Ο Δρ.Μάνος Δανέζης στην Κρήτη (Ηράκλειο) το Σάββατο 14 Μαΐου 2016.

Τεστ Προσωπικότητας!

Οι αναγνώστες μας λένε ότι το τεστ της 16Personalities είναι τόσο ακριβές που “είναι λίγο τρομακτικό”.

Αποκτήστε μια ακριβή και σαφή περιγραφή του ποιος είστε και γιατί λειτουργείτε έτσι όπως λειτουργείτε.

https://www.16personalities.com/el

Η ανοησία ενός ανελεύθερου!

Δυστυχώς αγαπητοί μου αναγνώστες, με λύπη μου για ακόμη μια φορά διαπίστωσα την ανυπαρξία ενός ακόμη ανθρώπου. Πρόκειται για έναν γνωστό μου, που βλέπω συχνά στο χώρο της δουλειάς μου, επειδή είναι πελάτης, και τον είδα ξανά χθες για ακόμη μια φορά, για πρώτη φορά εκτός δουλειάς. Μου πρότεινε να βγούμε για καφέ και δέχτηκα, και σημείωσα πρόθυμα το όνομα του για να τον βρω στο φατσοβιβλίο. Σήμερα λοιπόν τον βρήκα μέσα στη γνωστή σελίδα κοινωνικού δικτύου. Αυτό που αντίκρισα ήταν απολύτως νοσηρό, και ξεπερνούσε ακόμη και τις υποψίες μου, για το ποιόν αυτού του ανθρώπου, εξαιτίας της ελάχιστης κουβέντας που έχουμε κάνει κατά καιρούς όποτε συναντιόμαστε. Στην αρχή με αυτό που αντίκρισα ένιωσα αηδία! Ανακατεύτηκε το στομάχι μου, και ήθελα να κλείσω αμέσως τη σελίδα, αλλά επέμενα λίγο ακόμα, για να αντικρίσω με τα μάτια μου, τις αναρτημένες φωτογραφίες του, και να διαβάσω τα σχόλια του που τις συνόδευαν. Δεν άντεξα όμως για πολύ! Μα είναι δυνατόν έν έτη 2016, να υπάρχουν νέοι άνθρωποι, που αναπαράγουν αυτές τις νοσηρές ιδέες, και να υποστηρίζουν απάνθρωπες μεθόδους, εναντίων φανταστικών εχθρών, να πλάθουν ιδανικά από το τίποτα, και να πιστεύουν σε όσα τους έχουν εμποτίσει σε αυτή τη χώρα όπως και σε κάθε άλλη, μέσα στο μυαλό τους, ιδέες οι οποίες θα έπρεπε να είχαν εξαλειφθεί προ πολλών ετών! Τα λυπημένα μου μάτια έδωσαν τη θέση τους στην οργή, αλλά και πάλι στιγμιαία. Θέλησα να απαλλαγώ επιτέλους από τη βασανιστική για εμένα, επιβεβαίωση της υπανθρωπιας, και έκλεισα τη σελίδα. Και όπως ήταν αναμενόμενο για εμένα, δεν έκανα την κίνηση να του στείλω αίτημα φιλίας ή κάποιο μήνυμα, παρόλο που μου δήλωσε χθες όταν τον συνάντησα τυχαία, πως με συμπαθεί και πως θα ήθελε να βγούμε για καφέ κλπ. Δεν με ενδιαφέρει να με συμπαθούν άνθρωποι με τέτοιες ιδέες! Μακριά από εμένα! Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να έχω επαφή με τέτοιους ανθρώπους! Άλλωστε το καλύτερο που πρέπει να κάνει κάποιος όταν συναντά έναν άνθρωπο αυτού του επιπέδου, είναι να μην του δώσει καμία σημασία! Δεν πρέπει να δίνουμε το δικαίωμα σε τέτοιους ανθρώπους, να νιώθουν πως ανήκουν κάπου! Απομονώστε τους ανεπιθύμητους με κάθε τρόπο! Χωρίς βία, είτε λεκτική είτε σωματική ή ψυχική. Μόνο μην πέσετε στην παγίδα, να τον κάνετε να νιώσει περήφανος επειδή είναι απομονωμένος, ότι είναι δήθεν ξεχωριστός, γι' αυτό τον απομακρύνουν όλοι! Όχι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβεί αυτό!

                    Αυτός ο άνθρωπος, όπως και δυστυχώς πολλοί άλλοι, είναι θύμα του συστήματος! Θύμα της οικογένειας, του σχολείου, του πανεπιστημίου, του στρατού. Θύμα εξαιτίας της ανημποριάς του, αλλά και της τεμπελιάς του, να δεχτεί κάτι άλλο από αυτό που σκόπιμα τον έμαθαν μέσω της άμεσης ή της έμμεσης παιδείας. Τέτοια θύματα βρίσκονται σε όλον τον κόσμο, και είναι μάλιστα οι περισσότεροι άνθρωποι! Οι ανελεύθεροι άνθρωποι! Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, είναι συνηθισμένοι να αναπαράγουν επί λέξη, τα όσα τους έχουν ατροφήσει το μυαλό. Λέξεις όπως Κράτος, Καθήκον,Δόγμα, Ομάδα, Όνομα και Επώνυμο, Γλώσσα, Θρησκεία, Ήθη και Έθιμα, ηχούν στα αυτιά τους σαν την 5η συμφωνία του Μπετόβεν, την Ηρωική συμφωνία, την οποία αφιέρωσε στον Ναπολέων, ενώ ο ίδιος έσβησε στα χειρόγραφα την αφιέρωση του, όταν πολύ σύντομα αποδείχθηκε πως ο Ναπολέων καθώς και όλα όσα αντιπροσώπευε στην εποχή του, ήταν ακόμη μια Απάτη! Με τον ίδιο τρόπο νιώθω πως είναι απαραίτητο πλέον, να σβήσουμε από το κούτελο αυτών των ανθρώπων, τις λέξεις αυτές που τους προκαλούν ρίγος και δέος. Με την ίδια οργή όπως του Μπετόβεν, θα έπρεπε να αλλάξουμε τις ιδέες μας για εκείνους, και αντί να τους αφήσουμε στον κόσμο τους, θα έπρεπε να τους δείξουμε την Αλήθεια! Θεωρώ πως έχουν υποχρέωση οι ευγενικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, να βγουν από το καβούκι τους, επιτέλους, και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά της καταπάτησης του πιο ανθρώπινου δικαιώματος, της Ελευθερίας, από τα ιδανικά που βολεύουν με την αγιοσύνη τους, και τα καθήκοντα που σκοτώνουν με την επιμονή τους, αλλά πρέπει πρώτα οι ευγενικοί άνθρωποι να κατέβουν στον κόσμο που του ανήκουν, και όχι αν κλείνονται στον εαυτό τους, είτε από έπαρση είτε από απογοήτευση! Έκαναν μάχη οι ίδιοι, τώρα πρέπει να απαντήσουν στο κάλεσμα της ανθρωπότητας, για έναν κόσμο περισσότερο ανθρώπινο! 

Μαμά γιατί; Γιατί Πρέπει…

Του Γιώργου Βασιλορεΐζη

– Μητέρα, γιατί πρέπει να πηγαίνω στο σχολείο;

– Γιατί παιδί μου, ΠΡΕΠΕΙ από πολύ μικρή ηλικία να στερηθείς τη χαρά του παιχνιδιού και της ανεμελιάς, ΠΡΕΠΕΙ να μπεις σε ένα συγκεκριμένο καλούπι, σε αυτή τη μηχανή του κιμά που δεν γνωρίζει από ταλέντα και διαφορετικότητα, ΠΡΕΠΕΙ να παπαγαλίσεις τυποποιημένες γνώσεις που οι περισσότερες θα είναι άχρηστες στη ζωή σου, ΠΡΕΠΕΙ να δίνεις εξετάσεις, πολλές εξετάσεις, οι οποίες είναι το καλύτερο γιατρικό για την ψυχική σου γαλήνη και ηρεμία, γι’ αυτό και ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθείς να είσαι άριστος, ο καλύτερος, άλλωστε ΠΡΕΠΕΙ να μάθεις ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ανταγωνιστικός και σκληρός!

Το Σύστημα δεν θέλει ελεύθερους, δημιουργικούς, χαρούμενους, αλληλέγγυους και ξύπνιους ανθρώπους. Βασικά δεν θέλει Ανθρώπους. Αλλά μαριονέτες. Και σε προετοιμάζει τέλεια για αυτόν τον ρόλο, που με σεβασμό και ευλάβεια θα αποδεχθείς, θα ακολουθήσεις και θα τηρήσεις εφ’ όρου ζωής.

Γιατί τα φιλοσοφικά δοκίμια γίνονται ανάρπαστα στις μέρες μας

Ο Σωκράτης, αυτός ο αρχετυπικός φιλόσοφος της αρχαίας αγοράς, ο άνθρωπος που δεν έγραψε τίποτα και δεν εξέλαβε τίποτα ως δεδομένο, είναι αυτός που θα αναζητούσες σήμερα δίπλα σου σε κάθε σου πρόβλημα. Μαζί του θα έβαζες τα ερωτήματα για το τι συμβαίνει όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος (Συμπόσιο), όταν αναζητάς την ουσιαστική Ψυχή (Φαίδρος), όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει ιδανικό πολίτευμα (Πολιτεία).

Κι αυτός, σαν καλός φίλος, θα πήγαινε μαζί σου μια βόλτα μέχρι τον Πειραιά (κατέβην χτες εις Πειραιάν) για να σου δείξει ότι ενδεχομένως αγαθοί άνθρωποι υπάρχουν και μπορούν να φτιάξουν, μέσα από τον διάλογο, τις ιδανικές πολιτείες. Αρκεί να μη σταματήσουν ποτέ να αναρωτιούνται, γιατί η ζωή που παραμένει ανεξέταστη είναι πραγματικά ανυπόφορη (βίος ανεξέταστος ου βιωτός ανθρώπω).

