Τα Χριστούγεννα του Λιαντίνη

Πριν από μερικές ημέρες μου έστειλαν στο e-mail μου, τη διεύθυνση αυτού του βίντεο. Στην μόλις 2 λεπτών διάρκεια του, παρουσιάζεται μια επιστολή που έστειλε ο μεγάλος δάσκαλος, σε κάποιον φίλο του, όταν βρισκόταν στην Γερμανία.

Η ηθική της δύναμης 1/10/11

Η δύναμη για τον άνθρωπο, είναι το απαραίτητο συστατικό της επιβίωσης, για τις αντιξοότητες της ζωής. Χωρίς δύναμη, μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο το να αντιμετωπίσουμε την κακοήθεια των ανθρώπων, σε κοινωνικό κυρίως επίπεδο. Η μάζα είναι η περισσότερο απειλητική και νωθρή δύναμη που έπλασε ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στην υπερπληθυσμική εποχή μας. Στη ζωή πρέπει να πάρουμε δύο θέσεις, είτε να επιβιώσουμε αντλώντας τη δύναμη μας από την εμπειρία και τη γνώση, είτε κατεβάζοντας απλά το κεφάλι, δουλοπρεπώς και σε πλήρη συμβιβασμό με το τίποτα.

          Η μόνη εξηγήσιμη έννοια της δύναμης από την κοινωνία, είναι η καταστρεπτική μανία του ανθρώπου για εξουσία, πνιγμένη στη διαφθορά της φιλοδοξίας. Έτσι για παράδειγμα στα στρατιωτικά επαγγέλματα, και ιδιαίτερα στις ειδικές δυνάμεις κάθε κράτους, έχει γίνει αποδεκτό πως οι άνθρωποι που τα εξασκούν, είναι ιδιαίτερα δυναμικοί, βελτιώνοντας τη δύναμη τους σε σωματικό και πειθαρχικό (ψυχολογικό) κυρίως επίπεδο. Όμως αυτή δεν είναι παρά μια εντελώς επιφανειακή επίδειξη δύναμης και τίποτε άλλο!

          Κάθε επανάσταση πνίγηκε στο αίμα, εξαιτίας της επιφανειακής μόνο θέλησης για αλλαγή, στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα κάθε χώρας, και κάθε μορφή δύναμης που σχετίζεται με την δαρβινική άποψη της φύσης, που μπορεί να ερμηνευτεί ως ‘’ο θάνατος σου, η ζωή μου’’, σχετίζεται μονάχα με την επιφανειακή δύναμη, που φθείρεται και φθείρει, όταν η προσωπικότητα μας φαίνεται ως η μόνη ικανή πτυχή του εαυτού μας, που μπορεί να κυβερνά αυτό που πραγματικά είμαστε.

          Η επίσημη επιστημονική θεραπεία της αρρώστιας της κάθε αδυναμίας μας, είναι η ψυχιατρική και η ψυχανάλυση, που αν και αποδεκτές ως ορθοί και αποτελεσματικοί μέθοδοι, καταπραύνσεως του ψυχικού και επομένως σωματικού πόνου, στην ουσία δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο, από το να αλλάξουν τα στοιχεία της προσωπικότητας μας με την μέθοδο της πειθούς (αυθυποβολή). Δηλαδή ασχολούνται αποκλειστικά με το να θεραπεύουν τις αδυναμίες του προσωπείου μας, του επιφανειακού και κίβδηλου εαυτού μας, που παρουσιάζεται ως το μόνο αποδεκτό στοιχείο του είναι μας!

          Δεν υπάρχει γνησιότερη και ανθρωπινότερη μορφή δύναμης, από τη δύναμη της γνώσης! Για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης, θα ήθελα να διευκρινίσω, πως η γνώση αν τύχη εκμετάλλευσης, ανθρώπων φιλόδοξων και ματαιόδοξων, γίνεται όπλο που μπορεί να στραφεί εναντίων ακόμη και της ίδιας της ανθρωπότητας! Τη γνώση πρέπει να την κατακτά ο άνθρωπος με προσωπικό αγώνα και πόνο, δεν είναι αντικείμενο επίδειξης, αλλά πρακτική εφαρμογή απόδειξης της ιδιαιτερότητας της ανθρώπινης φύσης μας, που έχει την ικανότητα να μαθαίνει, όπως και θα μπορούσε να γίνει ακόμη και η απόδειξη της ανωτερότητας μας, με το να διδάσκει.

