30/12/18:

Η ποίηση δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν την έχουν μέσα τους. Μην τους την προσφέρεις! Άδικος κόπος!

ΗΣΙΟΔΟΣ - Τα γένη των Ανθρώπων

ΗΣΙΟΔΟΣ - Τα γένη των Ανθρώπων

Χρυσή φυλή θνητών ανθρώπων - ΗΣΙΟΔΟΣ, Έργα καί ήμέραι 109-193

Οι αθάνατοι θεοί, που ζουν στον Όλυμπο, δημιούργησαν πρώτα μια χρυσή φυλή θνητών ανθρώπων. Αυτό έγινε τον καιρό του Κρόνου, όταν ήταν βασιλιάς στον ουρανό. Ζούσαν σαν θεοί, δίχως καμιά λύπη στις καρδιές τους, δίχως έγνοιες και βάσανα και δίχως να υφίστανται τα αξιοθρήνητα γηρατειά- πάντα με νεανικά μέλη απολάμβαναν χαρούμενες μέρες, μακριά από κάθε κακό. Όταν πέθαιναν, ήταν σαν να τους είχε καταβάλει ο ύπνος. Όλα τα καλά πράγματα τους ανήκαν.

Η γόνιμη γη παρήγαγε μόνη της όλων των ειδών τους καρπούς. Με ειρήνη και ηρεμία ζούσαν χαρούμενοι στη χώρα τους, έχοντας όλα τα αγαθά. Όταν η γη έκρυψε αυτή τη φυλή των ανθρώπων μέσα στο σκοτάδι, έγιναν αγαθοί δαίμονες πάνω στη γη· απομάκρυναν το κακό, ήταν φύλακες των θνητών ανθρώπων πρόσεχαν για τη δικαιοσύνη και τα εγκλήματα τυλιγμένοι από τον αέρα, διατρέχοντας όλη τη γη, δίνοντας πλούτο. Αυτό ήταν ένα από τα βασιλικά προνόμιά τους.

Ύστερα οι Ολύμπιοι θεοί δημιούργησαν μια πολύ κατώτερη φυλή, την αργυρή, εντελώς διαφορετική από τη χρυσή στο σώμα και στο πνεύμα. Για εκατό χρόνια ένα παιδί μεγάλωνε πλάι στην αγαπημένη του μάνα και έπαιζε εντελώς παιδιάστικα στο σπίτι του. Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωναν επιτέλους και έφταναν στην ωριμότητα, ζούσαν πολύ λίγο καιρό και ήταν δυστυχείς λόγω της μωρίας τους. Δεν μπορούσαν να μη βλάπτουν ο ένας τον άλλον άσχημα, ούτε ήθελαν να τιμούν τους αθάνατους θεούς και να προσφέρουν στους μακάριους θυσίες πάνω στους ιερούς βωμούς, όπως σωστά συνηθίζουν να κάνουν οι άνθρωποι.

Οργισμένος ο Ζευς τους έβγαλε από τη μέση, επειδή δεν πρόσφεραν τιμές στους μακάριους θεούς, που ορίζουν τον Όλυμπο. Όταν κι αυτή η φυλή των ανθρώπων σκεπάστηκε από τη γη, οι άνθρωποί της ονομάστηκαν υποχθόνιοι μακάριοι θνητοί, δεύτερης σειράς, αλλά κι αυτοί, ασφαλώς, απολαμβάνουν κάποιας τιμής.

Ύστερα ο Ζευς, ο πατέρας, έφτιαξε μια τρίτη φυλή ανθρώπων, τη χάλκινη φυλή, τελείως διαφορετική από την αργυρή. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν φτιαγμένοι από μελιά και ήταν φοβεροί και βίαιοι και συνεχώς μπλεγμένοι σε πολέμους και εγκλήματα. Δεν έτρωγαν ποτέ ψωμί και οι πεισματάρικες ψυχές τους ήταν σκληρές σαν το ατσάλι” ήταν απρόσιτοι- φοβερά και πολύ δυνατά χέρια ξεφύτρωναν από τους στιβαρούς ώμους τους.

Τα άρματά τους ήταν χάλκινα, τα σπίτια τους χάλκινα και δούλευαν με χάλκινα εργαλεία. Δεν είχαν μαύρο σίδερο. Σκότωναν ο ένας τον άλλον με τα χέρια και πήγαιναν κάτω, ανώνυμοι, στο υγρό και σκοτεινό σπίτι του ψυχρού Άδη. Αν και ήταν τρομεροί, τους πήρε ο μαύρος θάνατος και άφησαν το λαμπρό φως του ήλιου.

Όταν κι αυτήν τη φυλή την κάλυψε η γη, ο Ζευς, ο γιος του Κρόνου, έφτιαξε άλλη μια, την τέταρτη, πάνω στην καρποφόρα γη. Ήταν πιο δίκαιη και καλή, μια ισόθεη φυλή ηρώων, που ονομάστηκαν ημίθεοι, η φυλή ακριβώς πριν από μας στην απέραντη γη. Φοβεροί πόλεμοι και άγριες μάχες τους κατέστρεψαν κάποιους μπροστά στη Θήβα, την πόλη του Κάδμου με τις επτά πύλες, να πολεμούν για τα κοπάδια των απογόνων του Οιδίποδα, άλλους μπροστά στην Τροία, όπου τους είχαν πάει πλοία πάνω από το μεγάλο βυθό της θάλασσας, για το χατίρι της Ελένης με τα όμορφα μαλλιά.

Για κάποιους απ’ αυτούς αυτό ήταν το τέλος της ζωής τους, και τους σκέπασε ο θάνατος- σε άλλους έδωσε ο Ζευς, ο γιος του Κρόνου, μιαν ύπαρξη, έναν τρόπο ζωής μακριά από τους ανθρώπους, στην άκρη του κόσμου, μακριά από τους αθάνατους θεούς· και ο Κρόνος είναι βασιλιάς τους. Εκεί ζουν, με τις καρδιές τους απαλλαγμένες από τη θλίψη, στα νησιά των Μακάρων, κοντά στον Ωκεανό με τις βαθιές δίνες, ευτυχισμένοι ήρωες για τους οποίους η καρποφόρα γη προσφέρει γλυκούς σαν το μέλι καρπούς τρεις φορές το χρόνο.

Θα ήθελα να μη ζούσα ανάμεσα στους ανθρώπους της πέμπτης φυλής, καλύτερα να πέθαινα πριν, ή να γεννιόμουν αργότερα. Γιατί αυτή είναι αληθινά σιδερένια φυλή. Ούτε νύχτα ούτε μέρα ξεκουράζονται από τον κάματο και την ταλαιπωρία. Οι θεοί θα τους στέλνουν πάντα οδυνηρές δοκιμασίες. Ο Ζευς θα καταστρέψει κι αυτήν τη φυλή θνητών ανθρώπων, όταν τα παιδιά τους θα γεννιούνται με γκρίζους κροτάφους.

Ο πατέρας δεν θα μοιάζει με τα παιδιά του, ούτε τα παιδιά με τον πατέρα τους. Ο οικοδεσπότης δεν θα καλοδέχεται το φιλοξενούμενο του, ο φίλος το φίλο, ο αδελφός τον αδελφό, όπως γίνεται μέχρι τώρα. Σύντομα δεν θα τιμούν τους ηλικιωμένους γονείς τους, αλλά θα τους κατηγορούν και θα τους πληγώνουν με φαρμακερά λόγια, ελεεινοί άνθρωποι που δεν θα σέβονται τους θεούς.

Αχ! Μακάρι να μην γεννιόμουνα τώρα εγώ, αναφωνεί γεμάτος θλίψι ο Ησίοδος. Ας γεννιόμουν πρωτύτερα ή αργότερα. Αλλά όχι τώρα. Διότι το γένος αυτό ζει μέσα στον μόχθο και στα βάσανα. Νύχτα-μέρα οι άνθρωποι βασανίζονται και αφανίζονται καθώς τούς έδωσαν οι θεοί έγνοιες πολλές και βαρείες. Δεν έχει επικρατήσει το κακό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβή ποτέ. Άρα υπάρχει ακόμη ελπίδα. Όμως τα καλά είναι ανακατεμένα με τα κακά. Και ποιος θα τα ξεχωρίσει; Ποιος θα βγει μπροστά; Ποιος θα σηκώσει το βάρος; Οι θεσμοί έχουν καταρρεύσει. Η συγκρότησις της κοινωνίας έχει διασπασθεί. Τα ήθη έχουν αλλάξει. Ή απαισιοδοξία του ποιητή είναι, βαθειά και διάχυτη. Βλέπει γύρω του την αδικία, την ατιμία, την οκνηρία, την αρπαγή. Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Και μέσα άπ’ τον βαθύ του συλλογισμό και την αγωνιά του για το μέλλον, κάνει μια πρόβλεψι, μία προφητεία.

Και αυτό το γένος, που έχει μαύρη και σκληρή καρδιά, όπως μαύρος και σκληρός είναι ο σίδηρος, το κύριο συστατικό του, θα το καταστρέψει ο Ζευς, λέει με πόνο. Πότε; Τότε, όταν αρχίσουν να γέννιουνται τα παιδιά με λευκούς κροτάφους, γερασμένα από την γέννα τους, χωρίς κανένα κίνητρο και όρεξη για ζωή. Όταν δεν θα έχουν την ίδια γνώμη και τις ίδιες σκέψεις με τον πατέρα τους και δεν θα συμφωνούν σε τίποτα. Όταν η φιλοξενία, η φιλία και οι δεσμοί αίματος δεν θα έχουν πια καμιά αξία. Όταν οι γεροί γονείς θα αφήνονται, ανήμποροι, στην τύχη τους. Όταν ή δικαιοσύνη θα βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών και θα την επιβάλλουν χειροδικώντας.

Όταν ο όρκος δεν θα υπολογίζεται πια και θα τιμωρούνται οι υβριστές, οι επίορκοι και οι κακοποιοί. Τότε είναι πού ή Αιδώς και ή Νέμεσις, με πρόσωπο καλυμμένο άπ’ την ντροπή, και για να μην βλέπουν τα όσα συμβαίνουν, θα εγκαταλείψουν τους ανθρώπους του γένους αυτού και θα ανέβουν για πάντα, απ’ την πλατιά Γη ψηλά στον Όλυμπο, στα ανώτατα και καθαρότα τα αιθερικά στρώματα, εκεί όπου το κακό δεν υπάρχει, σμίγοντας με τούς άλλους αθανάτους θεούς. Είναι χαρακτηριστικό πως οι θεές είναι τυλιγμένες με λευκά πέπλα,πράγμα που δείχνει ότι παραμένουν ανέγγιχτες από της ύβρεις των θνητών. Οι μαύρες ψυχές και τα μαύρα έργα τού γένους αυτού δεν μπορούν να τις αγγίξουν. Κι όταν αυτό συμβεί, τότε. μόνο το κακό θα υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και θα ‘ναι πια αργά γιατί δεν θα ωφελεί καμία γιατρειά.

Θεογονία Ησίοδου

Χρύσεον μέν πρώτιστα γένος μερόπων άνθρώπων άθάνατοι ποίησαν Ολύμπια δώματ” έχοντες. οϊ μέν έπί Κρόνον ήσαν, ότ” ούρανώ έμβασίλευεν ώστε θεοί ό” έζωον άκηδέα θυμόν έχοντες νόσφιν άτερ τε πόνων καί όιζύος, ούδέ τι δειλόν γήρας έπήν, αίεί δε πόδας καί χεΐρας όμοιοι τέρποντ” έν θαλίησι, κακών έκτοσθεν άπάντων θνήσκον δ’ ώσθ’ ϋπνω δεδμημένον έσθλά δε πάντα τοϊσιν έην καρπόν δ’ έφερε ζείδωρος άρουρα αΰτομάτη πολλόν τε καί άφθονον οΐ δ’ έθελημοί ήσυχοι έργ’ ένέμοντο συν έσθλοϊσιν πολέεσοιν. αύτάρ έπεί δή τοϋτο γένος κατά γαϊα κάλυιρε, τοί μέν δαίμονες άγνοί έπιχθόνιοι τελέθουσιν έσθλοί, άλεξίκακοι, φύλακες θνητών άνθρώπων,

[οί ρα φυλάσσουσίν τε δίκας καί σχέτλια έργα ήέρα έσσάμενοι πάντη φοιτώντες έπ” αίαν,] πλουτοδόται· καί τοϋτο γέρας βαοιλήιον έσχον.

