Καταρχήν να ξεκαθαρίσω για τον τίτλο του κειμένου, πως δεν κάνω λόγο για την σωτηρία του ανθρώπου με το θρησκευτικό νόημα. Μιλώ για την σωτηρία του ανθρώπου με την απόλυτα ενδοκοσμική σημασία της λέξης. Δηλαδή για την σωτηρία του ανθρώπου μέσα στη ζωή.
Ο άνθρωπος, το θαύμα του κόσμου! Η διττή μας φύση, μας μπερδεύει αλλά και μας μαγεύει. Η αρρώστια που μας προκαλεί η ζωή πολλές φορές γίνεται η αδυναμία μας να την αντιμετωπίσουμε. Ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, μας εντυπωσιάζουν για την κρυφή τους δύναμη που μεγαλώνει μέσα μας και μας κάνει να νιώθουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε αυτό που μας απασχολεί μέρα νύχτα, με την ελπίδα να αγγίξουμε όσους είναι μακριά μας! Μια αγκαλιά έχει θεραπευτική ιδιότητα. Μια προσευχή στον άγνωστο Θεό μας κάνει να πιστεύουμε πως αποκτούμε την κατάλληλη δύναμη για να αλλάξουμε τα πράματα.
Ο άνθρωπος είναι αδύναμος από τη φύση του, κάθε δύσκολη στιγμή μπορεί να τον κάνει υπόδουλο της διάθεσης του. Ένας ευγενικός καθαρός εγωισμός είναι το μυστικό για να νιώσει μέσα του τη δύναμη να αντιμετωπίσει όλα τα δεινά. Ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα ή τίποτα!
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που οι περισσότερο ευαίσθητοι από εμάς δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Ακόμη και οι περισσότερο δυνατοί απλώς τις προσπερνούν. Δεν δίνουν τη σημασία που χρειάζεται και προσπαθούν να τις αντιμετωπίσουν με απάθεια και κυνικό εγωκεντρισμό. Οι ευαίσθητοι όμως συχνά καταφεύγουν στη θρησκεία για να πάρουν τη δύναμη που χρειάζονται. Μια δύναμη που προέρχεται όμως από άλλους. Δανείζονται ένα ρούχο για να περπατήσουν αγνώριστοι ανάμεσα από το άδικο πλήθος, και πιστεύουν πως είναι νικητές επειδή κατάφεραν να μη γίνουν αντιληπτές οι προθέσεις τους. Η πρώτη περίπτωση φανερώνει έναν υπερόπτη που δεν έχει την ανάγκη κανενός, η δεύτερη κάποιον που εξαρτάται αποκλειστικά από έναν τρίτο παράγοντα. Και οι δύο είναι ακραίες καταστάσεις. Η υποκρισία και η απάθεια, η ταπεινότητα και η εξάρτηση είναι λύσεις που δεν φανερώνουν κάποια ευγενική αγωγή του ατόμου. Υπάρχει όμως μία περίπτωση που συγκεντρώνει τις ανθρώπινες αρετές και εξυψώνει τον άνθρωπο στη θέση που του αξίζει. Οι τέχνες! Είναι ότι πιο ευγενικό δημιούργησε η ανθρώπινη φύση! Στην αρχή από ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν είχε εμφανιστεί η γλώσσα, έπειτα από ανάγκη να περιγράψει την ίδια τη ζωή. Αποτυπώνοντας στον αδηφάγο χρόνο τις εμπειρίες του, ο άνθρωπος άρχισε να καταλαβαίνει πως η παρηγοριά από την γνώση του θανάτου δεν είναι μόνο η θρησκεία που επίσης δημιούργησε. Άρχισε να κατανοεί χιλιετίες πριν, πως αφήνοντας πίσω του κάποιο έργο, παράλληλα θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει και μετά το θάνατο! Πρόκειται για ένα καθαρά προσωπικό σημάδι μέσα στο χρόνο πως κάποτε αυτός ο άνθρωπος υπήρξε, έζησε, αισθάνθηκε, περπάτησε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Βέβαια από νωρίς κατανόησε πως ο μόνος τρόπος για να μείνει η μνήμη του ζωντανή, ήταν η δημιουργία της οικογένειας. Κάτι που ακόμη και σήμερα θεωρείται ο συνηθέστερος ενδοκοσμικός τρόπος για να απαλύνουμε τον πόνο του θανάτου. Πώς μπορούμε διαφορετικά να εξηγήσουμε την επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργήσει οικογένεια ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες με το ρίσκο να μην πετύχει. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, μόνο ρισκάρουμε. Ο άλλος τρόπος είναι η πίστη μας σε κάποια από τις θρησκείες που υπόσχονται τη μετά θάνατον ζωή ή την μετενσάρκωση. Και οι δύο όμως αυτοί τρόποι δεν είναι απόλυτα σίγουροι. Στον πρώτο έχεις την ελπίδα να ζήσει η μνήμη σου ως τα εγγόνια σου τουλάχιστον, ίσως και λίγες γενιές περισσότερο. Ενώ στον δεύτερο τρόπο δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως είναι εφικτό να ζήσεις σε έναν άυλο κόσμο, να αναστηθείς κάποια στιγμή ή ακόμη και να επιστρέψεις στη ζωή με οποιαδήποτε μορφή, και στηρίζεσαι κυριολεκτικά στο άγνωστο! Υπάρχει όμως και ένας τρίτος τρόπος. Η δημιουργία! Για να είμαι ειλικρινής ούτε και η τέχνη δεν παρέχει τη σιγουριά αυτή. Όποιος ασχολείται με μια τέχνη δεν ξέρει ποτέ αν αυτό που δημιουργεί είναι ικανό να του δώσει την ενδοκοσμική αθανασία ή όχι, απλώς ελπίζει. Τουλάχιστον δεν φεύγει από τη ζωή ακολουθώντας τους νόμους της. Τους νόμους εκείνους που έφτιαξε ο άνθρωπος. Φεύγει δημιουργικός, ανθρώπινος και ολοκληρωμένος, αν βέβαια έχει ασχοληθεί όχι για να περνά την ώρα του, αλλά για να περάσει ένα μήνυμα και για να φθάσει τις δυνατότητες του στο μέγιστο επίπεδο που του επιτρέπει ο εαυτός του.
Η τέχνη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Είναι ένας προσωπικός τρόπος να απολογηθεί για κάτι που του συνέβη, να αγγίξει και άλλους που βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση, να το πει με έναν διαφορετικό τρόπο για να απαλύνει τον πόνο που του προκαλεί. Πρόκειται για ένα ασφαλή τρόπο εξομολόγησης! Δεν είναι τυχαίο που πολλοί καλλιτέχνες που δεν κατάφερε η θρησκεία να τους σώσει, το κατάφερε η τέχνη τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου