Χριστούγεννα: Η εμποροπανήγυρης του καπιταλισμού!

Παραμονή Χριστουγέννων 2014. Τα καταστήματα προσπαθούν να καλύψουν τη ζημία του κέρδους τους, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ο περισσότερος κόσμος ακόμη και αυτή την εποχή, ενώ δεν παίρνει το δώρο του, τον 13^ο μισθό δηλαδή, προσπαθεί να καταναλώσει, ώστε να ζήσει για λίγες ημέρες την ψευδαίσθηση της αφθονίας, της μόνης για τους περισσότερους από εμάς, αξίας της ζωής!  Όλη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από τον υπερκαταναλωτισμό. Την αιτία δηλαδή που μας έφθασε σε αυτό το σημείο.

Ο άνθρωπος που έχει την ανάγκη να ευχηθεί χρόνια πολλά, και να του ευχηθούν, στο πλαίσιο της υποχρέωσης ή της ανάγκης, είναι σκλάβος του συστήματος! Κοινωνική υποχρέωση δηλαδή, χωρίς καθόλου συναίσθημα και ειλικρίνεια! Ζούμε μια ανούσια και κίβδηλη πραγματικότητας, που ο μόνος λόγος της ύπαρξης της, είναι η ονειρική εξομοίωση των όσων θα θέλαμε να ζήσουμε. Διαφορετικά θα μπορούσαμε νε πούμε πως ο άνθρωπος έλκεται από το ζωτικό ψεύδος! Το οποίο έχει μεγάλη ανάγκη να συντηρεί, ώστε να του δημιουργείται η εντύπωση πως ζει! Οτιδήποτε στη ζωή όμως είναι στατικό, είναι νεκρό! Οι γιορτές δεν έχουν καμία σημασία για τον αναζητητή της αλήθειας! Οι γιορτές όπως της αντιλαμβανόμαστε, είναι η επιτυχημένη εφεύρεση του καπιταλισμού, για να σκλαβώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, το ελκυστικό δόλωμα που προσελκύει όλες τις ηλικίες, και της αποχαυνώνει, δημιουργώντας ίσες ανάγκες! Πώς μπορεί όμως ένας άνθρωπος να αντισταθεί σε αυτό το διεφθαρμένο και υποχρεωτικό σύστημα αξιών; Εφόσον είμαστε κοινωνικά όντα, μας είναι δύσκολο να απομακρυνθούμε από τις συνήθειες της κοινωνίας, διότι υπάρχει ο κίνδυνος της απομόνωσης, εξαιτίας του φόβου της μη αποδοχής μας από τους γύρω μας. Μια θαρραλέα φύση όμως, ξέρει πώς να αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις! Με την μέθοδο της μη δράσης, καταφέρνει να αντιστέκεται αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε υποχρέωση του έχει αναθέσει η κοινωνία. Δεν χρειάζεται δηλαδή να κάνει οτιδήποτε, ώστε να αντιδράσει αποτελεσματικά σε ένα σύστημα θεσμών, που του έχει επιβληθεί. Πρέπει απλώς να μην δίνει καμία σημασία, και όλα θα έρθουν από μόνα τους! Αλλά δυστυχώς η οποιαδήποτε αλλαγή δεν δύναται να συμβεί από έναν μόνο άνθρωπο, ή από μια μικρή ομάδα ανθρώπων με τις ίδιες ιδέες! Χρειάζεται μια παιδία που θα αφύπνιζε συνειδήσεις, αντί να τις σκλαβώνει, η οποία με το πέρασμα μερικών γενιών θα κατάφερνε επιτέλους την κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος! Αργή και αποτελεσματική δράση δηλαδή, με υπομονή και επιμονή, όπως ο αέρας και το νερό, που καταφέρνουν να διαβρώσουν τα βράχια στη θάλασσα!

Επιστροφή στο παρελθόν: Μια μέθοδος ανακάλυψης του πραγματικού μας εαυτού!

