J.Krishnamurti: Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους…

Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, δεν θα είναι εθνικιστές, γιατί η λατρεία του κράτους φέρνει πόλεμο, που σκοτώνει ή ακρωτηριάζει τα παιδιά τους. Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, θα καταλάβουν ποια είναι η ορθή σχέση τους με την ιδιοκτησία, γιατί το κτητικό ένστικτο έχει δώσει στην ιδιοκτησία μια τεράστια και ψεύτικη σημασία, η οποία καταστρέφει τον κόσμο. Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, δεν θα ανήκουν σε καμία οργανωμένη θρησκεία, γιατί το δόγμα και η πίστη διαιρούν τους ανθρώπους σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες.

Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, θα απομακρύνουν το φθόνο και την πάλη και θα βαλθούν να αλλάξουν ριζικά τη διάρθρωση της σημερινής κοινωνίας. Οι πλούσιοι ζουν σε μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα εντελώς δική τους. Δεν κατέχουν τον πλούτο, αλλά κατέχονται απ’ αυτόν, που είναι χειρότερο και από το θάνατο. Η φιλανθρωπία τους είναι αλαζονεία. Όσο πιο μεγάλη είναι η εξωτερική επίδειξη, τόσο πιο μεγάλη είναι η εσωτερική φτώχεια. Για να συγκεντρώσουν πλούτο πρέπει να κάνουν κακό, να είναι σκληροί, πρέπει να υπάρχει ασπλαχνία, πονηρός υπολογισμός, ατιμία, αναζήτηση δύναμης, εγωκεντρική δράση, που απλά καλύπτεται από εύηχες λέξεις όπως ευθύνη, καθήκον, απόδοση, δικαιώματα.

Ο επιτυχημένος άνθρωπος είναι σκληρός, κλεισμένος στον εαυτό του, είναι φορτωμένος με την ίδια του τη σπουδαιότητα, με τις ευθύνες του, τις επιτεύξεις του και τις αναμνήσεις του. Η επιθυμία για επιτυχία είναι επιθυμία για κυριαρχία. Ο νοήμων άνθρωπος, επειδή είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, είναι ελεύθερος από τα πολλά αποκτήματα. Είμαστε πάντα φιλοξενούμενοι σ’ αυτή τη γη και πρέπει να έχουμε τη λιτότητα, που έχει ένας φιλοξενούμενος. Η λιτότητα είναι κάτι πολύ βαθύτερο από το να έχουμε μόνο λίγα πράγματα δικά μας.

Πηγή:
http://enallaktikidrasi.com/2013/10/krishnamurti-an-oi-goneis-agapoun-ta-paidia-tous/#ixzz3mxoslwkr

Εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς…

Πηγή:

http://www.anapnoes.gr/ekines-i-ginekes-pou-den-tis-echis-tis-kataktas/

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά.

Δεν μπορείς να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις αγγίξεις. Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους.

Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια. Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν.

Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα. Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους.

Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν.

Ξέρουν να χτίζουν.

Ζωές, βάθρα, σπίτια.

Ξέρουν και να γκρεμίζουν μα επιλέγουν να μην το κάνουν.

Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους.

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις.

Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες.

Δεν είναι.

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους.

Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν.

Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά.

Κι όμως ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες.

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ.

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά.

Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από το σωρό.

Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες.

Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες.

Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστάφανα και λευκά σύννεφα.

Δεν θα τις βρεις εκεί. Δεν είναι εκεί.

Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη. Την άγγιξαν. Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους.

Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους.

Ούτε εκεί θα τις βρεις.

Το μέσα τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο.

Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας. Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια.

Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους. Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους. Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους.

Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά.

Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι. Δεν τις αφορά καν το θέμα.

Είναι ρε φίλε εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς.

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις.

Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου.

Είναι εκείνες φίλε οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες.

Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο. Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν.

Δεν έχουν τίποτα εύκολο γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα.

