Συνήθεια... ένας ήπιος τρόπος να ανέχεσαι!

Φθάσαμε σε ένα σημείο που ίσως δεν υπάρχει επιστροφή! Όχι! Δεν είμαι συνωμοσιολόγος, αυτός ο ανόητος που προσπαθεί βγάζοντας θεωρίες από το μυαλό του, να δώσει λίγο νόημα στην καθημερινή του μιζέρια, να αποδώσει ευθύνες για όσα δεν έπραξε στη ζωή του, για τη δειλία και τους δισταγμούς του ακόμα, σε άλλους παράγοντες, επειδή είναι στην ουσία ένας ανεύθυνος! Αυτό το σημείο που φθάσαμε λοιπόν, που μοιάζει τόσο προφητικό, μέσα από διάσημα βιβλία, ακόμη και μέσα από τα διδάγματα της Χριστιανικής θρησκείας, είναι κάτι πρωτοφανές, όχι επειδή δεν έχει ξανασυμβεί, αλλά επειδή πρόκειται για μια παγκόσμια κατάσταση που έχει ομοιότητες με κάποιο στρατιωτικό καθεστώς!

      Με όλα αυτά που συμβαίνουν για... ''το καλό μας'' όπως πάντα δηλαδή, αναρωτιέμαι ποια θα είναι η διαπίστωση της κοινής (κενής) γνώμης. Θα ανεχθούν αυτή την κατάσταση ή θα αντιδράσουν μόνο στα λόγια όπως πάντα; Δυστυχώς έτυχε σε μόλις ολιγόλεπτη κουβέντα, με έναν αρκετά νέο άνθρωπο, περίπου 25 ετών, να διαπιστώσω από τα όσα μου είπε, πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα, από τους νέους ανθρώπους, εκείνους που κάποτε διαδήλωναν αποφασισμένοι, για κάποια αλλαγή σε έναν άδικο νόμο, και σε τόσα πολλά. Σε όλο τον κόσμο οι φοιτητές ήταν εκείνοι που δραστηριοποιόντουσαν, που δεν επαναπαυόντουσαν, που άλλαζαν ακόμη και την ιστορία, όπως συνέβη τον Μάη του 1968 στη Γαλλία.

            Δυστυχώς αυτές οι εποχές πέρασαν. Δεν ξέρω αν ευθύνεται για αυτό, η ολοένα αναπτυσσόμενη τεχνολογία, της οποίας κάναμε πραγματικά κατάχρηση των δυνατοτήτων της, και αντί να την αξιοποιήσουμε για να κάνουμε ευκολότερη την καθημερινότητα μας, μετατραπήκαμε σε κάτι που μοιάζει με μαριονέτα! Ας μην αναφέρω και την ηθελημένη υποδούλωση μας, το συνειδητό μας φακέλωμα, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (εξαπάτησης) ή μέσα μαζικής ενημέρωσης (εξημέρωσης) παλιότερα! Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό και δεν θέλω να το αναλύσω αυτή τη στιγμή!

           Εκείνος ο νέος άνθρωπος λοιπόν, όταν του είπα πως δεν είναι ωραία εικόνα, να κυκλοφορούμε με υπεύθυνες δηλώσεις, σαν να έχουμε στρατιωτικό καθεστώς, προς έκπληξή μου, μου απάντησε πως έτσι πρέπει να συμβεί για να βάλουν οι περισσότεροι μυαλό, και να υπάρχουν συχνά μπλόκα από την αστυνομία και να ελέγχουν τους πάντες! Τότε του έδωσα ένα απλό παράδειγμα, για να καταλάβει τι σημαίνει να συνηθίζεις μια κατάσταση και να τη θεωρείς φυσιολογική. Κάποτε στο κατάστημα που δούλευα, δεν υπήρχαν κάμερες, απλά είχαν κάποιον σεκιούριτι, για να επιβλέπει όσους φαινόντουσαν ύποπτοι για κάποια κλοπή. Όταν κάποια στιγμή τοποθέτησαν κάμερες, και όχι μόνο στην είσοδο του καταστήματος, μου φαινόταν πολύ περίεργη η αίσθηση, πως κάποιος με παρακολουθεί! Εννοείται πως παρακολουθούσαν κι εμάς όταν δουλεύαμε, όχι μόνο τους πελάτες. Συνήθιζα λοιπόν να στρέφω το βλέμμα μου αντίθετα από κάποια κάμερα, με φανερή δυσαρέσκεια, ώσπου μετά από διάστημα λίγων μηνών, άρχισα να φερόμουν σαν να μην υπήρχαν! Δεν έδινα σχεδόν σημασία, όπως όταν δεν υπήρχαν κάμερες δηλαδή! Αυτό που φοβάμαι περισσότερο λοιπόν, όπως το είπα άλλωστε και σε εκείνον, είναι να μην αρχίσουμε να συνηθίζουμε αυτή την κατάσταση τόσο πολύ, που θα μας φαίνεται κάποια στιγμή κάτι το φυσιολογικό! Εννοείται πως δεν ήξερε πως να μου απαντήσει, και επέμενε στις δικές του θέσεις, κάτι πολύ λυπηρό για άτομο της ηλικίας του, που θα έπρεπε να είναι ανοιχτόμυαλος, και να μπορεί να φιλτράρει κάποια διαφορετική άποψη! Λυπάμαι πολύ αν η υπόθεση μου αυτή, αποδειχθεί κάποτε σωστή!