα στο χρόνο πως κάποτε αυτός ο άνθρωπος υπήρξε, έζησε, αισθάνθηκε, περπάτησε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Βέβαια από νωρίς κατανόησε πως ο μόνος τρόπος για να μείνει η μνήμη του ζωντανή, ήταν η δημιουργία της οικογένειας. Κάτι που ακόμη και σήμερα θεωρείται ο συνηθέστερος ενδοκοσμικός τρόπος για να απαλύνουμε τον πόνο του θανάτου. Πώς μπορούμε διαφορετικά να εξηγήσουμε την επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργήσει οικογένεια ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες με το ρίσκο να μην πετύχει. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, μόνο ρισκάρουμε. Ο άλλος τρόπος είναι η πίστη μας σε κάποια από τις θρησκείες που υπόσχονται τη μετά θάνατον ζωή ή την μετενσάρκωση. Και οι δύο όμως αυτοί τρόποι δεν είναι απόλυτα σίγουροι. Στον πρώτο έχεις την ελπίδα να ζήσει η μνήμη σου ως τα εγγόνια σου τουλάχιστον, ίσως και λίγες γενιές περισσότερο. Ενώ στον δεύτερο τρόπο δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως είναι εφικτό να ζήσεις σε έναν άυλο κόσμο, να αναστηθείς κάποια στιγμή ή ακόμη και να επιστρέψεις στη ζωή με οποιαδήποτε μορφή, και στηρίζεσαι κυριολεκτικά στο άγνωστο! Υπάρχει όμως και ένας τρίτος τρόπος. Η δημιουργία! Για να είμαι ειλικρινής ούτε και η τέχνη δεν παρέχει τη σιγουριά αυτή. Όποιος ασχολείται με μια τέχνη δεν ξέρει ποτέ αν αυτό που δημιουργεί είναι ικανό να του δώσει την ενδοκοσμική αθανασία ή όχι, απλώς ελπίζει. Τουλάχιστον δεν φεύγει από τη ζωή ακολουθώντας τους νόμους της. Τους νόμους εκείνους που έφτιαξε ο άνθρωπος. Φεύγει δημιουργικός, ανθρώπινος και ολοκληρωμένος, αν βέβαια έχει ασχοληθεί όχι για να περνά την ώρα του, αλλά για να περάσει ένα μήνυμα και για να φθάσει τις δυνατότητες του στο μέγιστο επίπεδο που του επιτρέπει ο εαυτός του.

Η τέχνη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Είναι ένας προσωπικός τρόπος να απολογηθεί για κάτι που του συνέβη, να αγγίξει και άλλους που βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση, να το πει με έναν διαφορετικό τρόπο για να απαλύνει τον πόνο που του προκαλεί. Πρόκειται για ένα ασφαλή τρόπο εξομολόγησης! Δεν είναι τυχαίο που πολλοί καλλιτέχνες που δεν κατάφερε η θρησκεία να τους σώσει, το κατάφερε η τέχνη τους!

Υποκρισία

Μετά το προβλεπόμενο ρεπό αύριο θα ξαναγυρίσω στη δουλειά, μια πραγματική δουλεία πάλι θα με βρει. Η ανία χτυπάει κόκκινο, οι ίδιοι αποκρουστικοί άνθρωποι που αναπνέω το διοξείδιο του άνθρακα τους όταν είμαι κοντά τους, αποφεύγω να τους πλησιάσω. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος μου εδώ πέρα θα προσπαθήσει να με πείσει για την σπουδαιότητα των υποτιθέμενων ανώτερων μου που είναι μόνο στα χαρτιά γραμμένη. Ο <<κύριος>> επόπτης, ο <<κύριος>> διευθυντής και ο <<κύριος>> υποδιευθυντής κρατούν καλά την υποκρισία στα χέρια τους φοβούμενοι μήπως και τη χάσουν. Ο <<κύριος>> προϊστάμενος και οι βοηθοί του, τρανή απόδειξη της καλοστημένης φάρσας που τη λένε ζωή. Παντού τα ίδια, πλήξη. Πλήττω με το πλαστικό χαμόγελο τους και την καλή τους κουβέντα που κρύβει πάντοτε τα αιχμηρά δόντια τους.