Κάπως έτσι ο Σωκράτης θα αποδεικνυόταν αποτελεσματικότερος από τον καλύτερο φίλο, όπως αντίστοιχα κι ο Νίτσε ιδανικότερος από οποιονδήποτε ψυχοθεραπευτή. Σε στιγμές κρίσης ο φιλόσοφος άρχεται από μια εικόνα σαθρής κατάστασης ή απελπισίας για να προσφέρει τη δική του δυνατότητα αναζήτησης (ή επίλυσης). Κάτι που προφανώς εξηγεί τον βασικό λόγο που ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να αναρωτιέται για το καλό και το κακό, την έννοια του εαυτού και του άλλου, την περίπτωση της αδυναμίας της βούλησης (η λεγόμενη «ακρασία») και τη δυνατότητα της ορθής επιλογής.

Κι αν όλα αυτά φαίνονται περίτεχνα σε μια εποχή που η αμάλαγος πνευματικότητα έχει προ πολλού χαθεί, αρκεί η εικόνα ενός τρελαμένου ανθρώπου σε έναν παράλογο κόσμο για να καταλάβει κανείς γιατί απασχολεί τόσο σήμερα η φιλοσοφία.

Τα φιλοσοφικά δοκίμια γίνονται ανάρπαστα, οι βασικοί κανόνες φιλοσοφίας έχουν υποκαταστήσει τα βιβλία αυτογνωσίας (self help books) και ο φιλόσοφος είναι ο νέος διαδικτυακός σταρ (βλέπε εικόνα της Σιμόν ντε Μποβουάρ ως το απόλυτο doodle της Google).

Ειδικά στη χώρα μας, τα βιβλία αυτοβοήθειας μεταφράζονται αφειδώς και οι εκδοτικοί οίκοι που τόλμησαν να κυκλοφορήσουν σειρές εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας κάνουν ήδη λόγο για ανέλπιστη επιτυχία.

Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τον κόσμο να προσφεύγει περισσότερο από ποτέ στα βιβλία εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας; Επειδή οι συνθήκες των ανθρώπων άλλαξαν τα τελευταία χρόνια, είναι φυσικό να αυξάνεται η ανάγκη για την αναζήτηση της αυθεντίας που θα βοηθήσει ώστε να βρεθεί ο ορθός τρόπος σκέψης ή ζωής.

Ο Αλέν ντε Μποτόν με το χαρακτηριστικό βιβλίοΠαρηγοριά της φιλοσοφίας ήταν από τους πρώτους που καθιέρωσαν διεθνώς τη φιλοσοφία ως τέχνη μεταμόρφωσης του βίου, εκλαϊκεύοντάς την και συγκεντρώνοντας τους δικούς του θιασώτες σε συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο στο δεντροφυτεμένο υπέροχο Μπλούμσμπερι του Λονδίνου, το οποίο ονόμασε «Σχολείο της Ζωής».

Όπως επισημαίνεται «Τα τελευταία χρόνια είναι σαν να ξαναγυρίζουμε στις πηγές, με βιβλία που αναδεικνύουν την ιαματική δύναμη του λόγου των μεγάλων φιλοσόφων, και όχι μόνο. Στα οποία το ζητούμενο είναι η εξοικείωση και το αίσθημα της επικοινωνίας με τις σκέψεις για τη ζωή και τα βασικά θέματά της, διαλεγμένες μέσα από το έργο μεγάλων συγγραφέων τόσο διαφορετικών όσο ο Ουάιλντ, ο Έσσε, ο Κάφκα ή ο Ρίλκε, δίπλα σε φιλοσόφους όπως ο Νίτσε, ο Σοπενχάουερ ή ο Κίρκεγκορ και ο Επίκουρος ή οι Στωικοί, που έχουν ένα κοινό, ότι αναγνωρίζονται και είναι σοφοί και ότι επιπλέον, διαβάζοντας όλοι εμείς τις σκέψεις τους, νιώθουμε πραγματικά να σταλάζει στην ψυχή μας η παρηγοριά της φιλοσοφίας».

Δεν είναι, όμως, μόνο η παρηγορητική διάσταση της φιλοσοφίας που δικαιολογεί την επιτυχία που έχει σήμερα η φιλοσοφία αλλά και η ανταπόκρισή της σε θέματα πρακτικού βίου – όπως τα οικονομικά ζητήματα ή η πολιτική.

Γιατί όμως να προσφεύγουμε αρχαιόθεν στους φιλοσόφους για να μας εξηγήσουν την πρακτική διάσταση του βίου και όχι στους οικονομολόγους ή τους κοινωνιολόγους; Όπως λέει ο καθηγητής της φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ Γ.Πολίτης

«Οι κοινωνικές επιστήμες νομίζουν ότι κατανοούν ένα μέρος της πραγματικότητας και στη συνέχεια γενικεύουν την υποτιθέμενη γνώση τους για το σύνολο του κόσμου. Για τους οικονομολόγους, πάνω απ’ όλα, είναι η οικονομία. Πάρτε για παράδειγμα την ελληνική κρίση. Οι μαρξιστές λένε ότι για να σωθούμε πρέπει να στρέψουμε την οικονομία αριστερά, ενώ οι φιλελεύθεροι το αντίθετο. Κάνουν και οι δύο λάθος, γιατί το οικονομικό ναυάγιο δεν είναι αιτία του ελληνικού προβλήματος αλλά συνέπειά του. Αιτία είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει βουλιάξει στον παραλογισμό. Αν δεν ξεφύγει από αυτόν, όσο αριστερά και δεξιά και να πάει, τίποτα δεν τη σώζει. Αν όμως επανέλθει στη λογική, όλα θα είναι καλύτερα, ανεξάρτητα από το πόσο αριστερά ή δεξιά θα κινηθεί. Εδώ έρχεται η φιλοσοφία: κάνει τη διάγνωση, προτείνει και τη λύση.”

Γι’ αυτό και όχι τυχαία ο ίδιος συνέγραψε το σχετικό βιβλίο “Να σηκωθούμε όρθιοι, η επανάσταση της κοινής λογικής“ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Με την άποψη της ορθολογιστικής λύσης που προσφέρει η φιλοσοφία θα συμφωνήσει και ο εκδότης του Μεταιχμίου Νώντας Παπαγεωργίου: «Στους καιρούς που διανύουμε, όπου η εσωτερική αναζήτηση έχει γίνει εντονότερη από άλλοτε, τα βιβλία αυτά έρχονται να απαντήσουν στα πιο διαχρονικά ερωτήματα της ζωής. Ποιος είμαι; Τι ξέρω; Τι πρέπει να κάνω;». Γι’ αυτό και ο εκδοτικός οίκος έχει ήδη κυκλοφορήσει βιβλία όπως Τι είπε στ’ αλήθεια ο Νίτσε;, Τι είπε στ’ αλήθεια ο Μαρξ, ενώ τώρα αναμένεται και η έκδοση Η περιπέτεια της φιλοσοφίας, η ζωή και η σκέψη των μεγάλων φιλοσόφων.

Ανέκαθεν, άλλωστε, η φιλοσοφία υπήρξε μια ατελείωτη δεξαμενή πληροφοριών και αυτό δεν είναι καθόλου αρνητικό». Στη φιλοσοφία δείχνουν επομένως να καταφεύγουνσήμερα οι άνθρωποι –από τον πιο σπουδαγμένο μέχρι τον απλό εργάτη–, όχι μόνο ως καταφύγιο ή ως τρόπο επίλυσης προβλημάτων αλλά ως πραγματική παρηγοριά. Είπαμε, ο Σωκράτης μπορεί να αποδειχθεί ο καλύτερος ψυχογιατρός αλλά και ο καλύτερος φίλος

Κείμενο της Τίνας Μανδηλαρά στο LIFO

Πηγή:

https://sciencearchives.wordpress.com/2014/03/22/γιατί-τα-φιλοσοφικά-δοκίμια-γίνονται/

Σωκράτης: Όταν η φιλοσοφία κατέβηκε από τα άστρα στη γη

Ο άνθρωπος που "κατέβασε τη φιλοσοφία από τα άστρα στη γη" πέθανε στις 5 Μαρτίου του 399 π.Χ., αφήνοντας ως παρακαταθήκη σε οπαδούς και αντίζηλους μερικές από τις πιο μεγάλες αλήθειες. Ο Σωκράτης παρά τη σοφία του, ήταν ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να ομολογήσει πως γνώριζε μόνο ένα πράγμα, ότι δεν γνώριζε απολύτως τίποτα.

Το 399 π. Χ. τρεις πολίτες κατηγορούν τον Σωκράτη για διαφθορά της νεολαίας, ασέβεια προς τους θεούς και εισαγωγή νέων θεοτήτων. Κατά την απολογία του Αθηναίου φιλοσόφου, οι ψήφοι εναντίον του δεν ήταν πολλές. Μετά τις τρεις ψηφοφορίες που έγιναν ωστόσο, οι αμετάβλητες απόψεις του τον οδηγούν στην καταδίκη του θανάτου. Έτσι λοιπόν, σαν σήμερα εκείνο το μακρινό έτος, ο Σωκράτης ως αληθινός φιλόσοφος πίνει το κώνειο, δίνοντας τέλος στη ζωή του όπως ακριβώς πρόσταζε ο νόμος.

Ο Σωκράτης θα μπορούσε να σωθεί εάν ήθελε, αφού οι μαθητές του είχαν τη δυνατότητα να τον βοηθήσουν να αποδράσει. Αρνήθηκε ωστόσο να οδηγηθεί στη σωτηρία γιατί εάν δραπέτευε, θα έπρεπε να να ζήσει εξόριστος μακριά από τον τόπο του και και αυτό δεν το ήθελε σε καμία περίπτωση. Άλλωστε για τον ίδιο, ο θάνατος που θα ερχόταν από το κώνειο δεν ήταν παρά μια επιτάχυνση του χρόνου που θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή ως φυσική συνέπεια του γήρατος.