Δεύτερον αύτε γένος πολύ χειρότερον μετόπισθεν άργύρεον ποίησαν Όλύμπια δώματ’ έχοντες, χρησέφ, ούτε φυήν έναλίγκιον ούτε νόημα· άλλ” έκατόν μέν παϊς έτεα παρά μητέρι κεδνή έτρέφετ’ άτάλλων, μέγα νήπιος, ώ ένί οικω’ άλλ’ ότ’ άρ’ ήβήσαι τε καί ήβης μέτρον ϊκοιτο, παυρίδιον ζώεσκον έπί χρόνον, άλγε’ έχοντες άφραδίης ϋβριν γάρ άτάσθαλον ούκ έδύναντο άλλήλων άπέχειν, ούδ’ άθανάτους θεραπεύειν ήθελον ούδ’ έρδειν μακάρων ίεροϊς έπί βωμσΐς, ή θέμις άνθρώποις κατά ήθεα. τούς μέν έπειτα Ζευς Κρονίδης έκρυψε χολούμενος, οϋνεκα τιμάς ούκ έόιόον μακάρεσσι θεοΐς οΐ Όλυμπον έχουσιν. αύτάρ έπεί καί τοϋτο γένος κατά γαΐα κάλυψε, το’ι μέν υποχθόνιοι μάκαρες θνητοί καλέονται, δεύτεροι, άλλ’ έμπης τιμή καί τοΐοιν όπηδεϊ.

Ζευς δέ πατήρ τρίτον άλλο γένος μερόπων άνθρώπων χάλκειον ποίηο’, ούκ άργυρέω ούδέν όμοϊον, έκ μελιάν, δεινόν τε καί όδριμον οΐσιν “Αρηος έργ” έμελε στονόεντα καί υδρίες, ούδέ τι σίτον ήσθιον, άλλ’ άδάμαντος έχον κρατερόφρονα θυμόν, [άπλαοτοι· μεγάλη δέ δίη καί χεϊρες άαπτοι έξ ώμων έπέφυκον έπί στιδαροΐσι μέλεοσι.] τών δ’ ήν χάλκεα μέν τεύχεα, χάλκεοι δέ τε οικοι, χαλκώ δ’ είργάζοντο’ μέλας δ’ ούκ έσκε σίδηρος, καί τοί μέν χείρεσσιν ύπό σφετέρησι δαμέντες δήσαν ές εύρώεντα δόμον κρυεροϋ Άίδαο, νώνυμνοι- θάνατος δέ καί έκπάγλους περ έόντας εΐλε μέλας, λαμπρόν δ’ έλιπον φάος ήελίοιο.

Αύτάρ έπεί καί τοϋτο γένος κατά γαΐα κάλυψεν, αυτις έτ’ άλλο τέταρτον έπί χθονί πουλνδοτείρη Ζευς Κρονίδης ποίησε, δικαιότερον καί άρειον, άνδρών ηρώων θειον γένος, οΐ καλέονται ημίθεοι, προτέρη γενεή κατ’ άπείρονα γαΐαν. καί τούς μέν πόλεμός τε κακός καί φύλοπις αίνή τούς μέν ύφ” έπταπύλω θήδη, Καδμηίδι γαίη, ώλεσε μαρναμένονς μήλων ένεκ’ Οίδιπόδαο, τούς δέ καί έν νήεοοιν ύπέρ μέγα λαιτμα θαλάσσης ές Τροίην άγαγών Ελένης ένεκ’ ήυκόμοιο.

[ένθ’ η τοι τους μέν θανάτου τέλος άμφεκάλυψε] τοϊς δέ δίχ’ άνθρώπων δίοτον καί ήθε’ όπάσσας Ζευς Κρονίδης κατένασσε πατήρ ές πείρατα γαίης. και τοι μέν ναίονσιν άκηδέα θυμόν έχοντες έν μακάρων νήσοιοι παρ” Ωκεανόν βαθυδίνην, όλβιοι ήρωες, τοϊσιν μελιηδέα καρπόν τρις έτεος θάλλοντα φέρει ζείδωρος άρουρα.

Μηκέτ’ έπειτ” ώφελλον έγώ πέμπτοισι μετεΐναι άνδράοιν, άλλ’ ή πρόοθε θανεΐν ή έπειτα γενέσθαι. νϋν γάρ δή γένος έστί σιδήρεον οϋδέ ποτ’ ημαρ παύοονται καμάτου καί όιζνος ούδέ τι νύκτωρ φθειρόμενοι· χαλεπάς δέ θεοί δώσουσι μέριμνας, άλλ’ έμπης καί τοΐσι μεμείξεται έσθλά κακοΐσιν. Ζευς δ” όλέσει καί τοϋτο γένος μερόπων άνθρώπων, εΰτ’ άν γεινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν. οϋδέ πατήρ παίδεσσιν όμοίιος ούδέ τι παΐδες ούδέ ξεϊνος “ξεινοδόκω καί έταϊρος έταίρω, ούδέ κασίγνητος φίλος έοοεται, ώς τό πάρος περ. αΐ’ψα δέ γηράσκοντας άτιμήσουσι τοκήας· μέμψονται δ’ άρα τούς χαλεποϊς βάζοντες έπεσσι, σχέτλιοι, ούδέ θεών όπιν είδότες-

Ησίοδος ο Επικός Ποιητής

Ο Ησίοδος γεννήθηκε στην Άσκρη της Βοιωτίας, όπου κατέφυγε ο πατέρας του από την αιολική Κύμη της Μικράς Ασίας, αλλά η ημερομηνία της γέννησής του δεν είναι γνωστή. Υπολογίζεται ότι έζησε γύρω στο 700 ή 800 π.κ.ε. Επισκεπτόμενος συχνά το όρος Ελικώνα, όπου οι μύθοι έλεγαν ότι κατοικούσαν οι Μούσες, έλεγε ο ίδιος ότι εκείνες του έδωσαν το χάρισμα της ποίησης. Επειδή μεγάλωσε σε αυτό το ιερό και αγροτικό περιβάλλον τα ποιήματα του έχουν διδακτικό και θρησκευτικό περιεχόμενο, ενώ με τον Ησίοδο η Ελλάδα βγαίνει από το σκοτάδι του μύθου αφοί ο ίδιος αντλεί τα θέματα του όχι μόνο από τη φαντασία αλλά και από την ζωή φέρνοντας έτσι την ποίηση πιο κοντά στον άνθρωπο.

Ο τρόπος και χρόνος θανάτου του είναι συγκεχυμένος. Μία παράδοση θέλει τον τάφο του Ησίοδου στον Ορχομενό Βοιωτίας, ενώ σύμφωνα με μια άλλη, το μαντείο των Δελφών έβγαλε χρησμό ότι ο Ησίοδος θα πέθαινε στη Νεμέα, οπότε εκείνος κατέφυγε στη Λοκρίδα, όπου όμως σκοτώθηκε στον τοπικό ναό του Νεμαίου Δία και ετάφη εκεί.

Ο Ησίοδος ασχολήθηκε με το έπος, την επική δηλαδή ποίηση, που εμπεριέχει έντονα το διδακτικό στοιχείο. Γι’ αυτό και θεωρείται ο πατέρας του διδακτικού έπους επειδή διδάσκει πάνω σε αυτά που αναφέρεται. Η επική ποίηση του Ησιόδου ως γνωστό περιλαμβάνει τη «Θεογονία», «Τα έργα και ημέραι», την «Ασπίδα του Ηρακλέους», τις «Ηοίαι» και τους «Ιδαίους Δακτύλους». Τα δύο πρώτα έργα του θεωρούνται ίσως τα πιο σπουδαία, δηλαδή η «Θεογονία» και το «Έργα και ημέραι» που είναι τα πιο γνωστά στο ευρύ κοινό. Μάλιστα η «Θεογονία», το αθάνατο αυτό κλασικό αριστούργημά του, είναι που έκλεψαν οι Εβραίοι [οι 72] και δημιούργησαν το τερατούργημα της «Γέννησης» της Αγίας Γραφής.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το αξιολογότατο έργο του «Έργα και Ημέραι», ένα έργο με αποκαλυπτικές, διαχρονικές και επίκαιρες επισημάνσεις. Το στοιχείο μάλιστα της επικαιρότητας εντοπίζεται μέσα από τη μελέτη ενός αξιοσημείωτου κεφαλαίου του συγκεκριμένου έργου του Ησιόδου, όπως περιγράφει τα 5 θνητά ανθρώπινα γένη και ιδιαίτερα το σιδήρεον γένος. Το «σιδερένιο» γένος, το τελευταίο και δυστυχώς το πιο ευτελές από πλευράς ανθρώπινης συμπεριφοράς λόγω έλλειψης ηθικών κανόνων και αρετών, στο οποίο ανήκει ο σημερινός πληθυσμός της ανθρωπότητας. Στους αρχαίους χρόνους αν και πολλά ποιήματα έφεραν το όνομά του, τρία ποιήματα σώθηκαν από τον χρόνο. Τα ποιήματα του Ησίοδου περιείχαν τις πρώτες προσπάθειες για λυρική γραφή, ιαμβική και ελεγειακή.

Έργα και Ημέραι, όπου ο Ησίοδος κάνει λόγο για τα ηθικά διδάγματα που πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι. Επίσης δίνει συμβουλές στους αγρότες για την καλλιέργεια της γης και αναφέρει πως η εργασία είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την επιτυχία. «Έργον δ” ουδέν όνειδος, αεργίη δέ τ” όνειδος» δηλαδή «καμία εργασία δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να μην εργάζεται κανείς». Στο ίδιο έργο δίνει ακόμα συμβουλές για ναυτιλιακά,εμπορικά και γεωργικά έργα, καθώς και για τον γάμο, την ανατροφή των παιδιών, προσπαθώντας να προτρέψει τον άνθρωπο να γίνει πιο καλός και πιο ενάρετος.

Θεογονία. Είναι έπος, δηλαδή μεγάλο αφηγηματικό ποίημα αποτελούμενο από 1.022 στίχους. Αναφέρεται στις τοπικές λατρείες των Θεών και στην απαρχή του κόσμου. Είναι μια σημαντικότατη πηγή πληροφοριών για την ελληνική μυθολογία. Είναι χωρισμένο σε 5 μέρη: α.Προοίμιο, β.Κοσμογονία-Θεογονία,γ. Τιτανομαχία δ. Δεύτερη φάση της «Θεογονίας» και ε. Ηρωγοωνία. Στο Προοίμιο ο Ησίοδος υμνεί τις Μούσες και τις παρακαλά να του δώσουν έμπνευση. Στη «Θεογονία» μας αφηγείται πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος και οι θεοί και αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν από το Χάος. Στη συνέχεια γεννήθηκε η Γη, ο Τάρταρος και ο Έρωτας. Από το Χάος γεννήθηκε το Έρεβος και η Μαύρη Νύχτα που γέννησαν τον Αιθέρα και την Ημέρα. Αργότερα η Γη γέννησε τον Ουρανό και από την ένωση αυτών των δύο δημιουργήθηκαν ο Ωκεανός, οι Τιτάνες, οι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες.

Ένας από τους Τιτάνες, ο Κρόνος έκανε παιδιά με τη Ρέα, φοβούμενος όμως μη χάσει την ηγετική του θέση, που είχε σφετεριστεί από τον πατέρα του τον Ουρανό, άρχισε να καταπίνει τα παιδιά του. Ένα από αυτά ήταν και ο Δίας, ο οποίος όμως γλίτωσε. Ύστερα αφηγείται πως ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. Οργισμένος τότε ο Δίας διέταξε τον Ήφαιστο να πλάσει την Πανδώρα, την πρώτη γυναίκα στον κόσμο, για να φέρει δυστυχία στους ανθρώπους ενώ έδεσε τον Προμηθέα με άλυτα δεσμά σε έναν βράχο στον Καύκασο και έστειλε έναν αετό εκεί για να του τρώει το συκώτι, που κάθε μέρα ανανεωνόταν.

 Στη συνέχεια αναφέρεται στους Εκατόγχειρες που τους είχε δέσει ο Κρόνος στο άλλο άκρο της Γης. Στην Τιτανομαχία ο Δίας τους ελευθέρωσε ώστε να τους χρησιμοποιήσει ως συμμάχους στη μάχη εναντίον των Τιτάνων, όπου εντέλει νίκησαν οι θεοί. Στη Δεύτερη Θεογονία μας διηγείται πως μετά από αυτή την νίκη οι θεοί αναγνώρισαν σαν κυρίαρχο τους τον Δία, ενώ στην Ηρωγονία αναφέρει τους ημίθεους ήρωες που γεννήθηκαν από θνητούς πατέρες και αθάνατες γυναίκες.

Κατάλογος Γυναικών ή Ηοίαι, όπου εξυμνούνται θνητές που έκαναν θνητά παιδιά από αθάνατους θεούς.

Ασπίς, όπου γίνεται λόγος για την μονομαχία του Ηρακλή και του Κύκνου.

