Ένας υπέροχος κόσμος!

Για όσους νομίζουν πως ο κόσμος χρειάζεται ένα καλύτερο μέλλον, και πως οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τις προκαθορισμένες ζωές τους, τους στέλνω ένα βίντεο ντυμένο με την υπέροχη μουσική του Estas Tone, και δύο ποιήματα, μήπως ξανασκεφτούν την σημασία της πραγματικής Ελευθερίας, και της ανιδιοτελούς αγάπης, χωρίς σύνορα, καταναγκαστική δουλεία, εξάρτηση από αφεντικά, αστυνόμευση, δουλική παιδεία, κακοήθεια, καθημερινό εξευτελισμό και θάνατο, εξαιτίας των ανίκανων και γλοιωδών ακάματων και δυστυχώς πολυάριθμων ανθρώπων, οι οποίοι είναι πραγματικά για λύπηση, διότι παρότι βολεμένοι, είναι δουλοπρεπείς και αξίζουν την αδιαφορία μας. Αν σας μοιάζει ουτοπικός ένας τέτοιος κόσμος, απλά αναρωτηθείτε τους λόγους για τους οποίους αναπαράγει η ανθρωπότητα στο πέρασμα των αιώνων, συμπεριφορές και ανάγκες οι οποίες θα μπορούσαν να εκλείψουν κάποτε, αν όχι εντελώς, σίγουρα όμως κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Ίσως εμείς οι ίδιοι, είμαστε οι υπαίτιοι της αναπαραγωγής, όλων των δεινών της ζωής μας! Η αδιαφορία και η ανευθυνότητα, στέκονται εμπόδιο στην πολυπόθητη βελτίωση των ζωών μας. Η παραδοχή της ανημποριάς μας, είναι ο ουσιαστικότερος λόγος για την δυστυχία μας!

Ορίστε μια γεύση από ένα μέλλον που ονειρεύτηκε ο συγγραφέας Aldous Huxley:

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης - Θέλω να φύγω

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε

έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,

ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,

ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,

στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,

στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,

στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη

χαρά και ικανοποίησις να μένει,

κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,

όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

Κατερίνα Γώγου - Θα ΄ρθει καιρός

Θα 'ρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ' όλα αυτά Μαρία.