Ο Σωκράτης με τους μαθητές του μέχρι το τέλος

Πηγαίνοντας πίσω στο έτος της γέννησής του, το 470 π. Χ. θα αποδειχθεί ορόσημο από πολλούς ιστορικούς καθώς εκείνη την χρονιά ήρθε στον κόσμο μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος που ίδρυσαν τη δυτική φιλοσοφία. Ο Σωκράτης από πολύ νωρίς αποκτά πολυάριθμο κύκλο πιστών φίλων, κυρίως νέων από αριστοκρατικές οικογένειες από όλη την Ελλάδα. Οι πιο γνωστοί από αυτούς ήταν ο Πλάτωνας, ο Αντισθένης, ο Ευκλείδης, ο Αρίστιππος. 

Τα κείμενα του Πλάτωνα, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη και διάφορα γραπτά του Ξενοφώντα μάς ενημερώνουν για την μοναδικότητα με την οποία ο Αθηναίος φιλόσοφος προσέγγιζε κάθε θέμα. Ποια σημεία του έργου του γεννούν όμως φανατικούς αντίζηλους προς το πρόσωπό του; Η κυριότερη κατηγορία που του αποδόθηκε πριν καταδικαστεί σε θάνατο ήταν η διδασκαλία του, ο ανατρεπτικός και φιλελεύθερος λόγος ο οποίος ασκούσε σημαντική επιρροή στους νέους. Πολλοί θεωρούν πως η απόφαση του δικαστηρίου ήταν νοθευμένη, ποιος ήταν όμως ο πυρήνας που δημιούργησε αυτή την τόσο κριτική εναντίον του;

Ενώ ετοίμαζαν το κώνειο, ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία στον πλαγίαυλο. “Σε τι θα σου χρησιμεύσει;” τον ρώτησαν. “Μα να μάθω αυτή τη μελωδία πριν πεθάνω”

Ο Σωκράτης έζησε την ίδια εποχή με τους σοφιστές. Η βασική του αντιπαράθεση μαζί τους ήταν ως προς τη δυνατότητα της γνώσης και την απόκτηση της απόλυτης αλήθειας. Εκείνο που ξεχώριζε τον ίδιο από άλλους πνευματικούς ανθρώπους δεν ήταν οι γνώσεις του αλλά η μέθοδος που ακολουθούσε για να φτάσει στην αλήθεια. Όπως υποστήριζε ο ίδιος, ο σωστός τρόπος για να φτάσει κάποιος στη λύση ενός ζητήματος είναι να το προσεγγίσει σαν να μην ξέρει τίποτα γι’ αυτό, να απομονώσει κάθε προκατάληψη. 

Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ατενίζουν με προβληματισμό το σήμερα

Τα δύο βασικά όπλα του φιλοσόφου ήταν η διαλεκτική και η μαιευτική. Η διαλεκτική λειτουργούσε ως το μέσο εκείνο που εξέταζε και οδηγούσε σε συμπεράσματα έπειτα από σταδιακή αναίρεση των θέσεων του συνομιλητή με σκοπό να γίνει μια νέα προσέγγιση της αλήθειας. Αναφορικά με τη μαιευτική μέθοδο που ακολουθεί και γίνεται γνωστή στους κύκλους των θαυμαστών και των εχθρών του, ο Σωκράτης ποτέ δεν παρέθετε από την αρχή κάποια άποψη ή έστω θεωρία. Αντίθετα, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βγάλει την αλήθεια από το στόμα του εκάστοτε συνομιλητή.

Η παιδεία σαν την πλούσια χώρα παράγει όλα τα αγαθά”

Η μαιευτική κάνει ακριβώς ό,τι και η μαμή που βοηθάει την ετοιμόγεννη γυναίκα στον τοκετό. Ακολουθώντας ως παράδειγμα τη δουλειά της μητέρας του που ήταν μαία, ο Σωκράτης ισχυριζόταν πως καμία φιλοσοφική θεωρία δεν “γεννήθηκε” από τον ίδιο αλλά πως σαν μαία, βοηθούσε τον συνομιλητή του να “γεννήσει” από μέσα του την αλήθεια. Αυτό για τον ίδιο τον φιλόσοφο σήμαινε πως πίστευε πως οι άνθρωποι γνωρίζουν την αλήθεια, πως την έχουν μέσα τους και κάθε προσπάθεια φιλοσοφικής σκέψης τους βοηθάει να την ξαναθυμηθούν, να την επαναφέρουν στη μνήμη τους. 

Ως ο άνθρωπος που “κατέβασε την φιλοσοφία από τα άστρα στη γη”, ο Σωκράτης θεωρείται ότι εστίασε το ενδιαφέρον του στον ίδιο τον άνθρωπο και την κοινωνία. Εκείνο που προσπαθούσε σε όλη του τη ζωή να πετύχει ήταν ένα “σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο να καθοριστεί αυστηρά και αμετάκλητα κάθε έννοια του καλού, της αρετής, της σοφίας”. Προχώρησε στην ουσία, στην αναζήτηση του απόλυτου, απορρίπτοντας το σχετικό, επικεντρώθηκε στο βάθος της ηθικής και όχι στα ηθικά φαινόμενα.

Πολλοί ιστορικοί μέχρι σήμερα ισχυρίζονται πως ο θάνατος του Σωκράτη ήταν αποτέλεσμα της προβληματικής σχέσης του ατόμου με την ίδια την κοινωνία, την ίδια του την ύπαρξη, με τη δικαιοσύνη και τους νόμους της εποχής. Ο Σωκράτης από την άλλη, παρά την αδικία των συμπολιτών του, πίστευε πως αυτό δεν ήταν δικαιολογία για να διαπράξει και ο ίδιος αδικία αυτή την φορά, εναντίον των νόμων της πόλης του. Έτσι, ήπιε το κώνειο και συζητώντας με τους φίλους του για την αθανασία της ψυχής, πέθανε μέσα στο κελί του δεσμωτηρίου μια μέρα, όπως είναι η σημερινή.

• pathfinder.gr  Έλενα Κρητικού

Πηγή:

https://sciencearchives.wordpress.com/2015/03/07/σωκράτης-όταν-η-φιλοσοφία-κατέβηκε-απ/

Γιορτή της Μητέρας: Η σκοτεινή, αληθινή ιστορία της Anna Jarvis που εμπνεύστηκε τον εορτασμό

Είναι κάτι παραπάνω από μια αφορμή για να ξοδευτούν περισσότερα από 19 δισεκατομμύρια δολάρια (μόνο στις ΗΠΑ) και να υπενθυμίσουμε τη σημαντικότητα της μητέρας στη ζωή μας. Η Ημέρα της Μητέρας που φέτος κλείνει 101 χρόνια από την πρώτη φορά του εορτασμού της έχει ρίζες ιστορικές, αγωνιστικές και εάν συμφωνήσουμε ότι η σημερινή Ημέρα είναι η επίσημη γιορτή, ας μας υπενθυμίζουμε την αλήθεια πίσω από το συναισθηματισμό.

Διαβάστε επίσης

Η μάχη της μητέρας στον πόλεμο

“Η αλήθεια είναι πως η γιορτή αυτή έχει πολύ πιο μελαγχολικές ρίζες” σημειώνει ο Brian Handwerk για το National Geographic. “Ξεκίνησε σαν μέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους στο πόλεμο και υπενθύμιζε πως υπήρχε πολύ και σκληρή δουλειά να γίνει για την ειρήνη. Όταν η επέτειος άρχισε να παίρνει εμπορικό χαρακτήρα, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της Αnna Jarvis, έκανε τα πάντα για να το πολεμήσει καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και απένταρη σε ένα σανατόριο”.

Η ίδια δεν απέκτησε δικά της παιδιά

Ο θάνατος της μητέρας της όμως το 1905 της έδωσε όποια αφορμή ήθελε για να οργανώσει τους πρώτους εορτασμούς της Μέρας της Μητέρας το 1908. “Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η μητέρα της Anna ξεκίνησε μαζί με άλλες γυναίκες της δυτικής Βιρτζίνια να διοργανώνει ομάδες εθελοντισμού. Η πρώτη Ημέρα της Μητέρας ήταν αφιερωμένη στη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και την προσπάθεια μείωσης της βρεφικής θνησιμότητας με την καταπολέμηση των ασθενειών και τον περιορισμό της μόλυνσης του γάλακτος. Σύμφωνα με την ιστορικό Katharine Antolini του Wesleyan College οι γυναίκες φρόντιζαν και τους τραυματισμένους στρατιώτες και από τα δύο μέτωπα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865).

Στα μεταπολεμικά χρόνια η Jarvis και οι υπόλοιπες γυναίκες οργάνωναν πικνίκ ‘Φιλίας’ και συμβολικές εκδηλώσεις με μηνύματα γύρω από την ειρήνη και τη συμφιλίωση των δύο πλευρών.

Ήταν τότε όταν η Julia Ward Howe, γνωστή για τη σύνθεση του Ύμνου μάχης για τη Δημοκρατία συνέταξε τη Διακήρυξη για τη Γιορτή της Μητέρας καλώντας τις γυναίκες να αναλάβουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης, προσθέτει ο Ηandwerkc. Όμως κυρίως υπεύθυνη για αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ημέρα της Μητέρας ήταν η κόρη της, Anna -που θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα ζωής της αγωνιζόμενη αυτό που τελικά κατέληξε να είναι.