Το “TERRA PAPERS Η Αλήθεια Είναι Ολοφάνερη” περιγράφει ο Ησίοδος, αν και κατα βση αναφέρεται στην εργασία και την δικαιοσύνη. Ως αφορμή για τη συγγραφή του αναφέρεται από τον ποιητή η (πιθανώς επινοημένη) διαμάχη του με τον αδελφό του Πέρση, ο οποίος δωρωδόκησε τους “βασιλιάδες” για να καρπωθεί μεγαλύτερο μερίδιο της πατρικής κληρονομιάς. Το εύρημα αυτό επιτρέπει στον Ησίοδο να απευθύνει παραινέσεις ηθικού χαρακτήρα αλλά και διδαχές με καθαρά πρακτικό περιεχόμενο. Επειδή παρόμοια ποιήματα πρακτικής σοφίας υπήρχαν ήδη στην Εγγύς Ανατολή, θεωρείται πιθανόν ότι το έπος του Ησιόδου προϋποθέτει γνώση αυτής της παράδοσης.

Στο πρώτο μέρος του ποιήματος ο ποιητής, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, μύθους, αλληγορίες και γνωμικά, προσπαθεί να δείξει στον αδελφό του ότι η ύπαρξη των κακών στους ανθρώπους οφείλεται στην ὕβριν παλαιοτέρων γενεών, γεγονός που καθιστά αναπόφευκτη την επίπονη εργασία. Στο δεύτερο μέρος ακολουθούν πρακτικές συμβουλές, ώστε να μπορεί ο αδελφός του να ζει με έντιμο τρόπο από την εργασία του.

Ένας από τους μύθους που διηγείται ο Ησίοδος στο πρώτο μέρος είναι αυτός των γενών: πέντε γένη ή είδη ανθρώπων διαδέχονται στη διάρκεια του χρόνου το ένα το άλλο σε μια πορεία σταδιακής κατάπτωσης. Τα τέσσερα από τα γένη αντιστοιχούν σε ισάριθμα μέταλλα (χρυσός, άργυρος, χαλκός, σίδηρος). Πριν από το τελευταίο όμως παρεμβάλλεται ένα επιπλέον γένος, για να ενταχθούν σ᾽ αυτό οι ήρωεςπου σύμφωνα με τους μύθους των Ελλήνων πολέμησαν στη Θήβα και στην Τροία. Τα σημάδια της φθίνουσας πορείας του ανθρώπινου γένους εντοπίζονται κάθε φορά στον βαθμό της ηθικής κατάπτωσης, της πρόωρης γήρανσης και της άδοξης μεταθανάτιας ζωής

Πηγή:
http://elhalflashbacks.blogspot.com/2017/03/isiodos-ta-geni-ton-anthropon.html

11/10/18: Λογική και συναίσθημα, όπως λέμε πραγματικότητα ή ουτοπία!

Η ισορροπία ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ορισμένες στιγμές μοιάζει με το σχοινί πάνω στο οποίο απέτυχε να τελειώσει ο ακροβάτης το νούμερο του, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Σε ποιόν ακροβάτη αναφέρομαι; Μα σε εκείνον που περιέγραψε κάποτε ο Νίτσε, στο πρώτο μέρος του υπέροχου βιβλίου του ''Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα''! Εκεί που νομίζεις πως ισορροπείς, και έχεις τον έλεγχο, βασιζόμενος στη λογική σου, έρχεται κάποτε ένας αναπάντεχος παράγοντας, όπως ο βοηθός του ακροβάτη στο βιβλίο του Νίτσε, να ταράξει το σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατείς, με αποτέλεσμα να χάσεις την ισορροπία που νόμιζες πως είχες, επειδή σου προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα, χάνοντας εκτός από τη νίκη στο νούμερο σου, ακόμη και τη ζωή σου την ίδια! Αλλά για εσένα ο Ζαρατούστρα θα είναι απών, όταν θα περνάς τις τελευταίες στιγμές της ζωής σου, και ο θάνατος θα είναι μια βασανιστική πορεία προς ένα άδοξο τέλος, όπου δεν πρόκειται να σε παρηγορήσει κανένας! Όσο μικρή ή μεγάλη σημασία να είχε το τελευταίο σου ακροβατικό, αυτή τη στιγμή δεν σημαίνει απολύτως τίποτα! Η αναπάντητη τελευταία σου σκέψη, πάνω στην αγωνία του τέλους του θανάτου, μοιάζει με απαρηγόρητη θλίψη, και η φράση ''μηδένα προ του τέλους μακάριζε'', σαν λόγια χωρίς ουσία και νόημα, εφόσον εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να γνωρίζεις την αξία της υστεροφημίας σου! Η λογική και το συναίσθημα είναι αλληλοεξαρτώμενα! Και τα δύο προέρχονται από τον εγκέφαλο μας, αλληλοσυμπληρώνονται, και αναλόγως τις ανάγκες ενός γεγονότος, υπερισχύει πότε το ένα και πότε το άλλο. Θα ήταν άδικο να αξιολογήσουμε την χρησιμότητα της λογικής και του συναισθήματος, εξαιτίας της αλληλένδετης φύσης τους! Αναμφίβολα το συναίσθημα χρειάζεται ελευθερία για να εκφραστεί, και η λογική να μην γίνει εμπόδιο, για να μπορέσουμε να αισθανθούμε αυτόν τον αέρα της ελευθερίας! Αλλά η λογική μοιάζει με γονέα που κατευθύνει το παιδί του! Αν έχουμε κλειστό μυαλό, τότε χειραγωγεί, ενώ αν είμαστε ελεύθερο πνεύμα, τότε χειραφετεί! 

Ο άνθρωπος μέσα από τα μάτια της αστροφυσικής | Pavlos Kastanas

Πραγματική αγάπη είναι ο Θαυμασμός!

Ο Πλάτωνας υποστήριζε πως πραγματική αγάπη είναι ο Θαυμασμός! Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινή αντίληψη που έχει επικρατήσει ''αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του''! Πρέπει να αγαπάμε ανθρώπους που έχουν Αρετές οι οποίες λείπουν από εμάς τους ίδιους, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι εμείς οι ίδιοι! Άρα η αγάπη για τον σύντροφο μας, βελτιώνει ταυτόχρονα τον Εαυτό μας! Αγαπώντας περισσότερο αυτό που είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην αγάπη του συντρόφου μας! Κανείς άνθρωπος που δεν αγαπάει πραγματικά τον Εαυτό του, που δεν έχει αποκτήσει τη μεγαλύτερη Γνώση του ποιος είναι πραγματικά, δεν μπορεί να αγαπήσει ειλικρινά έναν άνθρωπο! Διότι αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε αγάπη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συμβιβασμένος φόβος, εξαιτίας της ανεπάρκειας να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, προσπαθούμε να βρούμε το ταίρι μας για να μην νιώθουμε μόνοι! Ο σοφός άνθρωπος, δεν επιθυμεί να καλύπτει το κενό της μοναξιάς του, διότι δεν νιώθει Ποτέ μόνος! Αλλά να μοιραστεί την αγάπη που νιώθει για τον Εαυτό του με έναν άλλον Άνθρωπο!

            Κατά τον Νίτσε η Αγάπη είναι παρομοίως ένας Αγώνας για τη δημιουργία του Νέου Ανθρώπου! Δίνει σημασία στον Γάμο, αλλά με εντελώς διαφορετική αντίληψη, από εκείνη που έχει δυστυχώς επικρατήσει. Είπε: ''Γάμο ονομάζω τη θέληση των Δύο να δημιουργήσουν το Ένα που είναι περισσότερο από αυτούς που το Δημιούργησαν''! Όπως επισημαίνει ο ίδιος, δεν πρέπει η ανάγκη του σώματος μας, η μοναξιά μας, ή η διχόνοια με τον Εαυτό μας, να επιθυμούν ένα παιδί, το μέλλον του κόσμου δηλαδή, όπως συμβαίνει συνήθως στην αποτυχημένη Ανθρωπότητα! Τέλος μας συμβουλεύει να μην είναι ο Γάμος μας ένα αξιοδάκρυτο βόλεμα! Δηλαδή η ένωση δύο ανθρώπων, που είναι ανίκανοι να αγαπήσουν αυτό που είναι, άρα ανειλικρινείς προς τον σύντροφο τους, άρα αδύναμοι και φοβισμένοι, συμφεροντολόγοι που έλκονται από την εύκολη επιλογή, και δεν προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι!

Είμαστε αφηρημένοι αλλά συγχρόνως αξιολάτρευτοι

Ακούστε τι έπαθα τις προάλλες. Δίνω ραντεβού με κάτι φίλους σ’ ένα καφέ, που έχω πάει γύρω στις εβδομήντα φορές. Η διαδρομή γνωστή, απ’ αυτές που σε καθοδηγεί το ένστικτο. Και, ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι έχω βρεθεί αλλού γι’ αλλού. «Ω, να σου χέσω, πάλι ξεχάστηκα κι έστριψα λάθος» και γύρισα πίσω, με αποτέλεσμα και να κάνω ολόκληρο κύκλο και να φτάσω αργοπορημένη.

Αν το παραπάνω σκηνικό σου φαίνεται οικείο, τότε μάλλον, ανήκεις κι εσύ στο Σύλλογο Αφηρημένων Ανθρώπων. Έλα να σε ασπαστώ και να καταθέσω το δράμα, που βιώνουμε καθημερινά όλα τα μέλη της συνομοταξίας μας.

Αφηρημάδα. Μία λέξη, χιλιάδες προβλήματα. Οι αφηρημένοι είμαστε πονεμένα παιδιά. Κυριολεκτικά, διότι, εξαιτίας της, σκουντουφλάμε σε τραπεζάκια, πέφτουμε σε λακκούβες, εμφανίζονται κλαδιά και κολόνες απ’ το πουθενά και μας επιτίθενται. Μη μας μπερδεύετε με τους ατσούμπαλους. Εμείς δε βλέπουμε καν τον εχθρό της σωματικής μας ακεραιότητας. Κάτι σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή κι έρχεται ένας ξαφνικός πόνος και μας ξυπνάει απότομα.

Γινόμαστε λούτσα γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε ομπρέλα και μένουμε εκτός σπιτιού γιατί κάπου μας παράπεσαν τα κλειδιά. Φυσικά, επειδή δε θυμηθήκαμε να φορτίσουμε το κινητό, δεν έχουμε μπαταρία να καλέσουμε έναν άνθρωπο να μας σώσει. Το οποίο κινητό, τουλάχιστον μήνα παρά μήνα μας το κόβουν γιατί –μάντεψε- ξεχάσαμε να το πληρώσουμε στην ώρα του.

Τρέχουμε σαν παλαβοί για να είμαστε συνεπείς, γιατί εκεί που ετοιμαζόμασταν, ξεχαστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα στο τηλέφωνο ή ακούσαμε ένα τραγούδι και κάτι μας θύμισε και χαθήκαμε σε παράλληλο σύμπαν. Μπορεί και ν’ αργήσαμε να ξεκινήσουμε ετοιμασίες, καθώς απορροφηθήκαμε από κάποιο βιβλίο ή απ’ την αγαπημένη μας σειρά. Κι αυτός ο χρόνος πόσο γρήγορα περνάει, πια;

Δε θα δεθούμε με υλικά αντικείμενα αφού, ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή θα τα χάσουμε. Ή δε θα θυμόμαστε πού τα παρατήσαμε πάλι. Γι’ αυτό, στην αέναη αναζήτηση του «Πού έβαλα πάλι το…» ουαί κι αλίμονο αν αντιληφθούμε πως δε φταίει η αφηρημάδα μας, αλλά το χεράκι κάποιου άλλου, που τα μετακίνησε χωρίς να ρωτήσει. Οι σχέσεις μας με την υλική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά διαταραγμένες.

Είμαστε τα παιδιά με το απλανές βλέμμα που κοιτάζουν αλλά δε βλέπουν, εστιάζουμε κάπου και φαίνεται να παρατηρούμε πολύ προσεκτικά. Στην πραγματικότητα ακόμη κι αν το πορτατίφ απέναντι έβγαζε φτερά, δε θα το αντιλαμβανόμασταν. Δείχνουμε βαθυστόχαστοι, έτσι όπως ρεμβάζουμε στο κενό. Κι όταν μας ρωτάτε τι σκεφτόμαστε, η απάντηση μπορεί να κυμαίνεται απ’ το τίποτα μέχρι το αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Α, και το δικό μας «τίποτα» ισχύει. Αρμενίζουμε στο δικό μας χωροχρόνο κι αποφορτιζόμαστε χωρίς να ενοχλούμε. Κι αυτό σας πειράζει, δηλαδή;

Έχουμε φάει ληγμένα, έχουμε ξεχάσει να ευχηθούμε σε γιορτές, κυκλοφορούμε μονίμως με χαρτάκια «remember to», έχουμε παντού το ίδιο password γιατί είναι αδύνατο να θυμόμαστε τόσους κωδικούς. Κι η τεχνολογία εναντίον μας! Ένα μόνιμο άγχος, αν κλείσαμε το θερμοσίφωνα, αν έπρεπε να πάμε το σκύλο για εμβόλιο, αν διπλοκανονίσαμε ραντεβού. Ναι, το «κάτι έχω να κάνω, αλλά δε θυμάμαι τι» από αφηρημένο βγήκε.

