Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε όλοι μας, που στην πιο ήπια μορφή της, μας θέλει κλεισμένους στα σπίτια μας, να ελεγχόμαστε από την αστυνομία σε κάθε μας έξοδο που πρέπει να αφορά τις μετακινήσεις για τις δουλειές μας, όσοι ακόμη έχουν δουλειά δηλαδή, η για να πηγαίνουμε στα super market, ήταν επόμενο να ξεκινήσει μια ευδιάθετη παρόρμηση για καλό χιούμορ και σάτιρα για τα όσα συμβαίνουν, ως φάρμακο στις αγωνίες για το αύριο, ή την επερχόμενη θλίψη.
Οι περισσότερο συνετοί όμως, ενώ συμμετείχαν σε αυτό για να μην τους πάρει από κάτω, πλέον νομίζω πως κάνουν σκοτεινές σκέψεις, που καταθλιπτικές τις ονομάζουν οι πολλοί, όσοι δηλαδή προσπαθούν να ξεγελάσουν την πραγματικότητα, ρίχνοντας ανόητες ενοχές στους πιο συνετούς, ώστε να μην αναλαμβάνουν ούτε την ευθύνη της όποιας αλήθειας!
Δεν γελάω πια! Καμία ανάρτηση χιουμοριστική στα social media, δεν καταφέρνει πλέον να με κάνει να γελάσω! Αναρωτιέμαι πως μπορεί να προκαλεί ακόμα γέλιο καθετί που συμβαίνει στον κόσμο, και αφορά όρους για τον βαθμό της ελευθερίας που θα προκύψει όταν κάποια στιγμή περάσει αυτή η κατάσταση, αυτό το ανθρώπινο ιδανικό, που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη σημασία της ουτοπίας, τις παραβιάσεις των λεγόμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων εξαιτίας του φόβου που υπάρχει για ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό ιδιωτικότητας, της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας, που θα μας πάει 10 ολόκληρα χρόνια πίσω, των αυξανόμενων κρουσμάτων κατάθλιψης λόγω του εγκλεισμού, απομακρύνοντας ανθρώπους που αγαπάνε ο ένας τον άλλο, τις συγκρούσεις μεταξύ ορθολογιστών και συνωμοσιολόγων, ή θρησκευόμενων και μη ατόμων, αλλά και πολιτικών ιδεολογιών, και βέβαια των τόσο διαφορετικων πεποιθήσεων, κουπου κάθε άνθρωπος κουβαλάει παρά τη θέληση του μια ολόκληρη ζωή, με αποτέλεσμα να διχάζονται οι μάζες, και να αποτελούν ευκολότερο στόχο, σε οποιοδήποτε σχέδιο εφαρμοστεί τελικά, ώστε να λήξει ταχύτερα η πανδημία, ή να περιοριστεί αργότερα.
Καλό το χιούμορ, αλλά ο υγιής σκεπτισκισμός, είναι η ουσιαστικότερη αντίσταση, σε οτιδήποτε πρωτόγνωρο μοιάζει τόσο παράλογο, που ασκεί μια αδιόρατη πλέον μορφή εξουσίας.
Οι περισσότερο συνετοί όμως, ενώ συμμετείχαν σε αυτό για να μην τους πάρει από κάτω, πλέον νομίζω πως κάνουν σκοτεινές σκέψεις, που καταθλιπτικές τις ονομάζουν οι πολλοί, όσοι δηλαδή προσπαθούν να ξεγελάσουν την πραγματικότητα, ρίχνοντας ανόητες ενοχές στους πιο συνετούς, ώστε να μην αναλαμβάνουν ούτε την ευθύνη της όποιας αλήθειας!
Δεν γελάω πια! Καμία ανάρτηση χιουμοριστική στα social media, δεν καταφέρνει πλέον να με κάνει να γελάσω! Αναρωτιέμαι πως μπορεί να προκαλεί ακόμα γέλιο καθετί που συμβαίνει στον κόσμο, και αφορά όρους για τον βαθμό της ελευθερίας που θα προκύψει όταν κάποια στιγμή περάσει αυτή η κατάσταση, αυτό το ανθρώπινο ιδανικό, που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη σημασία της ουτοπίας, τις παραβιάσεις των λεγόμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων εξαιτίας του φόβου που υπάρχει για ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό ιδιωτικότητας, της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας, που θα μας πάει 10 ολόκληρα χρόνια πίσω, των αυξανόμενων κρουσμάτων κατάθλιψης λόγω του εγκλεισμού, απομακρύνοντας ανθρώπους που αγαπάνε ο ένας τον άλλο, τις συγκρούσεις μεταξύ ορθολογιστών και συνωμοσιολόγων, ή θρησκευόμενων και μη ατόμων, αλλά και πολιτικών ιδεολογιών, και βέβαια των τόσο διαφορετικων πεποιθήσεων, κουπου κάθε άνθρωπος κουβαλάει παρά τη θέληση του μια ολόκληρη ζωή, με αποτέλεσμα να διχάζονται οι μάζες, και να αποτελούν ευκολότερο στόχο, σε οποιοδήποτε σχέδιο εφαρμοστεί τελικά, ώστε να λήξει ταχύτερα η πανδημία, ή να περιοριστεί αργότερα.
Καλό το χιούμορ, αλλά ο υγιής σκεπτισκισμός, είναι η ουσιαστικότερη αντίσταση, σε οτιδήποτε πρωτόγνωρο μοιάζει τόσο παράλογο, που ασκεί μια αδιόρατη πλέον μορφή εξουσίας.