Η μόνη ελπίδα για να ανακαλύψουμε το ποιοι είμαστε πραγματικά, είναι το να καταφέρουμε να επιστρέψουμε νοητά στο παρελθόν μας. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία δηλαδή, αλλά περισσότερο αποτελεσματική, διότι η ψυχανάλυση ως επιστήμη, αυτό που καταφέρνει στην ουσία, είναι το να βελτιώσει την προσωπικότητά μας, και όλες τις αρρώστιες που δημιουργούνται από αυτή. Την προσωπικότητα όμως τη δημιουργούμε ως κοινωνική ανάγκη, διότι είμαστε κοινωνικά όντα, και πρέπει να δείχνουμε όμοιοι με τους άλλους, για να ενταχθούμε ευκολότερα στην κοινωνία που έτυχε να μεγαλώσουμε, ή διαφορετική ώστε να ισχυροποιήσουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε μοναδικοί. Το να καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν, στη νηπιακή εκείνη ειλικρινή ηλικία, όπου δεν υπήρχε προσωπικότητα, είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα που θα μπορούσαμε να πετύχουμε, διότι ανακαλύπτουμε ξανά το χαρακτήρα μας!

Ολάκερη η ζωή μας είναι ένας δύσκολος δρόμος. Ξεκινάμε μη έχοντας καμία απολύτως ιδέα για το ποιοι είμαστε, και καταλήγουμε να γινόμαστε σκλάβοι του συστήματος, με την δειλή αποδοχή μιας πλαστής προσωπικότητας. Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, υποχρεούμαστε ασυνείδητα να καθοδηγούμαστε από τις συμβουλές των μεγαλύτερων μας, εξαιτίας της αφέλειας και της ανευθυνότητας μας. Η μόνη προστασία που λαμβάνουμε με την πρόφαση της αγάπης των δικών μας ανθρώπων, είναι εκείνη της υποχρεωτικής υποδούλωσης, υπό την επήρεια της δικής τους θέλησης. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούμε συνήθειες, οι οποίες είναι αντίκτυπο της κουλτούρας της οποίας αποδεχόμαστε με την έννοια του λαού. Αυτό όσο είμαστε νέοι, σημαίνει ανάγκη για συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ισότητα, αποδοχή. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η ανάγκη για να αποκτήσουμε εαυτό μεγαλώνει, λόγω της αύξησης των σεξουαλικών ορμών μας, για μεγαλύτερη πιθανότητα έλξης του αντίθετου φύλου. Η προσωπικότητα με αυτόν τον τρόπο γίνεται όχι απλώς αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, αλλά εξαπατά και τον εαυτό καθορίζοντας τη συμπεριφορά του ατόμου, σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις. Η επιβίωση γίνεται ανάγκη, και η ζωή παραμερίζεται για χάρη μιας δήθεν ασφαλής κοινοτυπίας. Η αρχή της ενήλικης ζωής μας δεν διαφέρει αρκετά από τα εφηβικά μας χρόνια, εφόσον εξακολουθούμε να ακολουθούμε τις ανάγκες μας, και η σύγκριση μεγαλώνει περισσότερο, ως παρηγοριά της κούφιας μας ύπαρξης. Όμως ένα θαύμα συμβαίνει σε ορισμένους από εμάς, και από τα 25 τουλάχιστον χρόνια μας, αρχίζει ξανά να αναγεννιέται το πάθος για αυτογνωσία, και επίγνωση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Η αμφιβολία αυτή ξεκινά από μια ανικανοποίητη ζωή, γεμάτη κενά και ερωτήματα, που όμως εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Αντιλαμβανόμαστε την ανεμελιά της νιότης, ως φάρμακο για τη μίζερη ύπαρξη μας. Η επαναληπτικότητα γίνεται άξαφνα αντιληπτή, και η ρήξη με την κοινωνία μας αναπόφευκτη. Οι δειλοί απλώς αποδέχονται αυτή τη μιζέρια, από την οποία απατώνται πως είναι η μόνη πορεία της ζωής. Ακολουθούν την πεπατημένη, εξαιτίας της ασφάλειας που τους παρέχει η κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν, επειδή είναι η μόνη αποδεδειγμένη πραγματικότητα της ζωής.         Ορισμένοι όμως περισσότερο ανήσυχοι, νοιώθουν να ασφυκτιούν με τους κανόνες και ψάχνουν τρόπους για να αντιμετωπίσουν αυτό που έγιναν. Ξεκινούν μια πολύχρονη διαδικασία, όπου προσπαθούν να διαχωρίσουν τον πλαστό με τον αληθινό εαυτό τους. Χρειάζονται χρόνο για να μάθουν πως δεν είναι αυτό που καλλιεργούσαν με τόση φροντίδα. Στην αρχή ξαφνιάζονται και τρομοκρατούνται. Ύστερα παθαίνουν κατάθλιψη, από την διαπίστωση πως δεν είναι αυτό που πίστευαν πως είναι, και ξεκινά για εκείνους μια περίοδος απραγίας και ασυνείδητότητας. Έπειτα γεννιέται μέσα τους η επιθυμία να γίνουν υπαρκτοί, δηλαδή να αποκτήσουν ξανά συνείδηση, άρα εαυτό. Και ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουν, είναι να επιτρέψουν την επιστροφή του εαυτού τους, σε μια νοητή προσέγγιση του παρελθόντος τους. Πρόκειται για μια βασανιστική διαδικασία η οποία απαιτεί θέληση και δύναμη. Η θέληση έχει ήδη αποκτηθεί από την επιθυμία να γίνουν υπαρκτοί, και η δύναμη από την θεραπεία της κατάθλιψης τους, χωρίς καμία βοήθεια από τρίτους! Άλλωστε η καλύτερη και αποτελεσματικότερη θεραπεία, είναι να αρχίσουμε να ακούμε επιτέλους τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να συμβεί μετατρέποντας την άπραγη και αποδεκτή σε οτιδήποτε, υπάκουη θέλησή μας, σε μια μάχιμη και αμφισβητούσα δημιουργικότητα. Η ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε, ξεκινά με τον πειραματισμό και την αφιέρωση του χρόνου μας σε εμάς τους ίδιους. Δοκιμάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράματα, τα οποία θα μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε τι ακριβώς μας γεμίζει χαρά. Δεν υπάρχει πραγματικά ανίκανος άνθρωπος, όλοι μας είμαστε ικανοί για κάτι. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, είναι το μεγαλύτερο βήμα για την αυτογνωσία. Διότι στην πορεία της ανακάλυψης του εαυτού είναι επικίνδυνο να μας δημιουργηθεί η εντύπωση, πως επειδή μπήκαμε σε μια τόσο δύσκολη διαδικασία, είμαστε μοναδικοί και όλοι οι υπόλοιποι είναι ανόητοι, διότι θα ξαναπέσουμε στην παγίδα της προσωπικότητας!

Η εξάρτηση του ατόμου από το sex:

Έχετε προσέξει το πόσο πολύ προβάλλεται καθημερινά, η απόλαυση του sex; Πόσο διαφημίζεται μέσα από καταναλωτικά προϊόντα, τραγούδια και κινηματογραφικές ταινίες; Πόσο πολύ εύκολα μπορεί κανείς να αγοράσει ή να νοικιάσει ταινίες πορνό, να δει φωτογραφίες και να παρακολουθήσει βίντεο στο διαδίκτυο, ανάλογα με τις ορέξεις του και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις; Να επισκεφτεί ένα sex shop, και να προμηθευτεί διάφορα βοηθήματα για την απόλαυσή του; Επειδή ο άνθρωπος είναι ένα όν το οποίο έχει πάθη, σίγουρα όλοι οι παραπάνω λόγοι έχουν μια ιδιαίτερη σημασία στην ύπαρξή τους. Δεν πρόκειται βέβαια να καταδικάσω το sex ως πράξη, αυτός είναι ρόλος των ανόητων θρησκειών και των επικίνδυνων παραδοσιακών ηθικολόγων! Σημασία δεν έχει η πράξη αλλά η ποιότητά της! Και ανάλογα με την ποιότητα, μπορούμε να ανακαλύψουμε το τι άνθρωποι είμαστε, αν είμαστε βέβαια άνθρωποι! Αλήθεια, ποιος ο λόγος αυτής της αυξανόμενης προβολής του sex; Είναι γνωστό πως ως τη δεκαετία του 1950, το sex θεωρούταν ακόμα ταμπού. Νεαρά ζευγάρια βρισκόντουσαν στα κρυφά, ακόμη και για ένα χάδι ή ένα φιλί, μακριά από τα κακεντρεχή βλέμματα του κόσμου. Η κοινωνία αλλάζει με ταχείς ρυθμούς. Αυτό που θεωρούταν ταμπού στο παρελθόν, σήμερα θεωρείται φυσιολογικό, και ούτω κάθε εξής. Η επιστήμη μας έδωσε την ελευθερία να απολαμβάνουμε τα σώματά μας, μας εκσυγχρόνισε και βελτίωσε την ποιότητα της ζωής μας. Τα ήθη και τα έθιμα με την πάροδο του χρόνου καταργούνται, και αντικαθίστανται με μια σύγχρονη αντίληψη του κόσμου, μακριά από το σκοτάδι που εξουσίαζε κάποτε τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ο εκσυγχρονισμός αυτός διαλύει τα ταμπού και δίνει ελευθερία στους ανθρώπους. Αλλά η απότομη αυτή αλλαγή στην αντίληψη μας για το τι εστί σεξουαλική πράξη, έγινε η ‘’Αχίλλειος Πτέρνα’’ της σημερινής κοινωνίας. Δεν κάνω λόγο βέβαια, για την απόκτηση ελευθερίας στην έκφραση των σεξουαλικών μας επιθυμιών, αλλά για το πώς ο άνθρωπος και το κατώτατο πνευματικό του επίπεδο, έφθασε στο σημείο να εκμεταλλευτεί αυτή την ελευθερία, που τόσο λαχταρούσε ανά τους αιώνες. Έπειτα από την πάροδο χιλιετιών, ο άνθρωπος μέσα από τις ηθικοπλαστικές του παραδόσεις, και τα πολιτισμικά του έθιμα, κοιμόταν σε μια πλάνη η οποία έμοιαζε με άγρια αρκούδα σε χειμερία νάρκη, οπότε με το που του δόθηκε η πρώτη κιόλας ευκαιρία, το ζώο μέσα του ξέσπασε βίαια προς τον πιο επικίνδυνο εχθρό. Τις εμμονές του! Οι σεξουαλικές εμμονές είναι δημιούργημα της στέρησης. Για παράδειγμα οι βιασμοί που γίνονται στους πολέμους, είναι η δυσάρεστη απόδειξη αυτού του φαινόμενου.