Κι ο έρωτας ο άτιμος! Σου απογειώνει τη διάθεση, σου στοκάρει ένα μόνιμο χαμόγελο, σκας από ευτυχία… Με συγχωρείτε, αφαιρέθηκα. Αυτό πια παραπάει. Αν ο έρωτας χαζεύει νορμάλ μυαλά, φαντάσου τι γίνεται με μας. Μας δημιουργεί προβλήματα στη δουλειά, στην οδήγηση, στη διατροφή. Ξεχνάμε να φάμε, ξεχνάμε και πώς μας λένε. Τώρα που το θυμήθηκα, ξεχνάμε γενικά ονόματα, ακόμη κι αν η φυσιογνωμία σας μας είναι γνωστή. Μην τα ρίχνουμε όλα στον έρωτα.

Ξέρουμε ότι όλα μας τα προβλήματα θα λύνονταν αν συγκεντρωνόμασταν λίγο. Αλλά, τι είναι το μυαλό για να το μαζέψεις, μπουγάδα; Δεν προσπαθούμε, νομίζετε; Όρεξη είχαμε να δυσκολεύουμε από μόνοι μας τη ζωή μας, λες κι η καθημερινότητα δεν είναι ήδη ένα βάσανο.

Μη μασάτε, αφηρημένα μου αδέρφια. Κάντε ένα κόπο να συγκεντρωθείτε στην επόμενη παράγραφο, γιατί θα διαπιστώσετε πόσο προικισμένα πλάσματα είμαστε. Και θα βουλώσω το στόμα των επικριτών μας με επιστημονικές αποδείξεις.

Έρευνα που έγινε απ’ το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έδειξε πως οι αφηρημένοι άνθρωποι είναι πιο δημιουργικοί. Πάσχουμε, λέει, απ’ το σύνδρομο Χαμηλής Λανθάνουσας Αναστολής. Αυτό το σύνδρομο επιτρέπει στον εγκέφαλο να μην υπερφορτώνεται με περιττές πληροφορίες και να συγκρατεί τα ουσιώδη. Κατά συνέπεια, το μυαλουδάκι μας, που όλο μας κατηγορούν ότι είναι πάνω απ’ το κεφάλι μας, είναι πιο ανοιχτό σε νέα ερεθίσματα. Συνακόλουθα, η σκέψη μας είναι πιο διευρυμένη κι αντισυμβατική. Οι κουλοί συνειρμοί, που λένε; Δικό μας προνόμιο. Η φαντασία μας είναι πιο ανεπτυγμένη κι η φύση μας πιο καλλιτεχνική.

Ακόμη κι η τέχνη σαν «αφηρημένη» χαρακτηρίζεται. Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς, μουσειακά εκθέματα είμαστε. Είμαστε ονειροπόλοι, δεν κολλάμε σε λεπτομέρειες, δεν κάνουμε πρόωρες ρυτίδες γιατί συνήθως είμαστε ζεν. Είμαστε επινοητικοί. Παραδεχτείτε το, δε γινόμαστε αξιολάτρευτοι όταν σαν κοιτάμε με κουταβίσιο ύφος απολογούμενοι για κάποια παράλειψή μας; Κι εσείς μας δίνετε άφεση γιατί ξέρετε πως δεν έγινε εσκεμμένα, έτσι μας έπλασαν. Είμαστε ενδιαφέροντες συνομιλητές και σας δίνουμε πάντα μια άλλη διάσταση των πραγμάτων.

Κι όσο εμείς σας έχουμε ανάγκη για να μας προστατεύετε απ’ το ίδιο μας το εγκεφαλικό χάος, άλλο τόσο μας έχετε κι εσείς για να σας ξεκολλάμε όταν παραγίνεστε ρεαλιστές ή όταν απλώς ζητάτε ποικιλία. Δε θα κάνουμε πολλά, απλώς θα σας ανεβάσουμε μαζί μας στο συννεφάκι μας.

Συντάκτης: Κατερίνα Δούκα

Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου

Πηγή:

http://www.pillowfights.gr/dikaiologies/eimaste-afirimenoi-alla-sygxronws-axiolatreutoi/

Ρηξικέλευθος - Πως μετριέται η αξία του ανθρώπου;

Πολλές φορές η ανθρώπινη φύση φλερτάρει με την παράνοια.

Η ύπαρξή μας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ολοκληρωτικά και αυτό οδηγεί στον διαρκή προβληματισμό σχετικά με το τι ρόλο παίζουμε σε αυτόν το σύμπαν.

Εάν δεν αποδεχθείς κάποιες θεμελιώδεις αλήθειες και υποθέσεις για την λειτουργία και την δημιουργία του κόσμου, θα είσαι αενάως χαμένος στην ανάγκη να δικαιολογήσεις την πολυπλοκότητα της ύπαρξης.

Κάποιοι αποδέχονται αλήθειες καθαρά μεταφυσικές οι οποίες πηγάζουν από την ανάγκη του να πιστέψουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς.

Κάποιοι αποδέχονται αλήθειες καθαρά επιστημονικές οι οποίες προσπαθούν να εξηγήσουν τον κόσμο βάσει κανόνων που έχουμε θεσπίσει σαν είδος και επιχειρούν να δομήσουν την πραγματικότητα με βάση αυτά που αισθανόμαστε και και αντιλαμβανόμαστε.

Κάποιοι θεωρούν ότι η επιστήμη δεν αρκεί για να προσδώσει νόημα στην ύπαρξη και πως μια μέση προσέγγιση μπορεί να κάνει τη ζωή ξεκάθαρα πιο ενδιαφέρουσα.

Εγώ άνηκα πάντα στην τρίτη κατηγορία μιας και θεωρώ ότι μια τέτοια προσέγγιση προσφέρει περισσότερες ελευθερίες στον τρόπο λειτουργίας του ατόμου και ενδυναμώνει την ικανότητά του να προσαρμόζεται, να εξελίσσεται, αλλά και να απολαμβάνει τις αμέτρητες χροιές της ζωής.

Κάθε δογματική αντίληψη πραγμάτων δημιουργεί περιορισμούς οι οποίοι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, καθιστούν την ύπαρξη αρκετά επίπονη.

Ο πόνος αυτός, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Πηγάζει απλά από την ανικανότητα του ατόμου να υιοθετήσει μια στάση ζωής που θα το βοηθήσει να δώσει περισσότερη αξία στη ζωή του.

Σε αυτό το πολύπλοκο σκηνικό, θα προσπαθήσω να αναφέρω κάποια βασικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς που έχω παρατηρήσει σε αξιόλογους ανθρώπους, ανθρώπους που πιστεύω πως όχι μόνο απολαμβάνουν τη ζωή περισσότερο, αλλά και προσπαθούν έμπρακτα να κάνουν τη ζωή καλύτερη και για τους γύρω τους.

Ανοιχτό μυαλό

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, ο δογματισμός οδηγεί αναπόφευκτα στον πόνο. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από εξελιγμένοι πίθηκοι οι οποίοι ζουν πάνω σε μια τεράστια μάζα από χημικές ενώσεις, η οποία περιστρέφεται γύρω από ένα ένα λαμπερό ουράνιο σώμα, σε έναν από τους δισεκατομμύρια γαλαξίες που υπάρχουν στο σύμπαν. Εάν αυτή η ιδέα δεν σε κάνει να νιώθεις δέος τότε πρέπει να επαναξιολογήσεις τον τρόπο σκέψης σου. Το μεγαλείο του κόσμου μέσα στον οποίο δρούμε συνιστά την ανάγκη για περισσότερη ευελιξία στη δομή της σκέψης μας επιτακτική. Χωρίς ανοιχτό μυαλό θα είμαστε πάντα θύματα δογματικών αντιλήψεων και αυτό από μόνο του αλλοιώνει την αξία της ύπαρξής μας.

Έλλειψη γκρίνιας

Η γκρίνια δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή εκτόνωσης που παρατηρείται κυρίως σε μωρά και παιδιά. Πηγάζει από την ανικανότητα να ορίσουμε τη μοίρα μας έτσι όπως εμείς θέλουμε και θεωρούμε σωστό και εκδηλώνεται με διαφόρων ειδών συναισθηματικά ξεσπάσματα. Είναι μια βασική αρχή στωικής αντίληψης πως ο καθένας από εμάς οφείλει να αντιλαμβάνεται το τι μπορεί να ελέγξει και το τι δεν μπορεί. Όταν αυτή η ιδέα εδραιωθεί στην καθημερινότητα του ατόμου τότε η γκρίνια χάνει κάθε αξία και τη θέση της παίρνει είτε η αποδοχή της κατάστασης είτε η προσπάθεια εξεύρεσης μιας ώριμης λύσης.

Διαρκής εξέλιξη

Η θεωρία της εξέλιξης είναι μια από τις θεωρίες οι οποίες μπορούν εύλογα να χαρακτηριστούν ως η επιτομή της ανθρώπινης ιστορίας. Μέσω της θεωρίας της εξέλιξης μπορούμε να αναλογιστούμε το πως έχουμε φτάσει ως εδώ και να αντιληφθούμε το πως λειτουργεί η φύση μας. Η ζωή μας είναι μια αέναη εξέλιξη η οποία βασίζεται σε βιολογικούς και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Είμαστε μια διαρκής ώσμωση ιδεών και εμπειριών η οποία προσπαθεί να εδραιώσει την ύπαρξή της σε αυτόν τον κόσμο. Εξέλιξη παρατηρείται και σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει τις συνθήκες ύπαρξής του μέσω διαρκούς εξέλιξης, εστιάζοντας σε συνήθειες και πρακτικές που στοχεύουν στο να προκαλέσουν τα όριά του.

Δίψα για γνώση

Η γνώση είναι δύναμη μιας και η γνώση μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε εξαιρετικά μονοπάτια αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης. Όταν ένας άνθρωπος σταματάει να μαθαίνει, στην ουσία αποδέχεται τη γνώση που του προσφέρει μόνο ο περίγυρός του. Φαντάσου κάποιον ο οποίος γεννήθηκε σε χωριό και η μοναδική γνώση που καλλιέργησε είναι αυτή που υπήρχε επίκτητα μέσα του και αυτή που του μετέφεραν οι συντοπίτες του. Λογικό είναι αυτός ο άνθρωπος συνήθως να φοβάται το καινούριο και να ζει προσκολλημένος σε πεποιθήσεις οι οποίες πολλές φορές να δρουν σαν τροχοπέδη στην εξέλιξή του. Σήμερα έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια εμπειρία άμεσης διασύνδεσης με ανθρώπους από όλο τον κόσμο και η πρόσβαση στη γνώση να θεωρείται αυτονόητη. Ένας 20χρονος σήμερα μπορεί να ξέρει περισσότερα πράγματα από τον μέσο πολίτη της γης 100 χρόνια πριν. Αυτή η πραγματικότητα είναι ένα δώρο που κάθε αξιόλογος άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει.

Αναζήτηση της αλήθειας

Μετά από χρόνια προβληματισμών και έρευνας έχω καταλήξει στο ότι υπάρχουν μόνο δύο ειδών αλήθειες. Η επιστημονική αλήθεια και η ηθική αλήθεια. Η επιστημονική βασίζεται σε επιστημονικές θεωρίες οι οποίες έχουν επιβεβαιωθεί και περιγράφουν με ουσιαστικό τρόπο την πραγματικότητα που μπορούμε να αντιληφθούμε. Η ηθική βασίζεται στην κοινή λογική και αφορά σε συμπεριφορές που επιδεικνύουμε σε καθημερινή βάση. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι πρέπει να σέβεσαι τους συμπολίτες σου και να δρας για το καλό όλων. Όσοι δεν το κατέχουν αυτοί δρουν αναληθώς και με γνώμονα ξεκάθαρα ανήθικη βάση. Φυσικά υπάρχουν ιδιαίτερες περιπτώσεις οι οποίες αξιολογούνται ξεχωριστά αλλά σε γενικά πλαίσια η κοινή λογική υπερτερεί. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι προσόν κάθε αξιόλογου ατόμου καθώς μέσω αυτής της διαδικασίας το άτομο απεγκλωβίζεται από τα στεγανά που προσπαθούν να του επιβάλουν όσοι δρουν αναληθώς και εν τέλει οδηγείται σε μια πιο ελεύθερη υπόσταση.

Υγιής προβληματισμός γύρω από θέματα της καθημερινότητας

Την καθημερινότητα την ορίζουν όσοι πραγματικά θέλουν να την βιώσουν. Η συνεχής αλληλεπίδραση μας με άλλους κοινωνικούς εταίρους αυξάνει δραματικά την πολυπλοκότητα του κόσμου γύρω μας. Ο αξιόλογος άνθρωπος δεν μπορεί να μένει απαθής σε μια τέτοια διεργασία. Από πολιτικά ζητήματα, μέχρι ζητήματα που αφορούν την οικονομία και το πως λειτουργούν οι γειτονιές μας, θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν και να ασχολούμαστε έμπρακτα μαζί τους. Η απάθεια όχι μόνο δίνει τη δυνατότητα σε τοξικά στοιχεία μέσα στην κοινωνία να υπερτερούν και να συνδράμουν στη λήψη αποφάσεων αλλά και διαιωνίζει την στασιμότητα στις συνθήκες διαβίωσής μας.