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη.

Είναι τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου. Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις. Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους. Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους. Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες.

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω. Ότι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα.

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον.

Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα.

Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.

Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους. Και τα επέτρεψαν όλα. Όλα, εκτός από το να ανήκουν.

Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ανήκουν μια φορά. Μόνο.

Ακόμα και τότε όμως αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει… θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά. Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια.

Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου

Η παιδοσπορία της ανευθυνότητας

Η εποχή του παγκόσμιου μίξερ δεν είναι σωστά μελετημένη. Η παγκοσμιοποίηση μόλις άρχισε, κι ας μετράνε οι «ειδικοί» μερικές μόνο δεκαετίες.
Η τεχνολογία εκτίναξε τα πάντα σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας δεν ανακόπτεται ούτε και από Αρμαγεδδώνα. Οικονομίες κλατάρουν και πολιτισμοί τελούν υπό εξαφάνιση. Ένας πολιτισμός τέτοιος είναι και ο δικός μας. Είμαστε η ουρά ενός κομήτη που σβήνει. Οι άνθρωποι βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον που σε καμιά φαντασία τους δεν το περιέλαβαν. Παγκόσμιοι πόλεμοι δεν θα γίνουν άλλοι... Τοπικές συγκρούσεις θα εκδιώκουν τους πληθυσμούς που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ονομάζονταν «χώρες», όπως Συρία, Λιβύη κ.λπ. κ.λπ. Μια από αυτές τις υποψήφιες χώρες είναι και η Κύπρος. Την Ελλάδα δεν τη συμπεριλαμβάνω σ’ αυτές, γιατί ο νέος υπό εξέλιξη κόσμος χρειάζεται και χώρες θιάσους.

Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Οι χώρες της ΕΕ δεν τα βρίσκουν για το μεταναστευτικό. Η καθεμιά κοιτάζει τα συμφέροντά της και αναλόγως πράττει. Μέσα στον νέο εκκολαπτόμενο κόσμο ούτε η Ευρώπη δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...
Ούτε αυτό είναι το θέμα. Οι τραγικές φιγούρες των πτωμάτων των μεταναστών που πλέουν στη Μεσόγειο είναι μόνο η αρχή της τραγωδίας με την οποία ο νέος υπό μετεξέλιξη κόσμος εξαφανίζει τους «περιττούς» του παλιού κόσμου.

Ένας αριθμός θα σας δώσει μιαν άλλη διάσταση της παγκόσμιας αναταραχής. Υπολογίζεται στα 7,35 δισεκατομμύρια ο παγκόσμιος πληθυσμός από το Γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ (USA Census Bureau). Ο παγκόσμιος πληθυσμός σημειώνει συνεχή αύξηση από τον 14ο αιώνα, μετά το τέλος της μεγάλης επιδημίας πανούκλας και του μεγάλου λιμού των ετών 1315-1317. Οι τρέχουσες προβολές δείχνουν συνεχιζόμενη αύξηση πληθυσμού (αλλά με σταθερή πτώση του ποσοστού στην ετήσια αύξηση) με τον πληθυσμό να φθάνει μεταξύ 8,3 και 10,9 δισεκατομμυρίων το έτος 2050.

Η παιδοσπορία θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα ενηλίκων οπουδήποτε κι αν συντελείται. Οπουδήποτε δεν λαμβάνει υπόψη πως μια ψυχή δεν είναι «χρήσιμο» να έρχεται στον κόσμο αν αυτοί που την φέρνουν δεν την αγαπούν και πριν, αλλά και μετά. Αγαπώ τον άνθρωπο σε αυτή την περίπτωση δεν σημαίνει την κατάρα του ανώριμου ανθρώπου: «Είναι θέλημα Θεού, αλλά απόφαση δική μου»...