          Οι αντίπαλοι κάθε αντιπαράθεσης μας, δεν είναι εχθροί, κι ούτε πρέπει ως κατώτεροι να αντιμετωπίζονται. Τους αντιμαχόμαστε, με την επιθυμία να εξασκούμε συνεχώς την ανθρώπινη υπόστασή μας, δείχνοντας όχι τα δόντια μας, αλλά την κατανόηση μας στις όποιες διαφορετικές μας αντιλήψεις. Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό πως κερδίζει σε μια αντιπαράθεση, μόνο εκείνος που η άποψη του αποδειχθεί με τα σωστά επιχειρήματα η ορθότερη, πάντα όμως έχοντας υποστηρικτή την αντικειμενική αλήθεια. Κερδίζοντας τον αντίπαλο μας, τον μετατρέπουμε σε φιλικό πρόσωπο. Σε μια αντιπαράθεση μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζουν τη δύναμη της γνώσης, ποτέ δεν υπάρχει νικημένος, επειδή κερδίζουν και οι δύο!

          Η κτητικότητα και η επιθετικότητα στα ζώα είναι κάτι απόλυτα φυσικό, από τη στιγμή που δεν είναι ικανά να σκεφτούν όπως ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος επί χιλιάδες χρόνια από την τελευταία του εξέλιξη σε homo sapiens, έχει παραμείνει το ίδιο κτητικός και βίαιος, με τις ελάχιστες αλλαγές να αφορούν μόνο τη μορφή, εξαιτίας της αλλαγής του περιβάλλοντος του. Η απομάκρυνση από τη φύση υπήρξε ο κυριότερος παράγοντας, και στην συνέχεια η επιβολή (παράδοση) των κοινωνιών του. Επίσης, εξαιτίας αυτής της μεγάλης αλλαγής, ο άνθρωπος γυρνά πίσω όλο και περισσότερο στη ζωώδη φύση του, αναζητώντας υποσυνείδητα τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών της σύγχρονης ζωής, για παράδειγμα εξασκώντας περισσότερο την ψυχολογική βία από την σωματική.

          Η μέση εκπαίδευση παράγει τον μέσο άνθρωπο. Η αναγκαιότητά της είναι μία από τις κύριες αιτίες της στασιμότητας του. Δεν είναι τυχαία η συνεχώς μεταβαλλόμενη εκπαίδευση, που στοχεύει στο να διατηρηθεί αυτή η στασιμότητα στον άνθρωπο. Ενώ θα ήταν μπορετό, μια προσεκτική μελέτη των ωφελειών της εκπαίδευσης για το κοινό καλό, να δημιουργηθεί κάτι περισσότερο κοντά στο ποιόν του ανθρώπου, με τελικό αποτέλεσμα να απομακρυνθεί όσο αυτό θα είναι εφικτό, από τα ζωώδες στοιχεία της φύσης του. Με αυτόν τον τρόπο η εξαιρετικά μοναδική ελαστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου, θα ήταν σύμμαχος μας απέναντι στον εχθρό της επανάληψης.

          Ο άνθρωπος είναι βέβαιο πως δημιουργεί τις ανάγκες του, σύμφωνα με αυτές που οι συνθήκες διαβίωσης του επιβάλλουν. Η επιβολή από μόνη της, δεν είναι παρά μια αναγκαία μορφή της δουλείας. Σε μια συνηθισμένη μεγαλούπολη για παράδειγμα, η αποστροφή προς τη δημιουργία, η αμφισβήτηση της ανεμελιάς, και η απομάκρυνση από το φυσικό περιβάλλον, έχουν φθάσει στο σημείο να θεωρούνται αναγκαία κακά, για την απαραίτητη επιβίωση μας. Με αυτόν τον πονηρό τρόπο, το συνηθισμένο μοιάζει σωστό, και το διαφορετικό ανωμαλία της ανθρώπινης φύσης! Αποδεικνύεται λανθασμένα πως η ποσότητα υπερέχει της ποιότητας! Είναι μια εξευτελιστική μέθοδος, για να αφαιρείται η δύναμη μέσα από τον κάθε άνθρωπο με χειρουργικό τρόπο. Το πλήθος παραιτείται, το άτομο απομονώνεται! Η έννοια της δύναμης διαστρεβλώνεται, ώστε το πλήθος να επωφελείται, και το άτομο να υποφέρει! Η δύναμη γίνεται το παράσημο του ισχυρού, από την εκμετάλλευση του αδύναμου.