Ικανότητα να ενδιαφέρεται για το παρουσιαστικό του

Ο εξωτερικός και ο εσωτερικός κόσμος ενός ατόμου κατά τη γνώμη μου είναι αλληλένδετοι. Δεν μιλάω για εκκεντρικά παρουσιαστικά ή για εμμονές με την εμφάνιση. Μιλάω ξεκάθαρα για την ικανότητα των αξιόλογων ατόμων να ενδιαφέρονται για το τι εκπέμπουν, το πως τρέφονται, εάν νοιάζονται για το σώμα τους και την υγεία τους, αλλά και για το ότι πρέπει να κάνουν τους άλλους να νιώθουν άνετα γύρω τους. Αυτό είναι ένα αμάλγαμα συνηθειών που υιοθετούνται όταν κάποιος εκτιμά τον εαυτό του και θέλει αυτό να το προβάλει προς τα έξω. Χωρίς ναρκισσισμό και θέληση να επιδειχθεί. Απλά και όμορφα να εκπέμπει αυτοεκτίμηση και καλή ενέργεια.

Κλείνοντας

Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι απλά δείκτες που μπορούν να βοηθήσουν τον καθένα από εμάς να αξιολογεί τους ανθρώπους γύρω του. Δεν μου αρέσουν γενικά τα καλούπια και είμαι αρκετά ευέλικτος στον τρόπο που συναναστρέφομαι με άλλους.

Απλά θεωρώ πως η αξία του άλλου μπορεί να υπολογιστεί και με κάποιους πιο αντικειμενικούς παράγοντες.

Η ανθρωπιά μας είναι πάντα η βάση για αυτό.

Ποτέ δεν μου αρέσει να κατακρίνω του άλλους για αυτό που είναι ή για αυτό που επιλέγουν να είναι.

Αλλά μπορώ να τους κατακρίνω όταν δεν προσπαθούν να βελτιωθούν ή όταν αποδέχονται τη μοίρα τους.

Όλοι από το ίδιο υλικό είμαστε φτιαγμένοι και όλοι το ίδιο μπορούμε να προσπαθήσουμε.

Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Μπορείτε να σχολιάσετε το άρθρο στο μπλογκ μου εδώ και στο Facebook εδώ.

Η σύγχρονη κβαντική πραγματικότητα και ο άνθρωπος με τον Μανο Δανεζη

Οι τρείς ρόλοι που έχουμε σε μια υγιή ερωτική σχέση.

Ένα αγαπημένο ζευγάρι είναι στην ουσία Ένας ολοκληρωμένος Άνθρωπος! Ένα ζευγάρι δεν είναι μονάχα οι ρόλοι που κάθε κοινωνία του δίνει, ώστε να έχει κατά τη δική της κουλτούρα, μια πετυχημένη και ευτυχισμένη ζωή. Είναι πολλά περισσότερα από μια καλή συνεννόηση, μοίρασμα υποχρεώσεων, και ευνόητες παραχωρήσεις. Οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο, είναι μια ακόμη παγίδα, για να δημιουργήσουμε μια αρρωστημένη σχέση, όπου ο συμβιβασμός παίρνει τη σημασία της καταπίεσης του εαυτού μας, η διαφοροποίηση των ρόλων που έχουν τα δύο φύλα, μετατρέπεται σε εξομάλυνση των διαφορετικών αναγκών μας, και η παραχώρηση περισσότερων δικαιωμάτων στον ένα από τους δύο, καταπάτηση της ισότητας και έναυσμα στην αρρωστημένη χειραφέτηση!

Για να δημιουργηθεί η αίσθηση του Ενός ανθρώπου μέσα στη σχέση, πρέπει να επιτραπεί στο ζευγάρι να έχει καθένας τη δική του ζωή, επειδή τίποτε δεν σε οδηγεί στην αίσθηση πληρότητας, από μια ζωή γεμάτη από διαφορετικού τύπου ενδιαφέροντα και δραστηριότητες. Όταν σε μια σχέση ο ένας συμπληρώνει κάποιο χαρακτηριστικό στον άλλο, που του λείπει ή που έχει κάποια φυσική αδυναμία να το αναπτύξει, εκείνος που συμπληρώνει τον άλλον από το περίσσευμα του, το κάνει από καθαρή αγάπη, και εκείνος που δέχεται αυτό το συμπλήρωμα, προσπαθεί να πλησιάσει περισσότερο τον άλλο, όχι επειδή είναι πιο αδύναμος, αλλά επειδή από αγάπη, προσπαθεί να γίνει για τον άλλο ο ιδανικότερος σύντροφος του!

Το παραμύθι όμως πως τα δύο αντίθετα έλκονται, είναι μια κατασκευασμένη σκευωρία, που έχει ως στόχο, την αποδεκτή από τα κοινωνικά πρότυπα, μόνη πραγματικότητα, ώστε να δεχόμαστε ευκολότερα τα πρέπει, και να παραμερίζουμε, με την ενοχική ονομασία του ακραίου εγωισμού, τα θέλω μας, που είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους! Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να έχουν μια μακρόχρονη σχέση! Κάποια στιγμή θα διαλύσει, ή ακόμη χειρότερα θα συνεχιστεί, καταστρέφοντας ο ένας τον εαυτό του άλλου! Τα ζευγάρια πρέπει να αποτελούνται από δύο ανθρώπους που οι ομοιότητες τους στην κουλτούρα, το επίπεδο μόρφωσης, και γενικά η φιλοσοφία τους για τη ζωή, να είναι παρόμοια! Είναι απορίας άξιο, να βλέπουμε αντίθετους κόσμους, να προσπαθούν να ζήσουν μαζί, επειδή όπως τους έμαθαν οι πρόγονοι τους, έτσι Πρέπει!

Ο άλλος είναι αναγκαίο να μας αρέσει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Γι αυτό σε μια υγιή ερωτική σχέση, πρέπει να πετύχουμε σε μεγάλο βαθμό, τρεις σημαντικούς ρόλους.

Ο πρώτος ρόλος είναι το να είμαστε καλοί εραστές! Μια ερωτική σχέση πάντα ξεκινάει άλλωστε από την ερωτική επιθυμία. Ο άλλος μας ασκεί ερωτική έλξη, με τη μορφή του, το βλέμμα του, το άγγιγμα του, και τα λόγια του. Τον θέλουμε τόσο πολύ που κάνουμε τα πάντα για να περάσουμε μια υπέροχη νύχτα μαζί του! Ο άλλος για εμάς είναι το πάθος μας, η μεγάλη επιθυμία μας, η ένταση αλλά και η μεγάλη αγκαλιά. Δεν κοιτάζουμε ποτέ κανέναν άλλο, από τη στιγμή που γίνουμε ζευγάρι, επειδή όταν επιθυμούμε πραγματικά τον άνθρωπο που μοιραζόμαστε μαζί του το κρεβάτι μας, δεν υπάρχει καμία ανεκπλήρωτη ανάγκη! Επιθυμούμε να μάθουμε το σώμα του, να εξερευνήσουμε κάθε πιθαμή, ώσπου τελικά οδηγούμαστε πλέον από την επιθυμία να ικανοποιηθεί πρώτα εκείνος, κάτι που δείχνει πως τον νοιαζόμαστε όπως τον εαυτό μας. Αν οι στιγμές μαζί με τον ερωτικό μας σύντροφο, δεν έχουν την αίσθηση της ελευθερίας, δηλαδή να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου, τότε απλά έχουμε επιλέξει λάθος άνθρωπο!

Ο δεύτερος ρόλος είναι το να είμαστε καλοί σύντροφοι! Αυτό σημαίνει πως κατεβάζουμε τον έμφυτο εγωισμό μας, τόσο πολύ, ώστε φθάνουμε στο σημείο να υπολογίζουμε περισσότερο τον άλλον από εμάς τους ίδιους! Η αμοιβαιότητα και η ισότητα μέσα στη σχέση, ριζώνουν τόσο πολύ μέσα μας, ώστε φθάνουμε στο σημείο να μην υπολογίζουμε σχεδόν καθόλου τον εαυτό μας, επειδή ο άλλος γίνεται με την πάροδο του χρόνου, προέκταση του εαυτού μας! Εμβαθύνουμε στο μαζί, και ο εγωισμός απλά υπάρχει για να μας θυμίζει πως έχουμε κι εμείς τις δικές μας ιδιαίτερες ανάγκες, που πρέπει ο άλλος να σέβεται και να κατανοεί. Αλλά εκείνες οι στιγμές που κάνουμε κάτι μαζί, είναι ότι πιο υπέροχο μπορεί να μας συμβεί σε μια ερωτική σχέση! Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος, για να είμαστε μαζί με κάποιον άνθρωπο που δεν είναι εντελώς αντίθετος από εμάς.

Ο τρίτος ρόλος είναι το να είμαστε καλοί φίλοι! Η εμπιστοσύνη ακόμη και του πιο κρυφού μας μυστικού σε εκείνον, η βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά και το να μοιραζόμαστε την κάθε χαρά μας μαζί του, είναι κάτι μοναδικό! Δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη ασφάλεια σε μια ερωτική σχέση, από το χτίσιμο της εμπιστοσύνης! Είναι το Α και το Ω, ώστε να έχει αντοχή στο χρόνο! Αυτό δεν σημαίνει όμως σε καμία περίπτωση, πως παραμερίζουμε τους φίλους μας, πως παύουμε να έχουμε επαφές μαζί τους. Ο σύντροφος μας γίνεται στην ιδανική περίπτωση, μέλος της παρέας μας, αν όχι, τουλάχιστον δεν μας επιβάλλει κανόνες οι οποίοι είναι ικανοί να χαλάσουν μια καλή φιλία. Σέβεται τους φίλους μας, επειδή ξέρει ότι μας αγαπούν με μια διαφορετική αγάπη. Ο άνθρωπος που σε αγαπά, δεν σε κατέχει! Η κατοχή φανερώνει έλλειψη εμπιστοσύνης ή ανωριμότητα.

Δεν υπάρχει η τέλεια σχέση! Αναρωτηθείτε απλώς πόσες φιλίες κράτησαν με την πάροδο του χρόνου, μια ανθρώπινη σχέση δηλαδή λιγότερο περίπλοκη από την ερωτική. Όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας! Αλλά αν αγαπάμε και νοιαζόμαστε τον άλλο πραγματικά, μπορούμε να τα κάνουμε πιο υποφερτά, για να μειώνονται οι τυχών έντονες διαφωνίες. Το ζευγάρι που ξέρει να συζητά για όλα τα θέματα, το ζευγάρι που έχει προσπαθήσει να ζει ο ένας για τον άλλο, έχει μικρότερα προβλήματα που ξεπερνιούνται εύκολα. Ποιό το νόημα να είσαι με κάποιον που δεν έχεις μάθει να ρυθμίζεις την αναπνοή σου μαζί του, ακόμη και να ρυθμίζεις τους χτύπους της καρδιάς σου με τη δική του καρδιά; Να χαλαρώνεις, και να τον αισθάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις; Όλα τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων ξεκινούν από το Εγώ, από την κατασκευασμένη προσωπικότητα! Όλη μας τη ζωή παλεύουμε να είμαστε κάτι, κάποιοι, ώσπου ξαφνικά γνωρίζουμε κάποιον που μας αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία μας, και επιθυμούμε να χτίσουμε μαζί του έναν ιδιαίτερο μικρόκοσμο, για να αντισταθούμε με ακόμη περισσότερη πυγμή στην ασχήμια του κόσμου!

Φρόσω Μαγκαφοπούλου. Μην ερωτευτείς ποτέ άνθρωπο σαν εμένα!

Μην ερωτευτείς ποτέ άνθρωπο που γράφει, ζωγραφίζει ή δε βλέπει τηλεόραση.

Μην ερωτευτείς κάποιον που λέει λιγότερα απ’ όσα ξέρει και καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν. Μείνε μακριά απ’ αυτούς που αγαπάνε παράξενα πράγματα όπως η μυρωδιά των βιβλίων. Που τους τραβάει σαν μαγνήτης το διαφορετικό. Που ψυχαναγκαστικά διαχωρίζουν τους όρους «μοναχικότητα» και «μοναξιά». Μην πλησιάζεις ανθρώπους άναρχους που αντί να έχουν συγκεκριμένο Θεό άγονται και φέρονται με βάση τη δύναμη της αγάπης. Ανθρώπους που ψηφίζουν χωρίς να αυταπατώνται ή να στρατεύονται όπως τους έμαθε η μαμά κι ο μπαμπάς.