Αν δεν σας τρομάζει αυτό το νούμερο, τι σας τρομάζει; Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση της κατάστασης της. Για χιλιάδες λόγους. Αλλά και για έναν ακόμα, που τον θεωρώ κορυφαίο κι ας μην συζητείται. Είναι η παιδοσπορία. Το να σπέρνονται παιδιά δεν είναι Θεού θέλημα, είναι χαρακτηριστικό ανθρώπων που θεωρούν πως το να κάνεις παιδιά είναι ευλογία. Είναι κατάρα. Πρώτα από όλα για τα ίδια τα παιδιά, που κανένα μέλλον δεν τα αναμένει. Σε τριάντα πέντε χρόνια θα είμαστε 10 δισεκατομμύρια... Πόσους να θρέψει η γη και πόσους να σκοτώσουν οι πόλεμοι και η βία; Τυφλοί οι άνθρωποι, σπέρνουν παιδιά χωρίς να σκέφτονται πως σπέρνουν δυστυχία και οδύνη. Πιστεύουν πως εκπληρώνουν θέλημα Θεού, ενώ κανένας θεός δεν θα ήθελε τόση πείνα, θάνατο και κατατρεγμό.

Το να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί οφείλει να είναι πράξη μεγάλης αυτογνωσίας. Κι επειδή αυτό δεν κατορθώνεται ούτε στα δύσκολα, η μοίρα των παιδιών βρίσκεται στους πνιγμούς, στην πείνα και τον θάνατο. Ή στην καταπίεση.
Η ανευθυνότητα αρχίζει από εδώ και φτάνει όπου φανταστείτε... Μας περικυκλώνει, μας βουλιάζει και μας πληγώνει παντού. Ας το σκεφτόμαστε τουλάχιστον αυτό όταν γκρινιάζουμε πως «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ». Πώς να αλλάξει, όταν εμείς οι ίδιοι τον πετάμε όπου προλάβουμε;

Πηγή:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=302205&-V=stiles

47 δευτερόλεπτα σοφίας από τον Jose Mujica

«Εφηύραμε ένα βουνό περιττών αναγκών. Είμαστε υποχρεωμένοι να αγοράζουμε διαρκώς, να πετάμε πράγματα… Τις ζωές μας σπαταλάμε.

Όταν εγώ αγοράζω κάτι ή όταν αγοράζετε κάτι εσείς, δεν πληρώνουμε με χρήματα. Πληρώνουμε με τον χρόνο που ξοδέψαμε από τη ζωή μας για βγάλουμε αυτά τα χρήματα.

Η διαφορά είναι ότι δεν μπορείς να αγοράσεις ζωή.

Η ζωή απλά περνάει και φεύγει. Και είναι τρομερό να ξοδέψεις τη ζωή σου, χάνοντας την ελευθερία σου».

José Mujica, "ο πιο φτωχός πρόεδρος" (τέως πρόεδρος της Ουρουγουάης)

Πηγή και Βίντεο:

http://www.enallaktikos.gr/ar18612el-47-deyterolepta-sofias-apo-ton-jos-mujica-vinteo.html

Το σύγχρονο σχολείο και ο ιστορικός του ρόλος

Tου Παναγιώτη Ανδρικόπουλου

Πηγή:

http://www.provo.gr/to-sygxrono-sxoleio-kai-o-istorikos-tou-rolos/

Με αφορμή την προχθεσινή (11/9) έναρξη της σχολικής χρονιάς καλό θα ήταν εφόσον ενδιαφερόμαστε για την εκπαίδευση και ανάπτυξη των παιδιών μας να αναλογιστούμε που ακριβώς τα στέλνουμε και τι είδους μόρφωση αναμένουμε να λάβουν. Αμφιβάλλω αν έχουν πότε αναρωτηθεί οι περισσότεροι γονείς την ιστορία του Σύγχρονου Σχολείου,την προέλευσή του, τους λόγους ιδρύσεώς του και, το κυριότερο, αν όντως αυτό που προσφέρει στα παιδιά μας είναι πραγματική μόρφωση.