Η κοινωνία είναι καταπιεσμένη από όλα όσα εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Και νιώθουμε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις αυτής της μεγάλης αποτυχίας, εξαιτίας του φόβου πως εμείς είμαστε οι μόνοι υπαίτιοι για τη δυστυχία μας. Έτσι προσπαθούμε να ξεφεύγουμε από τα προβλήματά μας, επειδή είμαστε γεμάτοι σκοτούρες, οι οποίες δεν μας αφήνουν τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Η μόνη διέξοδος είναι η απόλαυση της στιγμής, οι επιφανειακές διασκεδάσεις και οι σύντομες απολαύσεις. Ο λόγος που τα Σαββατόβραδα γεμίζουν τα μπαρ, και τις Κυριακές τα γήπεδα, είναι η απόδειξη της δειλής μας οπισθοχώρησης, προς τα καθημερινά μας προβλήματα. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε το πρόβλημα, παρά να το αντιμετωπίσουμε. Αυτή η τεμπελιά μας είναι υπαίτια του σύντομου και ανούσιου sex. Δεν αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε τη συμπάθεια του ατόμου, με το οποίο επιθυμούμε την ερωτική συνεύρεση, μήτε έχουμε υπομονή για να ερωτευτούμε κάποιον άνθρωπο, διότι φοβόμαστε την αντίδρασή του στο δικό μας ερωτικό κάλεσμα. Ο φόβος, οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής, η τεμπελιά μας, ο παραγεμισμένος μας χρόνος, είναι οι κυριότερες αιτίες του σεξουαλικού μας εξαναγκασμού! Πιστεύουμε πως μια στιγμή απόλαυσης, είναι ικανή να μας δώσει την ευτυχία. Δεν σκεπτόμαστε ποτέ μας όμως, πως η ευτυχία δεν εξαρτάται από τον καθένα! Η εξάρτιση μας δηλώνει την απουσία του εαυτού. Και χωρίς εαυτό, δεν μπορούμε να απολαύσουμε πραγματικά την ποιότητα της στιγμής που κάνουμε sex! Διότι μονάχα δύο διαφορετικές οντότητες, έχουν το δικαίωμα να μοιράζονται τη στιγμή! Στη καλύτερη περίπτωση, ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει ή να επιβεβαιώσει το ανύπαρκτο μέσα στην κοινωνία Εγώ του.  Και αυτό σίγουρα δεν είναι sex! Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια του ατόμου να νοιώσει κάπως όμορφα, μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη πικρίες. Είναι ένα ναρκωτικό και τίποτε άλλο, μια αυθυποβολή, μια θεραπεία με ματζούνια στον αιώνα της επιστήμης! (Συνεχίζεται)

Ορισμένες δυσάρεστες αλήθειες για το Facebook:

Σε αυτό το κείμενο θα ήθελα να προσπαθήσω να αναλύσω, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το άτομο, μέσα από την πολύωρη ασχολία του με το Facebook. Δεν πρόκειται να αναλύσω όμως τις συνωμοτικές θεωρίες, όπως συνηθίζεται, οι οποίες μπορεί να έχουν κάποια δόση αλήθειας, αλλά τις διαταραχές της προσωπικότητας, οι οποίες ευθύνονται για την μη ύπαρξη του ατόμου!

     Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω όμως, πως η μόνη ουσιαστικά πιστευτή, συνωμοτική θεωρία, στην οποία βρίσκω αρκετούς λόγους για να πειστώ, πως είναι πραγματική, είναι πως με τη δημιουργία του Facebook, οι κυβερνήσεις βρήκαν έναν εύκολο τρόπο για να δημιουργήσουν ένα πλήρες αρχείο για το ποιος είναι ο καθένας από εμάς, πέρα από τα στοιχεία της ταυτότητας του. Με τη δική μας ανευθυνότητα και αφέλεια, δημιουργήσαμε έναν τρόπο ηλεκτρονικού φακελώματος, πέρα από κάθε προηγούμενο, διότι δεν χρειάστηκε η επιβολή της βίας από κάποια μορφή εξουσίας!