Μείνε μακριά, δεν αξίζει ο κόπος. Ερωτεύσου καλύτερα άτομα που ξέρουν να βάζουν τις ζωές τους σε κουτάκια, που γουστάρουν η μόστρα τους να είναι πιο φασαριόζα από την ουσία τους. Που συμπεριφέρονται πάντα σωστά ακόμα κι όταν δεν το εννοούν. Ερωτεύσου ανθρώπους που είναι πάντα συγκεντρωμένοι, που δεν αμφιβάλλουν, που δε σε ζαλίζουν με ολονύχτιες συζητήσεις. Που λένε εύκολα ναι χωρίς να ρωτάνε γιατί. Μείνε κοντά σ’ εκείνους που οι έξοδοι μαζί τους θα είναι μόνο αλκοόλ και γαρύφαλλα. Χωρίς βαρετές εναλλακτικές όπως συναυλίες και νυχτερινές βουτιές σε κοντινές παραλίες.

Μην ερωτεύεσαι ανθρώπους απαιτητικούς γιατί αν τύχει και τους αγαπήσεις η καρδιά σου δε θ’ αντέξει την κούραση. Οι άνθρωποι που σκέφτονται είναι δύσκολοι κι εξαντλητικοί. Επηρεάζονται διαρκώς από νέες ιδέες, αλλάζουν απόψεις, συγκινούνται με πράγματα που δεν προσέχει η πλειοψηφία. Ονειρεύονται κι αιθεροβατούν εν γνώσει τους. Έχουν άποψη, θα σου πάνε κόντρα, θα σου τρίψουν στη μούρη πράγματα που δε θέλεις ν’ ακούσεις. Θα σε στριμώξουν επειδή ζουν για την ένταση και οι συζητήσεις μαζί τους σπάνια θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν.

Μείνε μακριά από ανθρώπους σαν αυτούς. Είναι καμένα χαρτιά. Μιλάνε πολύ, παθιάζονται για μικροπράγματα όπως ο έρωτας, ταλαιπωρούν και ζητούν αποδείξεις για τα πάντα. Είναι κουραστικοί, θέλουν εναλλαγές, θέλουν γκάζια. Είναι δύσπιστοι μπροστά στις εύκολες νίκες. Μείνε μακριά από αυτούς τους τρελούς με τις παλιομοδίτικες καρδιές που πιστεύουν σε χαζομάρες όπως το «μαζί» και το «για πάντα». Δεν θ’ αντέξεις την επιμονή με την οποία θ’ απαιτούν την προσοχή και την αφοσίωσή σου. Το πόσο θ’ αποζητούν την αγάπη σου όταν με την ίδια ευκολία θα ορκίζονται πως μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτήν. Είναι παρανοϊκοί, θα σε τρελάνουν. Δεν αξίζουν τον κόπο σου.

Μην πλησιάζεις ανθρώπους σαν κι αυτούς αν δε διατίθεσαι να χάσεις τη βολή σου. Δε χρειάζεται να κουράζεσαι άδικα. Αυτοί πιστεύουν στη μαγεία, στο άπιαστο και ζητάνε πολλά που δυστυχώς δεν είναι απτά, μα «αγοράζονται» με προσπάθεια και ψυχή. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κι ένα εγώ γιγάντιο όσο η καρδιά τους. Απολαμβάνουν τα κομπλιμέντα ανερυθρίαστα και λένε ευθαρσώς «ευχαριστώ» αντί να προσποιούνται πως κοκκινίζουν με ταπεινοφροσύνη μπροστά στην υπερβολή. Δεν έχουν ανάγκη από δήθεν μετριοπάθειες, άλλωστε μέσα από τις καταστροφές έμαθαν πως για να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου. Και δεν ξέρεις πόσο ίδρωσαν γι’ αυτό. Δε θα σου κάνουν τη χάρη, λοιπόν, να κατεβάσουν το κεφάλι.

Μείνε μακριά από ανθρώπους σαν αυτούς, γιατί μαζί τους θα γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο γεμάτο μέρη που δεν πηγαίνουν πολλοί. Θα σε σύρουν σε ακαταλαβίστικα μουσεία και υπόγεια σκονισμένα βιβλιοπωλεία που θα βαριέσαι φριχτά, θα πονέσουν τα πόδια σου από το ατέλειωτο περπάτημα. Θα χαίρονται με καραγκιοζιλίκια όπως κινηματογραφικά φιλιά στη μέση του δρόμου και θα σε κρατάνε αγκαλιά όλο το βράδυ χωρίς να τους νοιάζει αν βολεύεσαι ή όχι. Θα σε προσέχουν και θα νοιάζονται αν έφτασες σπίτι, αν είχες δύσκολη μέρα, αν κοιμήθηκες καλά, επειδή άνθρωποι σαν αυτούς είναι απροσάρμοστοι και δεν ξέρουν να λένε αλλιώς σ’ αγαπώ. Ή απλά θεωρούν πως αυτές οι δυο λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους απ’ την ακατάσχετη πολυχρησία.

Δίπλα τους θα ξεχάσεις τι θα πει βαρεμάρα κι αυτό είναι όσο εξοντωτικό ακούγεται. Θ’ αγαπήσουν σ’ εσένα αυτά που οι άλλοι μισούν. Δε θα μπορείς ποτέ να προβλέψεις τις αντιδράσεις τους, θα θεωρούν αυτονόητο πως αξίζουν να τους σέβεσαι ακόμα και τις στιγμές που δεν είναι τριγύρω. Δε θα σ’ αγαπήσουν επειδή σ’ έχουν ανάγκη, αυτοί δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Θα σ’ αγαπήσουν γιατί σε διάλεξαν ανάμεσα σε τόσους. Κι αυτή να ξέρεις είναι η χειρότερη αγάπη όλων, αγάπη καταδικαστική. Έτσι που δε θα μπορέσεις να ξαναζήσεις με κανέναν άλλον άνθρωπο χωρίς να μυρίζεις το άρωμά τους στον αέρα.

Τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ. Γι’ αυτό σου λέω, μην πέσεις στην παγίδα γιατί μετά δεν έχει επιστροφή. Μετά δε γίνεται οι ταινίες να μην έχουν διπλό νόημα, τα πράγματα να έχουν μόνο μια πλευρά, να ξαναζήσεις πιστεύοντας πως μόνο ένα κι ένα κάνει δύο. Μη μ’ αγαπήσεις γιατί τα κουσούρια μου είναι πολλά και μεταδοτικά. Θα σου δυσκολέψουν τη ζωή κι εσύ δεν έχεις χρόνο για χάσιμο, όπως όλοι άλλωστε. Μη μου δίνεις θάρρος να συνεχίσω τους παραλογισμούς μου γιατί μπορεί να σ’ αγαπήσω και δεν έχω ούτε εγώ χρόνο για δράματα με λιγόψυχους αντιπάλους.

Όπως σου τα λέω, λοιπόν. Μείνε μακριά μου όσο είναι νωρίς, γιατί αν αγαπήσεις άνθρωπο πολύχρωμο, θα δεις πως δύσκολα επιστρέφεις σ’ έναν κόσμο που είναι καταδικασμένος να είναι ασπρόμαυρος.

Πηγή:

http://www.pillowfights.gr/between-the-lines/min-eroteyteis-anthropo-san-emena/

Δημήτρης Λιαντίνης 20 χρόνια από την εξαφάνιση του!

Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, έμαθα στις ειδήσεις για την εξαφάνιση του Δημήτρη Λιαντίνη. Έφηβος 17 ετών τότε, παραξενεύτηκα για εκείνον τον καθηγητή που εξαφανίστηκε. Θυμάμαι έντονα την γυναίκα και την κόρη σου, να βρίσκονται στα κανάλια, παρακαλώντας να επιστρέψεις πίσω! Οι νεοέλληνες τότε, σκέφτηκαν ως συνήθως: ''Πήρε τα βουνά ο τρελός''! Η εξαφάνιση κάθε υπέροχου ανθρώπου, είναι αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης κοινωνίας! Εκείνος που δεν αντέχει να βλέπει την κατάντια και την αρρώστια του ανθρώπινου γένους, γίνεται κατά κάποιον τρόπο μάρτυρας. Δεν είναι τρελός εκείνος που επέλεξε να ταξιδέψει στα άστρα, αλλά όσοι επιλέγουν ασυνείδητα να ζουν στην επιφάνεια! Όταν θα το καταλάβουν, θα είναι όμως αργά! Ο θάνατος θα τους έχει νικήσει! Ο μόνος τρόπος για να καταφέρει κάποιος να νικήσει το θάνατο, είναι το να ζει σαν να είναι η τελευταία του ημέρα! Να μαθαίνει, να εξασκεί τις ικανότητες του, να γεμίζει την ίδια του την ύπαρξη, με στιγμές, σοφία, αλλά και χαρά. Μόνο ο ώριμος καρπός, έχει το δικαίωμα να πέσει κάτω στο έδαφος, και να γίνει ένα με τη φύση που του επέτρεψε να δημιουργηθεί. Η ρουτίνα είναι ο μεγάλος εχθρός της ζωής! Η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, η σημασία που δίνουμε στον χρόνο που δείχνουν τα ρολόγια μας. Ο Λιαντίνης δίδασκε πάντα τους μαθητές του, να ζούνε γεμάτη τη ζωή τους, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ τους, να μετανιώσουν για κάτι που δεν ζήσανε στο χρόνο που έπρεπε! Το νόημα του αυτοθέλητου θανάτου του, είναι να δημιουργήσουμε μια κοινωνία, που να μην επιτρέπει σε λαμπρούς και σοφούς ανθρώπους, να εξαφανίζονται! Δάσκαλε θα θυμάμαι για πάντα τη μέρα που εξαφανίστηκες και τράνταξες τον τόπο!

Καλά περάσαμε... Αντίο!

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας κυριολεκτικά από το πουθενά! Άνθρωποι που την πιο κατάλληλη στιγμή, μοιάζουν σαν να υπήρχαν μονάχα μέσα στα όνειρα μας. Μας προκαλεί τρόμο αυτή η άξαφνη εκπλήρωση των ονείρων μας! Αλλά αυτός ο τρόμος για το άγνωστο, μας προκαλεί μια πρωτόγνωρη έλξη! Θυμίζει περισσότερο την πρώτη μας φορά που νιώσαμε την σεξουαλική ολοκλήρωση! Τρόμος για το άγνωστο αυτό έντονο συναίσθημα, αλλά και περισσότερη επιθυμία να νιώσουμε ακόμη περισσότερο! Και αυτό επειδή κάθε τι έντονο, μας θυμίζει πως βρισκόμαστε στη ζωή!

Ο καιρός περνάει, η λογική αρχίζει να ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στο συναίσθημα, πολλά ερωτήματα θα μείνουν για πάντα αναπάντητα, όπως εκείνα τα μηνύματα που περίμενες να πάρεις μια απάντηση, ακόμη και αν δεν ήταν αυτή που θα ήθελες να διαβάσεις. Δεν μπορείς να πετάς για πάντα στον ουρανό! Τα δείγματα ακόμη μιας εξαπάτησης είχαν αρχίσει να φαίνονται. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως η εξιδανίκευση σου από εκείνον που μπήκε στη ζωή σου, είχε σχέδιο και δόλο! Δεν θέλεις να πιστέψεις με τίποτα μια τόσο άθλια πραγματικότητα! Εξάλλου κάθε πραγματικότητα αυτού του κόσμου είναι αποκρουστική! Δεν θέλεις με τίποτα να αληθεύει πως οι στιγμές που έζησες, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη ψευδαίσθηση!

Εξακολουθείς να τρέφεις το όνειρο σου με κάθε τρόπο, φοβάσαι μην ξυπνήσεις απότομα, και νιώσεις τον τρόμο του φαινομένου της υπνικής παράλυσης! Αλλά ο τρόμος αυτός κρατά τουλάχιστον πολύ λίγο χρόνο, δεν έχει σχέση με το διάστημα που θα νιώσεις τη μοναξιά με σωματικό πόνο, αφού σε εγκαταλείψουν όλες σου οι ελπίδες!

Ο καιρός περνά, τόσο αργά, όσο θα ήθελες να περνά τότε που έτρεφες την πίστη σου, με την δική σου αγνή αντίληψη, πως ο άλλος ήταν πράγματι αυτό που έδειχνε. Πως ο άλλος σε ένιωθε όπως σου έλεγε με τα λόγια, σε κοιτούσε με μάτια γεμάτα άστρα, και σε άγγιζε με τόση τρυφερότητα, όση μόνο ένα παιδί μπορεί να έχει από τους γονείς του!