Στις 10 Μαΐου εκείνης της χρονιάς, οικογένειες συγκεντρώθηκαν σε εκδηλώσεις στη γενέτειρα της Jarvis στο Grafton της West Virginia – μια εκκλησία που τώρα έχει μετονομαστεί σε Διεθνή Βωμό της Ημέρας της Γυναίκας – καθώς και στη Φιλαδέλφεια, όπου η Jarvis ζούσε εκείνη την εποχή, και σε πολλές άλλες πόλεις. Σε μεγάλο βαθμό κυρίως μέσω των προσπαθειών της Jarvis η Ημέρα της Μητέρας άρχισε να γιορτάζεται σε περισσότερες πόλεις, μέχρι που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson το 1914 καθιέρωσε επίσημα την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

“Για την Jarvis ήταν η μέρα που πήγαινες σπίτι για να περάσεις χρόνο με τη μητέρα σου και να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε”, γράφει η Wesleyan Antolini από τη Δυτική Βιρτζίνια στη διδακτορική της διατριβή με τίτλο Γιορτάζοντας τη Μητρότητα: η Anna Jarvis και η υπεράσπιση της Ημέρας της Μητέρας της. “Δεν έγινε για να εορταστούν όλες οι μητέρες. Ήταν για να εορταστεί η καλύτερη μητέρα που έχεις γνωρίσει ποτέ – η δική σου μητέρα – ως ο γιος ή ως η κόρη της”. Γι’ αυτό η Jarvis επέμενε στον ενικό αριθμό Mother’s Day και όχι στον πληθυντικό Mothers’ Day”, διευκρινίζει η Antolini.

Αυτό που όμως ξεκίνησε σαν επιτυχία της Jarvis σύντομα ήταν μια αποτυχία, τουλάχιστον στα δικά της μάτια.

Επίθεση στη Γιορτή της Μητέρας

“Η αρχική ιδέα της Anna Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε χρυσωρυχείο για το εμπόριο” συνεχίζει ο Handwreck για τη σταυροφορία της Jarvis ενάντια στην εκμετάλλευση μιας υπόθεσης προσωπικής. Αποφασισμένη και μαχητική, “οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με μηνύσεις, επιτέθηκε ακόμα και στην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, Eleanor Roosevelt, επειδή χρησιμοποίησε την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες. 'Το 1923 εισέβαλε σε ένα συνέδριο εμπόρων ζαχαροπλαστικής στη Φιλαδέλφεια', λέει η Antolini. Μια παρόμοια διαμαρτυρία συνέβη δύο χρόνια αργότερα όταν οι Μητέρες του Αμερικανικού Πολέμου, μια οργάνωση που υπάρχει ακόμα, χρησιμοποίησαν την Ημέρα της Μητέρας για να συγκεντρώσουν κεφάλαιο και κάθε χρόνο πουλούσαν γαρίφαλα. Η Anna αγανάκτησε ξανά και το 1925 εισέβαλε σε ένα συνέδριο που έγινε στη Φιλαδέλφεια και τελικά συνελήφθη για διατάραξη της κοινής ησυχίας'.

Το 1948 πεθαίνει σε ηλικία 84 ετών σε ένα σανατόριο της Φιλαδέλφεια, φτωχή και εξαντλημένη από την εναντίωση της στη Γιορτή που η ίδια δημιούργησε.

Γιορτή του Εμπορίου

Σήμερα, η Ημέρα της Μητέρας συνεχίζει να είναι μια γιορτή του καταναλωτισμού. Σύμφωνα με την Εθνική Ομοσπονδία Λιανικού Εμπορίου οι Αμερικάνοι θα ξοδέψουν κατά μέσο όρο 168,94 δολάρια (περίπου 6 δολάρια λιγότερα από πέρσι) ενώ οι συνολικές δαπάνες αναμένεται να φτάσουν τα 19.9 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η εταιρία Hallmark Cards που πούλησε την πρώτη επετειακή κάρτα για την Ημέρα της Μητέρας στις αρχές του 192ο αναφέρει ότι είναι η τρίτη πιο δημοφιλής αφορμή για ανταλλαγή ευχών τυπωμένες σε χαρτί μετά τα Χριστούγεννα και τη Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, φτάνοντας περίπου τις 133 εκατομμύρια αποστολές.

Νίκη της μητρότητας

“Σχεδόν όλοι οι θάνατοι μητέρων μπορεί να προληφθούν όπως αποδεικνύεται από τις τεράστιες ανισότητες που εμφανίζονται μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων χωρών” αναφέρει στο σημείωμα της με αφορμή τη σημερινή ημέρα η  UNICEF Ελλάδος.

Η πιθανότητα που έχει μια γυναίκα να πεθάνει από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού κατά τη διάρκεια ζωής της, είναι στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου 1 στις 41 ενώ στις αναπτυγμένες χώρες είναι 1 στις 3.300. H μητρική θνησιμότητα έχει μειωθεί σχεδόν στο μισό μεταξύ 1990 (532.000) και 2015 (303.000) "όμως η υγεία και ευημερία των μητέρων, από την οποία εξαρτάται άμεσα η επιβίωση και ανάπτυξη των παιδιών, ιδιαίτερα στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, απέχει πολύ από το να είναι εξασφαλισμένη" σημειώνει.

Ακόμη, πάνω από 800 γυναίκες πεθαίνουν καθημερινά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ή του τοκετού. Για κάθε γυναίκα που πεθαίνει, περίπου 20 άλλες υποφέρουν από σοβαρούς τραυματισμούς, μολύνσεις , ή αναπηρίες. Σχεδόν όλοι οι μητρικοί θάνατοι (το 99%) παρατηρούνται στις αναπτυσσόμενες περιοχές.

Δύο περιοχές, η υπό-Σαχάρια Αφρική και η Νότια Ασία, ευθύνονται για το 88% των μητρικών θανάτων παγκοσμίως. Στην υπό-Σαχάρια Αφρική παρατηρείται το μεγαλύτερο ποσοστό: 546 θάνατοι μητέρων, ανά 100.000 ζώντα νεογνά, ή 201.000 μητρικοί θάνατοι ετησίως. Αυτό, αποτελεί τα δύο τρίτα (66%) όλων των μητρικών θανάτων παγκοσμίως, σε ετήσια βάση.

Στην Ελλάδα ο δια βίου κίνδυνος θανάτου μιας μητέρας από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού είναι σε χαμηλότερη θέση σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Το 2015, ήταν 3 στις 100.000 γεννήσεις (ίδιος με της Πολωνίας), ενώ αντίστοιχα στην Πορτογαλία ήταν 10, στη Γερμανία 6, στην Κύπρο 7 και στη Γαλλία 8.

Πηγή:

http://www.cnn.gr/style/politismos/story/31414/giorti-tis-miteras-h-skoteini-alithini-istoria-tis-anna-jarvis-poy-empneystike-ton-eortasmo

Απαγορεύουν στους Βρετανούς να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ χωρίς νέα διαβατήρια!

http://nea.allnewz.gr/?p=31708

Γιατί πουλάει η Λένα Μαντά;

Τα επτά προφανή κλισέ που κάνουν κάθε βιβλίο της να παραμένει στην πρώτη θέση των ευπώλητων

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  03/09/2013 12:50

 Γιατί πουλάει η Λένα Μαντά;

Όποιος υποστηρίζει ότι η συγγραφή είναι εύκολη υπόθεση μάλλον δεν έχει προσπαθήσει να γράψει. Τα φραστικά, μορφολογικά ή ιδεολογικά κλισέ είναι λίγο έως πολύ αναπόφευκτα. Σε «επαγγελματικό» επίπεδο, υπάρχει εξάλλου και το «συμβόλαιο» ανάμεσα στον συγγραφέα και στους αναγνώστες του, ότι δηλαδή κάθε βιβλίο θα στέκεται - τουλάχιστον - στο ύψος του προηγούμενου. Με τέτοιες προσδοκίες δεν παίρνει κάποιος στα χέρια του ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ή ένα βιβλίο αισθηματικού περιεχομένου; Ειδικά το δεύτερο, μια κατηγορία στην οποία διαπρέπει η Λένα Μαντά, μαζί με όλα τα κλισέ που συνοδεύουν κάθε συγγραφική της απόπειρα. Εκείνη, πάντως, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, φροντίζοντας να τα ανατροφοδοτεί για το κοινό της, το οποίο, από ό,τι δείχνουν οι πωλήσεις των βιβλίων της και η σταθερή πρωτιά της στις λίστες των ευπώλητων, δεν μοιάζει να κουράζεται ποτέ από αυτά. Εσείς πόσες γυναίκες μετρήσατε (και εφέτος) σε πλοία της γραμμής ή σε κάποια παραλία να διαβάζουν βιβλία της;

Γράμμα από τη «θεία Λένα»

Προτού ξεκινήσει κάθε μυθιστόρημά της, η Λένα Μαντά απευθύνεται στο κοινό της, αντί προλόγου, για να μοιραστεί μια ζεστή κουβέντα και να αποκαλύψει τα μυστικά της. Ναι, οι ιστορίες της είναι βγαλμένες από τη ζωή, αν και βέβαια υποτίθεται ότι χωρίς την καλπάζουσα φαντασία της τίποτε δεν θα αποτυπωνόταν τόσο γλαφυρά στο χαρτί. Για τη «Θεανώ: τη λύκαινα της πόλης» η έμπνευση ήταν οι αναμνήσεις της οικογένειάς της, για το μπεστ σέλερ «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι» η ιστορία που άκουσε να διηγείται μια φίλη (οι ηρωίδες είναι βέβαια πέντε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) στην «Αλλη πλευρά του νομίσματος» εξιστορεί την εμπειρία του ανδρός της - στον δρόμο δηλαδή που χάραξε η Ιζαμπέλ Αλιέντε με το «Επουράνιο σχέδιο». Οι πρόλογοι που διαβάζονται σαν ανοιχτό γράμμα από τη «θεία Λένα» προς τους αναγνώστες είναι μια πατέντα που πρέπει να κατοχυρωθεί κατ' αποκλειστικότητα στη Λένα Μαντά. Οπως επίσης οι επιστολές των κατενθουσιασμένων αναγνωστών, οι οποίες παρατίθενται ενυπόγραφα στο πίσω μέρος του βιβλίου. Ολοι βεβαιώνουν ότι ταξίδεψαν και ονειρεύτηκαν μέσα από τις σελίδες του και ξορκίζουν έτερους θαυμαστές της Μαντά να μην ξεκινήσουν βιβλίο της μια τυχαία καθημερινή. Για το καλό τους, γιατί δεν θα μπορούν να το αφήσουν από τα χέρια τους. Και για το καλό της οικονομίας της χώρας, γιατί η παραγωγικότητά της θα δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα.

