Η ανοησία ενός ανελεύθερου!

Δυστυχώς αγαπητοί μου αναγνώστες, με λύπη μου για ακόμη μια φορά διαπίστωσα την ανυπαρξία ενός ακόμη ανθρώπου. Πρόκειται για έναν γνωστό μου, που βλέπω συχνά στο χώρο της δουλειάς μου, επειδή είναι πελάτης, και τον είδα ξανά χθες για ακόμη μια φορά, για πρώτη φορά εκτός δουλειάς. Μου πρότεινε να βγούμε για καφέ και δέχτηκα, και σημείωσα πρόθυμα το όνομα του για να τον βρω στο φατσοβιβλίο. Σήμερα λοιπόν τον βρήκα μέσα στη γνωστή σελίδα κοινωνικού δικτύου. Αυτό που αντίκρισα ήταν απολύτως νοσηρό, και ξεπερνούσε ακόμη και τις υποψίες μου, για το ποιόν αυτού του ανθρώπου, εξαιτίας της ελάχιστης κουβέντας που έχουμε κάνει κατά καιρούς όποτε συναντιόμαστε. Στην αρχή με αυτό που αντίκρισα ένιωσα αηδία! Ανακατεύτηκε το στομάχι μου, και ήθελα να κλείσω αμέσως τη σελίδα, αλλά επέμενα λίγο ακόμα, για να αντικρίσω με τα μάτια μου, τις αναρτημένες φωτογραφίες του, και να διαβάσω τα σχόλια του που τις συνόδευαν. Δεν άντεξα όμως για πολύ! Μα είναι δυνατόν έν έτη 2016, να υπάρχουν νέοι άνθρωποι, που αναπαράγουν αυτές τις νοσηρές ιδέες, και να υποστηρίζουν απάνθρωπες μεθόδους, εναντίων φανταστικών εχθρών, να πλάθουν ιδανικά από το τίποτα, και να πιστεύουν σε όσα τους έχουν εμποτίσει σε αυτή τη χώρα όπως και σε κάθε άλλη, μέσα στο μυαλό τους, ιδέες οι οποίες θα έπρεπε να είχαν εξαλειφθεί προ πολλών ετών! Τα λυπημένα μου μάτια έδωσαν τη θέση τους στην οργή, αλλά και πάλι στιγμιαία. Θέλησα να απαλλαγώ επιτέλους από τη βασανιστική για εμένα, επιβεβαίωση της υπανθρωπιας, και έκλεισα τη σελίδα. Και όπως ήταν αναμενόμενο για εμένα, δεν έκανα την κίνηση να του στείλω αίτημα φιλίας ή κάποιο μήνυμα, παρόλο που μου δήλωσε χθες όταν τον συνάντησα τυχαία, πως με συμπαθεί και πως θα ήθελε να βγούμε για καφέ κλπ. Δεν με ενδιαφέρει να με συμπαθούν άνθρωποι με τέτοιες ιδέες! Μακριά από εμένα! Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να έχω επαφή με τέτοιους ανθρώπους! Άλλωστε το καλύτερο που πρέπει να κάνει κάποιος όταν συναντά έναν άνθρωπο αυτού του επιπέδου, είναι να μην του δώσει καμία σημασία! Δεν πρέπει να δίνουμε το δικαίωμα σε τέτοιους ανθρώπους, να νιώθουν πως ανήκουν κάπου! Απομονώστε τους ανεπιθύμητους με κάθε τρόπο! Χωρίς βία, είτε λεκτική είτε σωματική ή ψυχική. Μόνο μην πέσετε στην παγίδα, να τον κάνετε να νιώσει περήφανος επειδή είναι απομονωμένος, ότι είναι δήθεν ξεχωριστός, γι' αυτό τον απομακρύνουν όλοι! Όχι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβεί αυτό!

                    Αυτός ο άνθρωπος, όπως και δυστυχώς πολλοί άλλοι, είναι θύμα του συστήματος! Θύμα της οικογένειας, του σχολείου, του πανεπιστημίου, του στρατού. Θύμα εξαιτίας της ανημποριάς του, αλλά και της τεμπελιάς του, να δεχτεί κάτι άλλο από αυτό που σκόπιμα τον έμαθαν μέσω της άμεσης ή της έμμεσης παιδείας. Τέτοια θύματα βρίσκονται σε όλον τον κόσμο, και είναι μάλιστα οι περισσότεροι άνθρωποι! Οι ανελεύθεροι άνθρωποι! Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, είναι συνηθισμένοι να αναπαράγουν επί λέξη, τα όσα τους έχουν ατροφήσει το μυαλό. Λέξεις όπως Κράτος, Καθήκον,Δόγμα, Ομάδα, Όνομα και Επώνυμο, Γλώσσα, Θρησκεία, Ήθη και Έθιμα, ηχούν στα αυτιά τους σαν την 5η συμφωνία του Μπετόβεν, την Ηρωική συμφωνία, την οποία αφιέρωσε στον Ναπολέων, ενώ ο ίδιος έσβησε στα χειρόγραφα την αφιέρωση του, όταν πολύ σύντομα αποδείχθηκε πως ο Ναπολέων καθώς και όλα όσα αντιπροσώπευε στην εποχή του, ήταν ακόμη μια Απάτη! Με τον ίδιο τρόπο νιώθω πως είναι απαραίτητο πλέον, να σβήσουμε από το κούτελο αυτών των ανθρώπων, τις λέξεις αυτές που τους προκαλούν ρίγος και δέος. Με την ίδια οργή όπως του Μπετόβεν, θα έπρεπε να αλλάξουμε τις ιδέες μας για εκείνους, και αντί να τους αφήσουμε στον κόσμο τους, θα έπρεπε να τους δείξουμε την Αλήθεια! Θεωρώ πως έχουν υποχρέωση οι ευγενικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, να βγουν από το καβούκι τους, επιτέλους, και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά της καταπάτησης του πιο ανθρώπινου δικαιώματος, της Ελευθερίας, από τα ιδανικά που βολεύουν με την αγιοσύνη τους, και τα καθήκοντα που σκοτώνουν με την επιμονή τους, αλλά πρέπει πρώτα οι ευγενικοί άνθρωποι να κατέβουν στον κόσμο που του ανήκουν, και όχι αν κλείνονται στον εαυτό τους, είτε από έπαρση είτε από απογοήτευση! Έκαναν μάχη οι ίδιοι, τώρα πρέπει να απαντήσουν στο κάλεσμα της ανθρωπότητας, για έναν κόσμο περισσότερο ανθρώπινο!