Το όνειρο ξεθωριάζει. Καταλαβαίνεις πως δεν υπήρξε ποτέ ισότητα στην έκφραση των συναισθημάτων. Πως δεν υπήρξε ποτέ αμοιβαιότητα στις πράξεις αγάπης. Καταλαβαίνεις πως οι μόνες στιγμές που ίσως ένιωσες κάτι αληθινό, ήταν το πάθος και η ένταση στο κρεβάτι! Και αυτό όχι επειδή υπήρξε πραγματικός έρωτας, αλλά μόνο ερωτική έλξη! Κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμη και ανάμεσα σε δύο ξένους σε μια σύντομη στιγμή! Τι κι αν έδωσες ακόμη και εκεί όλο σου τον εαυτό; Δεν έχει σημασία άν τελικά νόμιζες πως εκείνες τις στιγμές υπήρχε αγάπη ανάμεσα σας, έστω κάποιο δέσιμο! Όσο και να απόλαυσες το τρεμούλιασμα και τον γλυκό θάνατο της ηδονής, όσα λόγια και αν ξεστόμισες καθώς το σώμα σου γινόταν ένα μέσο για να καταλάβεις περισσότερο το μεγαλείο της νιότης σου, δεν έχει ο άλλος την ίδια αίσθηση με εσένα! Και αυτό σε πονάει ακόμη περισσότερο! Άλλωστε ποιος ο λόγος για να θέλει να φύγει τόσο σύντομα από κάτι τόσο όμορφο και αληθινό; Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να θέλει να απομακρυνθεί αν νιώθει όπως ακριβώς κι εσύ! Εκείνος που φεύγει, είναι πάντα εκείνος που τα λόγια ήταν περισσότερα από τις πράξεις του! Είναι εκείνος που ξέρει απλά να ''περνάει καλά'' στη ζωή του, και να πηγαίνει παρακάτω, για νέες συγκινήσεις! Εσύ όμως αφέθηκες τόσο πολύ, ώστε να νιώσεις μέχρι και το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης σου τον άλλον, και ρίσκαρες τα πάντα για να τον πείσεις πως είσαι αληθινός όπως δείχνεις, αλλά τελικά το μόνο που έλαβες ήταν την υποκριτική ικανότητα του, για να καταφέρει να σε πείσει πως ήταν αυτό που χρόνια επιθυμούσες, για τους δικούς του σκοπούς! Ας μην γελιόμαστε! Αυτοί που θέλουν να περνάνε καλά, αυτοί που έχουν μάθει να κάνουν τα πάντα στη ζωή τους, και κάποια στιγμή δηλώνουν πως είναι έτοιμοι για μια σοβαρή σχέση, ακόμη και οικογένεια, αυτοί που θέλουν να έχουν στον άλλο το πάνω χέρι, είναι εκείνοι που είναι ικανοί να καταστρέψουν τη ζωή σου φίλε μου! Η φράση καλά περάσαμε, πάντα συνοδεύεται στο τέλος με ένα αντίο! Επειδή ήταν πάντα έτοιμοι για να το πουν! Δεν ξέρουν να αγαπάνε, παρά μόνο να απορροφάνε την ενέργεια σου, και να σε χρησιμοποιούν! Μην πιστεύεις στα εύκολα δάκρυα και στα μεγάλα λόγια! Είναι σημάδι χειραγώγησης σου! Εσύ όμως μην το πεις ποτέ το καλά περάσαμε! Μην γίνεις όπως εκείνοι! Να ζεις κάθε στιγμή σου, επειδή ξέρεις να δίνεις νόημα στη ζωή! Να είσαι η επιβεβαίωση πως υπάρχει αλήθεια στον κόσμο και ας πονάει!

Φ.Νίτσε Πέθανε ο Θεός!

Αυτό συμβαίνει όταν σκοτώνουμε μέσα μας ότι πιο ανθρώπινο! Όταν τα βιβλία έχουν την αξία συγγραφέων όπως η Μαντά, όταν η μουσική είναι ένα προιόν για τα Ελληνάδικα, χωρίς νόημα, φαντασία και καλλιτεχνική αξία. Όταν ο κινηματογράφος γίνεται ένα μέσο διασκέδασης για να ξεχνιούνται τα πλήθη, ο αθλητισμός γίνεται show biz, ντόπα, και διαφήμιση πολυεθνικών εταιριών. Όταν χάνεται το νόημα του Έρωτα, μέσα από ψέματα, συμφέροντα και ανεύθυνη γρήγορη απόλαυση, όταν η φιλία γίνεται μια λέξη χωρίς νόημα, παρέες, και χαβαλές με σόκιν αστεία. Όταν το σύμπαν παίρνει το νόημα των τσαρλατάνων που κοροϊδεύουν τους ευθυνόφοβους και τους ανόητους, αντί να έχει το μεγαλείο της ποίησης! Όταν νεαροί επιστήμονες κερδίζουν λιγότερα, και είναι άγνωστοι, από τα τόσα αηδιαστικά αποβράσματα του youtube και της τηλεόρασης! Όταν οι Θρησκείες εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, αντί να προσφέρουν βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη. Όταν ξεχνάμε να παραμένουμε Άνθρωποι, και γινόμαστε κάτι υποδεέστερο, κάτι χωρίς αξία, χωρίς νόημα και ουσία, τότε έχουμε σκοτώσει την μόνη υπαρκτή μορφή του Θεού! Εκείνου που κατοικεί μέσα μας! Μην ψάχνετε στους ουρανούς την παρηγοριά για την επίγεια αποτυχία σας! Εσείς έχετε τη δύναμη να κρατήσετε ζωντανή την Θεϊκή σας υπόσταση! Είστε μέρος ενός άπειρου σύμπαντος! Είστε μέρος του σώματος του ίδιου του Θεού!

Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα, είναι δύο συστήματα οικογενειών που συναντήθηκαν..

Μια εξαιρετική συνέντευξη από τον Joan Garriga, τον γνωστό ψυχοθεραπευτή της σχολής Gestalt, ο οποίος ειδικεύεται στις ανθρώπινες σχέσεις και δίνει τις απαντήσεις του στον Καταλανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Victor-Μ. Αmela για την ισπανική εφημερίδα La Vanguardia.

Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε ερωτικό σύντροφο; Υπάρχει καλή και κακή αγάπη; Κάθε ζευγάρι είναι μια σχέση εξουσίας; Ο Joan Garriga, γνωστός ψυχοθεραπευτής της σχολής Gestalt, ο οποίος ειδικεύεται στις ανθρώπινες σχέσεις, δίνει τις απαντήσεις του στον Καταλανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Victor-Μ. Αmela για την ισπανική εφημερίδα La Vanguardia.

Χρειαζόμαστε σύντροφο;

Λαχταρούμε ένα δεσμό που θα μας προσφέρει την αίσθηση του ανήκειν καθώς επίσης οικειότητα, σeξουαλικότητα , και ανάπτυξη.

Και το ζευγάρι μάς τα δίνει;

Ναι, αλλά σήμερα θέλουμε το ζευγάρι να εξυπηρετήσει το Εγώ μας και αυτό περιπλέκει τα πάντα.

Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χωρίς σύντροφο;

Ναι! Ξέρω έναν ευτυχισμένο μοναχό, χωρίς σεξουαλική ζωή , αλλά έχει κατακτήσει το ανήκειν, την οικειότητα και την ανάπτυξη .

Εσείς;

Παντρεύτηκα, χώρισα. Ξαναπαντρεύτηκα,έβαλα χοντρό στοίχημα και ξαναχώρισα. Μετά είχα μία πολύ τρυφερή σύντροφο, με την οποία δεν συζήσαμε και ήταν η καλύτερη σχέση μου!

Και τι έγινε;

Στα επτά χρόνια ήθελε να κάνουμε παιδί και εγώ όχι: λόγος για σίγουρο χωρισμό.

Και τώρα, πώς πάει;

Αγαπιέμαι, χωρίς όμως να συζώ με την σύντροφό μου.

Καλύτερα μόνος παρά με κακή συντροφιά;

Ναι , αλλά σχεδόν όλος ο κόσμος προτιμά να έχει κακή συντροφιά παρά να είναι μόνος του! Συνήθως προτιμούμε κάποιου είδους δεσμό , ακόμα και αν υπάρχει κακή αγάπη!

Τι πρέπει να γίνει για να υπάρχει καλή αγάπη;

Υπάρχουν τέσσερα στάδια.

1.Έρωτας

«Με ξεσηκώνεις, αλλά ΔΕΝ ΣΕ βλέπω αρκετά »

2.Σχέση

«Μπορώ πλέον να σε δω καλύτερα και σε έχω επιλέξει για να πορευτούμε παρέα»

3.Δέσμευση

«Δημιουργούμε κάτι πιο σημαντικό από τις οικογένειες καταγωγής μας και τους προηγούμενους συντρόφους μας. »

Και

4.Δώσιμο

«Αγαπώ εσένα και ό,τι σε κατευθύνει».

Αυτό είναι πλέον μια αγάπη πολύ ανεπτυγμένη.

Γιατί;

Είναι η αυθόρμητη επιθυμία να κάνει ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο. Είσαι ευχαριστημένος με την πληρότητα του άλλου !

Μεγάλα λόγια, έτσι δεν είναι;

Ναι. Εν τω μεταξύ, πρέπει να γνωρίζουμε το εξής: κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους! Και κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους!

Επομένως;

Η ευτυχία σου εξαρτάται μόνο από την στενή σύνδεσή σου με τον εσώτερο εαυτό σου.

Και από τι εξαρτάται αυτή η σύνδεση;

Να έχεις συμφιλιωθεί με τα δικά σου γονεϊκά και οικογενειακά στοιχεία, για να μην είσαι φορτωμένος με κόμπους-γόρδιους δεσμούς- που στη συνέχεια θα προσπαθήσεις να ξεφορτώσεις στο ζευγάρι σου.

Αυτό συμβαίνει;

Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα. Είναι δύο συστήματα οικογενειών που συναντήθηκαν .

Ποιο είναι το κόστος και το όφελος όταν είσαι ζευγάρι;

«Είναι καλύτερα κάποιος να παντρευτεί ή να παραμείνει εργένης; « ρώτησαν τον Σωκράτη, ο οποίος απάντησε: » Παντρέψου. Αν σου πάει καλά, θα γίνεις λίγο ευτυχισμένος . Αν σου πάει στραβά, θα γίνεις φιλόσοφος ».

Δώσε μου ένα παράδειγμα κακής αγάπης.

Κακή αγάπη είναι « Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», λέμε στο σύντροφό μας , σαν να ήμασταν παιδιά ενώ καλή αγάπη είναι το » Χωρίς εσένα επίσης θα μου πάει καλά η ζωή….όμως ως ενήλικας, έχω επιλέξει να είμαι μαζί σου».

«Σ “ αγαπώ γι” αυτό που είσαι» λέμε και δεν είναι καλό! Καλή αγάπη είναι το «σ” αγαπώ … ακόμη και που είσαι αυτός που είσαι» , δηλαδή , η καλή αγάπη αποδέχεται τις σκιές του άλλου, φιλοξενεί και λιμάρει τις τραχύτητες των δύο Εγώ που συναντήθηκαν.

Συνέχισε, συνέχισε…

«Θέλω σχέση», κακή αγάπη! Εγκατέλειψε την απαίτηση και πράξε! «Καλύτερα να προετοιμαστώ για να μπορέσω να μπω σε σχέση». Βρες τον τρόπο για να είσαι εσύ καλός σύντροφος και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.

Κάτι πολύ έντονο και συναισθηματικό;

Όχι ! Τέτοιες αναταραχές πτωχεύουν και απονεκρώνουν, έχουν να κάνουν με παιδικά τραύματα και παλιότερες ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Αυτό που εμπλουτίζει είναι να ρέει η σχέση με ευκολία.

Κάθε ζευγάρι είναι μια σχέση εξουσίας.

Όχι! Είναι συνεργασία, ένας συν ένας να είναι περισσότεροι από δύο . Αρνητική αγάπη είναι το »Στα δίνω όλα».

Γιατί;

Το να δίνεις πολλά μπορεί να προκαλέσει στον άλλον ένα αίσθημα χρέους που θα τον κάνει να νιώσει μείον και έτσι δεν υπάρχει ισότητα . Να δίνεις στον άλλον ό,τι μπορεί να επιστρέψει, χωρίς να πρέπει να χάσει την αξιοπρέπειά του.

Και αν η άλλη πλευρά ζητάει: “Δώσε μου κι άλλο”;

Μπορεί να έχει αγκυροβολήσει σε ένα σενάριο ανικανοποίητου, που τροφοδοτείται από την απαίτηση, όπου ό,τι και να δώσεις, δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Ένα άλλο παράδειγμα της κακής αγάπης;

Να βάζεις τους γονείς σου ή τα παιδιά σου πάνω από το σύντροφό σου. Καλή αγάπη είναι το «Πρώτα εμείς! πάνω από τις οικογένειες καταγωγής μας και τα παιδιά που έχουμε από κοινού» .

Ένα άλλο παράδειγμα καλής αγάπης;

Να γελάμε και να θρηνούμε μαζί σε οποιεσδήποτε αντιξοότητες: θανάτους, αποβολές, καταστροφές.

