Η απομυθοποίηση ως παράγωγο της μελαγχολίας

Οι συνετοί άνθρωποι στην πραγματικότητα είναι πιόνια ενός συστήματος που επιλέχθηκε εκτός των άλλων, και για τον λόγο να κρατά διαρκώς τα πλήθη σε μια προγραμματισμένη ύπνωση. Και όλα αυτά για να διατηρείται μια ασφαλείς άγνοια που είναι ακίνδυνη σαν όνειρο.

            Η ζωή είναι στο σύνολο της δημιούργημα των ανθρώπων. Η φύση ανίκανη να περιορίσει την καταστρεπτική του μανία, περιορίζεται μονάχα στην ελπίδα να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του δημιουργήματος της. Ο άνθρωπος ξύπνησε από την άγνοια του ζώου σε μια χρονική περίοδο της ιστορίας που δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ. Αυτή η αφύπνιση ήταν και η καταστροφή του! Διότι αν δεν ξυπνούσε, απλώς θα ήταν αναγκασμένος όπως όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη, να κάνει τον κύκλο του μέσα στη ζωή. Ενώ τώρα είναι καταδικασμένος από την ίδια του την ύπαρξη! Η φύση του έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια του τη νοημοσύνη (Mνημοσύνη), το ζώο που έχει μέσα του, άλλοτε κοιμάται ήσυχα στο κλουβί της ιδιοσυγκρασίας του και άλλοτε ξεσπά αλλόκοτα, σχεδόν με μια τρελή, ψυχασθενική και απρόβλεπτη συμπεριφορά, θυμίζοντας του η φύση πως δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτός και μόνο! Όσο παράλογη και αν φαίνεται η δυαδική φύση μας άλλο τόσο μερικές φορές μας γοητεύει.

Οι θρησκείες που είναι δημιούργημα του ανθρώπου, έχουν ως απόλυτη αρετή την μετουσίωση του ζωώδους εαυτού μας σε κάτι εξαιρετικά ενάρετο και ανώτερο! Σκοπό δεν έχουν μόνο να περιορίσουν τον φόβο του θανάτου, αλλά και να επιμείνουν στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης συνείδησης μέσω μιας σειράς απαγορεύσεων. Πιστεύουν έτσι πως παύει ο άνθρωπος να φέρεται σαν μια βιολογική ύπαρξη, όμως η γυμνή του φύση είναι η ομορφιά του! Η απαγόρευση φυλακίζει τη φύση του εξαναγκάζοντας τον να φέρεται πολύ πλαστά και μηχανικά. Και κάποτε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιεί πως οι ηθικές του αρχές δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση, με αποτέλεσμα να ξεσπά με τον χειρότερο τρόπο.

Επίσης η  πολιτική είναι ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει όχι μόνο με την συνήθη έννοια της λέξης το κοινωνικό περιβάλλον του ανθρώπου (κράτος), αλλά και με την ευρύτερη έννοια της λέξης, που πολιτική σημαίνει κοινωνική συμπεριφορά. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό όν πάνω σε αυτό τον πλανήτη που έχει τη νόηση να ξεφεύγει από τη φύση του! Ακόμη και τα πιο ανώτερα θηλαστικά όπως τα δελφίνια και οι φάλαινες, όσα συναισθήματα και να είναι ικανά ως όντα να αισθανθούν, η φύση έχει προϊδεάσει γι’ αυτά τον κύκλο τους! Η διαφορά του ανθρώπου είναι εμφανής! Λόγω της νόησης του είναι το μοναδικό όν που έχει την ελευθερία της επιλογής. Ή μάλλον θα μπορούσε να την έχει αν ο ίδιος δεν έφθανε στα άκρα κατακρεουργώντας κάθε ελπίδα για πραγματική και ανώδυνη ελευθερία. Όπως λέει και ο Osho ο σκύλος θα παραμείνει σκύλος σε όλη του τη ζωή, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Ενώ ο άνθρωπος μπορεί, μέσω της εσωτερικής του αναζήτησης. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη φύση του, και δυστυχώς έχει την τάση να επιλέγει σχεδόν πάντα τον λάθος δρόμο.