Σχολική έκθεση

Η γλωσσική πρωτοτυπία είναι μια άγνωστη χώρα για τη Λένα Μαντά. Τίποτε μεμπτό σε αυτό, αλλά να, οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις με όλη την «πρετ-α-πορτέ» κοινοτοπία τους, θα μπορούσαν τουλάχιστον να μην επαναλαμβάνονται με τόση συχνότητα, να μην είναι τόσο προφανές ότι διαθέτει τόσο πλούσιο στοκ από κλισέ η συγγραφέας. Στο συγγραφικό σύμπαν της Μαντά η βροχή μαστιγώνει τα τζάμια σαν ενοχλητικός επισκέπτης (επώδυνη εμπειρία, αλλά μήπως δεν την έχουμε ζήσει όλοι μας;), η ανησυχία χαράζει αυλακιές στο πρόσωπο, τα ολόλευκα δόντια είναι σαν από πορσελάνη, τα κοριτσόπουλα ασχημάτιστα, ο ακίνητος άνθρωπος παρομοιάζεται με άγαλμα, τα νέφη σε μια σχέση διαλύονται (ή πυκνώνουν), τα κλαδιά των δέντρων χαϊδεύουν τις στέγες, ο κόσμος είναι ένα πολύβουο μελίσσι και το ποτάμι ένα υδάτινο φίδι. Και τα καλολογικά στοιχεία σαν να τα έχει γράψει το χέρι ενός παιδιού στην προεφηβική ηλικία.

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά

Αυτό που διακρίνει τις φιλολογικές απόπειρες της Λένας Μαντά από τα κείμενα μαθητών του δημοτικού είναι, ασφαλώς, οι περίφημες ερωτικές σκηνές. Περίφημες κυρίως για τη σεμνοτυφία τους και όχι για την τολμηρότητά τους. Η Ε. Λ. Τζέιμς θα κουνούσε το κεφάλι με περιφρόνηση, η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ από την άλλη θα σούφρωνε εκστατικά τα κακοβαμμένα χείλη της. Ισως, σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι σύμφωνη με την άποψη του Τζούλιαν Μπαρνς, ότι «Οσοι γράφουν για το σεξ πρέπει να ξέρουν πως οι αναγνώστες φαντάζονται ότι τις σκηνές σεξ που περιγράφουν τις έχουν ζήσει οι ίδιοι οι συγγραφείς. Αρα, με κάποιον τρόπο εκθέτουν τον εαυτό τους» και να θέλει να τραβήξει την κουρτίνα στα αδιάκριτα βλέμματα, αφήνοντας να ξεμυτίζουν μόνο τα ποδαράκια από κάτω.

Οι ήρωες, λοιπόν, μένουν συστηματικά χωρίς ανάσα μετά τα λαχανιάσματα και τα παράφορα φιλιά τους, αλλά η «ολοκλήρωση», ή «κορύφωση», αν θέλετε, φτάνει πάντα χωρίς καθυστέρηση, αν και μονίμως αθέατη. Συνήθως με μια κραυγή ή με ένα ουρλιαχτό, όπως κάνει «ένα ζώο αιμόφυρτο στον δρόμο» (τρομακτικό!). Παρ' όλα αυτά, το μόνο σημείο του σώματος που ερεθίζεται είναι το στόμα, ενώ τα κορμιά παίρνουν γενικώς και αορίστως φωτιά, καθώς τα χέρια πυρώνουν και η φλόγα του πάθους πυρπολεί κορμιά και ψυχές. «Φωτιά» για τη γεμάτη φωτιά κόλαση που χαρίζει το γυναικείο κορμί στον αποδέκτη της υψηλότατης θερμοκρασίας του, μαζί βεβαίως με την αιώνια ζωή. Γιατί απέναντι από την Κόλαση στέκει πάντα ο Παράδεισος στο πιο αγαπημένο μανιχαϊστικό δίπολο του εκδοτικού φαινομένου που ακούει στο όνομα Μαντά.

Πτωχή πλην τίμια και άγρια

«Και πότε έκανα εγώ σαν τις άλλες κοπέλες;» θα πει σε μια κρίση μετριοφροσύνης η «λύκαινα» Θεανώ. Οι ηρωίδες της Λένας Μαντά είναι γυναίκες δυναμικές, έντιμες και «εντελώς διαφορετικές από τις υπόλοιπες», όπως τους εξομολογούνται κάθε, μα κάθε, φορά οι μαγεμένοι εραστές τους - αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο τις ερωτεύονται παθιασμένα. Το κυριότερο, δεν διαθέτουν ατομικότητα, αλλά κατατάσσονται σε έναν συγκεκριμένο «τύπο». Πρόκειται για γυναίκες που είτε γνωρίζουν είτε διαισθάνονται τη μεγάλη, αλλά παραγνωρισμένη αλήθεια της ζωής αναφορικά με το φύλο τους: «Ε, λοιπόν, άντρα μου, λάθος σας τα είπανε! Δεν είμαστε κουτές: Είμαστε πιο έξυπνες από σας, αλλά θέλετε να μας κρατάτε κάτω για να φαίνεστε εσείς καλύτεροι».

Είναι κατά κανόνα φτωχές, αλλά δεν τις ενδιαφέρουν τα χρήματα, διότι είναι περήφανες, συχνά δε, μετατρέπονται σε κάποιο ζώο, αγρίμι εννοείται, το οποίο, όταν δεν ουρλιάζει τη στιγμή της κορύφωσης όπως προαναφέρθηκε, δείχνει τα δόντια του σε όσους τολμούν να το πειράξουν. Τα φέρνει, όμως, πάντα κάπως η ρημάδα η ζωή, και η εν λόγω ανεξάρτητη, ατίθαση και πανέμορφη, για να μην ξεχνιόμαστε, ηρωίδα μπλέκει με κάποιον πάμπλουτο κύριο. Της αγοράζει και της επιπλώνει διαμέρισμα ή της γράφει ακόμη και την περιουσία του για να διασφαλίσει το παιδί της και επιβάλλει στον απρόσιτο κύκλο του την ταπεινής καταγωγής γυναίκα η οποία, μάλλον το μαντέψατε ήδη, μαγεύει τους πάντες με τη γοητεία της. Η μητέρα του, όμως, είναι το μοναδικό αγκάθι στην ευτυχία τους.

Η κακιά πεθερά

Η μάνα του άνδρα, ο οποίος αγαπάει δίχως όρους την ατίθαση και ανυπότακτη ηρωίδα, δίνει άλλη διάσταση στις λέξεις «κλισέ» ή «καρικατούρα». Είναι ψυχρή, αγέλαστη και αλύγιστη, μισεί τη γυναίκα που απειλεί να της κλέψει τον γιο, τη βρίζει («παλιοθήλυκο!», «πόρνη πολυτελείας!»), χαστουκίζει το βλαστάρι της, τα κάνει γυαλιά-καρφιά αλλά - ω του θαύματος - βρίσκει σθεναρή αντίσταση από τον υιό της, ο οποίος, μολονότι έχει μεγαλώσει με μια υστερική μάνα και την αγαπάει πιστά «με τον τρόπο που ένας γιος αγαπάει τη μάνα του» (ευτυχώς που δεν έχει δει στη «Στρέλλα» με πόσους τρόπους μπορεί να αγαπήσει ένας πατέρας την κόρη του), δεν είναι ούτε ευνουχισμένος ή άβουλος, ούτε καν μαλθακός! Τουναντίον, διεκδικεί το δικαίωμά του στον έρωτα με τη φτωχή, αλλά πολύ ιδιοσυγκρασιακή ηρωίδα και, το πολύ πολύ, ενίοτε γίνεται μεθύστακας ή αυτοκτονεί όταν εκείνη του το αρνείται. Who doesn't?

Κερατάς και δαρμένος

Προτού προβεί σε οποιαδήποτε κατάχρηση ή απονενοημένο διάβημα, ο ήρωας που αγαπάει την ηρωίδα υφίσταται επανειλημμένα αυτό για το οποίο ο λαός έχει μια έκφραση που η Μαντά αποφεύγει συστηματικά να κατονομάσει: χοντρό κέρατο. Παρ' όλα αυτά, αναγνωρίζει ότι η γυναίκα του δεν είναι ανήθικη, επειδή, ακόμη και αν τον παντρεύτηκε για τα λεφτά του, κινήθηκε με τη μεγαλύτερη διακριτικότητα όταν τον απατούσε. Ο απατημένος το εκτιμά ιδιαίτερα αυτό και ευλογεί τον εξωσυζυγικό δεσμό, αν και υποφέρει μέσα του, ενίοτε δε, υιοθετεί και το παιδί του εραστή της γυναίκας του, ακόμη και αν αυτός είναι ο ίδιος του ο πατέρας. Η αγάπη είναι απύθμενη, όπως επίσης και η κατανόηση, γιατί στο κάτω κάτω έτσι είναι οι γυναίκες: «Αλλόκοτες, μυστήριες, παράξενες».

