Η μόνη ελπίδα για να ανακαλύψουμε το ποιοι
είμαστε πραγματικά, είναι το να καταφέρουμε να επιστρέψουμε νοητά στο παρελθόν
μας. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία δηλαδή, αλλά περισσότερο αποτελεσματική, διότι η ψυχανάλυση
ως επιστήμη, αυτό που καταφέρνει στην ουσία, είναι το να βελτιώσει την
προσωπικότητά μας, και όλες τις αρρώστιες που δημιουργούνται από αυτή. Την
προσωπικότητα όμως τη δημιουργούμε ως κοινωνική ανάγκη, διότι είμαστε κοινωνικά
όντα, και πρέπει να δείχνουμε όμοιοι με τους άλλους, για να ενταχθούμε
ευκολότερα στην κοινωνία που έτυχε να μεγαλώσουμε, ή διαφορετική ώστε να ισχυροποιήσουμε
την ψευδαίσθηση πως είμαστε μοναδικοί. Το να καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω στο
παρελθόν, στη νηπιακή εκείνη ειλικρινή ηλικία, όπου δεν υπήρχε προσωπικότητα,
είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα που θα μπορούσαμε να πετύχουμε, διότι ανακαλύπτουμε
ξανά το χαρακτήρα μας!
Ολάκερη η ζωή μας
είναι ένας δύσκολος δρόμος. Ξεκινάμε μη έχοντας καμία απολύτως ιδέα για το
ποιοι είμαστε, και καταλήγουμε να γινόμαστε σκλάβοι του συστήματος, με την
δειλή αποδοχή μιας πλαστής προσωπικότητας. Κατά τη διάρκεια της παιδικής
ηλικίας, υποχρεούμαστε ασυνείδητα να καθοδηγούμαστε από τις συμβουλές των
μεγαλύτερων μας, εξαιτίας της αφέλειας και της ανευθυνότητας μας. Η μόνη
προστασία που λαμβάνουμε με την πρόφαση της αγάπης των δικών μας ανθρώπων, είναι
εκείνη της υποχρεωτικής υποδούλωσης, υπό την επήρεια της δικής τους θέλησης. Με
αυτόν τον τρόπο αποκτούμε συνήθειες, οι οποίες είναι αντίκτυπο της κουλτούρας
της οποίας αποδεχόμαστε με την έννοια του λαού. Αυτό όσο είμαστε νέοι, σημαίνει
ανάγκη για συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ισότητα, αποδοχή. Κατά τη διάρκεια της
εφηβείας, η ανάγκη για να αποκτήσουμε εαυτό μεγαλώνει, λόγω της αύξησης των
σεξουαλικών ορμών μας, για μεγαλύτερη πιθανότητα έλξης του αντίθετου φύλου. Η
προσωπικότητα με αυτόν τον τρόπο γίνεται όχι απλώς αναπόσπαστο κομμάτι της
καθημερινότητας μας, αλλά εξαπατά και τον εαυτό καθορίζοντας τη συμπεριφορά του
ατόμου, σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις. Η επιβίωση γίνεται ανάγκη, και η
ζωή παραμερίζεται για χάρη μιας δήθεν ασφαλής κοινοτυπίας. Η αρχή της ενήλικης
ζωής μας δεν διαφέρει αρκετά από τα εφηβικά μας χρόνια, εφόσον εξακολουθούμε να
ακολουθούμε τις ανάγκες μας, και η σύγκριση μεγαλώνει περισσότερο, ως παρηγοριά
της κούφιας μας ύπαρξης. Όμως ένα θαύμα συμβαίνει σε ορισμένους από εμάς, και
από τα 25 τουλάχιστον χρόνια μας, αρχίζει ξανά να αναγεννιέται το πάθος για
αυτογνωσία, και επίγνωση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Η αμφιβολία αυτή ξεκινά από
μια ανικανοποίητη ζωή, γεμάτη κενά και ερωτήματα, που όμως εμείς οι ίδιοι
δημιουργήσαμε. Αντιλαμβανόμαστε την ανεμελιά της νιότης, ως φάρμακο για τη
μίζερη ύπαρξη μας. Η επαναληπτικότητα γίνεται άξαφνα αντιληπτή, και η ρήξη με
την κοινωνία μας αναπόφευκτη. Οι δειλοί απλώς αποδέχονται αυτή τη μιζέρια, από την
οποία απατώνται πως είναι η μόνη πορεία της ζωής. Ακολουθούν την πεπατημένη,
εξαιτίας της ασφάλειας που τους παρέχει η κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν, επειδή
είναι η μόνη αποδεδειγμένη πραγματικότητα της ζωής. Ορισμένοι όμως
περισσότερο ανήσυχοι, νοιώθουν να ασφυκτιούν με τους κανόνες και ψάχνουν
τρόπους για να αντιμετωπίσουν αυτό που έγιναν. Ξεκινούν μια πολύχρονη
διαδικασία, όπου προσπαθούν να διαχωρίσουν τον πλαστό με τον αληθινό εαυτό
τους. Χρειάζονται χρόνο για να μάθουν πως δεν είναι αυτό που καλλιεργούσαν με
τόση φροντίδα. Στην
αρχή ξαφνιάζονται και τρομοκρατούνται. Ύστερα παθαίνουν κατάθλιψη, από την διαπίστωση
πως δεν είναι αυτό που πίστευαν πως είναι, και ξεκινά για εκείνους μια περίοδος
απραγίας και ασυνείδητότητας. Έπειτα γεννιέται μέσα τους η επιθυμία να γίνουν
υπαρκτοί, δηλαδή να αποκτήσουν ξανά συνείδηση, άρα εαυτό. Και ο μόνος τρόπος
για να το καταφέρουν, είναι να επιτρέψουν την επιστροφή του εαυτού τους, σε μια
νοητή προσέγγιση του παρελθόντος τους. Πρόκειται για μια βασανιστική διαδικασία
η οποία απαιτεί θέληση και δύναμη. Η θέληση έχει ήδη αποκτηθεί από την επιθυμία
να γίνουν υπαρκτοί, και η δύναμη από την θεραπεία της κατάθλιψης τους, χωρίς
καμία βοήθεια από τρίτους! Άλλωστε η καλύτερη και αποτελεσματικότερη θεραπεία,
είναι να αρχίσουμε να ακούμε επιτέλους τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να συμβεί μετατρέποντας
την άπραγη και αποδεκτή σε οτιδήποτε, υπάκουη θέλησή μας, σε μια μάχιμη και αμφισβητούσα
δημιουργικότητα. Η ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε, ξεκινά με τον
πειραματισμό και την αφιέρωση του χρόνου μας σε εμάς τους ίδιους. Δοκιμάζουμε
όσο το δυνατόν περισσότερα πράματα, τα οποία θα μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε
τι ακριβώς μας γεμίζει χαρά. Δεν υπάρχει πραγματικά ανίκανος άνθρωπος, όλοι μας
είμαστε ικανοί για κάτι. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, είναι το
μεγαλύτερο βήμα για την αυτογνωσία. Διότι στην πορεία της ανακάλυψης του εαυτού
είναι επικίνδυνο να μας δημιουργηθεί η εντύπωση, πως επειδή μπήκαμε σε μια τόσο
δύσκολη διαδικασία, είμαστε μοναδικοί και όλοι οι υπόλοιποι είναι ανόητοι,
διότι θα ξαναπέσουμε στην παγίδα της προσωπικότητας!
