Η δύναμη για τον άνθρωπο, είναι το
απαραίτητο συστατικό της επιβίωσης, για τις αντιξοότητες της ζωής. Χωρίς
δύναμη, μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο το να αντιμετωπίσουμε την κακοήθεια
των ανθρώπων, σε κοινωνικό κυρίως επίπεδο. Η μάζα είναι η περισσότερο
απειλητική και νωθρή δύναμη που έπλασε ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στην
υπερπληθυσμική εποχή μας. Στη ζωή πρέπει να πάρουμε δύο θέσεις, είτε να
επιβιώσουμε αντλώντας τη δύναμη μας από την εμπειρία και τη γνώση, είτε
κατεβάζοντας απλά το κεφάλι, δουλοπρεπώς και σε πλήρη συμβιβασμό με το
τίποτα.
Η μόνη εξηγήσιμη έννοια της
δύναμης από την κοινωνία, είναι η καταστρεπτική μανία του ανθρώπου για
εξουσία, πνιγμένη στη διαφθορά της φιλοδοξίας. Έτσι για παράδειγμα στα
στρατιωτικά επαγγέλματα, και ιδιαίτερα στις ειδικές δυνάμεις κάθε
κράτους, έχει γίνει αποδεκτό πως οι άνθρωποι που τα εξασκούν, είναι
ιδιαίτερα δυναμικοί, βελτιώνοντας τη δύναμη τους σε σωματικό και
πειθαρχικό (ψυχολογικό) κυρίως επίπεδο. Όμως αυτή δεν είναι παρά μια
εντελώς επιφανειακή επίδειξη δύναμης και τίποτε άλλο!
Κάθε επανάσταση πνίγηκε στο
αίμα, εξαιτίας της επιφανειακής μόνο θέλησης για αλλαγή, στα κοινωνικά
και πολιτικά προβλήματα κάθε χώρας, και κάθε μορφή δύναμης που
σχετίζεται με την δαρβινική άποψη της φύσης, που μπορεί να ερμηνευτεί ως
‘’ο θάνατος σου, η ζωή μου’’, σχετίζεται μονάχα με την επιφανειακή
δύναμη, που φθείρεται και φθείρει, όταν η προσωπικότητα μας φαίνεται ως η
μόνη ικανή πτυχή του εαυτού μας, που μπορεί να κυβερνά αυτό που
πραγματικά είμαστε.
Η επίσημη επιστημονική
θεραπεία της αρρώστιας της κάθε αδυναμίας μας, είναι η ψυχιατρική και η
ψυχανάλυση, που αν και αποδεκτές ως ορθοί και αποτελεσματικοί μέθοδοι,
καταπραύνσεως του ψυχικού και επομένως σωματικού πόνου, στην ουσία δεν
καταφέρνουν τίποτε περισσότερο, από το να αλλάξουν τα στοιχεία της
προσωπικότητας μας με την μέθοδο της πειθούς (αυθυποβολή). Δηλαδή ασχολούνται
αποκλειστικά με το να θεραπεύουν τις αδυναμίες του προσωπείου μας, του
επιφανειακού και κίβδηλου εαυτού μας, που παρουσιάζεται ως το μόνο
αποδεκτό στοιχείο του είναι μας!
Δεν υπάρχει γνησιότερη και
ανθρωπινότερη μορφή δύναμης, από τη δύναμη της γνώσης! Για την αποφυγή
κάθε παρεξήγησης, θα ήθελα να διευκρινίσω, πως η γνώση αν τύχη
εκμετάλλευσης, ανθρώπων φιλόδοξων και ματαιόδοξων, γίνεται όπλο που
μπορεί να στραφεί εναντίων ακόμη και της ίδιας της ανθρωπότητας! Τη
γνώση πρέπει να την κατακτά ο άνθρωπος με προσωπικό αγώνα και πόνο, δεν
είναι αντικείμενο επίδειξης, αλλά πρακτική εφαρμογή απόδειξης της
ιδιαιτερότητας της ανθρώπινης φύσης μας, που έχει την ικανότητα να
μαθαίνει, όπως και θα μπορούσε να γίνει ακόμη και η απόδειξη της
ανωτερότητας μας, με το να διδάσκει.
Οι αντίπαλοι κάθε
αντιπαράθεσης μας, δεν είναι εχθροί, κι ούτε πρέπει ως κατώτεροι να
αντιμετωπίζονται. Τους αντιμαχόμαστε, με την επιθυμία να
εξασκούμε συνεχώς την ανθρώπινη υπόστασή μας, δείχνοντας όχι τα δόντια
μας, αλλά την κατανόηση μας στις όποιες διαφορετικές μας αντιλήψεις.
Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό πως κερδίζει σε μια αντιπαράθεση, μόνο
εκείνος που η άποψη του αποδειχθεί με τα σωστά επιχειρήματα η ορθότερη,
πάντα όμως έχοντας υποστηρικτή την αντικειμενική αλήθεια. Κερδίζοντας
τον αντίπαλο μας, τον μετατρέπουμε σε φιλικό πρόσωπο. Σε μια
αντιπαράθεση μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζουν τη δύναμη της γνώσης, ποτέ
δεν υπάρχει νικημένος, επειδή κερδίζουν και οι δύο!
Η κτητικότητα και η
επιθετικότητα στα ζώα είναι κάτι απόλυτα φυσικό, από τη στιγμή που δεν
είναι ικανά να σκεφτούν όπως ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος επί χιλιάδες χρόνια
από την τελευταία του εξέλιξη σε homo sapiens, έχει παραμείνει το ίδιο
κτητικός και βίαιος, με τις ελάχιστες αλλαγές να αφορούν μόνο τη μορφή,
εξαιτίας της αλλαγής του περιβάλλοντος του. Η απομάκρυνση από τη φύση
υπήρξε ο κυριότερος παράγοντας, και στην συνέχεια η επιβολή (παράδοση)
των κοινωνιών του. Επίσης, εξαιτίας αυτής της μεγάλης αλλαγής, ο
άνθρωπος γυρνά πίσω όλο και περισσότερο στη ζωώδη φύση του, αναζητώντας
υποσυνείδητα τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών της σύγχρονης ζωής, για
παράδειγμα εξασκώντας περισσότερο την ψυχολογική βία από την σωματική.
Η μέση εκπαίδευση παράγει
τον μέσο άνθρωπο. Η αναγκαιότητά της είναι μία από τις κύριες αιτίες της
στασιμότητας του. Δεν είναι τυχαία η συνεχώς μεταβαλλόμενη εκπαίδευση,
που στοχεύει στο να διατηρηθεί αυτή η στασιμότητα στον άνθρωπο. Ενώ θα
ήταν μπορετό, μια προσεκτική μελέτη των ωφελειών της εκπαίδευσης για το
κοινό καλό, να δημιουργηθεί κάτι περισσότερο κοντά στο ποιόν του
ανθρώπου, με τελικό αποτέλεσμα να απομακρυνθεί όσο αυτό θα είναι εφικτό,
από τα ζωώδες στοιχεία της φύσης του. Με αυτόν τον τρόπο η εξαιρετικά
μοναδική ελαστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου, θα ήταν σύμμαχος μας
απέναντι στον εχθρό της επανάληψης.
Ο άνθρωπος είναι βέβαιο πως
δημιουργεί τις ανάγκες του, σύμφωνα με αυτές που οι συνθήκες διαβίωσης
του επιβάλλουν. Η επιβολή από μόνη της, δεν είναι παρά μια αναγκαία
μορφή της δουλείας. Σε μια συνηθισμένη μεγαλούπολη για παράδειγμα, η
αποστροφή προς τη δημιουργία, η αμφισβήτηση της ανεμελιάς, και η
απομάκρυνση από το φυσικό περιβάλλον, έχουν φθάσει στο σημείο να
θεωρούνται αναγκαία κακά, για την απαραίτητη επιβίωση μας. Με αυτόν τον
πονηρό τρόπο, το συνηθισμένο μοιάζει σωστό, και το διαφορετικό ανωμαλία
της ανθρώπινης φύσης! Αποδεικνύεται λανθασμένα πως η ποσότητα υπερέχει
της ποιότητας! Είναι μια εξευτελιστική μέθοδος, για να αφαιρείται η
δύναμη μέσα από τον κάθε άνθρωπο με χειρουργικό τρόπο. Το πλήθος
παραιτείται, το άτομο απομονώνεται! Η έννοια της δύναμης
διαστρεβλώνεται, ώστε το πλήθος να επωφελείται, και το άτομο να
υποφέρει! Η δύναμη γίνεται το παράσημο του ισχυρού, από την εκμετάλλευση
του αδύναμου.
Τι σημαίνει να είναι
κάποιος δυνατός; Να μην ντρέπεται για την ύπαρξη του, να μην νιώθει
ενοχή για τις πράξεις του, να μην δέχεται δανεικές αλήθειες, και πως
κάνει δύσκολο αγώνα για να κατακτήσει τη γνώση. Τι σημαίνει να είναι
κάποιος αδύναμος; Το άκρος αντίθετο από τα παραπάνω!