Αθάνατος ελληνικός κινηματογράφος

Η Λένα Μαντά έχει δηλώσει ότι δεν διαβάζει ξένη λογοτεχνία. Εύλογο, αν το σκεφτεί κανείς, γιατί τι να την κάνεις τη λογοτεχνία, ξένη ή ελληνική, όταν έχεις ολόκληρη συλλογή από ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου για να εμπνευστείς; «Είμαστε σαν σκηνή από το "Μια κύρια στα μπουζούκια"» λέει κάποια στιγμή ο ήρωας στο «Η άλλη πλευρά του νομίσματος». Η ευκολία με την οποία παντρεύονται οι κοπέλες θυμίζει κάτι από τη «Θεία από το Σικάγο», χωρίς να χρειάζεται βέβαια η παρεμβατική συμπεριφορά μιας θείας για την επίσπευση του ευχάριστου γεγονότος - είπαμε, οι ηρωίδες είναι ατίθασες και ανυπότακτες - ενώ η κακιά πεθερά φέρνει στον νου την Τασσώ Καββαδία. Στην «Αμαρτία της ομορφιάς», βεβαίως βεβαίως, επειδή ο ήρωας πρέπει να φέρνει σε Νίκο Γαλανό και η ηρωίδα να έχει κάτι από Μπέτυ Λιβανού. Ετσι είναι αυτά. Ο Γιάννης Βογιατζής, στον «Λαλάκη» με τη δεσποτική μαμά, δεν θα προσέφερε ποτέ πρώτης τάξης υλικό για «ταξίδι» και «ονειροπόληση»...

Αλλο Μαντά και άλλο Μαντέλ

Η ταραγμένη Ιστορία της Ελλάδας προσφέρει αφειδώς υλικό για το φόντο στο οποίο εκτυλίσσονται οι ιστορίες της Λένας Μαντά. Η Ιστορία στα βιβλία της γράφεται είτε από μόνη της είτε από άλλους, αλλά πάντα με μελάνι: «Η καημένη η Ιστορία ξανάβγαλε το μελάνι της για να γράψει». Η Ιστορία γράφει και η Μαντά στενογραφεί: «Η Κατοχή φανέρωσε το σκληρό πρόσωπό της, αλλά τα χειρότερα τα περνούσαν στις πόλεις», «Η Αντίσταση μπορούσε να είναι περήφανη για όσα χτυπήματα κατάφερνε στον κατακτητή, αλλά το τίμημα ήταν ομαδικές εκτελέσεις αθώων», «Μια χώρα που αντιστάθηκε τόσο σθεναρά στον κατακτητή, δεν κατάφερε να τιθασεύσει τα παιδιά της» (φτάσαμε στον Εμφύλιο), «Η 21η Απριλίου 1967, η μέρα που άλλαξε το μέλλον της Ελλάδας για επτά χρόνια», και εν τέλει «… το Πολυτεχνείο είχε γεμίσει νιάτα και φωνές που ήθελαν να ακουστούν, να βγάλουν το φίμωτρο που οι συνταγματάρχες είχαν επιβάλει». Ετοιμος ένας αιώνας ελληνικής Ιστορίας. Τύφλα να 'χει, δηλαδή, το ιστορικό μυθιστόρημα της Χίλαρι Μαντέλ, αν και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η Μαντά δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι τα βιβλία της ανήκουν στο συγκεκριμένο είδος.

Εξάλλου, «Η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη πολιτική, ιδίως όταν αποφέρει και χρήματα», όπως έλεγε κάποτε ένας κύριος που τον έλεγαν Μαρκ Τουέιν…

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013


Κάποιος δάσκαλος είπε κάποτε <<Καμία γυναίκα δεν είναι όμορφη αν δεν είναι έξυπνη. Η ομορφιά είναι δύναμη νόησης!>> Δυστυχώς η ατάλαντη Κα Μαντά, όπως και η κάθε νοικοκυρά που θέλει με το ζόρι να το παίξει συγγραφέας, γνωρίζει πολύ καλά το που απευθύνεται και γιατί πουλάει. Το κοινό της αντιπροσωπεύει δυστυχώς, την μέση Ελληνίδα, δηλαδή μια γυναικούλα χαμηλού επιπέδου, ονειροπαρμένη, αμόρφωτη, ακαλλιέργητη και βαριεστημένη, διότι το να διαβάζει κανείς πραγματικά βιβλία, απαιτεί μεγάλη πνευματική κόπωση. Πολλές γυναίκες που έχω ρωτήσει γιατί διαβάζουν  τέτοιες ανοησίες, μου δίνουν την κοινότοπη απάντηση πως διαβάζουν για να τους περάσει ευχάριστα η ώρα, και όχι για να μάθουν κάτι! Έλεος δηλαδή!

Πηγή:

http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=528486&h1=true#commentForm

Αστρονομία και Φιλοσοφία

Λιαντίνης - Πέθανε ο Θεός (Νίτσε)

Η μεγάλη απόσταση που διαχωρίζει τον Νίτσε από τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους, είναι πως η είδηση του νεκρού Θεού τον γεμίζει λύπη! Δεν είναι λοιπόν ο κατεξοχήν αρνητικός δυτικός φιλόσοφος, που προτιμά να γκρεμίζει μόνο, εξαιτίας της προσωπικής του δυσαρέσκειας, για τη θρησκεία που επέβαλε μια βλακώδη ηθική, η οποία κατέστρεψε όλη τη σοφία του Ελληνικού πολιτισμού, αλλά ένας μελαγχολικός αναζητητής της πραγματικής Ζωής, που προσπαθεί να διατηρήσει την Ύπαρξη της  παρά τις αντιξοότητες! Η λύπη πάντα φανερώνει τον μεγάλο δημιουργό, και όχι η χαρά, η οποία χρησιμοποιείται από τις μάζες ως ναρκωτικό και τίποτε άλλο!

Μην πανικοβάλλεσαι, διάβασε φιλοσοφία

Ο Αλαίν ντε Μποττόν μάς δείχνει πώς οι φιλόσοφοι μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή μας, πώς μας βοηθούν να ξεπερνάμε τις αντιξοότητες και να δημιουργούμε καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό μας

Δεν έχεις χρήματα; Ζήτα βοήθεια από τον Επίκουρο

Δυσκολεύεσαι το πρωί να σηκωθείς. Δεν έχεις κέφι, είσαι εριστικός. Διαισθητικά κατηγορείς τη δουλειά που κάνεις. Δεν βγάζεις αρκετά χρήματα και αυτό σε καταπιέζει. Αποφασίζεις να αλλάξεις δουλειά. Την αλλάζεις, κερδίζεις περισσότερα αλλά και πάλι δεν βρίσκεις ευτυχία. Δεν έχεις χρήματα; Βρες αλλού την ευτυχία, στη φιλία και στην παρέα, στην ελευθερία, στη σκέψη, αυτό συνιστά ο Επίκουρος.

«Αν αφαιρέσω τις ηδονές της γεύσης, αν αφαιρέσω τη σεξουαλική ηδονή, αν αφαιρέσω την ηδονή της ακοής και αν αφαιρέσω τα γλυκά συναισθήματα που προκαλούνται στη θέα όμορφων μορφών… δεν γνωρίζω πώς να διανοηθώ το καλό» θα πει. Ωστόσο παράλληλα θα αναρωτηθεί: «Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος χωρίς χρήματα και πώς;».

Στην ερώτηση αυτή ο Επίκουρος απαντάει με έναν κατάλογο των απαραίτητων και μη για την ευτυχία: Φυσικά και αναγκαία στοιχεία για να ζει κανείς ευτυχισμένος θεωρείτη φιλία, την ελευθερία, τη σκέψη. Φυσικά και όχι αναγκαία πράγματα θεωρεί το μεγάλο σπίτι, τα ιδιωτικά λουτρά, τα συμπόσια και τους υπηρέτες. Ούτε φυσικά ούτε αναγκαία θεωρεί τη φήμη και την εξουσία. Ο ίδιος υποστήριξε με το παράδειγμά του αυτή τη θεωρία.

Ζούσε με φίλους του εκτός των Αθηνών και απολάμβανε αυτή την παρέα. Αποφάσισαν να μην εμπλακούν στις εμπορευματικές σχέσεις της αθηναϊκής αγοράς και φρόντισαν να έχουν τον δικό τους κήπο, με τρόφιμα που τους επέτρεπαν να ζουν. Στον κήπο αυτόν γίνονταν και οι περισσότερες συζητήσεις, καθώς ο Επίκουρος και οι μαθητές-φίλοι του είχαν ως μότο ότι η σκέψη είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Η φιλοσοφία του Επίκουρου λέει: Αν διαθέτουμε χρήματα δίχως φίλους, δίχως ελευθερία και μια μεθοδική ανάλυση της ζωής μας, δεν θα είμαστε ποτέ αληθινά ευτυχισμένοι. Ενώ αν τα διαθέτουμε αλλά στερούμαστε πλούτου, δεν θα είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι.

Είσαι απογοητευμένος; Ζήτα βοήθεια από τον Σενέκα

Όλα πάνε καλά και μια μέρα μαθαίνεις ότι ένα αγαπημένο σου πρόσωπο θα πεθάνει από ανίατη ασθένεια. Πανικοβάλλεσαι. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ο Αλαίν ντε Μποττόν συνιστά το παράδειγμα του Σενέκα. Να είσαι προετοιμασμένος. Οταν ο Νέρωνας έστειλε να θανατώσουν τον Σενέκα, οι φίλοι του φιλοσόφου χλώμιασαν και ξέσπασαν σε κλάματα. «Πού έχει πάει η φιλοσοφία σας;» τους ρώτησε αυτός.