Ο Αριστοφάνης έρχεται μες το μυαλό μου με κάθε τους πράξη, ‘’σφήκες’’! Όλη η καυστική του σάτιρα. Μα και ο Κ.Γ.Καρυωτάκης που τον δικαιολογώ για όλα όσα έγραψε στα ποιήματα και στα πεζά του για την κατάσταση που δεν έχει αλλάξει στον χώρο εργασίας. Έγραψε το πεζό κείμενο ‘’Κάθαρσις’’ και το ποίημα ‘’Δημόσιοι Υπάλληλοι’’ που περιγράφουν μια υποτιμητική πραγματικότητα που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε εργασιακό χώρο. Η υποκρισία προσπαθεί να σε αναγκάσει να της λες λόγια γλυκά και να την καλοπιάνεις για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Δεν το δέχομαι! Έχω την δική μου προσωπικότητα που δεν επιθυμεί να διαβρωθεί από τις πράξεις τους. Δεν θα γίνω ποτέ ο καθρέπτης των άλλων, οι άλλοι ας είναι. Περπατώ στους ανθισμένους δρόμους της ποίησης μου και νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ. Οι άλλοι ας επιλέγουν την άσφαλτο. Για μένα υπάρχει πάντα άνοιξη μες το νου μου, για τους άλλους απλά τέσσερις συνηθισμένες εποχές που τις ζουν απλά γιατί υπάρχουν. Οι εμπειρίες μου γίνονται κάθε στιγμή στίχοι, δεν αφήνω τίποτε να με εμποδίσει ούτε καν η δουλειά. Η δουλεία των άλλων σημαίνει για μένα απελευθέρωση από τις μάζες.

Η αντίδραση και το πείσμα να νιώθω πιο ελεύθερος από τους άλλους γίνεται τέχνη και η τέχνη αυτή με κάνει πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Οι ανθρώπινες αξίες προβάλλουν μέσα από τους στίχους που δεν έχω σκοπό να τους προδώσω με κανένα αντάλλαγμα. Τι αξία έχει η ζωή αν σκέφτεσαι μονάχα το συμφέρον σου; Όταν γίνεται μόνος μας σκοπός στον αγώνα για επιβίωση η υποκρισία; Aν η καλοπέραση θέλουμε να ριζώσει σαν κάκτος στην έρημο του φθόνου τότε ας γίνουμε ένα με την υποκρισία των άλλων, την υποκρισία που μισούμε σαν τον υποσυνείδητο εαυτό μας.

Αν θέλουμε η σιωπή να μας αφήνει ήσυχους να κοιμηθούμε τα βράδια χωρίς έννοιες τότε ας μεταμορφωθούμε χωρίς κανένα δισταγμό στους πρωταγωνιστές της ταινίας ‘’Metropolis’’ του Fritz Lang ή του μυθιστορήματος ‘’Brave New World’’ του Aldus Huxley. Σκεφτείτε για λίγο δεν κάνει κακό, το μόνο κακό είναι να σκέπτεσαι ανόρεκτος για κάθε τι που βλέπεις, για κάθε τι που ακούς, για κάθε τι που αγγίζεις, για κάθε τι που γεύεσαι και για κάθε τι που οσφραίνεσαι. Πρέπει να αναρωτιέσαι με μια περιέργεια μικρού παιδιού τι είναι πραγματικά κάθε τι που βρίσκεται τριγύρω σου και σε περικυκλώνει σαν μια βουβή ηχώ του παρελθόντος. Αν απομακρυνθείς από τη συνήθη αντιμετώπιση των πραγμάτων που φιλτράρει το πνεύμα και γίνεις ανήσυχος σαν καλλιτέχνης να μην φοβάσαι τις σκιές που κι εσύ πλέον θα μπορείς να δεις. Η τρέλα θα είναι αυτή που την πόρτα σου θα έχει χτυπήσει με το βαρύ της χέρι και θα σου δείχνει την διπλή όψη της πραγματικότητας που ζεις τόσα χρόνια. Λύτρωση και κατάρα η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος. Όλα είναι ένα κουρασμένο ‘’γιατί’’ καρφωμένο στον τοίχο, μια σκέψη βαθιά μες την καρδιά σου και μια δικαιολογία για το ‘’τίποτα’’ που έχουν μάθει να πιστεύουν οι άθλιοι ασυνείδητοι εξουσιαστές της κοινωνίας.

