Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, έμαθα στις ειδήσεις για την εξαφάνιση του Δημήτρη Λιαντίνη. Έφηβος 17 ετών τότε, παραξενεύτηκα για εκείνον τον καθηγητή που εξαφανίστηκε. Θυμάμαι έντονα την γυναίκα και την κόρη σου, να βρίσκονται στα κανάλια, παρακαλώντας να επιστρέψεις πίσω! Οι νεοέλληνες τότε, σκέφτηκαν ως συνήθως: ''Πήρε τα βουνά ο τρελός''! Η εξαφάνιση κάθε υπέροχου ανθρώπου, είναι αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης κοινωνίας! Εκείνος που δεν αντέχει να βλέπει την κατάντια και την αρρώστια του ανθρώπινου γένους, γίνεται κατά κάποιον τρόπο μάρτυρας. Δεν είναι τρελός εκείνος που επέλεξε να ταξιδέψει στα άστρα, αλλά όσοι επιλέγουν ασυνείδητα να ζουν στην επιφάνεια! Όταν θα το καταλάβουν, θα είναι όμως αργά! Ο θάνατος θα τους έχει νικήσει! Ο μόνος τρόπος για να καταφέρει κάποιος να νικήσει το θάνατο, είναι το να ζει σαν να είναι η τελευταία του ημέρα! Να μαθαίνει, να εξασκεί τις ικανότητες του, να γεμίζει την ίδια του την ύπαρξη, με στιγμές, σοφία, αλλά και χαρά. Μόνο ο ώριμος καρπός, έχει το δικαίωμα να πέσει κάτω στο έδαφος, και να γίνει ένα με τη φύση που του επέτρεψε να δημιουργηθεί. Η ρουτίνα είναι ο μεγάλος εχθρός της ζωής! Η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, η σημασία που δίνουμε στον χρόνο που δείχνουν τα ρολόγια μας. Ο Λιαντίνης δίδασκε πάντα τους μαθητές του, να ζούνε γεμάτη τη ζωή τους, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ τους, να μετανιώσουν για κάτι που δεν ζήσανε στο χρόνο που έπρεπε! Το νόημα του αυτοθέλητου θανάτου του, είναι να δημιουργήσουμε μια κοινωνία, που να μην επιτρέπει σε λαμπρούς και σοφούς ανθρώπους, να εξαφανίζονται! Δάσκαλε θα θυμάμαι για πάντα τη μέρα που εξαφανίστηκες και τράνταξες τον τόπο!