     Λοιπόν, ας μπω στο θέμα μου τώρα. Το προσωποβιβλίο, πήρε πολύ γρήγορα παγκόσμιες διαστάσεις, εκμεταλλευόμενο τη μοναξιά του ατόμου μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας, όποια κι αν είναι αυτή, επειδή έδωσε τη δυνατότητα προβολής ενός πλαστού εαυτού, όμοιου με τα επίπεδα της προσωπικότητας, της οποίας δημιουργούμε στην πορεία της ζωής μας, ούτως ώστε να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, στο εχθρικό περιβάλλον μιας κοινωνίας, η οποία δεν νοιάζεται για το άτομο και την πραγματική του υπόσταση. Με δέλεαρ την εύκολη προβολή, την ευκολία με την οποία μπορούμε με ένα κλίκ, να δημιουργήσουμε μια λίστα με φίλους, τους οποίους στην ουσία έχουμε μονάχα σε θεωρητικό επίπεδο, φίλους τους οποίους δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, φίλους οι οποίοι είναι πολυάριθμοι και ανούσιοι, αντί να είναι λιγοστοί και πραγματικοί, διότι μονάχα η σπανιότητα στη ζωή, μας δημιουργεί το αίσθημα της αξίας. Για παράδειγμα πόσες φορές ακούσατε στην τηλεόραση, τη συνήθη ερώτηση σε κάποια δι-ασημότητα, το αν είναι αυτή τη περίοδο ερωτευμένος/η ή όχι, λες και ο έρωτας είναι κάτι το οποίο το επιλέγεις, κάτι το τόσο συνηθισμένο όπως η υπερκατανάλωση διάφορων υλικών ‘’αγαθών’’! Μπορούμε να συγκρίνουμε όλη αυτή την πληθώρα των επιλογών, ως απληστία για την αγάπη που δεν έχουμε νοιώσει ποτέ μας, για την αγάπη που έχουμε στερηθεί, και προσπαθούμε συνεχώς να κλέψουμε, παρά να κερδίσουμε στη ζωή, επειδή είναι ο εύκολος δρόμος. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία η οποία είναι εντελώς αποτυχημένη. Μια κοινωνία στην οποία ο καθένας μας νοιώθει ασήμαντος, και θεωρεί την ύπαρξή του ανούσια, χωρίς σοβαρό λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτό το λόγο ψάχνουμε να βρούμε απεγνωσμένα ένα ταίρι ή και φίλους, επειδή θέλουμε να καλύψουμε την ανάγκη να πουν καλά λόγια για τον εαυτό μας, κάτι το οποίο δεν υπονοεί ποτέ η κοινωνία για εμάς! Και επειδή ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στη διαπίστωση πως δεν αξίζει τίποτα, ως αποτέλεσμα αυτής της αίσθησης, είναι η κατακόρυφη αύξηση της βίας, είτε λεκτικής είτε σωματικής, της αντιδραστικής συμπεριφοράς και στο χάσιμο του μέτρου σε ότι και να κάνουμε, είτε είμαστε τη δεδομένη στιγμή λυπημένοι είτε χαρούμενοι. Το Facebook, έδωσε την ίση ευκαιρία σε όλους να προβληθούν, ανεξάρτητα αν το αξίζουν ή όχι. Άρα υποσυνείδητα μας δημιουργήθηκε το αίσθημα της αγέλης, που η βάση της είναι η αλληλεγγύη.

