11/10/18: Λογική και συναίσθημα, όπως λέμε πραγματικότητα ή ουτοπία!

Η ισορροπία ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ορισμένες στιγμές μοιάζει με το σχοινί πάνω στο οποίο απέτυχε να τελειώσει ο ακροβάτης το νούμερο του, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Σε ποιόν ακροβάτη αναφέρομαι; Μα σε εκείνον που περιέγραψε κάποτε ο Νίτσε, στο πρώτο μέρος του υπέροχου βιβλίου του ''Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα''! Εκεί που νομίζεις πως ισορροπείς, και έχεις τον έλεγχο, βασιζόμενος στη λογική σου, έρχεται κάποτε ένας αναπάντεχος παράγοντας, όπως ο βοηθός του ακροβάτη στο βιβλίο του Νίτσε, να ταράξει το σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατείς, με αποτέλεσμα να χάσεις την ισορροπία που νόμιζες πως είχες, επειδή σου προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα, χάνοντας εκτός από τη νίκη στο νούμερο σου, ακόμη και τη ζωή σου την ίδια! Αλλά για εσένα ο Ζαρατούστρα θα είναι απών, όταν θα περνάς τις τελευταίες στιγμές της ζωής σου, και ο θάνατος θα είναι μια βασανιστική πορεία προς ένα άδοξο τέλος, όπου δεν πρόκειται να σε παρηγορήσει κανένας! Όσο μικρή ή μεγάλη σημασία να είχε το τελευταίο σου ακροβατικό, αυτή τη στιγμή δεν σημαίνει απολύτως τίποτα! Η αναπάντητη τελευταία σου σκέψη, πάνω στην αγωνία του τέλους του θανάτου, μοιάζει με απαρηγόρητη θλίψη, και η φράση ''μηδένα προ του τέλους μακάριζε'', σαν λόγια χωρίς ουσία και νόημα, εφόσον εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να γνωρίζεις την αξία της υστεροφημίας σου! Η λογική και το συναίσθημα είναι αλληλοεξαρτώμενα! Και τα δύο προέρχονται από τον εγκέφαλο μας, αλληλοσυμπληρώνονται, και αναλόγως τις ανάγκες ενός γεγονότος, υπερισχύει πότε το ένα και πότε το άλλο. Θα ήταν άδικο να αξιολογήσουμε την χρησιμότητα της λογικής και του συναισθήματος, εξαιτίας της αλληλένδετης φύσης τους! Αναμφίβολα το συναίσθημα χρειάζεται ελευθερία για να εκφραστεί, και η λογική να μην γίνει εμπόδιο, για να μπορέσουμε να αισθανθούμε αυτόν τον αέρα της ελευθερίας! Αλλά η λογική μοιάζει με γονέα που κατευθύνει το παιδί του! Αν έχουμε κλειστό μυαλό, τότε χειραγωγεί, ενώ αν είμαστε ελεύθερο πνεύμα, τότε χειραφετεί! 

Ο άνθρωπος μέσα από τα μάτια της αστροφυσικής | Pavlos Kastanas

Πραγματική αγάπη είναι ο Θαυμασμός!

Ο Πλάτωνας υποστήριζε πως πραγματική αγάπη είναι ο Θαυμασμός! Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινή αντίληψη που έχει επικρατήσει ''αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του''! Πρέπει να αγαπάμε ανθρώπους που έχουν Αρετές οι οποίες λείπουν από εμάς τους ίδιους, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι εμείς οι ίδιοι! Άρα η αγάπη για τον σύντροφο μας, βελτιώνει ταυτόχρονα τον Εαυτό μας! Αγαπώντας περισσότερο αυτό που είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην αγάπη του συντρόφου μας! Κανείς άνθρωπος που δεν αγαπάει πραγματικά τον Εαυτό του, που δεν έχει αποκτήσει τη μεγαλύτερη Γνώση του ποιος είναι πραγματικά, δεν μπορεί να αγαπήσει ειλικρινά έναν άνθρωπο! Διότι αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε αγάπη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συμβιβασμένος φόβος, εξαιτίας της ανεπάρκειας να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, προσπαθούμε να βρούμε το ταίρι μας για να μην νιώθουμε μόνοι! Ο σοφός άνθρωπος, δεν επιθυμεί να καλύπτει το κενό της μοναξιάς του, διότι δεν νιώθει Ποτέ μόνος! Αλλά να μοιραστεί την αγάπη που νιώθει για τον Εαυτό του με έναν άλλον Άνθρωπο!

            Κατά τον Νίτσε η Αγάπη είναι παρομοίως ένας Αγώνας για τη δημιουργία του Νέου Ανθρώπου! Δίνει σημασία στον Γάμο, αλλά με εντελώς διαφορετική αντίληψη, από εκείνη που έχει δυστυχώς επικρατήσει. Είπε: ''Γάμο ονομάζω τη θέληση των Δύο να δημιουργήσουν το Ένα που είναι περισσότερο από αυτούς που το Δημιούργησαν''! Όπως επισημαίνει ο ίδιος, δεν πρέπει η ανάγκη του σώματος μας, η μοναξιά μας, ή η διχόνοια με τον Εαυτό μας, να επιθυμούν ένα παιδί, το μέλλον του κόσμου δηλαδή, όπως συμβαίνει συνήθως στην αποτυχημένη Ανθρωπότητα! Τέλος μας συμβουλεύει να μην είναι ο Γάμος μας ένα αξιοδάκρυτο βόλεμα! Δηλαδή η ένωση δύο ανθρώπων, που είναι ανίκανοι να αγαπήσουν αυτό που είναι, άρα ανειλικρινείς προς τον σύντροφο τους, άρα αδύναμοι και φοβισμένοι, συμφεροντολόγοι που έλκονται από την εύκολη επιλογή, και δεν προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι!