Υποκρισία

Μετά το προβλεπόμενο ρεπό αύριο θα ξαναγυρίσω στη δουλειά, μια πραγματική δουλεία πάλι θα με βρει. Η ανία χτυπάει κόκκινο, οι ίδιοι αποκρουστικοί άνθρωποι που αναπνέω το διοξείδιο του άνθρακα τους όταν είμαι κοντά τους, αποφεύγω να τους πλησιάσω. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος μου εδώ πέρα θα προσπαθήσει να με πείσει για την σπουδαιότητα των υποτιθέμενων ανώτερων μου που είναι μόνο στα χαρτιά γραμμένη. Ο <<κύριος>> επόπτης, ο <<κύριος>> διευθυντής και ο <<κύριος>> υποδιευθυντής κρατούν καλά την υποκρισία στα χέρια τους φοβούμενοι μήπως και τη χάσουν. Ο <<κύριος>> προϊστάμενος και οι βοηθοί του, τρανή απόδειξη της καλοστημένης φάρσας που τη λένε ζωή. Παντού τα ίδια, πλήξη. Πλήττω με το πλαστικό χαμόγελο τους και την καλή τους κουβέντα που κρύβει πάντοτε τα αιχμηρά δόντια τους.

Ο Αριστοφάνης έρχεται μες το μυαλό μου με κάθε τους πράξη, ‘’σφήκες’’! Όλη η καυστική του σάτιρα. Μα και ο Κ.Γ.Καρυωτάκης που τον δικαιολογώ για όλα όσα έγραψε στα ποιήματα και στα πεζά του για την κατάσταση που δεν έχει αλλάξει στον χώρο εργασίας. Έγραψε το πεζό κείμενο ‘’Κάθαρσις’’ και το ποίημα ‘’Δημόσιοι Υπάλληλοι’’ που περιγράφουν μια υποτιμητική πραγματικότητα που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε εργασιακό χώρο. Η υποκρισία προσπαθεί να σε αναγκάσει να της λες λόγια γλυκά και να την καλοπιάνεις για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Δεν το δέχομαι! Έχω την δική μου προσωπικότητα που δεν επιθυμεί να διαβρωθεί από τις πράξεις τους. Δεν θα γίνω ποτέ ο καθρέπτης των άλλων, οι άλλοι ας είναι. Περπατώ στους ανθισμένους δρόμους της ποίησης μου και νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ. Οι άλλοι ας επιλέγουν την άσφαλτο. Για μένα υπάρχει πάντα άνοιξη μες το νου μου, για τους άλλους απλά τέσσερις συνηθισμένες εποχές που τις ζουν απλά γιατί υπάρχουν. Οι εμπειρίες μου γίνονται κάθε στιγμή στίχοι, δεν αφήνω τίποτε να με εμποδίσει ούτε καν η δουλειά. Η δουλεία των άλλων σημαίνει για μένα απελευθέρωση από τις μάζες.

Η αντίδραση και το πείσμα να νιώθω πιο ελεύθερος από τους άλλους γίνεται τέχνη και η τέχνη αυτή με κάνει πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Οι ανθρώπινες αξίες προβάλλουν μέσα από τους στίχους που δεν έχω σκοπό να τους προδώσω με κανένα αντάλλαγμα. Τι αξία έχει η ζωή αν σκέφτεσαι μονάχα το συμφέρον σου; Όταν γίνεται μόνος μας σκοπός στον αγώνα για επιβίωση η υποκρισία; Aν η καλοπέραση θέλουμε να ριζώσει σαν κάκτος στην έρημο του φθόνου τότε ας γίνουμε ένα με την υποκρισία των άλλων, την υποκρισία που μισούμε σαν τον υποσυνείδητο εαυτό μας.

Αν θέλουμε η σιωπή να μας αφήνει ήσυχους να κοιμηθούμε τα βράδια χωρίς έννοιες τότε ας μεταμορφωθούμε χωρίς κανένα δισταγμό στους πρωταγωνιστές της ταινίας ‘’Metropolis’’ του Fritz Lang ή του μυθιστορήματος ‘’Brave New World’’ του Aldus Huxley. Σκεφτείτε για λίγο δεν κάνει κακό, το μόνο κακό είναι να σκέπτεσαι ανόρεκτος για κάθε τι που βλέπεις, για κάθε τι που ακούς, για κάθε τι που αγγίζεις, για κάθε τι που γεύεσαι και για κάθε τι που οσφραίνεσαι. Πρέπει να αναρωτιέσαι με μια περιέργεια μικρού παιδιού τι είναι πραγματικά κάθε τι που βρίσκεται τριγύρω σου και σε περικυκλώνει σαν μια βουβή ηχώ του παρελθόντος. Αν απομακρυνθείς από τη συνήθη αντιμετώπιση των πραγμάτων που φιλτράρει το πνεύμα και γίνεις ανήσυχος σαν καλλιτέχνης να μην φοβάσαι τις σκιές που κι εσύ πλέον θα μπορείς να δεις. Η τρέλα θα είναι αυτή που την πόρτα σου θα έχει χτυπήσει με το βαρύ της χέρι και θα σου δείχνει την διπλή όψη της πραγματικότητας που ζεις τόσα χρόνια. Λύτρωση και κατάρα η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος. Όλα είναι ένα κουρασμένο ‘’γιατί’’ καρφωμένο στον τοίχο, μια σκέψη βαθιά μες την καρδιά σου και μια δικαιολογία για το ‘’τίποτα’’ που έχουν μάθει να πιστεύουν οι άθλιοι ασυνείδητοι εξουσιαστές της κοινωνίας.