Πόσο δύσκολο είναι να αντέξει στο χρόνο το ζευγάρι, ε;

Ας διαρκέσει όσο διαρκέσει: Το να μπεις στην διαδικασία να αγαπήσεις σε μια σχέση,σημαίνει επίσης, ότι γίνεσαι αυτομάτως υποψήφιος για να πονέσεις στην περίπτωση που τυχόν λήξει η σχέση.

Πόσο καιρό κατά μέσο όρο διαρκεί μία σχέση;

Μπορούμε να περιμένουμε τρεις με τέσσερις σχέσεις κατά την διάρκεια της ζωής μας, με το επακόλουθο συναισθηματικό στρες. Κάθε τέλος μάς διδάσκει τον πόνο και την αποκόλληση για να μπορέσουμε στη συνέχεια να ξαναμπούμε στον δρόμο της αγάπης και της ζωής .

Δώστε μια τελευταία συμβουλή για να ενθαρρύνουμε την καλή αγάπη σε μία σχέση.

Μην θεωρείτε δεδομένο ότι γνωρίζετε τον/ην σύντροφό σας .Να τον/ην κοιτάζετε κάθε μέρα σαν να ήταν καινούργιος/α σύντροφος, και θα δείτε ό,τι δεν βλέπατε. Έχουμε σχέση με την εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον άλλο, αλλά…. είναι όντως ο άλλος έτσι ΣΗΜΕΡΑ;

Αγαπησιάρικο συμπέρασμα;

Συνήθως απαιτούμε από τον άλλο: » Κάνε με ευτυχισμένο/η» αλλά η καλή αγάπη αποτελείται από την αυθόρμητη επιθυμία να είναι ο άλλος ευτυχισμένος.

Μετάφραση, επιμέλεια: Ανδριανή Δελιβέρτη

Πηγή:

https://www.healingeffect.gr/2016/04/ena-zeugari-den-einai-duo-proswpa-einai-duo-sustimata-oikogeneiwn-pou-sunantithikan.html

15/2/18:

Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που μας αρέσει ο Έρωτας; Ο κυριότερος λόγος έχει να κάνει με την πλήρη αποδοχή του Εαυτού μας! Ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, που μας επιτρέπει να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε. Νιώθουμε πως επιτέλους, μπορούμε να γίνουμε ερωτεύσιμοι και πραγματικά όμορφοι για κάποιον άλλο!

13/2/18:

Είμαι μάταιο το να προσπαθείς να κάνεις κάποιο καλό σε έναν αχάριστο άνθρωπο, επειδή δεν καταφέρνεις να τον βελτιώσεις ποτέ. Εκείνος θα ερμηνεύσει την καλοσύνη σου ως αδυναμία, και την προσπάθεια σου ως επιβολή. Αυτό θα τον κάνει να νιώθει ανώτερος, επειδή στην πραγματικότητα δεν έχει καμία αξία, άρα θα πιστεύει κιόλας πως αρκετά ασχολήθηκε μαζί σου!

Σταματα τον πλανήτη να κατεβω! Βαρεθηκα τις ψευτικες σχεσεις σας!

Γράφει η Γεωργία Τζανάκη

Σας παρακαλώ, σταματήστε την γη να κατέβω, δεν νιώθω καλά! Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω το γρηγορότερο γιατί εδώ που είμαι, αυτό που ζούμε είναι μία τρέλα! Κάτι μου λέει πως δεν ανήκω εδώ, νομίζω ότι ζαλίζομαι και θέλω επειγόντως να πάω πίσω στον πλανήτη μου.

Στον δικό μου πλανήτη! Όπου τα γέλια της χαράς αντηχούν απ’άκρη σ’άκρη, κανένας δεν κλείνεται στο καβούκι του και ο ένας δίνει το χέρι του στον άλλον για να τον κρατήσει όρθιο, όχι για να τον σπρώξει να πάει πιο κάτω.

Έτσι είμαστε εμείς οι Από-άλλο-πλανήτη! Αγαπάμε με την καρδιά μας και θέλουμε το καλό του διπλανού μας! Τα χαμόγελα τα έχουμε σε αφθονία και τα σκορπάμε αφειδώς παντού! Δεν τα κλείσαμε στην τράπεζα για όποιον μας τα ζητήσει.

Μα τι κάνω εγώ εδώ;

Δεν ανήκω εδώ! Εδώ αυτό που ζούμε είναι μία τρέλα!

Στον δικό μου πλανήτη το κύριο αγαθό που παράγουμε είναι η αγάπη! Έχουμε πάντα πλεόνασμα σ’αυτήν. Πάντα μας περισσεύει κι απ’τα μπατζάκια που λέει ο λόγος μας τρέχει! Αλλά ποτέ δεν χάνει την αξία της! Όπου την βρούμε την κρατάμε και φτιάχνουμε κι άλλη, όση μπορούμε περισσότερη ώσπου να μην χωράει πουθενά κλεισμένη.

Στον δικό μου πλανήτη οι άνθρωποι ερωτεύονται πιστά, δίνουν ως δώρο τον εαυτό τους στον σύντροφο τους ας τον κάνει ότι θέλει μετά. Γιατί αγαπώ σημαίνει εμπιστεύομαι κι εμπιστεύομαι εσένα! Που με αγαπάς κι εσύ και θα με προσέχεις και δεν θα μου κάνεις κακό!

Στον δικό μου πλανήτη, ο φίλος είναι και αδερφός, χωρίς κρυμμένες δεύτερες σκέψεις, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς φθόνο, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα για να χαρίσει το πολύτιμο αγαθό της φιλίας.

Μα πόσο δύσκολο είναι να ζήσω σε αυτόν τον πλανήτη! Όπου οι σχέσεις ανθρώπινες ή ερωτικές χτίζονται πάνω στην άμμο που τις παίρνει το κύμα στο πρώτο αεράκι. Εδώ που ότι δηλώσεις είσαι και που μόνο αυτό που βλέπεις μετράς για αληθινό.

Σας παρακαλώ, κλείστε μου ένα εισιτήριο με την πρώτη πτήση για να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί εδώ αυτό που ζούμε είναι μία τρέλα.

Πηγή:

http://www.loveletters.gr/Σταμάτα-τον-πλανήτη-να-κατέβω-Βαρέθηκ/

Ενοικιάζονται Ερωτικά...Συναισθήματα

Στις μέρες μας είναι πλέον φαινόμενο οι εφήμερες σχέσεις.. οι εφήμεροι έρωτες.. τα δανεικά λόγια και συχνά.. τα δανεικά συναισθήματα. Δεν πάει με την ώρα ,δεν πάει με τον χρόνο, πάει για όσο κρατήσει αλλά βαθιά μέσα μας δεν το βοηθάμε να κρατήσει.

Συχνά λέμε «να περνάω καλά και βλέπουμε» χωρίς να κάνω κάτι παραπάνω, χωρίς να κοπιάσω για τη σχέση. Γιατί μάθαμε πώς δεν πρέπει να κοπιάζουμε, πρέπει απλά να βιώνουμε τη στιγμή και όπου βγει..! 

Σωστά. .αλλά, όταν επενδύεις σε μία σχέση δεν νοικιάζεις τα συναισθήματα σου , κοπιάζεις γι αυτήν, δίνεσαι. Κι αν εγώ δεν θέλω να επενδύσω? Κι αν απλά θέλω να περάσω καλά; Αυτό πλέον έγινε μάστιγα, κ έχουμε γεμίσει με άντρες και γυναίκες που φοβούνται, φοβούνται να δεθούν, φοβούνται να πιστέψουν, φοβούνται να αφεθούν κ να νιώσουν.. γιατί στο βάθος φοβούνται μην πληγωθούν. 

Επομένως, πιο βολικό και ασφαλές είναι τούτο, «πάω κ όπου με βγάλει» «δίνω για λίγο, τόσο όσο, μέχρι να μου φύγει και τέλος».

Είναι συχνά μία μυστική συμφωνία μεταξύ των δύο φύλων (ή και του ίδιου φύλου, δεν αποκλείουμε κάτι). Είναι η.. μυστική παραδοχή ότι είμαστε μαζί όσο και για όσο περνάμε καλά. Γεμίζουμε τις άδεις ώρες μας, ζούμε τα έντονα ερωτικά συναισθήματα, μα όταν όλο αυτό φύγει δεν θα κάνουμε και αγώνα να το κρατήσουμε… περιμένουμε να σταθεί όλο αυτό το «οικοδόμημα» μόνο του. Χωρίς προσπάθεια, χωρία θυσία, χωρίς συμβιβασμό.

Μυστική συμφωνία που λεκτικά δεν θα ειπωθεί παρά σπάνια, νοικιαζόμενα συναισθήματα για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να κουραστούμε, μέχρι κάτι να «ξεφτίσει» και έτσι απλά, αδειάζουμε τη γωνιά μας και πάμε για άλλα… Ω, ναι… συγνώμη… κάποιες φορές δεν είναι και τόσο απλό. Κάποιες φορές κλαίμε, πονάμε, δεν θέλουμε να χαλάσει όλο αυτό αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε, από αυτό που έχουμε μάθει καλά από μικροί… δεν θα κοπιάσουμε, δεν θα πάμε παραπέρα, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τα δικά μας συναισθήματα και να τα χαρίσουμε απλόχερα, να το ζήσουμε σε όλο του το μεγαλείο και ας πέσουμε μετά, κι ας θρηνήσουμε, αν κάτι τελικά δεν θα κρατήσει, για άλλους όμως λόγους, όχι από την «μυστική» εκατέρωθεν δειλία μας…

Από μικροί μάθαμε να φοβόμαστε να δεθούμε.. η σχέση με τη μητρική φιγούρα, οι δεσμοί οικογένειας κλπ που δεν μπορούν να αναλυθούν στο παρόν άρθρο, αποτελούν σοβαρές αγκυλώσεις στο να καταφέρουμε να αφεθούμε και να εμπιστευόμαστε τον άλλον και αυτά που νιώθουμε.

Ποιός όμως θα μπει στον κόπο να το διερευνήσει όλο αυτό; Ποιος θα έχει το σθένος και την αυτογνωσία να το παραδεχτεί;

Νοικιάζουμε… δεν δίνουμε, σεβόμαστε λέμε τον εαυτό μας.. γιατί αυτό είναι σεβασμός του εαυτού στις μέρες μας. Το να προσέχεις που δίνεις τι, και όχι το να «ακούς» και να βιώνεις σε όλο τους το βάθος, γνήσια και ενίοτε απόλυτα συναισθήματα. Μετατρέψαμε τη λέξη φόβος να αφεθώ σε «σέβομαι τα συναισθήματά μου και δεν τα σκορπάω». Σε μία δεύτερη ανάλυση όμως κάτι δεν στέκει, αν είμαστε ειλικρινής βέβαια με τον εαυτό μας.

Γύρω μου, γνώρισα ανθρώπους και κυρίως μέσα από τη δουλειά μου, που θα ρισκάρουν, ήρωες και χαρισματικούς ανθρώπους που θα πουν «ναι θα το βιώσω όλο αυτό, δεν θα φοβηθώ» και μετά καταρρέουν ερχόμενοι για θεραπεία. Αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο «λάθος» θα το επαναλάβουν.. αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας τον εαυτό τους, κι αν παρατηρήσει κανείς, συνάπτουν τις πιο βαθιές φιλίες και καταλήγουν στην πιο βαθιά αγάπη… αλλά κόπιασαν πολύ για να φτάσουν εκεί. Πένθησαν, βίωσαν, χάρισαν και δεν «δάνεισαν» κρυμμένοι στον φόβο να αφεθούν..

Υπάρχει ωστόσο και οι κατηγορία ατόμων που θα αφεθούν μεν αλλά πάντα με τους πιο «λάθος» ανθρώπους.. ανθρώπους κακοποιητικούς, δειλούς, που δεν ξέρουν τι θέλουν κλπ. Αλλά αυτού του τύπου οι επιλογές σχέσεων αφορούν σε άλλη κατάσταση, πολύ διαφορετική και πολύ πιο περίπλοκη.

Στο τέλος της ημέρας… παίρνουμε ότι δίνουμε, σπέρνουμε ότι θερίζουμε.. δεν φταίει ούτε η κακιά μας τύχη, ούτε πάντα οι άλλοι. Οι γνήσιες σχέσεις θέλουν γνήσιους ανθρώπους, κι αν δεν ρισκάρεις δεν θα το δεις… αν πάλι ρισκάρεις κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα το δεις.. είσαι έτοιμος να ΖΗΣΕΙΣ; 

Είσαι έτοιμος να βιώσεις δυνατά αισθήματα χωρίς να φοβηθείς; Αν όχι, κάτσε στη γωνιά σου και ζήσε τόσο όσο σου επιτρέπεις, κοίτα μόνο μέχρι εκεί που φτάνει η ματιά σου και όχι ο νους σου, τα πάντα είναι θέμα επιλογών και είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε πώς θα ζήσουμε… 

Ευαγγελία Φωτίδου, Κοινωνική Λειτουργός - Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Πηγή:

http://www.psixologikosfaros.gr/article_det.asp?artid=7223