ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ...ΣΥΓΝΩΜΕΣ!!!

Από την ομάδα του Facebook Φίλοι του Κρισναμούρτι:

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ...ΣΥΓΝΩΜΕΣ!!!

Για μένα τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή χαράς και αγάπης

τ αληθινά πράματα δεν γιορτάζονται,

και δεν είναι ούτε γιορτή των παιδιών

είναι γιορτή υποκρισίας εμάς των ενηλίκων στα αθώα μουτράκια των παιδιών, που εύκολα κι απλά μπορείς να τα εντυπωσιάσεις...κι εμείς αυτό κάνουμε...

Γι αυτό για μένα τα Χριστούγεννα είναι οι εκπτώσεις στα πολυκαταστήματα, 

τα δύο σ ένα στα σούπερ μάρκετ,

είναι οι προσφορές στο Γερμανό,

το νέο γιορταστικό iphone, το γιορταστικό tablet, 

τα νέα πακέτα της Nova, της Cosmote και της Vodafon,

είναι ο συνωστισμός των ενήλικων αρουραίων στα μεγάλα παιχνιδάδικα, στα Jumbo και στου Μουστάκα, εκεί που σέρνουμε όλοι τα παιδιά μας που αφού πρώτα πάθουν καταναλωτικό σοκ μετά τα μαλώνουμε γιατί δεν έχουν μέτρο...γιατί είναι αχάριστα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι περνάμε δύσκολα...

για μένα τα Χριστούγεννα είναι ταβέρνες, λίπη, κρέατα, ρεμπετάδικα, πίστες, σκυλάδικα, χορός, ημίγυμνα κορμιά κι εκτόνωση.

Ποιός έχει στο μυαλό του το μήνυμα των Χριστουγέννων και αηδίες?

Ποιά γιορτή αγάπης και κουραφέξαλα?

Φέρε άλλο ένα μισόκιλο μπάρμπα, κούνα το κορμί σου κούκλα μου...

Δεν υπάρχει μήνυμα των Χριστουγέννων, είναι και αυτό άλλη μια διαφημιστική απάτη των ειδικών του μάρκετινγκ

Για μένα τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της θλίψης και της υποκρισίας μας, που συνηθίσαμε να κρύβουμε με μάσκες ξεγνοιασιάς και κούφιων χαμόγελων, είναι λόγια από χαλασμένες κασέτες, μηχανικά και επαναλαμβανόμενα ασχέτου αποδέκτη, η κασέτα παίζει τα ίδια σε όλους...

Σ ένα κόσμο θλίψης είσαι η θλίψη, συναναστρέφεσαι μ αυτή, τη μοιράζεσαι, τη βλέπεις παντού αν διαθέτεις αληθινή όραση,

σ ένα κόσμο αγάπης είσαι η αγάπη, δεν τη γιορτάζεις, δεν τη λαχταράς...

...κι αυτός ο κόσμος ο δικός μας δεν είναι σίγουρα κόσμος αγάπης και χαράς.

Για να περάσεις, αν αληθινά το θες, από τον κόσμο της θλίψης και του φόβου, στον κόσμο της χαράς και της αγάπης, χρειάζεται να περάσεις πρώτα από τη γέφυρα της επίγνωσης, της συγχώρεσης και της συγνώμης...

Γι αυτό κι εγώ λέω, για μια και μοναδική φορά, να τολμήσουμε κάτι διαφορετικό, ν αφήσουμε αυτές τις γλυκανάλατες και κούφιες συνηθισμένες μας ευχές, αυτά τα χλιαρά και ψεύτικα χαμόγελα πέρα...

οι ευχές μένουνε ευχές και ξέρουμε καλά πως κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε πέρσι και λιγότερη κόλαση και βαρβαρότητα...

αυτή την κόλαση που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε κάθε στιγμή και κάθε λεπτό αδιαφορίας, άγνοιας, αδικίας, ρατσισμού, εγωκεντρισμού, περιορισμένου συμφέροντος, 

γιατί είμαστε πια εθισμένοι στη βαρβαρότητα...αυτό μάθαμε...έγινε φύση μας

Λέω λοιπόν και σας προτείνω ανοιχτά και ξεκάθαρα, 

αυτή τη φορά, αντί για ευχές και ανούσια λόγια, ν ανταλλάξουμε ΣΥΓΝΩΜΕΣ...ναι συγνώμες...