Σύμφωνα με τον Σενέκα στον πυρήνα κάθε απογοήτευσης βρίσκεται μια βασική δομή: η σύγκρουση της επιθυμίας με τη σκληρή πραγματικότητα. Πίστευε ότι υπομένουμε ευκολότερα εκείνες τις απογοητεύσεις για τις οποίες έχουμε προετοιμαστεί. Γλιτώνουμε κατ΄ αυτόν τον τρόπο αν όχι από την απογοήτευση, τουλάχιστον από το σύνολο των ολέθριων συναισθημάτων που τη συνοδεύουν. Ετσι αποφεύγουμε την οργή. Ο βαθμός αρνητικής αντίδρασής μας σε διάφορες περιστάσεις σημαίνει ότι δεν έχουμε εκλογικεύσει ότι αυτές μπορεί να μας συμβούν. Αποφεύγουμε το σοκ. Ενα αεροπλάνο πέφτει, γίνεται ένας σεισμός. Ας δεχθούμε, λέει ο Σενέκας, ότι η τύχη πάει χωρίς πρόγραμμα σαν τη θεά Φορτούνα. Μπορεί μια καταστροφή να μας πλήξει, μπορεί και όχι. Κανένας δεν σου έχει υποσχεθεί ότι τίποτε ανάποδο δεν θα συμβεί στη ζωή σου. Δέξου αυτή την απλή αλήθεια για να είσαι προετοιμασμένος. Απαντάς στην αδικία. Κάτι συμβαίνει και αισθάνεσαι αδικημένος, αν και θεωρείς ότι ενεργείς ορθά. Το αποδίδεις στην αδικία ή πιστεύεις ότι έκανες κάτι κακό, γι΄ αυτό τιμωρείσαι. Μπορούμε να είμαστε δυστυχισμένοι ή ευτυχισμένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ευθύνεται για αυτό η δικαιοσύνη. Προετοιμασμένος επίσης μπορείς να αντιμετωπίσεις το άγχος ή τη χλεύη. Ο καθησυχασμός είναι το χειρότερο αντίδοτο σε ό,τι συμβαίνει.

Αισθάνεσαι ανικανότητα σεξουαλική; Ζήτα βοήθεια από τον Μονταίνι

Aν αισθάνεσαι σεξουαλικά ανίκανος, η μόνη λύση είναι να το παραδεχθείς για να αποενοχοποιηθείς. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποία καταλήγει ο Αλαίν ντε Μποττόν μελετώντας τον Μονταίνι. Ο περίφημος για τα δοκίμιά του φιλόσοφος του 16ου αιώνα Μονταίνι είχε παρατηρήσει ότι οι άνδρες πολλές φορές έπεφταν σε μεγάλη απογοήτευση όταν δεν είχαν στύση και δεν μπορούσαν να χαρίσουν ερωτική ευτυχία στο ταίρι τους. Κάποιοι μάλιστα είχαν τέτοιο άγχος που αυτοευνουχίζονταν για να απελευθερωθούν από αυτό. Ο Μονταίνι διδάσκει ότι «η πλέον αλλόκοτη αναπηρία μας είναι να περιφρονούμε την ύπαρξή μας… οφείλουμε να σταματήσουμε τον πόλεμο με το περίπλοκο σωματικό μας περίβλημα και να μάθουμε να το αποδεχόμαστε ως αμετάβλητο στοιχείο της κατάστασής μας, κάτι όχι τόσο φριχτό ούτε τόσο ταπεινωτικό».

Αναφερόμενος ο φιλόσοφος σε έναν φίλο του που η στύση του τον εγκατέλειψε λίγο πριν από τη διείσδυση, πρότεινε «να δεχθεί κανείς την απώλεια ελέγχου του πέους ως άκακη πιθανότητα στον έρωτα», ώστε αν παραδεχθεί και εξομολογηθεί στην ερωτική του σύντροφο και στον εαυτό του εκ προοιμίου την αδυναμία του τότε η ψυχική του ένταση θα ανακουφιστεί και- όταν το κακό θα έφτανε, όπως το περίμενε- η ευθύνη του θα μειωνόταν και θα τον βάραινε λιγότερο.

Δεν καταλαβαίνεις ένα βιβλίο; Ζήτα, και πάλι, βοήθεια από τον Μονταίνι

Διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτε.

Σκέφτεσαι: Είμαι ανίκανος να καταλάβω τη σοφία του συγγραφέα, δεν γνωρίζω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Ο Μονταίνι είχε διαφορετική γνώμη: Κλείσε το βιβλίο αν σου φαίνεται ανόητο ή ακατανόητο. Οταν ο Μονταίνι διάβαζε ένα βιβλίο που δεν το καταλάβαινε, σκεφτόταν ότι είτε ο συγγραφέας είναι ανίκανος να είναι ξεκάθαρος είτε ο ίδιος είναι ανόητος.

Ξεκινούσε από το πρώτο, μια και είχε παρατηρήσει ότι «η δυσκολία είναι ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν οι μορφωμένοι, όπως οι παπατζήδες, για να μην αποκαλύπτεται η ματαιότητα των τεχνασμάτων τους, και αυτό το νόμισμα το αποδέχεται εύκολα η ανθρώπινη βλακεία». Το να γράφεις απλά απαιτεί θάρρος, κατά τον Μονταίνι. Κοιτάζοντας γύρω του τα όπως και σήμερα ακαταλαβίστικα ακαδημαϊκά έργα, αναρωτιέται αν η πλειονότητα των πανεπιστημιακών λογίων θα είχε εκτιμήσει τον Σωκράτη με τον καθαρό και απόλυτα κατανοητό λόγο του.

Το σημαντικό σε ένα βιβλίο είναι η χρησιμότητά του και η καταλληλότητά του. Δεν έχει σημασία τόσο πολύ να μεταφέρεις με ακρίβεια τι έγραψε ο Πλάτωνας όσο το να κρίνεις αν αυτά που είπε έχουν ενδιαφέρον και μπορούν μέσα στη νύχτα να μας βοηθήσουν με τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Και μια εντελώς επίκαιρη παρατήρηση του Μονταίνι: «Περισσότερα είναι τα βιβλία για τα βιβλία, παρά για όποιο άλλο θέμα: δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αλληλο-υπομνηματιζόμαστε. Ολα είναι ένα σμάρι από σχόλια: από συγγραφείς όμως υπάρχει μεγάλη έλλειψη».

Αντιμετωπίζεις δυσκολίες; Ζήτα βοήθεια από τον Νίτσε

Bρίσκεσαι μπροστά σε αξεπέραστες δυσκολίες στη ζωή σου. Νομίζεις ότι έχεις «τελειώσει». Η εύκολη λύση είναι να τα παρατήσεις. Αντίθετα, ο Νίτσε σού δίνει μιαν άλλη προοπτική: Εκμεταλλεύσου τις δυσκολίες. Ανάπτυξε τα πάθη σου.

Πάρε αφορμή από αυτά για να δημιουργήσεις μια καλύτερη ζωή. Ολες οι ζωές έχουν δυσκολίες. Αυτό που τις διακρίνει είναι ο τρόπος που αποφασίζεις να τις αντιμετωπίσεις. Κάθε βάσανο είναι ένα ακαθόριστο σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά, και μπορεί να επιφέρει καλό ή κακό αποτέλεσμα, ανάλογα βέβαια με την ευθυκρισία και την πνευματική δύναμη του παθόντος. Το άγχος μπορεί να προκαλέσει πανικό ή μια ενδελεχή ανάλυση σχετικά με το τι πήγε στραβά. Η αίσθηση αδικίας μπορεί να οδηγήσει στον φόνο ή σε ένα ριζοσπαστικό έργο οικονομικής θεωρίας. Ο φθόνος ίσως οδηγήσει στην πικρία ή στην απόφαση να ανταγωνιστείς έναν αντίπαλο δημιουργώντας ένα αριστούργημα. Η τέχνη της ζωής επαφίεται στην εκμετάλλευση των αντιξοοτήτων. Ο Νίτσε αναφέρει ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Κοιτάζεις τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και νομίζεις ότι αντικαθρεφτίζει την ηρεμία στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Λάθος. Οι αρχαίοι Ελληνες, μας λέει ο Νίτσε, επέτρεπαν στα πάθη τους να υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Και κατέληγε: Οσο πιο μεγάλα και φοβερά είναι τα πάθη που μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της μια εποχή, ένας λαός, ένα άτομο, επειδή είναι σε θέση να τα χρησιμοποιήσει ως μέσα, τόσο υψηλότερα στέκεται η κουλτούρα της».

Τρως χυλόπιτα; Ζήτα βοήθεια από τον Σοπενχάουερ

Eίσαι στο βαγόνι του τρένου και προσπαθείς να αποσπάσεις το βλέμμα της ωραίας κοπέλας που κάθεται απέναντί σου. Οσο την παρατηρείς τόσο νιώθεις ότι είναι φτιαγμένη για σένα. Γνωρίζεσαι μαζί της αλλά στο τέλος «τρως χυλόπιτα». Πέφτεις στα τάρταρα. Νομίζεις ότι ο ήλιος έσβησε γύρω σου. «Μην κάνεις έτσι» θα σου πει ο Σοπενχάουερ.

«Υπάρχουν κι άλλες γυναίκες». Ο Σοπενχάουερ δηλώνει: «Δεν είμαστε κληρονομικά μη ερωτεύσιμοι, ο χαρακτήρας μας δεν είναι αποκρουστικός, ούτε το πρόσωπό μας απεχθές. Μια μέρα θα συναντήσουμε κάποιον που θα μας θεωρήσει υπέροχους και θα αισθανθεί εξαιρετικά φυσικός και ανοικτός μαζί μας. Με τον καιρό θα μάθουμε να συγχωρούμε όσους μάς απορρίπτουν». Ο Σοπενχάουερ πιστεύει ότι υπάρχει μια ακατανίκητη δύναμη που έλκει δύο πρόσωπα, τις πιο πολλές φορές εν αγνοία τους. Η δύναμη αυτή, που την ονόμαζε «θέληση για ζωή» (Wille zum leben), είναι μια έμφυτη παρόρμηση του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός και να αναπαραχθεί. Αν και ο Σοπενχάουερ ήταν ο κατ΄ εξοχήν πεσιμιστής φιλόσοφος που έζησε μια ζωή μέσα στην κατάθλιψη, εν τούτοις πίστευε ότι η θέληση για ζωή είναι αυτή που σώζει τον καταθλιπτικό, τον ασυγκίνητο, τον μισογύνη. Ενα σφάλμα υπάρχει στη σκέψη μας, κατά τον Σοπενχάουερ, ότι πιστεύουμε πως υπάρχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν ρίξουμε μια ματιά στους ηλικιωμένους, θα καταλάβουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Οι νέοι πιστεύουν ότι δίπλα τους αιωρούνται οράματα ευτυχίας που ανά πάσα στιγμή μπορούν εύκολα να τα πιάσουν.