Πολλοί θα μας περνούσαν για γραφικούς αν τους λέγαμε πως το σύγχρονο σχολείο, χρησιμοποιώντας την ορολογία του Λουί Αλτουσέρ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ιδεολογικός μηχανισμός του Κράτους που σκοπό έχει την παραγωγή πειθήνιων και υπάκουων πολιτών και ανθρώπων που θα μοιάζουν περισσότερο με ρομπότ αφού η κριτική τους ικανότητα και σκέψη θα έχει κυριολεκτικά κονιορτοποιηθεί από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα.

Η δημόσια, δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση δεν υπήρχε ανέκαθεν. Δημιουργήθηκε στην Πρωσία, σε μια εποχή της Ιστορίας που ορισμένοι ονόμασαν «Φωτισμένος Δεσποτισμός», περί τα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα. Για να αποφευχθούν επαναστάσεις σαν τη Γαλλική, οι μονάρχες για να ικανοποιήσουν τον λαό, αποφάσισαν να του δώσουν κάποιου είδους «φώτιση» διατηρώντας, ωστόσο, την Απολυταρχία. Το πρωσικό σχολείο βασιζόταν στην διαίρεση τάξεων και καστών. Κύριος σκοπός του ήταν να προάγει την πειθαρχία, την υπακοή και ένα αυταρχικό καθεστώς. Γρήγορα το μοντέλο αυτό εξαπλώθηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλές χώρες εισήγαγαν το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα προβάλλοντας την εκπαίδευση για όλους και υψώνοντας την σημαία της ισότητας ενώ η ουσία του ίδιου του συστήματος προερχόταν από τον Δεσποτισμό, επιδιώκοντας να διαιωνίσει τα ελιτίστικα μοντέλα και την διαίρεση των τάξεων. Και κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η δωρεάν, δημόσια και υποχρεωτική εκπαίδευση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εκπαιδευτικοί μιλάνε στα παιδιά για ειρήνη στον κόσμο και πως πρέπει όλοι να εργαστούμε προς αυτόν τον σκοπό. Πως να γίνει, όμως, αυτό όταν στην καρδιά αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος, ακριβώς μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, στην ουσία προωθείται η γενεσιουργός αιτία των πολέμων που δεν είναι άλλη απο τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός, λοιπόν, ο ατομικισμός, οι διακρίσεις μεταξύ των ατόμων και η ανισότητα, ο καθεστωτισμός, η συναισθηματική βία, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της εκπαίδευσης και τα οποία παράγουν, εν τέλει, ομογενοποιημένα μυαλά χωρίς να υπάρχει καν χώρος για κριτική σκέψη.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να παραθέσουμε τα λόγια του Φρανσίσκο Φερέρ (ιδρυτής του ελευθεριακού Μοντέρνου Σχολείου στην Βαρκελώνη το 1901), ο οποίος θέλοντας να περιγράψει το παραπάνω εκπαιδευτικό σύστημα μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η εκπαίδευση σημαίνει σήμερα δαμάζω, εκπαιδεύω, εξημερώνω. Έχει μια και μόνο πολύ συγκεκριμένη ιδέα και θέληση, να κάνει τα παιδιά να συνηθίσουν στην υπακοή , να πιστεύουν και να σκέφτονται ακολουθώντας τα κοινωνικά δόγματα που επικρατούν. Δεν ενδιαφέρεται να υποστηρίξει την αυθόρμητη ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού, δεν το αφήνει ελεύθερο να αναπτύξει τις φυσικές του ανάγκες, τις πνευματικές και ηθικές. Πρόκειται μόνο να τους επιβάλει μια διαφορετική σκέψη έτσι ώστε να διατηρηθεί για πάντα το σημερινό καθεστώς, θέλει να δημιουργήσει ένα άτομο στενά προσαρμοσμένο στον κοινωνικό μηχανισμό. Επαναλαμβάνω, το σχολείο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όργανο καταπίεσης στα χέρια των κυβερνώντων. Αυτοί δε θέλησαν ποτέ την ανύψωση του ατόμου, αλλά τις υπηρεσίες του, γι’ αυτό είναι μάταιο να ελπίζεις στα κατασκευασμένα από την εξουσία σχολεία».