'Άδης τε και Διόνυσος εν και το αυτό (Ηράκλειτος)

Πρώτα από όλα ας μου επιτραπεί ο δανεισμός αυτής της βαθύτατης σε σοφία φράσης. Άλλο όμως τίτλο δε μπόρεσα να σκεφτώ για το κείμενο που θα ακολουθήσει. Ταιριάζει τέλεια όπως το γάντι στο χέρι. Άδης σημαίνει Θάνατος και Διόνυσος Ζωή.

Δύο οι περισσότερο στιγματισμένες στιγμές της ζωής μας. Ο Έρωτας που εξυψώνει τον Άνθρωπο στα αστέρια του ουρανού και ο Θάνατος που τον βυθίζει στα έγκατα του αγνώστου.

Ο Έρωτας είναι η γνώση του να ξεχνάς. Να ξεχνάς τον εαυτούλι σου και να ζεις μονάχα για τον άλλο. Ο Θάνατος είναι η γνώση του να ξεχνιέσαι. Πως στην άβυσσο θα βυθιστείς μια μέρα από το πέρασμα του χρόνου, μια στιγμή που εσύ δεν την ξέρεις μα φοβάσαι μυστικά τον ερχομό της.

Ο Έρωτας είναι η ομορφιά του Ανθρώπου. Ευγένεια και δύναμη. Θάρρος, έλξη, αγάπη, επιθυμία. Όνειρα που ξεπρόβαλαν μπροστά σου στη δύση του Ηλίου! Ο Θάνατος είναι ανυπαρξία και φόβος. Τρόμος για το αθέλητο ταξίδι στο Τίποτα και στο Καθόλου.

Τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις στιγμές της ζωής μας τόσο άσπονδες; Τις ενώνει η γνώση πως ο Έρωτας σημαίνει θάνατος του εαυτού σου και πως Θάνατος είναι επίσης η ανυπαρξία! Τα δύο αντίθετα φαινόμενα ενώνονται με μια μορφή τέλους.

Ο Έρωτας είναι η αλήθεια που νιώθεις. Ο Θάνατος είναι η αλήθεια πως δε θα νιώθεις! Αν ο Έρωτας δεν καταφέρει να ολοκληρωθεί με την μετατροπή του σε αγάπη τότε οι αναμνήσεις από το πέρασμα του σε ένα καλό τέλος γλυκά θα μας κοιμίζουν και ίσως με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.

Ο χειρότερος φόβος του Θανάτου δεν είναι η ανυπαρξία. Μακάρι ο Θάνατος να σήμαινε πως ζούμε άυλοι επάνω σε ένα πλοίο να παρακολουθούμε σε μορφή κινηματογράφου όλες μας τις αναμνήσεις. Τότε κανείς δε θα τον φοβόταν τόσο εκτός από τους στυγνούς εγωιστές. Ο χειρότερος φόβος που γεννά η σκέψη του Θανάτου είναι η απώλεια των συνειδήσεων μας άρα και των αναμνήσεων! Όλος ο πλούτος της ζωής όπως είπε και ο Pavese είναι οι αναμνήσεις που λησμονούμε. Εφόσον με το Θάνατο χάνουμε και αυτές, τότε είναι βαρύ το χέρι που θα μας πάρει! Σκεφτείτε απλώς πώς όταν ο Θάνατος γυρίσει να σας κοιτάξει, ειρωνικά να χαμογελούσατε αδιαφορώντας για την βιολογική μορφή του εαυτού σας! Αυτό θα σήμαινε αυτομάτως νίκη περήφανη και καθαρή με έμφαση στην στιγμή που ειρωνικά χλευάσατε το σκοτεινό βασίλειο του. Το πονηρό του βλέμμα όμως μας προϊδεάζει για το μεγαλύτερο του επίτευγμα. Ο φόβος του Θανάτου ουσιαστικά είναι ο φόβος του αγνώστου! Κανείς δε γύρισε ποτέ από εκεί για να μας εξιστορήσει αυτό που υπάρχει πέρα από τη ζωή. Ακόμη και ο Όμηρος που έστειλε τον Οδυσσέα στον Άδη ή και ο Βιργίλιος με τον Αινεία και πολύ αργότερα ο Δάντης που ταξίδεψε εκεί για την αγάπη μιας γυναίκας, δεν παύουν να είναι της φαντασίας τους δημιουργήματα και μύθοι.