     Η ολοένα και περισσότερη ασχολία μας με αυτή τη διαδικτυακή κοινότητα, μας φέρνει αντιμέτωπους σιγά-σιγά με τον ίδιο μας τον εαυτό! Η μοναξιά μας, μας επιβάλλει τη χρησιμοποίησή της ως αναγκαία, για τον πλουτισμό της κοινωνικότητας μας, αυξάνοντας μέσα στη φαντασία μας πάντα, το αίσθημα της ύπαρξης μας μέσα στη ζωή. Θα αναφέρω σε αυτό το σημείο δύο μόλις παραδείγματα, ως αποδεικτικά στοιχεία σε αυτούς τους ισχυρισμούς μου. Γνωρίζω ανθρώπους που αγόρασαν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μόνο και μόνο για να ασχοληθούν με το Facebook, με πρόφαση να βρουν φίλους και σύντροφο! Ακόμη πως πλέον έχω γίνει μάρτυρας της γνωριμίας δύο ανθρώπων, οι οποίοι το πρώτο που ρώτησαν ο ένας τον άλλο, ήταν αν έχουν λογαριασμό στο Facebook! Ούτε ο αριθμός του κινητού δεν μετράει πια, αλλά ούτε και ένα απλό e-mail! Επίσης ποιος ο λόγος όσοι νέοι άνθρωποι με το που γνωρίζονται, να θέλουν να μιλήσουν και να γνωριστούν καλύτερα κυρίως μέσω αυτής της κοινότητας; Τους προσφέρει μια κάποια ασφάλεια, σε σχέση με το κινητό τηλέφωνο, αλλά και τους δίνει την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι, ισχυροποιώντας ακόμη περισσότερο το ταραγμένο και διογκωμένο Εγώ τους, το οποίο ουσιαστικά νοιώθουν ανύπαρκτο, από την πραγματική τους υπόσταση μέσα στην κοινωνία. Και η ανοησία των ανθρώπων δεν έχει τέλος! Φωτογραφίες σε όλες τις στάσεις και γκριμάτσες, φωτογραφίες από κάθε εκδήλωση, εκδρομή, διακοπές, προσωπικές στιγμές κ.α. διψώντας για ακόμη ένα Like κάτω από την φωτογραφία τους! Λες και το Like είναι μια επιβράβευση, την οποία οι ίδιοι εκλαμβάνονται ως ότι ποιο σημαντικό τους συνέβη στον εικονικό τους κόσμο! Το άτομο έτσι απορροφάται ευκολότερα σε αυτό τον ψεύτικο κόσμο της φαντασίας, ώστε γίνεται ανήμπορο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής, οι οποίες γίνονται ολοένα και περισσότερο ανυπόφορες, ώστε ο κάθε άνθρωπος προτιμά να βιώνει μια πλαστή ευχαρίστηση, παρά να απολαμβάνει τους κόπους του! Το Facebook έχει γίνει ένας χώρος λατρείας του πλαστού εαυτού μας, σε θρησκευτικό βαθμό! Είναι το ναρκωτικό της νέας εποχής, όπου το άτομο νοιώθει την ανάγκη να απορροφηθεί, έπειτα από κάθε δυσαρέσκεια που του προκαλεί η πραγματικότητα, μια σύγχρονη μέθοδος εξάρτησης του ατόμου, και συνεπώς του πλήρη έλεγχου του από κάθε μορφή εξουσίας!