Αν μπορούσαμε να διδάξουμε στους νέους ότι η ζωή έχει πολλά να τους προσφέρει, θα τους κάναμε περισσότερο ανθεκτικούς στις αναποδιές.

Από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν «Η παρηγορία της φιλοσοφίας»

Πηγή:

https://sciencearchives.wordpress.com/2014/01/03/μην-πανικοβάλλεσαι-διάβασε-φιλοσοφί/

Ο ξεχωριστός Alan Watts

O Alan Watts (1915-1973) ήταν ένας Βρετανός φιλόσοφος,συγγραφέας και ομιλητής.

Ήταν από τους πρώτους που προσπάθησε να ερμηνέυσει διάφορες πτυχές της Ανατολικής Φιλοσοφίας και να τις κάνει γνωστές στον Δυτικό κόσμο.

Απέκτησε κοινό και θαυμαστές,αλλά ακόμα περισσότερους εχθρούς και επικριτές.Αρκετοί φιλόσοφοι της Ανατολής τον κατηγόρησαν για 'λάθος ερμηνείες',αλλά όπως είναι φυσικό και αρκετοί από τον Δυτικό κόσμο καταδίκασαν τις απόψεις του,επειδή αυτές ερχόντουσαν σε πλήρη ρήξη με την κοσμοθεώρηση που έχει επικρατήσει και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

Σίγουρα κάποιοι θα βρουν την κοσμοθεώρησή του κυνική η' κατά κάποιο τρόπο μηδενιστική,αλλά οι πιο πολλοί θα συμφωνήσουν ότι είναι αν μη τι άλλο..διαφορετική,έξω από τα συνηθισμένα,ειδικά για τους περισσότερους από εμάς που οι φιλοσοφίες της Ανατολής (Ζεν,Βουδισμός κτλ.) μας είναι εν πολλοίς άγνωστες.

Βλέποντας ότι υπάρχει ένα σημαντικό κενό ως προς την μετάφραση στα ελληνικά των ομιλιών του στο ίντερνετ θέλησα να κάνω μια πολύ-πολύ πρόχειρη μετάφραση σε μία από τις σημαντικότερες από αυτές.

'' .Mια θεώρηση της φύσης σαν κάτι που πρέπει να εμπιστευτείς..

Την 'εξωτερική' φυση : τα πουλιά,τις μέλισσες,τα λουλούδια..αλλά και την εσωτερική φύση : την ανθρώπινη φύση.

Η φύση δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη.Κάποιες φορές θα σε απογοητέυσει.

Αλλά αυτό είναι το ρίσκο που παίρνεις , αυτό είναι το ρίσκο της ζωής.

Ποια είναι η εναλλακτική 'λύση' ? '' Δεν εμπιστέυομαι καθόλου τη φύση,πρέπει να παρακολουθείται.'' Ξέρεις που οδηγεί αυτό ? Οδηγεί στο '1984' και στον 'Μεγάλο Αδελφό' (αναφερεται στα 2 βιβλία που μιλούν για έναν δυστοπικο,εφιαλτικό και ελεγχόμενο μελλοντικο κόσμο οπου τα παντα ειναι προγραμματισμενα και υπο παρακολουθηση).

Οδηγεί σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου ο καθένας είναι ο αστυνομικός του αδερφού του , όπου ο καθένας παρακολουθεί όλους τους άλλους για να τους αναφέρει στις αρχές,όπου οφείλεις να έχεις έναν ψυχαναλυτή υπεύθυνο για εσένα όλη την ώρα,για να είσαι σίγουρος ότι δεν κάνεις επικίνδυνες η' παράξενες σκέψεις..και αναφέρεις αυτές τις σκέψεις στον ψυχαναλυτή σου και ο ψυχαναλυτής κρατάει ένα αρχείο με αυτές και τις αναφέρει στην κυβέρνηση ..

και όλοι είναι απασχολημένοι στο να κρατάνε αρχεία για τα πάντα.Είναι πολύ πιο σημαντικό πλέον να καταγράφεις αυτό που γίνεται,παρά το ίδιο το συμβάν.Αυτό ήδη μας κατατρώει!...''

''...Στα πανεπιστήμια είναι πολύ πιο σημαντικό τα αρχεία να είναι σε τάξη από το να είναι η βιβλιοθήκη καλά εφοδιασμένη.Ξέρεις ότι οι βαθμοί σου είναι καλά φυλαγμένοι,προστατευμένοι από ληστεία η' βανδαλισμό και ότι είναι η πιο πολύτιμη ιδιοκτησία του πανεπιστημίου.Η βιβλιοθήκη μπορεί να πάει να πνιγεί..

Η κύρια λειτουργία των πανεπιστημίων είναι να διδάσκει τους φοιτητές και να κάνει έρευνα.Οπότε η σχολή θα έπρεπε να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο πανεπιστήμιο.

Απεναντίας,η διοίκηση είναι το πιο σημαντικό πράγμα,οι άνθρωποι που κρατάνε τα αρχεία,που κάνουν τους κανόνες του παιχνιδιού.Οπότε η σχολή πάντα αποσπάται από την διοίκηση και αναγκάζεται να παρακολουθεί άσχετες συναντήσεις και γενικά να κάνει τα πάντα πέρα από το να μαθαίνει...''

''..Βλέπεις η ουσία είναι αυτή : αν δεν έχεις χώρο στη ζωή σου για παιχνίδι,τότε η ζωή δεν αξίζει.

'Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη',αλλά αν ο μόνος λόγος που ο 'αφέντης' παίζει είναι για να δουλέυει καλύτερα αργότερα,τότε δεν παίζει στ'αλήθεια,παίζει επειδή είναι καλό γι'αυτόν.Τότε δεν παίζει καθόλου...''

''..Σηκώνεις ένα βότσαλο στην παραλία - το κοιτάς - πανέμορφο.Μην προσπαθείς να βγάλεις ένα νόημα ή ένα ηθικό συμπέρασμα από αυτό - απλά απόλαυσέ το,μην νοιώθεις ότι πρέπει να σώσεις την συνείδησή σου με το να πεις ότι είναι για την καλυτέρευση της αισθητικής σου κατανόησης.Απλά απόλαυσε το βότσαλο.Αν το κάνεις αυτό,γίνεσαι υγιής,γίνεσαι ένα στοργικό,εξυπηρετικό ανθρώπινο ον.Αλλά αν δεν μπορείς να το κάνεις,αν κάνεις πράγματα επειδή με κάποιο τρόπο θα πάρεις κάτι από αυτά,τότε είσαι ένα όρνιο...''

''...Θα ήταν υπέροχη ιδέα να μάθεις αυτό που οι Κινέζοι καλούν 'ασκοπιμότητα' (purposelessness).

Πιστέυουν ότι η φύση είναι χωρίς σκοπό.Όταν εμείς λέμε ότι κάτι είναι άσκοπο,τότε σημαίνει ότι είναι μια αποτυχία,απογοήτευση,ότι δεν έχει μέλλον.Άλλα όταν εκείνοι ακούν την λέξη 'άσκοπο' πιστέυουν ότι είναι υπέροχο...''

''..Όπως τα πουλιά στα δέντρα που τιτιβίζουν όλη την ώρα..γιατί γίνεται αυτό ? Όλοι προσπαθούν να πουν 'ααα είναι το κάλεσμα για ζευγάρωμα,προσπαθούν να βρουν ταίρι,ξέρεις,να προσελκύσουν με τα τραγούδια τους.Γι'αυτό έχουν χρώματα και όλα τα σχετικά..'

Γιατί γίνεται αυτο ? ..και εκείνοι απαντάνε 'γίνεται από την ανάγκη τους να επιβιώσουν'.Ωραία για να επιβιώσουν,γιατί να επιβιώσουν ? 'Μα ..για να επιβιώσουν'..''

''...Δεν το έχεις κάνει ποτέ αυτό,δεν έχεις ξεκινήσει έναν περίπατο χωρίς κανέναν ιδιαίτερο σκοπό στο μυαλό σου ? Είναι αυτή η στιγμή που είσαι ένα τέλεια λογικό ανθρώπινο ον,μαθαίνεις την 'ασκοπιμότητα'.

Όλη η μουσική είναι άσκοπη.Σε πηγαίνει η μουσική κάπου συγκεκριμένα ? Αν ήταν έτσι,δηλαδή αν ο σκοπός της μουσικής ήταν να φτάσει κάπου συγκεκριμένα,ο καλύτερος μαέστρος θα ήταν αυτός που θα έφτανε εκεί πρώτος.

Ο χορός ? Όταν χορεύεις σκοπεύεις να φτάσεις σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος του πατώματος ? Αυτή είναι η ιδέα του χορού ? Ο σκοπός του χορού είναι..ο χορός.Το παρόν.

Είναι το ίδιο πράγμα με την ζωή μας.Πιστέυουμε ότι η ζωή έχει κάποιο σκοπό.Όχι δεν έχει....''

''...Οπότε αυτή είναι η επιλογή : θα την εμπιστευτείς η' όχι ? Αν την εμπιστευτείς,μπορεί να απογοητευτείς.

Αλλά αν δεν την εμπιστευτείς καθόλου θα 'πνίξεις' τον εαυτό σου.Θα βάλεις συρματοπλέγματα γύρω σου με κανονισμούς και ρυθμίσεις και νόμους και συνταγές και αστυνόμους και φρουρούς.Και ποιος θα φρουρεί τους φρουρούς ? Και ποιος θα επιβλέπει τον 'Μεγάλο Αδελφό' μην κάνει καμια βλακεία ?...''

''...Για να μπορώ να ζήσω πρέπει να έχω πίστη.Πρέπει να εμπιστευτώ το εντελώς άγνωστο.Πρέπει να εμπιστευτώ μια φύση που δεν έχει αφεντικό.

Γιατί ένα σύστημα με αφεντικά είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην δυσπιστία..''

Πηγή:

http://2illegal.blogspot.com/2011/06/alan-watts.html