          Τι σημαίνει να είναι κάποιος δυνατός; Να μην ντρέπεται για την ύπαρξη του, να μην νιώθει ενοχή για τις πράξεις του, να μην δέχεται δανεικές αλήθειες, και πως κάνει δύσκολο αγώνα για να κατακτήσει τη γνώση. Τι σημαίνει να είναι κάποιος αδύναμος; Το άκρος αντίθετο από τα παραπάνω!

          Έχουμε μάθει να συγχέουμε τη δύναμη με την πειθαρχία. Όντως χρειάζεται να έχουμε πειθαρχία για να πετύχουμε έναν σκοπό. Αλλά ο σκοπός είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα που γεννιέται από την απληστία! Και η πειθαρχία σχετίζεται με την πειθώ του ατόμου, που σημαίνει πως ο αδύναμος την χρειάζεται για να ενισχύσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, που όπως είπαμε είναι η πλαστή μορφή του εαυτού του. Άρα η ψευδαίσθηση πως νιώθει με αυτόν τον τρόπο κάποιος δυνατός, δεν είναι παρά η απόδειξη της αδυναμίας του!

          Η ανταμοιβή κάποιου για την επιτυχία ενός εγχειρήματος, είναι το δόλωμα του νου του, για να προσπαθήσει να το πετύχει. Από τη στιγμή που ο νους του είναι συμβιβασμένος με την προσωπικότητά του, δηλαδή με τα εξωτερικά ερεθίσματα που του επιβάλλει η κοινωνία, αυτομάτως γίνεται η αιτία της αποτυχίας του! Όποιος θέλει να είναι δυνατός, δεν αποδέχεται καμία αμοιβή! Η αμοιβή είναι μια μέθοδος, με διαστρεβλωμένο νόημα, για να δελεάσει και άρα να αποσυντονίσει τον πραγματικό του εαυτό, από την επίπονη προσπάθεια να κατακτήσει την αντικειμενική αλήθεια.

          Οι εχθροί στη ζωή μας έχουν κάποια χρησιμότητα, να είναι παραδείγματα προς αποφυγήν! Η δύναμη του ατόμου έγκειται στο γεγονός να μην προσπαθεί να τους κάνει φίλους. Ακόμη να μην πέφτει στην παγίδα της υποκρισίας, στην προσπάθεια του να αποφύγει τις όποιες δυσάρεστες καταστάσεις.

          Η μοναξιά στην περίπτωση που προκύπτει, να είναι μια αναγκαστική επιλογή, καθαρά δική μας, κι όχι επιλογή των άλλων, ενώ στην πρώτη περίπτωση σημαίνει πως έχουμε αποκτήσει τη δύναμη να επιλέγουμε εμείς τους ανθρώπους της αρεσκείας μας, αντιθέτως στη δεύτερη περίπτωση σημαίνει πως εμείς είμαστε οι υπαίτιοι της αδικίας και του πόνου, εκείνου που μας εξοστράκισε από τη ζωή του. Στο πρώτο παράδειγμα, εξαιτίας της ορθότητας της επιλογής μας, μπορούμε ακόμα και να απολαύσουμε τη μοναξιά μας, ενώ στο δεύτερο παράδειγμα, υποφέρουμε πάντα από την έλλειψη των ανθρώπων.