     Από το ξεκίνημα της ζωής μας, μας μαθαίνουν να είμαστε υπάκουοι σε κάθε μορφή εξουσίας, με μοναδική εξήγηση την ένταξη μας στην κοινωνία που έτυχε να γεννηθούμε, και βέβαια της υποτιθέμενης αγάπης τους για εμάς! Η δική τους αγάπη όμως δεν προϋποθέτει απαραίτητα και την ύπαρξη σεβασμού, ενώ τις περισσότερες φορές καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το θρησκευτικό μυστήριο της βάπτισης. Έχουμε λοιπόν την εξουσία της παράδοσης, στην οποία πρέπει να υπακούσουμε για να μην μας κατακρίνουν, δια μέσω των ηθών και των εθίμων, που μας δημιουργούν το αίσθημα της ομάδας και της ισότητας-ομοιότητας. Αυτή η μορφή εξουσίας ασκείται από τη θρησκεία, την οικογένεια, το σχολείο,  τη στρατιωτική θητεία και βέβαια το κράτος. Η εξουσία της θρησκείας εκφράζεται μέσα από την οργανωμένη εκκλησία, στην οποία μαθαίνουμε το πώς και γιατί πρέπει να σεβόμαστε το Θεό και τα δημιουργήματά του, υπό το φόβο του θανάτου βέβαια! Ενώ η εξουσία του κράτους εκφράζεται μέσα από τους νόμους του, όπου συμμορφωνόμαστε σύμφωνα με τους τρόπους που πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, υπό την απειλή των συνεπειών της δικαιοσύνης. Καταπιεσμένοι από όλους αυτούς τους τομείς της κοινωνίας, η υποχρέωση γίνεται βάρος δυσβάστακτο, το οποίο έχουμε ανάγκη να ξεχνάμε, καταφεύγοντας στη φαντασία μας. Οι παραπάνω λόγοι ωθούν το άτομο στην ισχυροποίηση του Εγώ του, επειδή κανένας λόγος από τους παραπάνω, δεν δείχνει σεβασμό στον πραγματικό εαυτό του κάθε ανθρώπου, ο οποίος είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο γεννήθηκε! Το Εγώ είναι ένα άθλιο κατασκεύασμα που βοηθά στην επιβίωση, αλλά όχι απαραίτητα και στην απόλαυση της ζωής! Είναι ένας τρόπος για να ζούμε νεκροί το θάνατο μας, κι όχι να έχουμε πραγματική επίγνωση του τέλους μας! Ο ισχυροποιημένος εγωκεντρισμός μας, αποτέλεσμα ενός άρρωστου εγωισμού, μας δημιουργεί την επιθυμία της αθανασίας με κάθε τρόπο! Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που ολόκληρη η ανθρωπότητα θεωρεί μεγάλους και σοφούς, αλλά στην πραγματικότητα υπήρξαν μικροί και ασήμαντοι.
     Στη ζωή η κατάχρηση της εξουσίας, είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Εκείνος που κάνει κατάχρηση της εξουσίας που του παρέχουν οι αρμοδιότητές του, ή το αξίωμα του, είναι το ίδιο θύμα με τους πρόσωπο-λάγνους εραστές της φαντασίας. Του έχουν καταστρέψει κι εκείνου τα όνειρα για να αποδείξει την ιδιαιτερότητα του και την αξία του μέσα στην κοινωνία, οπότε η μόνη διέξοδος του είναι η ισχυροποίηση του Εγώ του, επιβάλλοντας λόγω της θέσης του, το κύρος που δεν έχει αποκτήσει με κόπο μέσα στη ζωή. (Συνεχίζεται)