Ο χειρότερος φόβος στον Έρωτα είναι η ανυπαρξία. Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να προσφέρεις στον άλλο όχι μόνο για να ικανοποιήσεις εκείνον αλλά και τον εαυτό σου. Νιώθεις υπέροχα όταν ξέρεις πως κάνεις καλό σε εσένα και σε κάποιον άλλο. Θέλεις να σε υπολογίζουν το ίδιο όπως εσύ υπολογίζεις τον άλλο. Η αμοιβαιότητα μέσα στη σχέση σημαίνει σιγουριά και ευτυχία. Όσο περισσότερο καλά αισθανόμαστε τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο φόβος μέσα μας. Και η θελημένη αμοιβαιότητα μετατρέπεται σε εγωιστική απαίτηση και ζήλια. Φοβόμαστε πως η ευτυχία μας δε θα διαρκέσει για πάντα, πως δεν υπάρχουμε πια. Πως ελαττώσαμε τις δραστηριότητες μας για χάριν ενός άλλου που μέχρι χθες μας ήταν άγνωστος. Το Εγώ μας γίνεται παγίδα που μόνο καταστρέφει.

Η απομυθοποίηση ως παράγωγο της μελαγχολίας

Οι συνετοί άνθρωποι στην πραγματικότητα είναι πιόνια ενός συστήματος που επιλέχθηκε εκτός των άλλων, και για τον λόγο να κρατά διαρκώς τα πλήθη σε μια προγραμματισμένη ύπνωση. Και όλα αυτά για να διατηρείται μια ασφαλείς άγνοια που είναι ακίνδυνη σαν όνειρο.

            Η ζωή είναι στο σύνολο της δημιούργημα των ανθρώπων. Η φύση ανίκανη να περιορίσει την καταστρεπτική του μανία, περιορίζεται μονάχα στην ελπίδα να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του δημιουργήματος της. Ο άνθρωπος ξύπνησε από την άγνοια του ζώου σε μια χρονική περίοδο της ιστορίας που δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ. Αυτή η αφύπνιση ήταν και η καταστροφή του! Διότι αν δεν ξυπνούσε, απλώς θα ήταν αναγκασμένος όπως όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη, να κάνει τον κύκλο του μέσα στη ζωή. Ενώ τώρα είναι καταδικασμένος από την ίδια του την ύπαρξη! Η φύση του έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια του τη νοημοσύνη (Mνημοσύνη), το ζώο που έχει μέσα του, άλλοτε κοιμάται ήσυχα στο κλουβί της ιδιοσυγκρασίας του και άλλοτε ξεσπά αλλόκοτα, σχεδόν με μια τρελή, ψυχασθενική και απρόβλεπτη συμπεριφορά, θυμίζοντας του η φύση πως δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτός και μόνο! Όσο παράλογη και αν φαίνεται η δυαδική φύση μας άλλο τόσο μερικές φορές μας γοητεύει.

Οι θρησκείες που είναι δημιούργημα του ανθρώπου, έχουν ως απόλυτη αρετή την μετουσίωση του ζωώδους εαυτού μας σε κάτι εξαιρετικά ενάρετο και ανώτερο! Σκοπό δεν έχουν μόνο να περιορίσουν τον φόβο του θανάτου, αλλά και να επιμείνουν στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης συνείδησης μέσω μιας σειράς απαγορεύσεων. Πιστεύουν έτσι πως παύει ο άνθρωπος να φέρεται σαν μια βιολογική ύπαρξη, όμως η γυμνή του φύση είναι η ομορφιά του! Η απαγόρευση φυλακίζει τη φύση του εξαναγκάζοντας τον να φέρεται πολύ πλαστά και μηχανικά. Και κάποτε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιεί πως οι ηθικές του αρχές δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση, με αποτέλεσμα να ξεσπά με τον χειρότερο τρόπο.

Επίσης η  πολιτική είναι ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει όχι μόνο με την συνήθη έννοια της λέξης το κοινωνικό περιβάλλον του ανθρώπου (κράτος), αλλά και με την ευρύτερη έννοια της λέξης, που πολιτική σημαίνει κοινωνική συμπεριφορά. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό όν πάνω σε αυτό τον πλανήτη που έχει τη νόηση να ξεφεύγει από τη φύση του! Ακόμη και τα πιο ανώτερα θηλαστικά όπως τα δελφίνια και οι φάλαινες, όσα συναισθήματα και να είναι ικανά ως όντα να αισθανθούν, η φύση έχει προϊδεάσει γι’ αυτά τον κύκλο τους! Η διαφορά του ανθρώπου είναι εμφανής! Λόγω της νόησης του είναι το μοναδικό όν που έχει την ελευθερία της επιλογής. Ή μάλλον θα μπορούσε να την έχει αν ο ίδιος δεν έφθανε στα άκρα κατακρεουργώντας κάθε ελπίδα για πραγματική και ανώδυνη ελευθερία. Όπως λέει και ο Osho ο σκύλος θα παραμείνει σκύλος σε όλη του τη ζωή, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Ενώ ο άνθρωπος μπορεί, μέσω της εσωτερικής του αναζήτησης. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη φύση του, και δυστυχώς έχει την τάση να επιλέγει σχεδόν πάντα τον λάθος δρόμο.

