Ο πρωτογονισμός της αφάνειας

Έχω παρατηρήσει τους τρόπους εκείνων που είναι τραγικοί, αλλά σε καμία περίπτωση αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει σχέση με το αρχαίο θέατρο! Είναι ταπεινοί και τιποτένιοι! Ξέρουν μόνο να κλέβουν, αντί να δημιουργούν, και η μόνη τους υπαρξιακή απόδειξη, είναι η μετατροπή του οξυγόνου σε άνθρακα! Είναι δουλοπρεπείς, ανύπαρκτοι, ανυπόστατοι και ανήθικοι, όχι όμως με την έννοια της ελευθερίας, αλλά με την έννοια της ντροπιαστικής εμμονής, για επιβίωση με κάθε κόστος! Επιβίωση όμως δεν σημαίνει ζωή! Ζωή είναι να προσπαθείς να αποτάξεις από πάνω σου όλα εκείνα που σου επιτρέπουν να ζεις! Δηλαδή την εξάρτηση από τις υποχρεώσεις, οι οποίες είναι ανώφελες και παντελώς άχρηστες, τόσο για τον εαυτό σου όσο και για την κοινωνία. Αλλά οι άνθρωποι επιμένουν να ζουν μέσα στην αφάνεια, δεν θέλουν να υπάρχουν, διότι ξέχασαν να ρωτούν! Ο άνθρωπος που ρωτά, μπορεί μονάχα να εξακολουθεί να υπάρχει! Η ερώτηση είναι η πραγματική κινητήριος δύναμη της ζωής! Όσο ζει κανείς, τόσο μαθαίνει! Αλλά ζώντας με αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς, δεν μας μένει χρόνος για ερωτήσεις, και οι περισσότεροι από εμάς τεμπελιάζουμε, παίρνοντας μονάχα έτοιμες απαντήσεις, από συμφεροντολόγους και ξερόλες! Σκοτώσαμε το περίεργο παιδί μέσα μας, διότι μας υποσχέθηκαν μια κοινότοπη και ασφαλή ενηλικίωση! Ανίκανοι και ακάματοι, βαδίζουμε νωχελικά, προς ένα τέλος με κίβδηλες ελπίδες, ποταποί, δίχως Εαυτό και ουσία. Σκοτώνοντας το παιδί μέσα μας, επιλέξαμε την αδημιούργητη αφάνεια, έναντι ενός χρηματικού ποσού! Τόσο άθλιοι είμαστε! Όσο περνάει ο καιρός, η ανάγκη για την επίτευξη των ονείρων μας μεγαλώνει. Νοσταλγούμε τα παιδικά και τα εφηβικά μας όνειρα, λυπούμαστε για όσα χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Και αυτό το αποκαλούμε ζωή! Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας επιτέλους! Να μην χρειαζόμαστε τις αναμνήσεις, ως ένα ισχυρό ναρκωτικό, αλλά να βιώνουμε τη στιγμή! Τέτοια είναι η αξία ενός μεγάλου ανθρώπου!