            Οι κατηγορίες που ανήκουν οι άνθρωποι ποικίλουν ανάλογα με τα κράτη, ήθη και έθιμα, που καθορίζουν τις συνήθειες και τη συμπεριφορά τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ζει μονάχα από συνήθεια! Είναι σκληρό μα είναι η ωμή πραγματικότητα! Δεν ζούμε για να χαρούμε τη ζωή, αλλά ζούμε μόνο και μόνο για να αποδείξουμε πως είμαστε μια διαρκής επανάληψη. Η φράση πως όλη η ανθρωπότητα είναι αδέρφια αποκτά μια ειρωνική επεξήγηση. Πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από ομοζυγωτικά δίδυμα! Κι όμως! Υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από αυτά τα στερεότυπα. Δεν κάνω λόγο για κάποια μορφή ανωτερότητας βέβαια, εφόσον ως όντα είμαστε απόλυτα ίσοι, αυτό που κάνει κάποιον άνθρωπο να διαφέρει από τους πολλούς είναι μονάχα ο τρόπος που σκέπτεται! Κι όταν η σκέψη του, η θεωρία δηλαδή, γίνεται πράξη, τότε αυτό σημαίνει την εκούσια συναισθηματική του φόρτιση, με αρνητικά συνήθως συναισθήματα! Πιο αναλυτικά. Όταν ο άνθρωπος επιμένει να κάνει μια ζωή πέρα από τις ψευδαισθήσεις, πέρα από την ρουτίνα της καθημερινότητας, αυτό σημαίνει πως σκέπτεται. Και η σκέψη, του δημιουργεί πάντα προβλήματα. Ας θυμηθούμε τον ελληνικό μύθο που ο Προμηθέας από τη Λήμνο έκλεψε τη φωτιά (γνώση) από τους θεούς (τον θεό Ήφαιστο) για να τη δώσει στους ανθρώπους. Τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε σε έναν βράχο του Καυκάσου, όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι το οποίο αναγεννιόταν. Τελικά, ο ημίθεος Ηρακλής τον απελευθέρωσε. Επίσης ας θυμηθούμε και τον εβραϊκό μύθο του προπατορικού αμαρτήματος, που οι πρωτόπλαστοι εξαιτίας του έκπτωτου Άγγελου (εωσφόρου= αυτός που φέρει το φως δηλαδή τη γνώση), έφαγαν τον απαγορευμένο από το Θεό καρπό, από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Έτσι ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο (την άγνοια του ζώου) και υπέστει όλα τα δεινά (τη γνώση του θανάτου)!

            Η απομυθοποίηση της ζωής μας λοιπών, μας γεννά όλο και περισσότερα ερωτήματα που ποτέ δεν θα βρούμε μια τελική απάντηση. Το μόνο που κατορθώνουμε είναι να φιλοσοφούμε αδιάκοπα και να βασανιζόμαστε από την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι όμως δυνατό να μην φιλοσοφούμε έστω και σε κάποια διαλείμματα της ρουτίνας μας; Πιστεύω πως οι παραπάνω μύθοι παρόλες τις εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν για τη σημασία τους, θέλουν να μας πουν πώς είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να δίνει διάφορες εξηγήσεις για οτιδήποτε μέσα στη ζωή. Σκεπτόμαστε δηλαδή σημαίνει πως επιβεβαιώνουμε τη φύση μας ως όντα. 
            Η ψευδαίσθηση που έχουμε για την φύση μας, μας δημιουργεί την εντύπωση πως το όν άνθρωπος είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας όλο και μικραίνει η πιθανότητα να μυθοποιήσουμε την ύπαρξη μας σε αυτό τον κόσμο, και η πραγματικότητα μοιάζει με φορτηγό που συγκρούεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω σε τοίχο! Μεγαλώνοντας σημαίνει πως η φαντασία μας χάνει την μαγευτική της ικανότητα να μας ταξιδεύει, και μας φθάνει στον τελικό προορισμό μας που είναι η γνώση. Η γνώση όμως δεν μοιάζει με σωτήρια λέμβο στον απύθμενο ωκεανό των υπάρξεων μας. Μοιάζει με θηλιά που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας και περιμένει υπομονετικά να τη χρησιμοποιήσουμε! Ελάχιστοι όμως τρελαίνονται επειδή θέλησαν να κατανοήσουν τον κόσμο. Πολλοί στοχαστές έφθασαν στα άκρα, εξαιτίας της προσωπικής τους δυστυχίας και μόνο. Το συναίσθημα της μελαγχολίας όμως, δημιουργείται αποκλειστικά από την απομυθοποίηση της ζωής. Κόβουμε κάθε νήμα από την παιδικότητα μας σημαίνει πως χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Εξού και η επιλογή του Ιησού να ευλογήσει τα παιδιά που λόγο της αγνότητας τους έχουν την δυνατότητα να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα αθώα και άρα χαρούμενα μάτια τους. Η άγνοια είναι ευτυχία λέει ο λαός και έτσι είναι!

            Η απομυθοποίηση της ζωής, ή πιο σωστά της ανθρώπινης φύσης, είναι η κύρια αιτία κάθε μελαγχολικής μας κατάστασης η οποία είναι δυνατό να μας οδηγήσει στην αρρώστια (κατάθλιψη). Το ερώτημα είναι πως ενώ μεγαλώνοντας πρέπει να απομυθοποιήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, μπορούμε ταυτόχρονα να ζήσουμε ευτυχισμένοι;