Η χρησιμότητα του σύγχρονου σχολείου έγκειται, λοιπόν, στον «εθισμό» των παιδιών στην τυφλή υπακοή και στις κοινωνικές προσδοκίες και νόρμες της εκάστοτε εποχής δημιουργώντας, τελικά, περισσότερο έναν άνθρωπο-μηχανή παρά εναν άνθρωπο με κριτική σκέψη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μία άλλη μορφή παιδείας. Προτείνουμε μία ελευθεριακή εκπαίδευση και χρήση μεθόδων όπως η Κριτική Παιδαγωγική, μία σύνθεση θεωρίας και πράξης που βοηθά τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους εκπαιδευόμενους να αποκτήσουν κριτική κοινωνική συνείδηση, μέσα από την κατανόηση των αιτιών, του κοινωνικού πλαισίου και της ιδεολογίας που διαμορφώνουν τις ζωές τους με στόχο την χειραφέτηση του Ατόμου και τον συνακόλουθο κοινωνικό μετασχηματισμό.

[Ελπίζοντας πως αυτό το κείμενο θα δώσει το απαραίτητο ερέθισμα στον αναγνώστη για να αναρωτηθεί για αυτή την εναλλακτική μορφή εκπαίδευσης που προτείνουμε, τον παραπέμπουμε στο σχετικό ντοκιμαντέρ που μιλάει για την ζωή και το έργο του Φρανσισκο Φερερ, ιδρυτή του Μοντέρνου Σχολείου στην Ισπανία. (https://www.youtube.com/watch?v=0S0wl4RmG8w) «Σκοπεύσατε καλά φίλοι μου, δεν είσαστε υπεύθυνοι. Είμαι αθώος. Ζήτω το μοντέρνο σχολείο.» Τα τελευταία λόγια του μεγάλου Ισπανού μεταρρυθμιστή της εκπαίδευσης πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του Ισπανικού κράτους το 1909.]

Φρειδερίκος Νίτσε - Για την αγάπη προς τον πλησίον.

Προσκολλείστε στον πλησίον σας κι αυτό το εκφράζετε με όμορφα λόγια. Μα εγώ σας λέω: η αγάπη προς τον πλησίον σας είναι η κακή αγάπη για τον εαυτό σας.

Πηγαίνετε προς τον πλησίον σας για να ξεφύγετε από τον εαυτό σας κι αυτό θέλετε να το υψώσετε σε αρετή - μα εγώ διακρίνω την... "αυταπάρνησή" σας.

Το Εσύ είναι αρχαιότερο από το Εγώ. Το Εσύ το κύρηξαν άγιο, αλλά όχι ακόμα το Εγώ - έτσι ο άνθρωπος ξετρέχει στον πλησίον του. [...]

Ψηλότερα ακόμη από την αγάπη για τους ανθρώπους στέκεται, για μένα, η αγάπη για τα πράγματα και τα φαντάσματα. [...]

Δεν ανέχεστε τον εαυτό σας και δεν τον αγαπάτε αρκετά. Γι' αυτό θέλετε να εξαπατήσετε τον πλησίον σας και να χρυσώσετε με την πλάνη του τον εαυτό σας.

Θα 'θελα να μην ανέχεστε κανενός είδους πλησίον και το γείτονά του. Θα 'πρεπε να κάνατε φίλο σας τον εαυτό σας και την πλούσια καρδιά του.

Προσκαλείτε μάρτυρες όταν θέλετε να μιλήσετε καλά για τον εαυτό σας. Και όταν τους έχετε εξαπατήσει και σκέφτονται καλά για σας, σκέφτεστε καλά κι εσείς για τον εαυτό σας. [...]