Την πρώτη και πιο μεγάλη συγνώμη προτείνω να τη ζητήσουμε απ τα παιδιά, απ όλου του κόσμου τα παιδιά, λευκά, μαυράκια, όμορφα, άσχημα, παιδιά Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Εβραίων, απ όλα τα παιδιά του κόσμου!!!

Μια τεράστια και ειλικρινή συγνώμη για τον κόσμο που ακόμα δεν αλλάξαμε,

για τον απαράδεκτο κόσμο που τα φέραμε,

για τον κόσμο που τους παραδίδουμε ακόμα πιο βάρβαρο απ ότι τον βρήκαμε,

για τον κόσμο που δεν τ αφήνει να ονειρευτούν και να πετάξουν,

για τον κόσμο που τους κλέβει το παιχνίδι και το χαμόγελο 

για τον κόσμο που δεν αφήνει τις ψυχές τους ν ανθίσουν,

Να ζητήσουμε μια μεγάλη συγνώμη απ όλα τ άψυχα κορμάκια που ξεβράστηκαν στις έρημες παραλίες, απ όλα εκείνα τα παιδάκια που ξαπλώνουν τις νύχτες στα κρύα στρώματά τους με αδειανό το στομάχι, απ όλα τα ορφανά των ανόητων πολέμων μας, απ όλα τα φτωχά και άρρωστα, απ όλα τα αθώα θύματα της άδικης χρηματοοικονομικής και υλιστικής μας αναπτυξιακής βαρβαρότητας...

Να ζητήσουμε συγνώμη από το διπλανό που εξαπατήσαμε, το γείτονα που αδικήσαμε, τον πρόσφυγα που κοροϊδέψαμε, τον "ξένο" που εχθρευτήκαμε,

να ζητήσουμε συγνώμη απ όλους τους συγκάτοικους μας σ αυτό τον πλανήτη για το μικρό συνεπές μας λιθαράκι στις ανόητες συγκρούσεις και τους μεταξύ μας ψεύτικους διαχωρισμούς,

να ζητήσουμε συγνώμη από τα δέντρα, τα δάση και τα πουλιά που σκοτώσαμε, από τις θάλασσες και τα ποτάμια που μολύναμε...

...και να φυλάξουμε και μια τελευταία συγνώμη για το παιδί που θάψαμε βαθιά μέσα μας, το παιδί που παραμυθιάσαμε και αποκοιμίσαμε...

το παιδί που αφήσαμε να γκρεμιστούν τα όνειρα του, που αφήσαμε να του κόψουν τα φτερά, για να γίνουμε "κάτι"...

και γίναμε "κάτι", ένα "κάτι" φοβισμένο και εγωκεντρικό και πάψαμε να είμαστε άνθρωποι με αληθινές αξίες,

αποκτήσαμε διαχωριστικές ταμπέλες λες και είμαστε καταστήματα, ρόλους, ειδικότητες, θέσεις και αξιώματα που έκαναν τον κόσμο κόλαση και που, επειδή δεν τολμάμε να αμφισβητήσουμε και να γκρεμίσουμε, αρκούμαστε να κάνουμε μονάχα ευχές τούτες τις μέρες, για καλή υγεία και ότι ποθούμε...σαν καλά αρρωστημένα εγωκεντρικά πλασματάκια,

αρκετά...έχει ξεχειλίσει ο πλανήτης από την ανθρώπινη υποκρισία και δεν θ αργήσει να μας ξεράσει...

ένα μονάχα κλικ είναι, να επιστρέψουμε στο παιδί, στην αλήθεια, στις αξίες, στην αθωότητα... 

ένα πέρασμα από τη γέφυρα, 

αλλά χρειάζεται πρώτα και απαραίτητα να γίνουμε ολόκληροι μια συγνώμη, μια τεράστια συγνώμη...