            Οι κατηγορίες που ανήκουν οι άνθρωποι ποικίλουν ανάλογα με τα κράτη, ήθη και έθιμα, που καθορίζουν τις συνήθειες και τη συμπεριφορά τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ζει μονάχα από συνήθεια! Είναι σκληρό μα είναι η ωμή πραγματικότητα! Δεν ζούμε για να χαρούμε τη ζωή, αλλά ζούμε μόνο και μόνο για να αποδείξουμε πως είμαστε μια διαρκής επανάληψη. Η φράση πως όλη η ανθρωπότητα είναι αδέρφια αποκτά μια ειρωνική επεξήγηση. Πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από ομοζυγωτικά δίδυμα! Κι όμως! Υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από αυτά τα στερεότυπα. Δεν κάνω λόγο για κάποια μορφή ανωτερότητας βέβαια, εφόσον ως όντα είμαστε απόλυτα ίσοι, αυτό που κάνει κάποιον άνθρωπο να διαφέρει από τους πολλούς είναι μονάχα ο τρόπος που σκέπτεται! Κι όταν η σκέψη του, η θεωρία δηλαδή, γίνεται πράξη, τότε αυτό σημαίνει την εκούσια συναισθηματική του φόρτιση, με αρνητικά συνήθως συναισθήματα! Πιο αναλυτικά. Όταν ο άνθρωπος επιμένει να κάνει μια ζωή πέρα από τις ψευδαισθήσεις, πέρα από την ρουτίνα της καθημερινότητας, αυτό σημαίνει πως σκέπτεται. Και η σκέψη, του δημιουργεί πάντα προβλήματα. Ας θυμηθούμε τον ελληνικό μύθο που ο Προμηθέας από τη Λήμνο έκλεψε τη φωτιά (γνώση) από τους θεούς (τον θεό Ήφαιστο) για να τη δώσει στους ανθρώπους. Τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε σε έναν βράχο του Καυκάσου, όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι το οποίο αναγεννιόταν. Τελικά, ο ημίθεος Ηρακλής τον απελευθέρωσε. Επίσης ας θυμηθούμε και τον εβραϊκό μύθο του προπατορικού αμαρτήματος, που οι πρωτόπλαστοι εξαιτίας του έκπτωτου Άγγελου (εωσφόρου= αυτός που φέρει το φως δηλαδή τη γνώση), έφαγαν τον απαγορευμένο από το Θεό καρπό, από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Έτσι ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο (την άγνοια του ζώου) και υπέστει όλα τα δεινά (τη γνώση του θανάτου)!

