Στις μέρες μας είναι πλέον φαινόμενο οι εφήμερες σχέσεις.. οι εφήμεροι έρωτες.. τα δανεικά λόγια και συχνά.. τα δανεικά συναισθήματα. Δεν πάει με την ώρα ,δεν πάει με τον χρόνο, πάει για όσο κρατήσει αλλά βαθιά μέσα μας δεν το βοηθάμε να κρατήσει.
Συχνά λέμε «να περνάω καλά και βλέπουμε» χωρίς να κάνω κάτι παραπάνω, χωρίς να κοπιάσω για τη σχέση. Γιατί μάθαμε πώς δεν πρέπει να κοπιάζουμε, πρέπει απλά να βιώνουμε τη στιγμή και όπου βγει..!
Σωστά. .αλλά, όταν επενδύεις σε μία σχέση δεν νοικιάζεις τα συναισθήματα σου , κοπιάζεις γι αυτήν, δίνεσαι. Κι αν εγώ δεν θέλω να επενδύσω? Κι αν απλά θέλω να περάσω καλά; Αυτό πλέον έγινε μάστιγα, κ έχουμε γεμίσει με άντρες και γυναίκες που φοβούνται, φοβούνται να δεθούν, φοβούνται να πιστέψουν, φοβούνται να αφεθούν κ να νιώσουν.. γιατί στο βάθος φοβούνται μην πληγωθούν.
Επομένως, πιο βολικό και ασφαλές είναι τούτο, «πάω κ όπου με βγάλει» «δίνω για λίγο, τόσο όσο, μέχρι να μου φύγει και τέλος».
Είναι συχνά μία μυστική συμφωνία μεταξύ των δύο φύλων (ή και του ίδιου φύλου, δεν αποκλείουμε κάτι). Είναι η.. μυστική παραδοχή ότι είμαστε μαζί όσο και για όσο περνάμε καλά. Γεμίζουμε τις άδεις ώρες μας, ζούμε τα έντονα ερωτικά συναισθήματα, μα όταν όλο αυτό φύγει δεν θα κάνουμε και αγώνα να το κρατήσουμε… περιμένουμε να σταθεί όλο αυτό το «οικοδόμημα» μόνο του. Χωρίς προσπάθεια, χωρία θυσία, χωρίς συμβιβασμό.
Μυστική συμφωνία που λεκτικά δεν θα ειπωθεί παρά σπάνια, νοικιαζόμενα συναισθήματα για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να κουραστούμε, μέχρι κάτι να «ξεφτίσει» και έτσι απλά, αδειάζουμε τη γωνιά μας και πάμε για άλλα… Ω, ναι… συγνώμη… κάποιες φορές δεν είναι και τόσο απλό. Κάποιες φορές κλαίμε, πονάμε, δεν θέλουμε να χαλάσει όλο αυτό αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε, από αυτό που έχουμε μάθει καλά από μικροί… δεν θα κοπιάσουμε, δεν θα πάμε παραπέρα, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τα δικά μας συναισθήματα και να τα χαρίσουμε απλόχερα, να το ζήσουμε σε όλο του το μεγαλείο και ας πέσουμε μετά, κι ας θρηνήσουμε, αν κάτι τελικά δεν θα κρατήσει, για άλλους όμως λόγους, όχι από την «μυστική» εκατέρωθεν δειλία μας…
Από μικροί μάθαμε να φοβόμαστε να δεθούμε.. η σχέση με τη μητρική φιγούρα, οι δεσμοί οικογένειας κλπ που δεν μπορούν να αναλυθούν στο παρόν άρθρο, αποτελούν σοβαρές αγκυλώσεις στο να καταφέρουμε να αφεθούμε και να εμπιστευόμαστε τον άλλον και αυτά που νιώθουμε.
Ποιός όμως θα μπει στον κόπο να το διερευνήσει όλο αυτό; Ποιος θα έχει το σθένος και την αυτογνωσία να το παραδεχτεί;
Νοικιάζουμε… δεν δίνουμε, σεβόμαστε λέμε τον εαυτό μας.. γιατί αυτό είναι σεβασμός του εαυτού στις μέρες μας. Το να προσέχεις που δίνεις τι, και όχι το να «ακούς» και να βιώνεις σε όλο τους το βάθος, γνήσια και ενίοτε απόλυτα συναισθήματα. Μετατρέψαμε τη λέξη φόβος να αφεθώ σε «σέβομαι τα συναισθήματά μου και δεν τα σκορπάω». Σε μία δεύτερη ανάλυση όμως κάτι δεν στέκει, αν είμαστε ειλικρινής βέβαια με τον εαυτό μας.
Γύρω μου, γνώρισα ανθρώπους και κυρίως μέσα από τη δουλειά μου, που θα ρισκάρουν, ήρωες και χαρισματικούς ανθρώπους που θα πουν «ναι θα το βιώσω όλο αυτό, δεν θα φοβηθώ» και μετά καταρρέουν ερχόμενοι για θεραπεία. Αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο «λάθος» θα το επαναλάβουν.. αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας τον εαυτό τους, κι αν παρατηρήσει κανείς, συνάπτουν τις πιο βαθιές φιλίες και καταλήγουν στην πιο βαθιά αγάπη… αλλά κόπιασαν πολύ για να φτάσουν εκεί. Πένθησαν, βίωσαν, χάρισαν και δεν «δάνεισαν» κρυμμένοι στον φόβο να αφεθούν..
Υπάρχει ωστόσο και οι κατηγορία ατόμων που θα αφεθούν μεν αλλά πάντα με τους πιο «λάθος» ανθρώπους.. ανθρώπους κακοποιητικούς, δειλούς, που δεν ξέρουν τι θέλουν κλπ. Αλλά αυτού του τύπου οι επιλογές σχέσεων αφορούν σε άλλη κατάσταση, πολύ διαφορετική και πολύ πιο περίπλοκη.
Στο τέλος της ημέρας… παίρνουμε ότι δίνουμε, σπέρνουμε ότι θερίζουμε.. δεν φταίει ούτε η κακιά μας τύχη, ούτε πάντα οι άλλοι. Οι γνήσιες σχέσεις θέλουν γνήσιους ανθρώπους, κι αν δεν ρισκάρεις δεν θα το δεις… αν πάλι ρισκάρεις κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα το δεις.. είσαι έτοιμος να ΖΗΣΕΙΣ;
Είσαι έτοιμος να βιώσεις δυνατά αισθήματα χωρίς να φοβηθείς; Αν όχι, κάτσε στη γωνιά σου και ζήσε τόσο όσο σου επιτρέπεις, κοίτα μόνο μέχρι εκεί που φτάνει η ματιά σου και όχι ο νους σου, τα πάντα είναι θέμα επιλογών και είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε πώς θα ζήσουμε…
Ευαγγελία Φωτίδου, Κοινωνική Λειτουργός - Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πηγή:
