Η αιώνια επιστροφή του Φρίντριχ Νίτσε

Η αιώνια επιστροφή του Φρίντριχ Νίτσε

Κι αν μια μέρα η μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική μοναξιά σου και σου έλεγε: «Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες και όπως τη ζεις μέχρι τώρα, θα πρέπει να την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες ακόμη φορές και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούριο σ'αυτήν, αλλά κάθε πόνος και κάθε χαρά και κάθε σκέψη και στεναγμός, και καθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο της ζωής σου θα ξανάρθει σε σένα, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη κι αυτή η αράχνη, κι αυτό το σεληνόφωτο ανάμεσα στα δένδρα, κι αυτή εδώ η στιγμή, κι εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης αναποδογυρίζει ακατάπαυστα και μαζί της και συ, κόκκε σκόνης!»
- Δεν θα έπεφτες κατάχαμα, δεν θα έτριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν τον δαίμονα που θα σου μιλούσε έτσι; Η μήπως θα ζούσες μια φοβερή στιγμή όπου θα του απαντούσες: «Είσαι θεός και ποτέ δεν άκουσα τίποτε πιο θεϊκό!» Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη, θα σε μεταμόρφωνε, εσένα, έτσι που είσαι, κι ίσως να σ'έκανε σκόνη: το ερώτημα που τίθεται για όλα και για το καθετί: «το θέλεις αυτό άλλη μια φορά κι αναρίθμητες φορές ακόμη;», θα ήταν το μεγαλύτερο βάρος που θα βάραινε τις πράξεις σου! Ή, αντίθετα, πόσο καλός θα έπρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου κι απέναντι στη ζωή ώστε να μην ποθείς τίποτε περισσότερο απ' αυτή την έσχατη αιώνια επιβεβαίωση και επισφράγιση;