            Η απομυθοποίηση της ζωής μας λοιπών, μας γεννά όλο και περισσότερα ερωτήματα που ποτέ δεν θα βρούμε μια τελική απάντηση. Το μόνο που κατορθώνουμε είναι να φιλοσοφούμε αδιάκοπα και να βασανιζόμαστε από την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι όμως δυνατό να μην φιλοσοφούμε έστω και σε κάποια διαλείμματα της ρουτίνας μας; Πιστεύω πως οι παραπάνω μύθοι παρόλες τις εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν για τη σημασία τους, θέλουν να μας πουν πώς είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να δίνει διάφορες εξηγήσεις για οτιδήποτε μέσα στη ζωή. Σκεπτόμαστε δηλαδή σημαίνει πως επιβεβαιώνουμε τη φύση μας ως όντα. 
            Η ψευδαίσθηση που έχουμε για την φύση μας, μας δημιουργεί την εντύπωση πως το όν άνθρωπος είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας όλο και μικραίνει η πιθανότητα να μυθοποιήσουμε την ύπαρξη μας σε αυτό τον κόσμο, και η πραγματικότητα μοιάζει με φορτηγό που συγκρούεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω σε τοίχο! Μεγαλώνοντας σημαίνει πως η φαντασία μας χάνει την μαγευτική της ικανότητα να μας ταξιδεύει, και μας φθάνει στον τελικό προορισμό μας που είναι η γνώση. Η γνώση όμως δεν μοιάζει με σωτήρια λέμβο στον απύθμενο ωκεανό των υπάρξεων μας. Μοιάζει με θηλιά που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας και περιμένει υπομονετικά να τη χρησιμοποιήσουμε! Ελάχιστοι όμως τρελαίνονται επειδή θέλησαν να κατανοήσουν τον κόσμο. Πολλοί στοχαστές έφθασαν στα άκρα, εξαιτίας της προσωπικής τους δυστυχίας και μόνο. Το συναίσθημα της μελαγχολίας όμως, δημιουργείται αποκλειστικά από την απομυθοποίηση της ζωής. Κόβουμε κάθε νήμα από την παιδικότητα μας σημαίνει πως χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Εξού και η επιλογή του Ιησού να ευλογήσει τα παιδιά που λόγο της αγνότητας τους έχουν την δυνατότητα να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα αθώα και άρα χαρούμενα μάτια τους. Η άγνοια είναι ευτυχία λέει ο λαός και έτσι είναι!

            Η απομυθοποίηση της ζωής, ή πιο σωστά της ανθρώπινης φύσης, είναι η κύρια αιτία κάθε μελαγχολικής μας κατάστασης η οποία είναι δυνατό να μας οδηγήσει στην αρρώστια (κατάθλιψη). Το ερώτημα είναι πως ενώ μεγαλώνοντας πρέπει να απομυθοποιήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, μπορούμε ταυτόχρονα να ζήσουμε ευτυχισμένοι;

Ο Θάνατος

Ο θάνατος το μόνο βέβαιο στη ζωή μας. Ότι και να ζήσουμε είναι ανυπολόγιστης αξίας και μη προκαθορισμένο από αυτό που αποκαλούμε δειλά μοίρα. Ο θάνατος είναι ότι πιο σίγουρο μπορεί να μας συμβεί. Ποτέ δεν γνωρίζουμε τον ερχομό του. Ποτέ δεν στεκόμαστε πραγματικά σαν ήρωες μπροστά στην αποκρουστική μορφή του Τίποτα. Το άγνωστο είναι τόσο τρομερό που δεν χρειάζεται μορφή για να μας δειλιάσει, παρά ένα κενό. Μία διάφανη επιφάνεια που να περνά μέσα από τις νοσηρές μας υποψίες. Πόσο τιποτένιοι είμαστε πραγματικά! Σκουλήκια γινόμαστε μετά τον ερχομό του και για τους περισσότερο τυχερούς στάχτη.

Ζητώ Ελευθερία!

Οι άνθρωποι πέρα μακριά. Μακριά από εμάς, να ζουν τις ζωές τους ήσυχοι μες την ανία της καθημερινότητας τους, νιώθοντας σίγουροι για την επόμενη ημέρα τι θα τους φέρει. Γνωρίζουμε τα μελλούμενα κι αυτό μας καθησυχάζει. Τη ζωή μας προσπερνά η σιωπή, πνίγουμε το θυμό μας μέσα σε ότι έχουμε πολύτιμο. Ωστόσο υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ευτυχώς! Εξαιρούνται από την ανία οι υπέρμαχοι της ελευθερίας. Όσοι αναζήτησαν μέσα από την πλήξη τον εαυτό τους. Η ρήξη είναι φυσικό επόμενο της ευαισθησίας τους. Το χάσμα ολοένα μεγαλώνει ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους. Εκείνους που δε διστάζουν να τους θυμίζουν πως η ζωή είναι αυτό που φοβούνται. Η οργή φυτρώνει μέσα τους όπως ένα αγριόχορτο εκεί ακριβώς που δεν το θέλεις. Ασχημαίνει την ομορφιά, της δίνει όψη αποκρουστική, σχεδόν μακάβρια! Κάποιοι από αυτούς θα υψώσουν τη φωνή τους γνωρίζοντας τις επιπτώσεις. Ο θάνατος είναι η πιο σκληρή τιμωρία των ελεύθερων. Κι όμως είναι μια μορφή ελευθερίας! Η μοναδική διέξοδος των αδυνάτων και η τιμωρία των δημιουργικών! Καταφύγιο σκληρό των προσδοκιών μας!