          Όσον αφορά τις θρησκείες, ως αδυναμία μπορεί να ερμηνευτεί η πίστη σε έναν άλλο κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση, αποκτά δύναμη όποιος αρνείται να πιστέψει στη μετά θάνατον ζωή! Αυτό έχει ως επίπτωση την βαθιά του επιθυμία, να καλυτερέψει την μόνη σίγουρη ζωή, σε αυτόν τον κόσμο. Όποιος πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, παραιτείται οριστικά από την προσπάθεια αυτή, και απλώς ελπίζει στην διαμεσολάβηση κάποιου άλλου παράγοντα (πολιτική, θρησκεία) τον οποίο και υποστηρίζει. Από την οπτική του δυνατού, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια, όπου το άτομο σκληραγωγείται. Επίσης κάνει αυτή την προσπάθεια, όχι επειδή ελπίζει σε κάποια αλλαγή, αλλά για να μάθει από την απομυθοποίηση.

          Η δύναμη είναι απαραίτητη και για να καταφέρει κανείς να αντέξει την ολική απομυθοποίηση των πάντων! Σε αντίθεση πάντα με κάποιον ευάλωτο, που συνήθισε να τρώει τα απομεινάρια μιας μασημένης τροφής, βάζοντας το όνειρο στη θέση του υπαρκτού. Αυτό που μπορεί να κερδίσει κάποιος από την ολική απομυθοποίηση, δεν είναι άλλο από την αντικειμενική αλήθεια!

       Ο εγωισμός που ερμηνεύεται ως η ακραία ατομιστική αγάπη προς τον εαυτό μας, πρέπει να οριστεί εκ νέου! Διότι είναι η γνησιότερη μορφή δύναμης! Η αγνότητά της δύναμης αυτής, εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί να διαχωριστεί το Εγώ με το Είναι. Ο εγωισμός στην πραγματικότητα είναι η θετική αγάπη προς την αλήθεια του εαυτού μας. Όταν το Εγώ χάνει τη δύναμή του, και δίνει σιγά – σιγά τη θέση του στο Είναι μας, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως στοιχείο εμφάνισης του εγωισμού μας. Εγωισμός δεν είναι η αγάπη για την εικόνα μας, αλλά η αγάπη για αυτό που είμαστε πραγματικά. Τι είμαστε πραγματικά; Αυτό που μπορούμε να ανακαλύψουμε, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας! Γιατί πρέπει να το ανακαλύψουμε; Για να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ως άνθρωποι! Γιατί πρέπει να ξεχωρίζουμε ως άνθρωποι; Επειδή όλη η ομορφιά του ανθρώπινου είδους είναι η ανομοιομορφία! Χωρίς εγωισμό κάθε έργο θα ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί! Ο εγωισμός είναι αυτός που κάνει τον άνθρωπο ζωγράφο, ποιητή, συγγραφέα, γλύπτη, τεχνίτη κ.α. Είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας!

          Η καλοσύνη είναι η θετική ενέργεια, αποτέλεσμα της αγάπης μας για τον άνθρωπο. Κάνοντας κάποιο καλό στον συνάνθρωπό μας, ταυτόχρονα ωφελούμε και εμάς τους ίδιους, επειδή μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο όμορφα, με εκείνον που δέχτηκε την συμπόνια μας. Ως αδυναμία μπορούμε να δεχτούμε την υποθετική καλοσύνη για τον συνάνθρωπο, προς ικανοποίηση του εαυτού μας! Όταν κάνεις κάποιο καλό, για να είναι ηθική η πράξη σου, δεν πρέπει ποτέ να φαίνεσαι! Κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει ποιος κρύβεται πίσω από μια πράξη αγάπης! Δύναμη έχει όποιος μπορεί να αντισταθεί στην πονηριά του νου του, που συνεχώς επιθυμεί την επίδειξη του Εγώ του, με το να κάνει γνωστό το πρόσωπό ή διαφορετικά όνομα του! Όποιος ξεχνάει πως το όνομα του δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από κοινωνική εξυπηρέτηση, είναι θύμα του νου του!

          Όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε πρόκειται για φιλική είτε για ερωτική σχέση, πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά την εξής προϋπόθεση: η σχέση να συμβαίνει μονάχα, όταν δεν νιώθουμε πως η ευτυχία μας εξαρτάται από κάποιον άλλο! Οι άνθρωποι συνηθίζουν να δημιουργούν σχέσεις, ανεξάρτητα από την ποιότητα τους, απλώς για να μην νιώθουν μόνοι τους! Δημιουργούν παρέες οι οποίες ελπίζουν πως στο μέλλον θα καταλήξουν σε φιλίες, και ικανοποιούν τις σεξουαλικές ανάγκες τους, όπου ελπίζουν να καταλήξουν στον έρωτα! Σίγουρα ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό όν, αλλά η ειλικρίνεια και το επίπεδο των σχέσεων του, είναι οι παράγοντες που καθορίζουν ύστερα τις κοινωνίες του. Το πόση δύναμη έχει αποκτήσει κάποιος, εξαρτάται αποκλειστικά από τους τρόπους που ανακαλύπτει, ώστε να νιώθει ευτυχισμένος με την ίδια του την ύπαρξη! Η αδυναμία της εξάρτησης μας, είναι η κύρια αιτία της μελλοντικής μας αποτυχίας! Κάποιος που είναι ήδη ευτυχισμένος, δεν δημιουργεί δυστυχία σε κανέναν!

Προς αγανακτισμένους αγωνιστές

Από την 25^η Μαΐου το κίνημα των Αγανακτισμένων, έδωσε μια νέα πνοή για την μαζικοποίηση του κόσμου, κατά των συνεχώς μεταβαλλόμενων και άδικων μέτρων της κυβέρνησης που συνεργάζεται, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από την πρώτη κιόλας ημέρα πίστεψα, πως οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτόν τον τόπο, θα ήταν δυνατό να έρθουν πιο κοντά, συζητώντας δημοκρατικά, αναιρώντας τις όποιες προσωπικές πολιτικές ιδεολογίες τους, σε μια χώρα αρκετά πολιτικοποιημένη. Το ειρηνικό κλίμα των συγκεντρώσεων, που επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος, με εντυπωσίασε, και χωρίς υπερβολή μου έδωσε το δικαίωμα να ονειρευτώ για το μέλλον, το οποίο έβλεπα με απαισιόδοξους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, από το συχνό ξενύχτη, που μου προσέφεραν οι στοχασμοί μου.

Βρίσκομαι εδώ μαζί σας, για να εκφράσω τη δυσαρέσκεια μου ειρηνικά, όπως κατά το παρελθόν έκαναν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι, για παράδειγμα ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Mahatma Gandhi και ο Martin Luther King, οι οποίοι δολοφονήθηκαν. Αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις επιφανειακές διαφορές μας, τότε θα έχουμε κατορθώσει και την μεγαλύτερη νίκη! Διότι η αφύπνιση πάντα σημαίνει επαναπροσδιορισμός του ίδιου μας του εαυτού, και κατανόηση του κόσμου ως ένα όλον! Από τη στιγμή που η Γή μας είναι χωρισμένη με νοητές γραμμές συνόρων, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να κρατήσουμε την ενότητα του λαού εντός αυτών, για έναν κοινό σκοπό. Την απαίτηση του δικαιώματος μας να πούμε όλοι μαζί ένα ηχηρό όχι, κατά των νέων μέτρων της πλέον τρομοκρατημένης κυβέρνησης!