Ο ένας πηγαίνει στον πλησίον του γιατί αναζητά τον εαυτό του, κι ο άλλος για να μπορέσει να χάσει τον εαυτό του. Η κακή αγάπη σας προς τον εαυτό σας κάνει τη μοναξιά σας να γίνεται φυλακή.

Οι πιο μακρινοί είναι εκείνοι που πληρώνουν την αγάπη σας προς τον πλησίον. Κι όταν βρεθείτε πέντε μαζί, τότε θα πρέπει να πεθάνει ένας έκτος.

Ούτε και τις γιορτές αγαπώ. Συνάντησα πάρα πολλούς θεατρίνους εκεί, κι ακόμη κι οι θεατές χειρονομούσαν συχνά σαν θεατρίνοι. [...]

Δεν σας διδάσκω τον πλησίον, μα τον φίλο, [...] που μέσα του ορθώνεται τέλειος ο κόσμος, τον φλοιό του καλού, τον δημιουργό φίλο, που πάντα έχει να χαρίσει έναν τέλειο κόσμο. [...]

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.

Φρειδερίκος Νίτσε, 1884

"Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα. Ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν."

Γιατί είσαι εδώ; - Χριστιάνα Σοφοκλέους

Σύνθημα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας είναι το «βαριέμαι» και «η ζωή μου είναι φρικτά ανιαρή», το οποίο δυστυχώς ακούς από πολλά νέα παιδιά. Οι άνθρωποι των πόλεων έχουν «ελεύθερο χρόνο» να βαριούνται, να ρουτινιάζουν, να έχουν «χόμπι» και να ασχολούνται με τους άλλους. Φθείρονται και πεθαίνουν μέσα τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ενώ εξωτερικά μοιάζουν λαμπεροί και ψεύτικοι με τη βοήθεια της συνεχώς αναπτυσσόμενης βιομηχανίας του φόβου, που όμως δεν καταφέρνει να κρύψει, κάτω από το λαμπρό περιτύλιγμα, την απουσία ουσιαστικού περιεχομένου.

Γιατί είσαι εδώ; Ποιος είσαι πραγματικά και τι ήρθες να κάνεις; Όσο σπρώχνεις αυτά τα ερωτήματα στο πίσω μέρος του μυαλού σου – για όποιο λόγο θεωρείς σημαντικό – η ζωή σου δεν αποκτά νόημα και σκοπό, μέχρι να διεκδικήσεις συνειδητά να βρεις τις απαντήσεις.
Δεν υπάρχουν εγγυήσεις στη ζωή, όσο κι αν επιδιώκεις να τις έχεις. Αυτές οι «εξασφαλίσεις», που με τόσο κόπο και μόχθο έχεις αποκτήσει), σε όλα τα επίπεδα (νοητικό – συναισθηματικό – υλικό) θα σου αφαιρούνται αναπόφευκτα μία – μία, μέχρι να καταλάβεις ότι δεν βρίσκεσαι εδώ για να είσαι ασφαλής. Αν έχεις επενδύσει σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό σου, θα πονάς και θα παλεύεις σε μια προσπάθεια να συγκρατείσαι σε ό,τι έχεις προσκολληθεί. Δεν υπάρχουν οι απαντήσεις έξω από τον εαυτό σου και τίποτα δεν είναι ικανό να γεμίσει αυτό το εσωτερικό κενό παρά μόνο να το κρύβει προσωρινά, κάνοντας τον πόνο ολοένα και μεγαλύτερο.

Μην ψάχνεις όμως τέτοιες απαντήσεις ή οποιαδήποτε αλήθεια στον τρόπο που έχεις εκπαιδευτεί να σκέφτεσαι και να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου. Αυτός ο τρόπος σκέψης (το μάτριξ του νου), βρίσκεται εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ για να σου αποκρύπτει την αλήθεια, να σου δείχνει το μέρος παρουσιάζοντάς το ως όλον, να σε διχάζει, να σε διασπά και να σε αποπλανά. Σκοπός επετεύχθη! Συμβιβάζεσαι, σταματάς να κάνεις ερωτήσεις πιστεύοντας είτε ότι έχεις βρει τις απαντήσεις, είτε νομίζοντας ότι δεν υπάρχουν. Βρίσκεσαι καθηλωμένος στα δεσμά που ο ίδιος αποδέχεσαι και διατηρείς, ενισχύοντάς τα.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις, να διαβάσεις, να ακούσεις, να δεις που θα σου δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα που καίνε την καρδιά σου, αν δεν αλλάξεις τον τρόπο που έχεις εκπαιδευτεί να σκέφτεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να βρεις και να δοκιμάσεις, που θα έχει διάρκεια, νόημα και ουσία, όντας παγιδευμένος σε αυτό το μάτριξ του νου. Όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος με επιλογή στη δράση σου, στην πραγματικότητα αντιδράς μηχανικά, ακολουθείς (υποσυνείδητες) προσταγές και δεν ελέγχεις τίποτα, περισσότερο απ' όλα τον εαυτό σου.

Για να ανακαλύψεις γιατί είσαι εδώ, πρέπει να ανακαλύψεις ποιος είσαι. Αν πιστεύεις ότι είσαι οι σκέψεις σου, δεν ξέρεις ποιος είσαι. Αν πιστεύεις ότι είσαι το παρελθόν σου, δεν ξέρεις ποιος είσαι. Αν πιστεύεις ότι είσαι η προσωπικότητά σου με τα «ελαττώματα» και τα «προτερήματά» της, και πάλι δεν ξέρεις ποιος είσαι. Αν προσπαθείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά σου και τις πράξεις σου, είσαι καλά εκπαιδευμένο πρόβατο της κοινωνίας. Αν προσπαθείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου είσαι καταπιεσμένος δούλος της ηθικής, διχασμένος και δυστυχισμένος. Αν προσπαθείς να ελέγξεις τη σκέψη σου, διεξάγεις άσκοπους εσωτερικούς πολέμους τους οποίους ενίοτε προβάλλεις εξωτερικά, χωρίς να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη συμμετοχή σου.

Δεν είναι ο κόσμος και οι άλλοι αποκομμένοι από σένα και δεν ανακαλύπτεις γιατί είσαι εδώ όταν αποσύρεσαι ή αποφεύγεις να ζήσεις «για να βρεις τον εαυτό σου». Αντίστοιχα, δεν καταλαβαίνεις ποτέ τον κόσμο και τους άλλους, αν δεν κατανοείς τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις ποιος είσαι και γιατί είσαι εδώ, ακριβώς εκεί που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, σε οποιεσδήποτε συνθήκες (και όχι στις «ιδανικές» που περιμένεις), με ό,τι έχεις ή δεν έχεις, γιατί αυτά ακριβώς χρειάζεσαι για το ταξίδι σου προς τον εαυτό σου.

Ίσως έχεις πιστέψει – στην προσπάθειά σου να βρεις τον εαυτό σου – ότι πρέπει «να πατάξεις» το εγώ σου, μόνο για να διαπιστώσεις, ότι όσο περισσότερο επιχειρείς να το κάνεις, τόσο ισχυρότερο γίνεται. Έτσι παγιδεύεσαι στην κριτική, την ενοχή, τη δυστυχία και στην επανάληψη. Όλες αυτές οι απόπειρες που το ίδιο σύστημα (που δημιούργησε το πρόβλημα) σου προτείνει, ουσιαστικά ενισχύουν και τρέφουν το εγώ, ό,τι κι αν διακηρύττουν ή υποστηρίζουν.
Πάντα η αλήθεια είναι απλή και ολοφάνερα μπροστά μας όμως ο εκπαιδευμένος νους την θεωρεί δύσκολη, ψάχνοντας στην πολυπλοκότητα και στην απόσταση.
Αν ακόμα δεν είσαι έτοιμος να παραδεχτείς ότι είσαι μηχανή, δεν είσαι έτοιμος να ελευθερωθείς από την πλάνη στην οποία βρίσκεσαι. Δεν φτάνει να το λες και να το διαπιστώνεις με ορισμούς και μεγάλες διατυπώσεις. Δεν φτάνει να το «ξέρεις» αλλά να μην γνωρίζεις το πώς και να μην επιλέγεις να κάνεις κάτι για αυτό. Η θεωρία από την πράξη διαφέρει όπως διαφέρει το να παρακολουθείς από το περιθώριο ή να τολμάς να ζεις. Το πρώτο είναι ασφαλές αλλά ψεύτικο, Το δεύτερο είναι ριψοκίνδυνο αλλά αληθινό.

