Ορισμένες δυσάρεστες αλήθειες για το Facebook:

Σε αυτό το κείμενο θα ήθελα να προσπαθήσω να αναλύσω, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το άτομο, μέσα από την πολύωρη ασχολία του με το Facebook. Δεν πρόκειται να αναλύσω όμως τις συνωμοτικές θεωρίες, όπως συνηθίζεται, οι οποίες μπορεί να έχουν κάποια δόση αλήθειας, αλλά τις διαταραχές της προσωπικότητας, οι οποίες ευθύνονται για την μη ύπαρξη του ατόμου!

     Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω όμως, πως η μόνη ουσιαστικά πιστευτή, συνωμοτική θεωρία, στην οποία βρίσκω αρκετούς λόγους για να πειστώ, πως είναι πραγματική, είναι πως με τη δημιουργία του Facebook, οι κυβερνήσεις βρήκαν έναν εύκολο τρόπο για να δημιουργήσουν ένα πλήρες αρχείο για το ποιος είναι ο καθένας από εμάς, πέρα από τα στοιχεία της ταυτότητας του. Με τη δική μας ανευθυνότητα και αφέλεια, δημιουργήσαμε έναν τρόπο ηλεκτρονικού φακελώματος, πέρα από κάθε προηγούμενο, διότι δεν χρειάστηκε η επιβολή της βίας από κάποια μορφή εξουσίας!

     Λοιπόν, ας μπω στο θέμα μου τώρα. Το προσωποβιβλίο, πήρε πολύ γρήγορα παγκόσμιες διαστάσεις, εκμεταλλευόμενο τη μοναξιά του ατόμου μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας, όποια κι αν είναι αυτή, επειδή έδωσε τη δυνατότητα προβολής ενός πλαστού εαυτού, όμοιου με τα επίπεδα της προσωπικότητας, της οποίας δημιουργούμε στην πορεία της ζωής μας, ούτως ώστε να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, στο εχθρικό περιβάλλον μιας κοινωνίας, η οποία δεν νοιάζεται για το άτομο και την πραγματική του υπόσταση. Με δέλεαρ την εύκολη προβολή, την ευκολία με την οποία μπορούμε με ένα κλίκ, να δημιουργήσουμε μια λίστα με φίλους, τους οποίους στην ουσία έχουμε μονάχα σε θεωρητικό επίπεδο, φίλους τους οποίους δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, φίλους οι οποίοι είναι πολυάριθμοι και ανούσιοι, αντί να είναι λιγοστοί και πραγματικοί, διότι μονάχα η σπανιότητα στη ζωή, μας δημιουργεί το αίσθημα της αξίας. Για παράδειγμα πόσες φορές ακούσατε στην τηλεόραση, τη συνήθη ερώτηση σε κάποια δι-ασημότητα, το αν είναι αυτή τη περίοδο ερωτευμένος/η ή όχι, λες και ο έρωτας είναι κάτι το οποίο το επιλέγεις, κάτι το τόσο συνηθισμένο όπως η υπερκατανάλωση διάφορων υλικών ‘’αγαθών’’! Μπορούμε να συγκρίνουμε όλη αυτή την πληθώρα των επιλογών, ως απληστία για την αγάπη που δεν έχουμε νοιώσει ποτέ μας, για την αγάπη που έχουμε στερηθεί, και προσπαθούμε συνεχώς να κλέψουμε, παρά να κερδίσουμε στη ζωή, επειδή είναι ο εύκολος δρόμος. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία η οποία είναι εντελώς αποτυχημένη. Μια κοινωνία στην οποία ο καθένας μας νοιώθει ασήμαντος, και θεωρεί την ύπαρξή του ανούσια, χωρίς σοβαρό λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτό το λόγο ψάχνουμε να βρούμε απεγνωσμένα ένα ταίρι ή και φίλους, επειδή θέλουμε να καλύψουμε την ανάγκη να πουν καλά λόγια για τον εαυτό μας, κάτι το οποίο δεν υπονοεί ποτέ η κοινωνία για εμάς! Και επειδή ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στη διαπίστωση πως δεν αξίζει τίποτα, ως αποτέλεσμα αυτής της αίσθησης, είναι η κατακόρυφη αύξηση της βίας, είτε λεκτικής είτε σωματικής, της αντιδραστικής συμπεριφοράς και στο χάσιμο του μέτρου σε ότι και να κάνουμε, είτε είμαστε τη δεδομένη στιγμή λυπημένοι είτε χαρούμενοι. Το Facebook, έδωσε την ίση ευκαιρία σε όλους να προβληθούν, ανεξάρτητα αν το αξίζουν ή όχι. Άρα υποσυνείδητα μας δημιουργήθηκε το αίσθημα της αγέλης, που η βάση της είναι η αλληλεγγύη.