Έχουμε μάθει να συγχέουμε
τη δύναμη με την πειθαρχία. Όντως χρειάζεται να έχουμε πειθαρχία για να
πετύχουμε έναν σκοπό. Αλλά ο σκοπός είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα που
γεννιέται από την απληστία! Και η πειθαρχία σχετίζεται με την πειθώ του
ατόμου, που σημαίνει πως ο αδύναμος την χρειάζεται για να ενισχύσει τα
χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, που όπως είπαμε είναι η πλαστή
μορφή του εαυτού του. Άρα η ψευδαίσθηση πως νιώθει με αυτόν τον τρόπο
κάποιος δυνατός, δεν είναι παρά η απόδειξη της αδυναμίας του!
Η ανταμοιβή κάποιου για την
επιτυχία ενός εγχειρήματος, είναι το δόλωμα του νου του, για να
προσπαθήσει να το πετύχει. Από τη στιγμή που ο νους του είναι
συμβιβασμένος με την προσωπικότητά του, δηλαδή με τα εξωτερικά
ερεθίσματα που του επιβάλλει η κοινωνία, αυτομάτως γίνεται η αιτία της
αποτυχίας του! Όποιος θέλει να είναι δυνατός, δεν αποδέχεται καμία
αμοιβή! Η αμοιβή είναι μια μέθοδος, με διαστρεβλωμένο νόημα, για να
δελεάσει και άρα να αποσυντονίσει τον πραγματικό του εαυτό, από την
επίπονη προσπάθεια να κατακτήσει την αντικειμενική αλήθεια.
Οι εχθροί στη ζωή μας έχουν
κάποια χρησιμότητα, να είναι παραδείγματα προς αποφυγήν! Η δύναμη του
ατόμου έγκειται στο γεγονός να μην προσπαθεί να τους κάνει φίλους. Ακόμη
να μην πέφτει στην παγίδα της υποκρισίας, στην προσπάθεια του να
αποφύγει τις όποιες δυσάρεστες καταστάσεις.
Η μοναξιά στην περίπτωση
που προκύπτει, να είναι μια αναγκαστική επιλογή, καθαρά δική μας, κι όχι
επιλογή των άλλων, ενώ στην πρώτη περίπτωση σημαίνει πως έχουμε
αποκτήσει τη δύναμη να επιλέγουμε εμείς τους ανθρώπους της αρεσκείας
μας, αντιθέτως στη δεύτερη περίπτωση σημαίνει πως εμείς είμαστε οι
υπαίτιοι της αδικίας και του πόνου, εκείνου που μας εξοστράκισε από τη
ζωή του. Στο πρώτο παράδειγμα, εξαιτίας της ορθότητας της επιλογής μας,
μπορούμε ακόμα και να απολαύσουμε τη μοναξιά μας, ενώ στο δεύτερο
παράδειγμα, υποφέρουμε πάντα από την έλλειψη των ανθρώπων.
Όσον αφορά τις θρησκείες,
ως αδυναμία μπορεί να ερμηνευτεί η πίστη σε έναν άλλο κόσμο. Στην
προκειμένη περίπτωση, αποκτά δύναμη όποιος αρνείται να πιστέψει στη μετά
θάνατον ζωή! Αυτό έχει ως επίπτωση την βαθιά του επιθυμία, να
καλυτερέψει την μόνη σίγουρη ζωή, σε αυτόν τον κόσμο. Όποιος πιστεύει
στη μετά θάνατον ζωή, παραιτείται οριστικά από την προσπάθεια αυτή, και
απλώς ελπίζει στην διαμεσολάβηση κάποιου άλλου παράγοντα (πολιτική,
θρησκεία) τον οποίο και υποστηρίζει. Από την οπτική του δυνατού,
καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια, όπου το άτομο σκληραγωγείται. Επίσης
κάνει αυτή την προσπάθεια, όχι επειδή ελπίζει σε κάποια αλλαγή, αλλά για
να μάθει από την απομυθοποίηση.
Η δύναμη είναι απαραίτητη
και για να καταφέρει κανείς να αντέξει την ολική απομυθοποίηση των
πάντων! Σε αντίθεση πάντα με κάποιον ευάλωτο, που συνήθισε να τρώει τα
απομεινάρια μιας μασημένης τροφής, βάζοντας το όνειρο στη θέση του
υπαρκτού. Αυτό που μπορεί να κερδίσει κάποιος από την ολική
απομυθοποίηση, δεν είναι άλλο από την αντικειμενική αλήθεια!
Ο εγωισμός που ερμηνεύεται ως η
ακραία ατομιστική αγάπη προς τον εαυτό μας, πρέπει να οριστεί εκ νέου!
Διότι είναι η γνησιότερη μορφή δύναμης! Η αγνότητά της δύναμης αυτής,
εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί να διαχωριστεί το Εγώ με το Είναι. Ο
εγωισμός στην πραγματικότητα είναι η θετική αγάπη προς την αλήθεια του
εαυτού μας. Όταν το Εγώ χάνει τη δύναμή του, και δίνει σιγά – σιγά τη
θέση του στο Είναι μας, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως στοιχείο
εμφάνισης του εγωισμού μας. Εγωισμός δεν είναι η αγάπη για την εικόνα
μας, αλλά η αγάπη για αυτό που είμαστε πραγματικά. Τι είμαστε
πραγματικά; Αυτό που μπορούμε να ανακαλύψουμε, αφιερώνοντας περισσότερο
χρόνο στον εαυτό μας! Γιατί πρέπει να το ανακαλύψουμε; Για να μάθουμε να
ξεχωρίζουμε ως άνθρωποι! Γιατί πρέπει να ξεχωρίζουμε ως άνθρωποι;
Επειδή όλη η ομορφιά του ανθρώπινου είδους είναι η ανομοιομορφία! Χωρίς
εγωισμό κάθε έργο θα ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί! Ο εγωισμός είναι αυτός
που κάνει τον άνθρωπο ζωγράφο, ποιητή, συγγραφέα, γλύπτη, τεχνίτη κ.α.
Είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας!
Η καλοσύνη είναι η θετική
ενέργεια, αποτέλεσμα της αγάπης μας για τον άνθρωπο. Κάνοντας κάποιο
καλό στον συνάνθρωπό μας, ταυτόχρονα ωφελούμε και εμάς τους ίδιους,
επειδή μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο όμορφα, με εκείνον που δέχτηκε την
συμπόνια μας. Ως αδυναμία μπορούμε να δεχτούμε την υποθετική καλοσύνη
για τον συνάνθρωπο, προς ικανοποίηση του εαυτού μας! Όταν κάνεις κάποιο
καλό, για να είναι ηθική η πράξη σου, δεν πρέπει ποτέ να φαίνεσαι!
Κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει ποιος κρύβεται πίσω από μια πράξη αγάπης!
Δύναμη έχει όποιος μπορεί να αντισταθεί στην πονηριά του νου του, που
συνεχώς επιθυμεί την επίδειξη του Εγώ του, με το να κάνει γνωστό το
πρόσωπό ή διαφορετικά όνομα του! Όποιος ξεχνάει πως το όνομα του δεν
είναι τίποτε άλλο εκτός από κοινωνική εξυπηρέτηση, είναι θύμα του νου
του!
Όσον αφορά τις ανθρώπινες
σχέσεις, είτε πρόκειται για φιλική είτε για ερωτική σχέση, πρέπει να
λαμβάνουμε σοβαρά την εξής προϋπόθεση: η σχέση να συμβαίνει μονάχα, όταν
δεν νιώθουμε πως η ευτυχία μας εξαρτάται από κάποιον άλλο! Οι άνθρωποι
συνηθίζουν να δημιουργούν σχέσεις, ανεξάρτητα από την ποιότητα τους,
απλώς για να μην νιώθουν μόνοι τους! Δημιουργούν παρέες οι οποίες
ελπίζουν πως στο μέλλον θα καταλήξουν σε φιλίες, και ικανοποιούν τις
σεξουαλικές ανάγκες τους, όπου ελπίζουν να καταλήξουν στον έρωτα!
Σίγουρα ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό όν, αλλά η ειλικρίνεια και το
επίπεδο των σχέσεων του, είναι οι παράγοντες που καθορίζουν ύστερα τις
κοινωνίες του. Το πόση δύναμη έχει αποκτήσει κάποιος, εξαρτάται
αποκλειστικά από τους τρόπους που ανακαλύπτει, ώστε να νιώθει
ευτυχισμένος με την ίδια του την ύπαρξη! Η αδυναμία της εξάρτησης μας,
είναι η κύρια αιτία της μελλοντικής μας αποτυχίας! Κάποιος που είναι ήδη
ευτυχισμένος, δεν δημιουργεί δυστυχία σε κανέναν!
