Υγεία, ειρήνη, αγάπη, ευτυχία... και μια γερή δόση Υποκρισίας!

Από σήμερα θα πλημμυρίσουν όλες οι σελίδες, τα ιστολόγια, τα ΄΄κοινωνικά΄΄ δίκτυα κλπ με ευχές για το νέο έτος. Στην ουσία πρόκειται για ακόμη μια φορά, να καλλιεργήσουμε την υποκρισία μας σε άγονο έδαφος, όπου μπορούν να φυτρώσουν μόνο αγκαθωτοί θάμνοι, ποτισμένοι από τις τύψεις μας, που δημιουργεί η ένοχη δειλία μας, αποτέλεσμα της απραγίας και της ανικανότητας μας, να δημιουργήσουμε κάτι νέο. Θα ευχηθούμε σύμφωνα με τις δικές μας εγωιστικές επιθυμίες, την προσωπική μας Υγεία, Ειρήνη, Αγάπη και Ευτυχία, Εμείς οι κατεξοχήν ατομιστές! Δίπλα μας γίνεται πόλεμος! Ζούμε την ανεργία ως το κόκκαλο, και την εργατική εξαθλίωση και εκμετάλλευση οι υπόλοιποι. Στην πολιτική σκακιέρα γινόμαστε πιόνια, αγαπάμε μόνο ότι μας λείπει, και είναι πάντα αυτό που μας βολεύει! Δημιουργούμε ανάγκες οι οποίες είναι δανεικές από την παράδοση της συμπεριφοράς προηγούμενων γενεών, περιττές και ασήμαντες. Ζούμε με τον καθημερινό εφιάλτη των υποχρεώσεων μας, επιβιώνουμε βαριανασαίνοντας, αναζητώντας κάτι να μας λιγοστέψει την θλίψη μας, και αυτό το ονομάζουμε Ευτυχία! Ντροπή μας! Παντού στολίδια, υπερκαταναλωτικές ναρκωτικές δόσεις, λαμπάκια που αναβοσβήνουν, κόσμος που ''χαίρεται'', που ξέρει να ποζάρει στον δρόμο, τον πλαστό εαυτό του, που φοράει ρούχα, για να κρύψει την μιζέρια και την αποτυχία του, ως ανθρώπινα όντα! Σύντροφοι λιγοστοί, σύντροφοι απομονωμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό σας που είστε; Άνθρωποι Αληθινοί, άνθρωποι απλοί και πραγματικοί, με όλα σας τα ελαττώματα και τις αρετές σας, με την δημιουργική σας φαντασία, και την άφθαρτη ηθική σας, την λογική σας που σας οδηγεί στους πιο άγνωστους δρόμους, που είστε; Σκάβω χρόνια το τσιμέντο της άχαρης πόλη για να σας ανακαλύψω, μα παντού βρίσκω σκουριασμένο σίδηρο, και δυσωδία από τις αποχετεύσεις, που έχουν βαλθεί οι άνθρωποι να πετάνε τα όνειρα τους, επειδή είναι ευκολότερο να επιμένουν στην πεζή και άθλια επιμονή στην κάθοδο της ασημαντότητας τους, από το να γίνουν η αλλαγή που χρειάζεται ο Κόσμος μας! Ανίκανοι και ποταποί δούλοι της συνήθειας, η ελπίδα είναι για εσάς, η φθηνή δικαιολογία της απραξίας σας! Δεν σας έχω ανάγκη πια, και δεν σας πιστεύω!

Happy New Fear!