Δεν μπορείς να ανακαλύψεις ποιος είσαι μέχρι να διαπιστώσεις ότι αυτό που έχεις πιστέψει ότι είσαι δεν είναι αληθινό. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις την αλήθεια μέχρι να δεις το ψέμα που έχεις πιστέψει ως αλήθεια. Δεν γίνεται να δεις αυτό που είναι αόρατο απλά γιατί η υφιστάμενη θέασή σου αποκλείει οτιδήποτε δεν ταιριάζει με το ψεύτικο δημιούργημα (όνειρο, ολόγραμμα) που θέλεις να διατηρείς ως αληθινό. Πρέπει να είσαι πρόθυμος και έτοιμος να γκρεμίσεις το παλιό για να αναδυθεί το καινούργιο.
Φοβάσαι το γκρέμισμα, φοβάσαι το άγνωστο, φοβάσαι το κενό. Από παιδί έχεις εκπαιδευτεί ότι «πρέπει να ξέρεις». Αξιολογείσαι πάνω σε αυτό που ξέρεις, γίνεσαι αποδεκτός βάσει όσων ξέρεις, έχεις πιστέψει ότι πρέπει να ξέρεις. Δεν τολμάς να μην ξέρεις, να ρωτάς, να αμφισβητείς. Αυτές είναι ξεχασμένες λειτουργίες και πόνεσες πολύ για να αναγκαστείς να τις ξεχάσεις. Όλη η εκπαίδευσή σου βασίστηκε στο να σε απομακρύνει από την αλήθεια σου, να σε διχάσει από τον εαυτό σου και να προγραμματίσει τον τρόπο σκέψης σου, ώστε ποτέ να μη διεκδικείς την ελευθερία σου, κι ας είναι δικαίωμα σου, ας είναι η φυσική κατάσταση ύπαρξής σου.
Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα αν αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι.

Μπορείς να προσφέρεις σε αυτούς που αγαπάς μόνο αν αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι. Μπορείς να εκφράσεις την μοναδικότητά σου και να βρεις το νόημα στη ζωή σου μόνο αν αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι. Το μόνο εμπόδιο που έχεις είναι ο ίδιος ο προγραμματισμός σου. Ο μόνος εχθρός που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις (αλλά δεν βλέπεις) βρίσκεται μέσα σου και είναι ο ίδιος ο προγραμματισμένος νους σου. Μην «παίζεις» όμως με τα εργαλεία του, ξέρει να τα χρησιμοποιεί με μαεστρία. Μην «παίζεις» στο γήπεδό του, θα αποδειχτεί ικανότερος και ισχυρότερος από σένα. Μάθε τις πρακτικές του, γνώρισε τους τρόπους του, παρατήρησε τους χειρισμούς του. Τότε δεν θα σε απειλεί, δεν θα έχεις τίποτα να φοβάσαι, θα είσαι ελεύθερος γιατί θα έχεις επιλογή.

Χριστιάνα Σοφοκλέους
Εναλλακτική Μάθηση
http://enallaktikimathisi.blogspot.com/