Θα ήθελα όμως να υπογραμμίσω τα εξής. Κατά τη δική μου γνώμη, το κίνημα των Αγανακτισμένων, έχει τις αδυναμίες του. Η κατηγοριοποίηση του από διάφορες κομματικές ομάδες, έστω και μικρές, η χαλαρή μορφή του, η μη ύπαρξη κάποιου μπροστάρη, κάνουν το κίνημα ευάλωτο σε κάθε είδους προβοκάτορες, που μοναδικός τους στόχος, είναι η σταδιακή διάλυση του εκ των έσω. Εξαιτίας αυτών των αδυναμιών, οι παρευρισκόμενοι στις συγκεντρώσεις μας μειώνονται αισθητά ακόμη και τις Κυριακές! Γι’ αυτό αγαπητοί συμπολίτες δεν είχαμε για πολλές ημέρες, παρέμβαση του κράτους με βίαιο τρόπο, από παρακρατικούς και άλλους στεγνούς από ηθική ανθρώπους. Θέλουν να μας διαλύσουν με τους πονηρά πολιτισμένους τρόπους τους. Μόνο την περασμένη Τετάρτη είχαμε τα γνωστά επεισόδια από τους μπάτσους-προβοκάτορες. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, βρήκαν την αφορμή να σχολιάσουν τα επεισόδια, με τον δικό τους ελεγχόμενο από την εξουσία, τρόπο. Το ισχυρότερο μέσο, που είναι η τηλεόραση, επειδή συνδυάζει εικόνα και ήχο, πάντοτε ήταν με το μέρος των κυβερνώντων. Η ντροπιασμένη πλέον δημοσιογραφία, που ίσως κάποτε ήταν η λεγόμενη μαχητική, φέρει τη βαριά ευθύνη της καθοδήγησης των συνειδήσεων ολόκληρων λαών! Διότι όπως είναι γνωστό, καλύτερα ελέγχεται ένα πλήθος παρά ένα άτομο. Σε αυτό θα ήθελα να συμπληρώσω, πως για να γίνουμε πλήθος, πρέπει πρώτα να γίνουμε άτομα, για να αποφευχθεί ο σκοταδισμός του κοινότυπου όχλου. Αυτό εμποδίζεται από τους έχοντες την εξουσία, την οποία μην ξεχνάμε πήραν με την εντολή του λαού.

Με την απαξιωτική, δήθεν αναγκαία μεταρρύθμιση του ήδη κατώτατου εκπαιδευτικού μας συστήματος, που παγκόσμια επιβάλλεται από τους έχοντες την εξουσία, να είναι το κατώτερο δυνατό. Αποδεικνύεται ότι οι υπεύθυνοι γνωρίζουν καλά το πως η αμορφωσιά, δημιουργεί έναν ανίκανο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που επηρεάζεται ευκολότερα από τις γνώμες των άλλων, επειδή ο ίδιος έχει μάθει να υποτιμά τον εαυτό του, μη έχοντας θέληση να μάθει οτιδήποτε. Η συγχώνευση των σχολείων είναι αναμενόμενο να προκαλέσει ακόμη περισσότερη αδιαφορία για μάθηση στον μαθητή. Φανταστείτε τάξεις γεμάτες με δεκάδες μαθητές, αρκετά περισσότερους από όσους είχαμε ακόμη και εμείς στις δεκαετίες του 80 και του 90. Με αυτούς τους ύπουλους τρόπους, το σύστημα έχει καταφέρει να δημιουργεί κυριολεκτικά ζώα προς σφαγή! Ανθρώπους ευάλωτους, σε κάθε χτύπημα αυτού που ονομάζουν ορισμένοι αφελείς, μοίρα!

Μη έχοντας την υποστήριξη σοβαρών ανθρώπων του καλλιτεχνικού και του επιστημονικού κόσμου της χώρας, προτείνω την υποστήριξη του ίδιου μας του εαυτού. Μόνο εκείνος που πιστεύει στον εαυτό του, μπορεί να πιστέψει σε μία ιδέα όπως αυτή. Η αδρανοποίηση του λαού μας, ήταν συνέπεια της τρομοκρατίας του κράτους, μέσω του φόβου της ανεργίας, και της κατώτατης ευρωπαϊκής μας κουλτούρας. Καιρός λοιπόν να τους αποδείξουμε πως οι ερασιτέχνες καλλιτέχνες, είναι αρκετοί ώστε να παράγουν έργο εμπνευσμένο, από τα γεγονότα των λαϊκών συγκεντρώσεων. Αποκτώντας ξανά τη θέληση για δημιουργία, ανακαλύπτοντας ο καθένας ξεχωριστά τις δυνατότητες του, μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια τον πλησίον μας!