     Η ολοένα και περισσότερη ασχολία μας με αυτή τη διαδικτυακή κοινότητα, μας φέρνει αντιμέτωπους σιγά-σιγά με τον ίδιο μας τον εαυτό! Η μοναξιά μας, μας επιβάλλει τη χρησιμοποίησή της ως αναγκαία, για τον πλουτισμό της κοινωνικότητας μας, αυξάνοντας μέσα στη φαντασία μας πάντα, το αίσθημα της ύπαρξης μας μέσα στη ζωή. Θα αναφέρω σε αυτό το σημείο δύο μόλις παραδείγματα, ως αποδεικτικά στοιχεία σε αυτούς τους ισχυρισμούς μου. Γνωρίζω ανθρώπους που αγόρασαν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μόνο και μόνο για να ασχοληθούν με το Facebook, με πρόφαση να βρουν φίλους και σύντροφο! Ακόμη πως πλέον έχω γίνει μάρτυρας της γνωριμίας δύο ανθρώπων, οι οποίοι το πρώτο που ρώτησαν ο ένας τον άλλο, ήταν αν έχουν λογαριασμό στο Facebook! Ούτε ο αριθμός του κινητού δεν μετράει πια, αλλά ούτε και ένα απλό e-mail! Επίσης ποιος ο λόγος όσοι νέοι άνθρωποι με το που γνωρίζονται, να θέλουν να μιλήσουν και να γνωριστούν καλύτερα κυρίως μέσω αυτής της κοινότητας; Τους προσφέρει μια κάποια ασφάλεια, σε σχέση με το κινητό τηλέφωνο, αλλά και τους δίνει την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι, ισχυροποιώντας ακόμη περισσότερο το ταραγμένο και διογκωμένο Εγώ τους, το οποίο ουσιαστικά νοιώθουν ανύπαρκτο, από την πραγματική τους υπόσταση μέσα στην κοινωνία. Και η ανοησία των ανθρώπων δεν έχει τέλος! Φωτογραφίες σε όλες τις στάσεις και γκριμάτσες, φωτογραφίες από κάθε εκδήλωση, εκδρομή, διακοπές, προσωπικές στιγμές κ.α. διψώντας για ακόμη ένα Like κάτω από την φωτογραφία τους! Λες και το Like είναι μια επιβράβευση, την οποία οι ίδιοι εκλαμβάνονται ως ότι ποιο σημαντικό τους συνέβη στον εικονικό τους κόσμο! Το άτομο έτσι απορροφάται ευκολότερα σε αυτό τον ψεύτικο κόσμο της φαντασίας, ώστε γίνεται ανήμπορο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής, οι οποίες γίνονται ολοένα και περισσότερο ανυπόφορες, ώστε ο κάθε άνθρωπος προτιμά να βιώνει μια πλαστή ευχαρίστηση, παρά να απολαμβάνει τους κόπους του! Το Facebook έχει γίνει ένας χώρος λατρείας του πλαστού εαυτού μας, σε θρησκευτικό βαθμό! Είναι το ναρκωτικό της νέας εποχής, όπου το άτομο νοιώθει την ανάγκη να απορροφηθεί, έπειτα από κάθε δυσαρέσκεια που του προκαλεί η πραγματικότητα, μια σύγχρονη μέθοδος εξάρτησης του ατόμου, και συνεπώς του πλήρη έλεγχου του από κάθε μορφή εξουσίας!

     Από το ξεκίνημα της ζωής μας, μας μαθαίνουν να είμαστε υπάκουοι σε κάθε μορφή εξουσίας, με μοναδική εξήγηση την ένταξη μας στην κοινωνία που έτυχε να γεννηθούμε, και βέβαια της υποτιθέμενης αγάπης τους για εμάς! Η δική τους αγάπη όμως δεν προϋποθέτει απαραίτητα και την ύπαρξη σεβασμού, ενώ τις περισσότερες φορές καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το θρησκευτικό μυστήριο της βάπτισης. Έχουμε λοιπόν την εξουσία της παράδοσης, στην οποία πρέπει να υπακούσουμε για να μην μας κατακρίνουν, δια μέσω των ηθών και των εθίμων, που μας δημιουργούν το αίσθημα της ομάδας και της ισότητας-ομοιότητας. Αυτή η μορφή εξουσίας ασκείται από τη θρησκεία, την οικογένεια, το σχολείο,  τη στρατιωτική θητεία και βέβαια το κράτος. Η εξουσία της θρησκείας εκφράζεται μέσα από την οργανωμένη εκκλησία, στην οποία μαθαίνουμε το πώς και γιατί πρέπει να σεβόμαστε το Θεό και τα δημιουργήματά του, υπό το φόβο του θανάτου βέβαια! Ενώ η εξουσία του κράτους εκφράζεται μέσα από τους νόμους του, όπου συμμορφωνόμαστε σύμφωνα με τους τρόπους που πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, υπό την απειλή των συνεπειών της δικαιοσύνης. Καταπιεσμένοι από όλους αυτούς τους τομείς της κοινωνίας, η υποχρέωση γίνεται βάρος δυσβάστακτο, το οποίο έχουμε ανάγκη να ξεχνάμε, καταφεύγοντας στη φαντασία μας. Οι παραπάνω λόγοι ωθούν το άτομο στην ισχυροποίηση του Εγώ του, επειδή κανένας λόγος από τους παραπάνω, δεν δείχνει σεβασμό στον πραγματικό εαυτό του κάθε ανθρώπου, ο οποίος είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο γεννήθηκε! Το Εγώ είναι ένα άθλιο κατασκεύασμα που βοηθά στην επιβίωση, αλλά όχι απαραίτητα και στην απόλαυση της ζωής! Είναι ένας τρόπος για να ζούμε νεκροί το θάνατο μας, κι όχι να έχουμε πραγματική επίγνωση του τέλους μας! Ο ισχυροποιημένος εγωκεντρισμός μας, αποτέλεσμα ενός άρρωστου εγωισμού, μας δημιουργεί την επιθυμία της αθανασίας με κάθε τρόπο! Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που ολόκληρη η ανθρωπότητα θεωρεί μεγάλους και σοφούς, αλλά στην πραγματικότητα υπήρξαν μικροί και ασήμαντοι.
     Στη ζωή η κατάχρηση της εξουσίας, είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Εκείνος που κάνει κατάχρηση της εξουσίας που του παρέχουν οι αρμοδιότητές του, ή το αξίωμα του, είναι το ίδιο θύμα με τους πρόσωπο-λάγνους εραστές της φαντασίας. Του έχουν καταστρέψει κι εκείνου τα όνειρα για να αποδείξει την ιδιαιτερότητα του και την αξία του μέσα στην κοινωνία, οπότε η μόνη διέξοδος του είναι η ισχυροποίηση του Εγώ του, επιβάλλοντας λόγω της θέσης του, το κύρος που δεν έχει αποκτήσει με κόπο μέσα στη ζωή. (Συνεχίζεται)