Αντιρατσιστικό βίντεο υπέρ των ατόμων με ειδικές ανάγκες!

Ένα συγκλονιστικό βίντεο το οποίο προσπαθεί να σπάσει τα ταμπού της κοινωνίας μας, σύμφωνα με τη σωστή μορφή που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος! ‘’Γιατί, ποιος είναι τέλειος;’’

Stephen Hawking: H “μετά θάνατον ζωή είναι ένα παραμύθι για αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι”.

Πρόσφατα ο θεωρητικός φυσικός Stephen Hawking, δήλωσε το εξής:

H “μετά θάνατον ζωή είναι ένα παραμύθι για αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι”.

Το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, είναι πως ενώ είναι ανάπηρος, σε χειρότερη μοίρα ακόμη και από έναν παραπληγικό, εξακολουθεί να παραμένει ακέραιος στα πιστεύω του! Ένα μεγάλο μπράβο στον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης του, που έρχεται σε αντιπαράθεση με τις ανόητες και αναπόδειχτες θέσεις των θρησκειών, απέναντι στο φόβο του θανάτου, οι οποίες αποδεικνύουν μια καθαρά εγωιστική φιλοσοφία, η οποία κάνει το άτομο εξαρτημένο από τους φόβους του. Ας διδαχθούμε επιτέλους από τους μαθηματικούς νόμους του σύμπαντος, και να πάψουμε να είμαστε εγωιστές! Ο Ήλιος θα πεθάνει κάποια στιγμή, αλλά εμείς που δεν είμαστε τίποτα μπροστά στα επιτεύγματα της δημιουργίας του, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ύπαρξη μιας άλλης ζωής! Η αστρονομία και η αστροφυσική, είναι ίσως οι μόνες επιστήμες, που είναι ικανές να μας αποδείξουν, την ανοησία με την οποία ο άνθρωπος μετρά το χρόνο, θεωρώντας ακόμη και πως του ανήκει! Ας διδαχθούμε επιτέλους από τα αστέρια, και ας αφήσουμε τα όνειρα για τους δειλούς!

Υπέροχοι άνθρωποι, σπουδαία μυαλά!

Richard Dawkins

Carl Sagan

R. Feynman

St. Hawking