Θανάσης Βέγγος 29/5/1927 – 3/5/2011

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν τους σβήνει ο θάνατος. Περνά από δίπλα τους φοβερίζοντας μόνο την επιφανειακή μορφή τους. Όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά υπάρχουν ορισμένοι που αν και καταφέρνει να τους πάρει τη ζωή, δεν καταφέρνει με τίποτα να τους αποκόψει από αυτόν τον κόσμο! Το έργο που αφήνουν πίσω τους γίνεται η διαθήκη τους πως δεν μας αφήνουν. Την απώλεια του μεγάλου αυτού ηθοποιού την πληροφορήθηκα το πρωί. Προσωπικά δεν με συγκλόνισε, επειδή όπως όλοι μας, γνώριζα για την κλονισμένη κατάσταση της υγείας του. Η αίσθηση όμως της απώλειας ενός τόσο μεγαλειώδους ανθρώπου, πραγματικά με τσάκισε! Οι άνθρωποι που χρειάζεται κάθε κοινωνία, λιγοστεύουν απελπιστικά! Η ηθική και το κύρος δυστυχώς δεν συνοδεύουν τους περισσότερους ανθρώπους των τεχνών, στα σκαλιά που τους ανεβάζουν στην επιτυχία και συνεπώς στην αναγνώριση. Και χρειαζόμαστε ανθρώπους τέτοιου επιπέδου! Από τη στιγμή που έμαθα για την κατάσταση της υγείας του, στο μυαλό μου τριγύριζε ήδη ο τίτλος που θα έγραφαν τα ΜΜΕ σε περίπτωση που δεν τα κατάφερνε: ‘’Αντίο καλέ μας άνθρωπε’’. Απαισιοδοξία; Μάλλον ο φόβος της απώλειας μας κάνει να θέλουμε να προετοιμαστούμε ψυχικά, για περιπτώσεις μεγάλης θλίψης, ώστε να καταφέρουμε να τις αντέξουμε με τη λιγότερη απώλεια συνειδήσεως. Προσωπικά μιλώντας θα ήθελα να πω, πως ειδικά τα τελευταία χρόνια που ήταν γερασμένος, για μένα ήταν η ιδανική εικόνα ενός παππού! Ο παππούς που όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε! Ειδικά από την τελευταία συνέντευξη που είχε δώσει, για την σειρά ντοκιμαντέρ ‘’Η Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας’’, αυτή η εικόνα μέσα μου ισχυροποιήθηκε! Αυτός ο άνθρωπος ήταν η απόδειξη της σοφίας του απλού καθημερινού ανθρώπου! Εξέφρασε μέσα από τις ταινίες του τον σύγχρονο Καραγκιόζη κατά τον αλησμόνητο Ευγένιο Σπαθάρη! Ότι και να πει κάποιος, μοιάζει αδύνατο να μπορέσει να του δώσει κάποιον τίτλο. Για πολλούς ήταν ένας κωμικός ηθοποιός, αλλά δεν πρέπει να εξαιρούμε και τους δραματικούς ρόλους που ερμήνευσε, όπου έδινε μια άλλη αίσθηση, εκείνη του ηθοποιού που πραγματικά έχει μέσα του την υποκριτική! Κατά έναν περίεργο λόγο, ακόμη και όταν παρακολούθησα διάφορα σκετς που προβλήθηκαν σήμερα, δεν μπορούσα να μην γελάσω! Αυτό σημαίνει πως αυτό που έκανε το έκανε σωστά! Ίσως ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πλήρως το θάνατο του, γι’ αυτό έχω αυτή την αντίδραση. Ο πραγματικά καλός αυτός άνθρωπος, ο καλός άνθρωπος όλων μας, δεν ζει πια. Του εύχομαι ολόψυχα καλό του ταξίδι. Ησύχασε και αυτό με παρηγορεί κάπως, διότι κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να παιδεύεται στο θάνατο του!

Καλό σου ταξίδι καλέ μας άνθρωπε!

Είσαι Ρουφιάνος; ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΙΣΑΙ!!!

Υπάρχουν στιγμές στη νοσηρή καθημερινότητα της υποχρεωτικής μας δουλείας, που νιώθεις πως θες να προχωρήσεις στο έγκλημα και να σκοτώσεις άνθρωπο! Δεν φτάνει που είμαστε υποχρεωμένοι να ξοδεύουμε τον πολύτιμο χρόνο μας, της μοναδικής μας ζωής, στις τόσο μα τόσο ανούσιες υποχρεώσεις μας, όπως η δουλειά, αλλά πρέπει να ανεχόμαστε και την ανάρμοστη συμπεριφορά κάποιων υπανθρώπων;! Ώ! Με συγχωρείτε! Κινδυνεύω να πέσω στην παγίδα της αλαζονείας, και με αυτό τον τρόπο να πειστώ πως επειδή η συμπεριφορά μου είναι καλύτερη από κάποιους, να νομίζω πως είμαι τάχα και ανώτερος! Δεν είναι και δύσκολο! Το τραγικό όν που ονομάζεται άνθρωπος, πέφτει πολύ εύκολα σε τέτοιου είδους παγίδες. Κι έτσι ο δήθεν συνετός, όταν παρασύρεται μονάχα από τα συναισθήματα του, τείνει να γίνει με το πέρασμα του χρόνου, όμοιος με εκείνους που τον ενοχλεί η συμπεριφορά τους. Αρκεί βέβαια να του δοθούν και οι κατάλληλες ευκαιρίες.

