Η θεωρία της ακανόνιστης κοινωνικότητας του ατόμου.

Μέρος Πρώτο:
Ο άνθρωπος αναμφίβολα, είναι ένα κοινωνικό ον, που χάρης στην συνεργασία του με τους γύρω του, κατάφερε να εξελιχθεί, και να αναπτύξει τη νοημοσύνη του, και κατά συνέπεια το θαύμα που ονομάζεται ''πολιτισμός''. Η ανάπτυξή του νου του ζώου, σε νου ανθρώπου όμως, οφείλεται μήπως σε μια λανθασμένη αντίληψη περί της κοινωνίας και του ατόμου; Μια λανθάνουσα παγκόσμια ηθική, η οποία κρύβεται πίσω από τα στερεότυπα των φαινομενικά πάμπολλων κουλτούρων, και αφήνει στάσιμη την ανάπτυξη του νου μας; Αν λάβουμε υπόψιν μας, το παραπάνω επιχείρημα, τότε τα μεγαλύτερα κατορθώματα μας ως είδος, μοιάζουν κίβδηλα, μπροστά στη σοφία της φύσης!

Η θεωρία της φυσικής επιλογής, όπως τη διατύπωσε ο Δαρβίνος, βάζει την ανάγκη για επιβίωση, με οποιοδήποτε τρόπο, πάνω από όλα! Περιγράφει το πώς ένα είδος υπερέχει έναντι κάποιου άλλου, και το πώς κερδίζει τη μάχη της ζωής, που στην ουσία πρόκειται για την υπεροχή ενός είδους, πάνω σε κάποιο άλλο, ασκώντας εξουσία! Πρόκειται για το παιχνίδι εξουσίας της φύσης, που άν εμβαθύνουμε στα αίτια της βίαιης διαμάχης, ανάμεσα στα είδη, πρόκειται ουσιαστικά για το κυνήγι της μνήμης της ζωής, μετά το πέρας του θανάτου! Και εφόσον η μνήμη βοηθάει στην συνέχεια της ζωής, θα μπορούσαμε να εκλάβουμε την ιδιότητα της αυτή, ως νίκη κατά του θανάτου! Αυτή τη μνήμη, προσπαθούν να δημιουργήσουν οι δημιουργικοί άνθρωποι, που την αποκαλούν ενδοκοσμική δόξα, ώστε να κερδίσουν το δικαίωμα να υπάρχουν, ακόμη και μετά το τραγικό φαινόμενο του θανάτου! Διότι η ανυπαρξία μες τη ζωή, είναι καθημερινός βασανιστικός και συνειδητοποιημένος θάνατος, μια μορφή θανάτου, σε χειρότερη μοίρα από τον πραγματικό θάνατο! Τον θάνατο τον αντιλαμβανόμαστε μόνο τη στιγμή που συμβαίνει, και άξαφνα συνηδητοποιούμε τη μικρότητα της ζωής που επιλέξαμε να ζήσουμε, κάτι που είναι εντελώς λάθος, διότι αποδεικνύει πως ήμασταν ανύπαρκτοι καθ όλη τη διάρκεια της ζωής, όση αυτή μας δόθηκε από τη φύση, και μετατρέπουμε τους εαυτούς μας, σε μίζερα και αυτόδουλα πλάσματα, γεμάτα από την κακή αντίληψη του εγωισμού, ώστε να βλαστημούμε πως η ζωή ήταν τόσο λίγη που δεν προλάβαμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας!

(Συνεχίζεται)