Σήμερα λοιπόν, στον χώρο όπου δουλεύω (αποφεύγω να πω πως εργάζομαι), για ακόμη μια φορά ένα άτομο (όχι και τόσο έξυπνο, σίγουρα όμως πονηρό), θέλησε να... ‘’πληροφορήσει’’ τον προϊστάμενο, για κάποιο ‘’’λάθος’’ που έκανα στη δουλειά μου. (Τώρα θα δικαιολογήσω το όχι έξυπνο, σίγουρα όμως πονηρό). Η θεά τύχη με οδήγησε προς το σημείο που συνηθίζει να κάθεται ο προϊστάμενος, και άκουσα καθαρότατα να με κατηγορεί ανοιχτά ενώ ήμουν παρόν, και μάλιστα να το συνεχίζει δίχως ίχνος ντροπής! Δεν άντεξα και ξέσπασα! Το άτομο αυτό το αποκάλεσα Ρουφιάνο και επίσης του ξεκαθάρισα πως δεν το γουστάρω! Ο προϊστάμενος τα έχασε, και κατέληξα στο γραφείο του για να μου κάνει παρατηρήσεις, όπως ήταν βέβαια αναμενόμενο! Αλλά η αγανάχτηση με τέτοιου είδους ανθρώπους έχει φθάσει στο απροχώρητο! Τους δικαιολογούν, τους υπερασπίζονται επειδή τους είναι χρήσιμοι, επειδή τους έχουν ανάγκη! Πρόσφατα σε ένα άλλο τμήμα, έμαθα πως έχουν μάλιστα και επαγγελματίες... ρουφιάνους! Ναί! Τους πληρώνουν για να ‘’δίνουν κόσμο’’! Σαν έξτρα δουλειά βέβαια, εφόσον κάνουν και αυτά τα οποία έχουν υπογράψει στην λεκιασμένη από εμετό, σύμβαση τους!

Δεν ξέρω ακριβώς το τι ψυχολογία χρειάζεται να έχει κάποιος για να κάνει χωρίς ενοχές, αυτά που οι λογικοί και με αξιοπρέπεια άνθρωποι αηδιάζουν. Αλλά η νοοτροπία ‘’κοιτάζω την πάρτη μου’’, σίγουρα είναι μέρος του προβλήματος! Δεν φτάνει που δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους, για τον συνάδελφο τους κ.τ.λ. Αλλά δεν έχουν και τσίμπα επάνω τους, για τη γνώμη που δημιουργούν στους άλλους, για τους άθλιους εαυτούς τους! Τους ενδιαφέρει μονάχα να περνούν καλύτερα! Εμείς όμως είμαστε οι υπαίτιοι για την πολιτισμική μας κατάντια! Υπαίτιοι επειδή τους ανεχόμαστε, επειδή μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως αυτή είναι η ζωή, επειδή δεν τους κολλάμε όλους μαζί στον τοίχο, για ομαδική εκτέλεση! Είμαστε υπαίτιοι επειδή κατεβάζουμε το κεφάλι με το φόβο της απόλυσης! Είμαστε υπαίτιοι επειδή βλέπουμε το πόσο ανίκανοι είμαστε, για να εναντιωθούμε κατά του διεφθαρμένου συστήματος που οι ίδιοι φτιάξαμε, με τα ένοχα χέρια μας και τα αδειανά κεφάλια μας! O Kafka δυστυχώς επιβεβαιώνεται με τη Δίκη του! Τους ρουφιάνους λοιπόν τους δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι!